Ο ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΣ ΠΙΝΑΞ…V:.I:.T:.R:.I:.O:.L:.

Το ιερούν Βιτριόλιον!  Η ιερή αυτή λέξη είναι ουσιαστικά, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, μια ακροστοιχίδα, ένα Νοταρικόν.  Οι παλαιοί μύστες την χρησιμοποιούσαν συχνά, μιας και συμπυκνώνει την ουσία ολόκληρης της Βασιλικής Τέχνης.  Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Ο αδ:. Πέτρος Γράβιγγερ σε κάποιο σημείο των έργων του γράφει: «Η μυστηριώδης Σφιγξ ίστατο αμείλικτος προ της εισόδου των μυστηριακών ναών της Αρχαιότητος.  Απαθής φύλαξ του κατωφλίου, ήτο εκεί ως εντεταλμένος την φύλαξιν του ιερού οίκου του Οσίριδος και του Ερμού.  Σύμβολον της Αποκρύφου Γνώσεως, ήτοι της Γνώσεως εκείνης ήτις περιλαμβάνει ολόκληρον την φύσιν και τον θείον Κόσμον υπεδείκνυεν εις τους μεμυημένους ότι η Καθολική Επιστήμη είναι συνθετική, ιεραρχική και βαθμιαία.  Γνώσις είναι η θεία αποκάλυψις, ο θείος Λόγος.  Η διάδοσις δε αυτού εις τους αξίους, υπήρξεν ανέκαθεν το κύριον μέλημα όλων των κατά χρόνους ιερατικών σχολών.»

      Σύμφωνα λοιπόν με τους μελετητές, τρεις υπήρξαν οι θεμελιώδεις μυσταγωγικές σχολές της Αρχαιότητας.  Η πρώτη ήταν η Ινδική Σχολή, της οποίας η πιο αγνή έκφραση εμφανίζεται στις Βέδδες.  Η δεύτερη ήταν η Αιγυπτιακή Σχολή, της οποίας δείγματα της σοφίας της έχουμε στους διασωθέντες διαλόγους του Ερμή του Τρισμέγιστου, σε κάποιους πάπυρους και σε κάποιες στήλες με ιερογλυφικά.  Τρίτη τέλος ήταν η Ιρανική Σχολή, η μυστηριώδης Λευκή Στοά της Κεντρικής Ασίας.  Στο παρών πόνημα θα ασχοληθούμε με την παράδοση της Αιγυπτιακής Σχολής.  Είναι σε όλους γνωστό ότι πολυάριθμοι ζηλωτές της Αλήθειας μυήθηκαν στην κοιλάδα του Νείλου, αφού πρώτα υπέστησαν μετά καρτερίας τις απαραίτητες δοκιμασίες.  Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι και ο Πλάτωνας καθώς και ο Πάνσοφος Πυθαγόρας εκεί εμυήθησαν.

Σε πιο σύγχρονες εποχές τώρα, οι Αλχημιστές, που αλλιώς αποκαλούνται και Ερμητιστές, υπήρξαν οι άμεσοι διάδοχοι των διδασκαλιών των Πυραμίδων [κι ας αναλογιστούμε εδώ τι σημαίνει η έκφραση «δοχείο ερμητικά κλειστό…»].  Έτσι στα αλχημικά έργα, ακόμη κι αν είναι αλλοιωμένα από το χρόνο ή παραποιημένα απ’ τους βεβήλους, ο μελετητής θα αναγνωρίσει το ενιαίο δόγμα της αιγυπτιακής διδασκαλίας.  Αλλά πως μεταφέρθηκε η ιερή αυτή διδασκαλία στην Ευρώπη;  Απ΄ ότι φαίνεται η μετάδοση έγινε δια μέσου των μυσταγωγικών κέντρων, ίσως αραβικής καταγωγής, ίσως γνωστικής ή ιουδαϊκής.  Αυτά τα τελευταία μάλιστα έχουν σχέση όπως ξέρουμε με τις σταυροφορίες και χρησιμοποιούσαν ως κέντρο δράσεως το Τάγμα των Ναϊτών ιπποτών.  Χωρίς να επιμείνουμε ωστόσο περισσότερο στη σκοτεινή προέλευση της Ερμητικής Τέχνης, θα στρέψουμε την προσοχή μας στη σημασία και στο ρόλο που έπαιξε στη δυτική μυσταγωγία ένα μυστηριώδες κείμενο της αιγυπτιακής παραδόσεως, το οποίο εκλήθη από τους αλχημιστές «Σμαράγδινος Πίναξ» και απεδόθη στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Σμαράγδινος Πίναξ λοιπόν καλείται ένα σύντομο κείμενο, το οποίο θεωρείται το Σύμβολο Πίστεως των ερμητιστών, το βρίσκουμε μέσα στα περισσότερα αλχημικά συγγράμματα και αποτελεί είτε τον πρόλογο, είτε την ερμηνευτική κλείδα αυτών.  O πίνακας αυτός συνοδεύεται συνήθως και από μία σφραγίδα που φέρει περιμετρικά την περίφημη λέξη VITRIOL, που θα την δούμε παρακάτω.  Οι αλχημιστές του μεσαίωνα πρέσβευαν ότι ο Σμαράγδινος Πίναξ είχε γραφεί πάνω σε πλάκα σμαράγδου από τον ίδιο τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον οποίο ταύτιζαν με το Θωθ, τον ιβεοκέφαλο θεό, τον εκ παραδόσεως Μέγα Διδάσκαλο της Αιγύπτου.  Αλλού πάλι, βρίσκουμε αναφορές για υπαρκτά πρόσωπα που ταυτίστηκαν

Η ΕΜΨΥΧΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΡΗΓΟΡΟΤΟΣ ΣΤΗΝ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΑΛΥΣΣΟ

Σήμερα αποφάσισα, αφού αμφιταλαντεύτηκα πολύ είναι η αλήθεια, να σας παρουσιάσω μια ομιλία εξαιρετικά βαθιά, σχεδόν αιρετική! Αφορά στο βάθος και στην ουσία αυτή καθαυτή του Τεκτονισμού! Ας σιωπήσομε τον εσωτερικό μας διάλογο κι ας ανυψώσουμε τας καρδίας μας στη σφαίρα των Ιδεών γιατί το θέμα που θα πραγματευτούμε απόψε δεν απευθύνεται αποκλειστικά στο νου… Θα διαλογιστούμε επάνω στην Τεκτονική Άλυσσο που αποτελεί τον πυρήνα της αδελφότητάς μας και τα λόγια είναι φτωχά για να την περιγράψουν. Μπορούμε να γράψουμε χιλιάδες λέξεις για ένα αίσθημα αλλά αν κάποιος δεν έχει αισθανθεί δεν θα το καταλάβει διαβάζοντας. Υπάρχει μία σαφής διαχωριστική γραμμή μεταξύ νοητικού και συναισθηματικού πεδίου και δεν ξεπερνιέται ούτε από την μία ούτε από την άλλη πλευρά. Η Τεκτονική Άλυσσος είναι ένα «δρώμενο» και όποιος δεν συμμετέχει σε αυτό δεν καταλαβαίνει και το συναίσθημα που προέρχεται από αυτό. Αν κάποιος διαβάσει απλά την περιγραφή της σε κάποιο τυπικό δεν θα του πει απολύτως τίποτε.

Ας ξεκινήσουμε την οδοιπορία μας ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία όλων των λαών. Εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι ο κυκλικός χορός δεν λείπει από καμιά παράδοση. Ήδη ξέρουμε όλοι από τα χωριά μας ότι οι παραδοσιακοί μας χοροί χορεύονται σε κύκλο. Αλλά και στις αρχαίες τραγωδίες ο Χορός σχημάτιζε κύκλο. Δεν ήταν στην ουσία παρά μια αναπαράσταση των θρησκευτικών χορών. Οι αρχαίοι χορεύουν πάντα σε κύκλο γύρω από ένα τοτέμ. Ας θυμηθούμε και τους ιθαγενείς στην Αμερική ή το Μαγιόξυλο στην Αγγλία… Και οι ναοί χτίζονται αρχικά κι αυτοί σε σχήμα κυκλικό. Ο κύκλος συμβολίζει παραδοσιακά την Θεότητα που περιέχει τα πάντα αλλά και την επανάληψη. Ο κύκλος εκλαμβάνεται ως το σύμβολο της αδιαίρετης ενότητας του Τέλους και της Αρχής που είναι δυναμική και χωρίς όρια. Είναι το σύμβολο του Ουροβόρου Όφεος.

Οι τελετουργίες σχεδιάστηκαν για να επιτρέψουν στο φως να εστιαστεί στην συνείδηση. Δεν επιδιώκουν να αντιγράψουν ένα γεγονός αλλά να δραστηριοποιήσουν ένα συγκινησιακό ερέθισμα μέσω της σοβαρής και ένθερμης πράξης. Ακούστε αδελφοί μου κι ανατριχιάστε με πόση ακρίβεια και απλότητα το έθεσε ο Αδελφός και βαθιά μυημένος Όσβαλντ Βίρθ, στο βιβλίο του «Το βάθος του Τεκτονισμού», εκδοθέν το 1912:

«Συνειδητά ή μη, οι αρχαίοι Τέκτονες επιδίδονταν σε μαγικές επιτελέσεις. Άνοιγαν τις

ΠΕΡΙ ΜΑΓΕΙΑΣ

Επέλεξα αυτό το θέμα για το σημερινό μου πίνακα, επειδή πιστεύω πως πρέπει επιτέλους να απαλλαγούμε από την προκατάληψη απέναντι σε αυτή τη λέξη.  Η Μαγική Ατραπός, ο Δρόμος της Μαθητείας, το Μεγάλο Έργο, η Μύηση στα Ιερά Μυστήρια, το Αλχημικό Έργο… όλες αυτές δεν είναι παρά εκφράσεις που περιγράφουν την ίδια πορεία: την Πορεία προς το Φως!  Ο όρος Μαγεία κυκλοφορεί στην καθημερινότητα από τα πανάρχαια χρόνια.  Άλλοτε οι άνθρωποι τον αντιμετώπιζαν με ευνοϊκή διάθεση κι' άλλοτε όχι.  Στην εποχή μας του αποδίδονται συνήθως αρνητικές προεκτάσεις και συχνά τον χρησιμοποιούν ως συνώνυμο της κακίας, της διαστροφής, του σατανισμού κ.λ.π.  Μάλιστα συχνά κατηγορούν κι εμάς τους Τέκτονες γι' αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή ασκούμε τη Μαγεία.  Είναι όμως αλήθεια έτσι;  Τι είναι η Μαγεία αδελφοί μου και πώς συντελείται;  Έχει πρακτική εφαρμογή ή είναι απλά μια δεισιδαιμονία;  Υπάρχει Μαγεία στις μέρες μας;  Σε ποιες κατηγορίες χωρίζεται;  Μπορεί να διδαχθεί;  Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα θα προσπαθήσω να απαντήσω στη συνέχεια…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναζήτησή μας από τον ορισμό.  Τι είναι η Μαγεία;  Αν και έψαξα πολύ στάθηκε υπερβολικά δύσκολο να βρω μια ικανοποιητική απάντηση που να συνοψίζεται σε μια - δυο προτάσεις.  Τον καλύτερο ορισμό από αυτή την άποψη, τον πιο σύντομο και περιεκτικό δηλαδή, τον βρήκα στο βιβλίο "The Magician" του  W. E. Butler.  Μας λεει:

"Μαγεία είναι η Τέχνη του να προκαλεί κανείς συγκεκριμένες αλλαγές στο Ασυνείδητό του κατά Βούληση" 

Για να καταλάβουμε τι εννοεί με αυτό του το απόφθεγμα ο Butler θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε δεν είναι απαραίτητα αντικειμενική.  Δεν είναι δηλαδή η ίδια για οποιονδήποτε παρατηρητή.  Ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνουμε τα δρώμενα γύρω μας έχει άμεση σχέση με τη δομή του εγκεφάλου μας και κυρίως με τις Ιδέες που ήδη έχουμε για τα πράγματα τα οποία παρατηρούμε.  Ας θυμηθούμε λίγο εδώ και την παραβολή που χρησιμοποιούσε ο Πλάτωνας στους μαθητές του.  Έλεγε λοιπόν ότι στην τωρινή μας κατάσταση είναι σαν να ζούμε μέσα σε μια σπηλιά χωρίς Φως.  Έτσι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε με

Η ΚΑΘΑΡΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΜΑΘΗΤΕΙΑΣ

Σκοπός του Τέκτονα είναι η αναζήτηση της Αληθείας.  Ποια είναι όμως η αλήθεια αυτή και γιατί είναι κρυμμένη;  Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση, εξ' ορισμού δεν μπορεί να δοθεί ούτε να μεταβιβαστεί!  Απομένει στον καθένα από εμάς να την ανακαλύψει μόνος του μέσα από μεγάλο προσωπικό μόχθο.  Όσον αφορά τώρα στο γιατί είναι κρυμμένη… αυτό, θα μπορούσαμε να πούμε χαριτολογώντας, είναι μέρος των κανόνων του παιγνιδιού. 

Πάντως, φαίνεται ότι η αληθινή φύση των πραγμάτων δεν μπορεί να αποκαλυφθεί στον καθένα.  Πρώτα απ' όλα ο Νους των περισσοτέρων δεν θα άντεχε να την αντικρίσει (ας θυμηθούμε εδώ ότι όπως λέει και μια παλιά παράδοση ο Ναός έχει τρεις θύρες: της Ζωής, του Θανάτου και της Τρέλας).  Ύστερα, η προσπάθεια αυτή καθεαυτή που καταβάλει κανείς για την εύρεση της Αληθείας, τον καθιστά ισχυρό κι ανθεκτικό αρκετά, ώστε στο τέλος να μπορέσει να κρυφοκοιτάξει πίσω από το πέπλο της Ίσιδος.  Βλέπετε, το Θείον δεν γίνεται να θεαθεί δια γυμνού οφθαλμού (στο τυπικό του Α' βαθμού ο β' Επόπτης μας λεει: "οι ανθρώπινοι οφθαλμοί δεν θα ηδύναντο να ανθέξουν εις την λάμψιν του"). 

Ο απροετοίμαστος που θα αποτολμήσει να κοιτάξει απευθείας μια ακτίνα φωτός του μεγάλου αρχιτέκτονα των κόσμων είναι καταδικασμένος… Όλα αυτά όμως όχι επειδή Αυτός είναι μοχθηρός ή σαδιστής.  Άλλωστε η Θεότητα δεν μπορεί να περιγραφεί από λέξεις (όπως καλός ή κακός)… Απλά "Υπάρχει" σε ένα πεδίο τόσο ευρύτερο της κατανόησής μας, που αν το αντιλαμβανόμαστε ξαφνικά, αυτό θα ισοδυναμούσε με το να κοιτάξουμε τον ήλιο χωρίς κανένα προστατευτικό μέσο (Ο Τειρεσίας τυφλώθηκε – μας λένε τα κείμενα – όταν αντίκρισε τη Θεά Αθηνά γυμνή)!  Μπορούμε έτσι να συμπεράνουμε, ότι για να γίνουμε μέτοχοι της Ανώτερης Γνώσης πρέπει πρώτα να σιγουρευτούμε ότι θα μπορέσουμε να την αντέξουμε!  Και για να επιτύχουμε κάτι τέτοιο δεν υπάρχει άλλος τρόπος από το να βαδίσουμε κι εμείς το μονοπάτι που ακολούθησε ο Ήρωας Ηρακλής.  Ας προσέξουμε εδώ ένα σημείο – κλειδί: Οι άθλοι και οι δοκιμασίες που θα συναντήσουμε, δεν είναι για να μας κρίνουν, είναι για να μας δυναμώσουν!

Όλη αυτή η πορεία λοιπόν, που ακολουθεί ένας ταπεινός αναζητητής προκειμένου να φτάσει στην πηγή του Φωτός, αναφέρεται κι αλλιώς ως "Ο Δρόμος της Μαθητείας".

Οι Αδ\ Μαθηταί ίσως να νομίζουν ότι είναι πραγματικοί μαθητές. Δεν είναι όμως!  Αλλά κι από παλαιούς τέκτονες ακούμε συχνά να λένε: "εδώ όλοι μαθητές ήμαστε…".  Κι' αυτό όμως είναι ψέμα!  Δεν είμαστε Μαθητές, επειδή δεν είμαστε άξιοι γι' αυτόν τον τίτλο!  Γιατί Μαθητής είναι αυτός που έχει μπει και βαδίζει στο δρόμο της μαθητείας.  Αυτός που συνειδητά και απερίσπαστα ακολουθεί αυτό το μονοπάτι!

Ας δούμε όμως: Πώς ξεκινά κανείς; (Γιατί έχω την αίσθηση – κι' όλα αυτά φυσικά τα λέω κρίνοντας πρώτα απ' όλα εξ' ιδίων – πως συχνά βαυκαλιζόμαστε με ανώτερες φιλοσοφίες και θεωρίες, παραμελώντας τα πρώτα και βασικότερα καθήκοντα του Μαθητή).  Ποιο είναι λοιπόν το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνουμε για να μπούμε σε αυτήν την ατραπό;  Για να γίνουμε δηλαδή πραγματικοί μαθητές;

Το πρώτο βήμα είναι η Κάθαρση!  Και τι είναι η κάθαρση;   Σύμφωνα με έναν παλιό ορισμό:

"Κάθαρσις είναι η αφαίρεσις παν ότι ξένου προς την αληθινή μας φύση". 

Από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε (για να μην αναφερθούμε στα ακόμη πιο πριν) η προσωπικότητά μας φορτώνεται με χιλιάδες βαρίδια που μας κρατούν δέσμιους στην τωρινή μας κατάσταση: Εγωισμός, φόβος, θρησκευτικός φανατισμός, φιλαυτία, μισαλλοδοξία, ο κατάλογος είναι δυστυχώς ατελείωτος.  Έτσι, για να το πούμε και μαθηματικά, καταλαβαίνουμε ότι η "πράξη" που πρέπει να κάνουμε πάνω στον εαυτό μας είναι πράξη αφαίρεσης   κι όχι πρόσθεσης όπως ίσως νομίζουν πολλοί.

Αυτό βέβαια στα λόγια είναι εύκολο, αλλά στην πράξη υπερβολικά δύσκολο.  Παρ' ότι λέμε ότι η κάθαρση αποτελεί το πρώτο βήμα, δεν είναι κάτι που μπορεί να ολοκληρωθεί σε σύντομο διάστημα.  Νομίζω ότι καλύτερα θα ήταν να το αντιμετωπίσουμε ως έργο ζωής.  Επίσης δεν πιστεύω ότι ορίζεται μονοσήμαντα ένας συγκεκριμένος τρόπος για να επιτευχθεί.  Ο κάθε άνθρωπος αποτελεί και μια ξεχωριστή περίπτωση και πρέπει να βρει μόνος του τον τρόπο για να φέρει σε πέρας αυτό το πρώτο καθήκον του μαθητή.  Παρ' όλα αυτά θα επιχειρήσω να εκθέσω το πώς βλέπω εγώ τα βήματα που θα έπρεπε κάποιος να ακολουθήσει.

Πρώτα - πρώτα ας έχουμε στο μυαλό μας ότι στην παρούσα κατάστασή μας (και ιδίως στη σημερινή εποχή) έχουμε μάθει να ζούμε ως καθαρά υλικά όντα.  Λογικό φαίνεται λοιπόν να αρχίσουμε τη διαδικασία της κάθαρσης από αυτήν ακριβώς την ύλη!  Η πνευματική κάθαρση (επίσης απαραίτητη στον αναζητητή) είναι σαφώς δυσκολότερη και γι' αυτό δέον μου φαίνεται να ξεκινήσει κανείς από τα πιο απλά…

Από την ύλη λοιπόν!

Υπάρχει ένα μικρό αρχαίο κείμενο της Πυθαγόρειας σχολής που ονομάζεται: "Τα Χρυσά Έπη του Πυθαγόρα".  Δεν αποτελείται παρά από 75 μόνο στίχους.  Αναφέρεται δε, σε αυτό ακριβώς, στο πως δηλαδή θα πρέπει να ζει κάποιος που ακολουθεί την ατραπό της μαθητείας.  Παραθέτω μόνον τους στίχους 9 - 11 (σε μετάφραση) που αναφέρονται στα αρχικά καθήκοντα του μαθητή:  

"Ταύτα μεν γνώριζε ότι ούτως έχουσι, συνήθιζε δε να είσαι κύριος των εξής' πρώτα πρώτα μεν της κοιλίας και του ύπνου και των αφροδισίων και του θυμού."

Τι μας λεει εδώ;  Προσέξτε πως κουμαντάρετε τις ανάγκες σας!  Και μιας και ανέφερα τη λέξη ανάγκη, θα ήθελα πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση των παραπάνω δύο στίχων, να επιστήσω την προσοχή σας στη θεμελιώδους σημασίας διαφορά, της λέξης "ανάγκη" από τη λέξη "επιθυμία"!  Αναμφισβήτητα το σώμα μας για να λειτουργήσει σωστά και να παραμένει υγιές, χρειάζεται ορισμένα πράγματα, έχει δηλαδή κάποιες ανάγκες.  Ωστόσο, εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε (και με τη βοήθεια της φαντασίας κυρίως), να "ξεχειλώνουμε" αυτές μας τις ανάγκες και να τις μετατρέπουμε έτσι σε επιθυμίες.  Κάνουμε δηλαδή κατάχρηση αυτών που πραγματικά χρειαζόμαστε.  Η φαντασία, ξέρετε, είναι μια πολύ παρεξηγημένη ιδιότητα.  Μας έχει δοθεί για άλλους σκοπούς, αλλά εμεί συνηθίζουμε να την χρησιμοποιούμε για ονειροπόλημα και υπεκφυγή της (σκληρής συνήθως για εμάς) καθημερινότητας.  Ας μην ξεφύγω όμως από το θέμα μας.  Το όριο λοιπόν  ανάμεσα στην επιθυμία και την ανάγκη διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και δεν είναι καθόλου εύκολο να βρεθεί.  Ο Μαθητής πρέπει να εντοπίσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες και να φροντίζει ώστε να ικανοποιεί μεν τις ανάγκες του, αλλά να απαλλαχθεί εντελώς από τις επιθυμίες!  Έτσι, έχοντας αυτό υπόψη, ας σκεφτούμε λίγο επάνω στις συμβουλές των Πυθαγόρειων…

  Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας θα διαπιστώσουμε ότι κοιμόμαστε υπερβολικά!  Περισσότερο δηλαδή απ' ότι έχει πραγματικά ανάγκη ο οργανισμός μας για να αναπαυτεί από την κόπωση της ημέρας.  Αυτός ο επιπλέον ύπνος λοιπόν δεν αντιπροσωπεύει κάποια ανάγκη αλλά την ενδόμυχη επιθυμία μας να μην ενοχληθούμε.  Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, μπορούμε να διαπιστώσουμε την αλήθεια αυτού του ισχυρισμού από ένα απλό παράδειγμα: Αν θελήσουμε να πάμε μια εκδρομή σηκωνόμαστε χωρίς παράπονα από τις 6:00 το πρωί και μπορούμε να είμαστε "στο πόδι" όλη μέρα.  Αν όμως ξημερώνει μια μέρα εργασίας, τότε νιώθουμε υπερβολικά κουρασμένοι και νυσταγμένοι για οτιδήποτε.  Αυτή λοιπόν την επιθυμία, του υπερβολικού ύπνου δηλαδή, ο Μαθητής πρέπει να την καταπολεμήσει.  Σε αντίθετη περίπτωση, θα οδηγηθεί στην οκνηρία τη νωθρότητα και την αδράνεια.

      Παράλληλα τώρα με το θέμα του ύπνου πρέπει να προσέχουμε και την τροφή που λαμβάνουμε καθημερινά.  Χρειάζεται να είμαστε προσεκτικοί και ως προς το τι τρώμε αλλά ως προς το πόσο τρώμε.  Κακά τα ψέματα αδελφοί μου, ο πραγματικός μαθητής δεν γίνεται να είναι για παράδειγμα χοντρός.  Η υπερβολική λήψη τροφής αυξάνει την αδράνεια του σώματος και μαζί και αυτήν της ψυχής.  Όταν καταναλώνουμε μεγαλύτερες ποσότητες τροφής απ' ότι πραγματικά έχει ανάγκη το σώμα μας, γινόμαστε όλο και λιγότερο ευαίσθητοι στα μηνύματα του πνευματικού κόσμου.  Άλλωστε, πάνω σε αυτό το θέμα, ας μην ξεχνάμε ότι παραδοσιακά η υπερκατανάλωση τροφής εθεωρείτο ένα αντίδοτο από τις μαγικές επιρροές.  Μετά από μια επικίνδυνη μαγική τελετή, οι συμμετέχοντες συνήθιζαν να τρώνε ένα γερό γεύμα.  Ένα φορτωμένο στομάχι δένει τον κάτοχό του περισσότερο με την ύλη και μειώνει την ψυχική του ευαισθησία.  [και μια παρένθεση εδώ: Σκεφτείτε, ίσως το Ποτήριον Αγάπης να έχει κι έναν επιπλέον σκοπό.]  Ταυτόχρονα, η βουλιμία αποτελεί κι από μόνη της ένα πάθος, μια αδυναμία που δεν ταιριάζει στον αναζητητή.  Πέρα τώρα από την ποσότητα, φαίνεται ότι και το είδος της τροφής που παίρνουμε καθημερινά έχει κάποια επίδραση στην ψυχοσύνθεσή μας.  Ο Πυθαγόρας για παράδειγμα, έλεγε απ' όσο ξέρουμε στους μαθητές του: "Κρέας και κυάμους ου τρώγετε!"  Αλλά και οι μοναχοί στο Θιβέτ δεν τρώνε καθόλου κρέας σε ολόκληρη τη ζωή τους και παρόλα αυτά είναι σε άριστη σωματική κατάσταση (και σίγουρα σε πολύ καλύτερη απ' ότι είμαστε εμείς)!  Την ίδια συνήθεια -τη μη βρώση κρέατος δηλαδή- θα την συναντήσουμε να την ακολουθούν οι πνευματικοί αναζητητές σε όλες σχεδόν τις παραδόσεις.  Δεν νομίζω λοιπόν ότι ο πραγματικός μαθητής πρέπει να το παραβλέψει αυτό.  Βέβαια, είναι αλήθεια ότι στην δική μας κοινωνία έχουμε μεγαλώσει εντελώς διαφορετικά απ' ότι στο Θιβέτ για παράδειγμα.  Αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν μπορούμε αν όχι να καταργήσουμε, έστω να περιορίσουμε κάποιες μας συνήθειες.

     

Τεκτονισμός και Η Βασιλική Τέχνη

Έχει ειπωθεί ότι ο Τεκτονισμός είναι μια βασιλική τέχνη.Ο όρος εμφανίζεται σε πάρα πολλά σημεία τής εισαγωγής τού Τεκτονικού Συντάγματος τού Άντερσον το 1723 και όχι μόνο.

Φυσικά αυτό έχει οδηγήσει σε σύγχυση πολλούς αμύητους που θεωρούν ενδεχομένως ότι πρόκειται για κάποια ελιτίστικη προσέγγιση του θεσμού του τεκτονισμού.  Και είναι. Όχι όμως στην βάση της καταγωγής ή του υλικού πλούτου εκάστου αλλά εντός μιας πνευματικής βάσης που είναι απαραίτητη για την εξάσκησης της τέχνης του Τεκτονισμού.

Βασιλική τέχνη κατά γράμμα σημαίνει μια τέχνη που ανήκει στους βασιλείς. Μια τέχνη την οποία οφείλει να διδαχθεί κάποιος που είναι ή επιθυμεί να βασιλεύσει με την έννοια της ασκήσεως εξουσίας σε μια ομάδα ανθρώπων , μικρότερη ή μεγαλύτερη.

Η λέξη Βασιλιάς ετυμολογικά προέρχεται από το “ βάση ” και λάς ή λάας, και σημαίνει “ ο βαίνων επί τού λίθου ”, δηλαδή υποδηλώνει τον κυρίαρχο τής υλικής δημιουργίας και των τεσσάρων στοιχείων από τα οποία αυτή προκύπτει.

Η έννοια αυτή του  βασιλικού αξιώματος παρέμεινε κρυμμένη στα μάτια των αμύητων στο έμβλημα τής Βασιλικής εξουσίας το οποίο αποτελεί το κύριο συστατικό στοιχείο τού στέμματος και τού σκήπτρου, δηλαδή μια σφαίρα με ένα σταυρό † επάνω της.

Το έμβλημα αυτό αποτελείται από το σύμβολο τού ορυκτού βασιλείου, το οποίο κατ’ επέκταση παριστάνει την υλική δημιουργία, έχοντας στο άνω μέρος ένα σταυρό, πού υποδηλώνει την Εξέλιξη , την Τελειοποίηση.

“ΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ” Ομιλια στη Στ.. Διονυσιος Ρωμας

Σωτηρης Νικολακοπουλος

 Ότι θα καταθέσω απόψε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η μελέτη και η ζωή κοντά επτά χρόνων που είμαι μαζί σας. Επτά χρόνων γεμάτων με σχεδόν καθημερινή παρουσία στους χώρους του ιδρύματος  Είδα πολλά, κατάλαβα πολλά. Πιστεύω πως είμαι και τυχερός και άτυχος συνάμα. Γνώρισα όλους σχεδόν τους αδελφούς μου και με πολλούς από αυτούς συνεργάστηκα. Πίστεψα και πιστεύω στην ιδέα του τεκτονισμού και πάντα θα πιστεύω στην ιδέα αυτή, συνεχώς ψάχνοντας, άσχετα με τα πρόσωπα που θα την εκπροσωπούν. Πιστεύω λοιπόν ότι είμαστε όλοι εμείς εδώ όχι για να περάσουμε μεταξύ μας ευχάριστα ή να γνωριστούμε με άλλους ανθρώπους σκεπτόμενοι ότι θα μας φανούν χρήσιμοι ή ακόμα να φύγουμε από το σπίτι μας και τόσα άλλα. Αλλά κατά την άποψη μου ερχόμαστε εδώ για να συμμετάσχουμε, για να βοηθήσουμε, για να κουραστούμε, για να εργαστούμε σοβαρά και αποφασιστικά στο έργο της καλυτέρευσης του εαυτού μας, όπως λένε και τα τυπικά μας.  Γιατί αυτό είναι το πρώτο και το κύριο έργο του τέκτονα μαζί με την αγάπη, την πίστη, την αφοσίωση. Και αυτές είναι ακριβώς οι παραδόσεις και οι αρχές του τάγματός μας. Αυτός είναι ο τεκτονισμός στην πράξη. Ορμώμενος από τις παραπάνω αξίες θα προσπαθήσω στα επόμενα, 25 λεπτά να σας αναπτύξω το κομμάτι που αφορά την αγάπη όπως ακριβώς το βλέπω ή συζήτησα με αδελφούς και όπως το κατάλαβα διαβιβάζοντας αρκετά γύρω από το θέμα.

Την αγάπη που για πολλούς τέκτονες είναι ίσως το πρώτο συνθετικό της διαδρομής για την αναγνώριση της αλήθειας. Το θέμα μου θα έπρεπε να έχει ως τίτλο «Ποια είναι η αγάπη που πιστεύει ο Τεκτονισμός». Και τούτο, διότι ο Τεκτονισμός εφόσον δεν είναι, ούτε θρησκεία, ούτε φιλοσοφικό σύστημα, δεν καθιερώνει κάποιο είδος αγάπης με στηρίγματα θρησκευτικά ή φιλοσοφικά.

Το τυπικό μας, αν ερευνηθεί κατά βάθος, θίγει και το θέμα της αγάπης και το τοποθετεί στην πρέπουσα θέση. Εις την αμύητο κοινωνία, πολλά λέγονται, πολλά γίνονται πιστευτά και πολλά καταμαρτυρούνται εις βάρος των τεκτόνων, επειδή θεωρούν ότι αυτοί έχουν αναπτύξει μεταξύ τους δεσμούς και ότι πιστεύουν εις μίαν αγάπη που υποστηρίζει και λύνει τα μεταξύ των προβλήματα.

Πολλοί που έκρουσαν την θύρα του Τεκτονισμού και ζήτησαν να εισέλθουν εις αυτόν, είχαν πιστέψει λίγο ή πολύ εις την δοξασία αυτήν. Και όταν εισήλθαν διαπίστωσαν, ότι η τεκτονική αγάπη ευρίσκεται σε υψίπεδα δυσθεόρατα και όχι μόνο δεν ικανοποιεί ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά απεναντίας απαιτεί θυσίες προς τους συνανθρώπους μας. Οι θυσίες των τεκτόνων ξεκινούν από τους αδελφούς τους βέβαια, γιατί αν δεν αγαπάς και δεν προσφέρεσαι για τον αδελφό σου, πως θα αγαπήσεις και θα ενδιαφερθείς για τους απανταχού της γης ανθρώπους; Και όχι μόνον για αυτούς, αλλά και για το εν γενεί φυσικό σου περιβάλλον, προς το οποίον, όπως θα δούμε στη συνέχεια, απευθύνεται όλο το φάσμα της πραγματικής αγάπης.

Περί Τεκτονικής Αγάπης…

Καλέ μου Θανάση, είχα την τύχη να γίνω κοινωνός της ομιλίας ενός αγαπημένου αδελφού και έχω την ελπίδα ότι θα μπορέσω κάποια στιγμή να τη δημοσιεύσω σε αυτό το blog, έτσι, για να μη διαβάζετε μόνο τα βαρετά μου σχόλια επί παντός επιστητού.

Το αντικείμενο της ομιλίας του ήταν η Αγάπη, όπως αυτή εκλαμβάνεται μέσα από το Τεκτονικό ιδεώδες. Και εάν μπορώ να συνοψίσω την ομιλία αυτή μέσα σε μία πρόταση, θα έλεγα ότι η θέση του αδελφού είναι ότι η πραγματική Αγάπη δεν είναι στοχευμένη προς κάποιο άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων, αλλά είναι συμπαντική και προέρχεται από το θεϊκό σπινθήρα που έχουμε μέσα μας.

Με τόσους σοφούς διδασκάλους που έχουν προηγηθεί της ταπεινότητάς μου, ομιλώντας περί της Αγάπης, θα ήταν μάλλον μάταιο να ψάξω να βρω ένα λιθαράκι να προσθέσω στο φιλοσοφικό οικοδόμημα που έχει κτιστεί τα τελευταία 2000 χρόνια. Υπολείπομαι τόσο σε ευφράδεια και λογοτεχνικό οίστρο, όσο και σε πνευματική καλλιέργεια, ώστε να το πράξω εκ του ασφαλούς, χωρίς να κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ ως «γραφικός» από τους εκλεκτούς μου αναγνώστες (γεια σου και πάλι Θανάση!).

Ο μηχανικός, όμως, είναι ένα περίεργο κατασκεύασμα της Φύσης. Χωρίς να είναι πραγματικός επιστήμων (θεωρώ τον εαυτό μου εξευγενισμένο μουτζούρη), είναι αυτός που παίρνει μια λαμπρή επιστημονική θεωρία και την εφαρμόζει στην πράξη. Μόνο με αυτό τον τρόπο ξέρουμε να είμαστε ωφέλιμοι για το κοινό. Άλλωστε, όπως έλεγε ένας παλιός μου καθηγητής στο πολυτεχνείο, «ο μηχανικός πρέπει να είναι έξυπνος, για να βρίσκει τη λύση, αλλά και τεμπέλης, για να βρίσκει την εύκολη λύση».

Τεκτονικά Σύμβολα στην Τέχνη

Οι Ελευθεροτέκτονες ασχολήθηκαν με κάθε πολιτιστικό πεδίο και η προσφορά τους στον ευρωπαϊκό και κατ’ επέκτασιν στον δυτικό πολιτισμό είναι εξαιρετικά σημαντική και αδιαμφισβήτητη.

Πέρα από τον σχετικά «στενό» ακαδημαϊκό ορισμό της τέχνης, πολιτισμός για τους Τέκτονες σημαίνει επίσης η ανάπτυξη των ανθρωπίνων ικανοτήτων εκείνων, οι οποίες μπορούν να περιγραφούν ως βελτίωση και τελειοποίηση της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Η πολιτιστική σημασία του Τεκτονισμού βρίσκεται στην προσπάθεια μιας ανεκτικής ένωσης των πίστεων, πολιτισμών και των κοινωνικών ρευμάτων, καθώς και την υποστήριξη της τέχνης, αφού και ο ίδιος είναι μια sui generis τέχνη.

Η Τεκτονική μέθοδος διδασκαλίας βασίζεται στη μελέτη των συμβόλων.
Κάθε έργο τέχνης, όμως, εμπεριέχει συμβολικά στοιχεία, μηνύματα που ο εκάστοτε καλλιτέχνης προσπαθεί να παρουσιάσει στον αποδέκτη. Για παράδειγμα, η όπερα του Αμαντέους Μότσαρτ ο «Μαγικός Αυλός», ένα ιδιαίτερα αγαπητό έργο για τους Τέκτονες όλου του κόσμου, γεμάτο τεκτονικά και αλχημικά σύμβολα, ένα παραμύθι και ταυτόχρονα φιλοσοφικό δοκίμιο, μια περιπέτεια και ταυτόχρονα πολιτικός σχολιασμός, ψυχαγωγία αλλά και πρόσκληση προς πνευματική διαφώτιση και στοχασμό.

Για να προσεγγίσουμε τη σχέση της τέχνης με τον τεκτονικό συμβολισμό θεωρώ σωστό να γίνει πρώτα μια μικρή ανάλυση στο καθένα ξεχωριστά.

Για να κατανοήσουμε τα τεκτονικά σύμβολα, πρέπει να μελετήσουμε την ιστορία τους, καθώς και τη διαφορά μεταξύ του συμβόλου και του εμβλήματος. Αρκετά από αυτά προσπαθούν να διδάξουν την τεκτονική ηθική μέσω της αλληγορίας και, σύμφωνα με τη μυστικιστική σχολή, η ερμηνεία των συμβόλων συνδέεται με την πνευματική αφύπνιση και εσωτερική ανάπτυξη του ανθρώπου.

Αρχαία καθήκοντα των Τεκτόνων. “Περί της Τεκτονικής μας συμπεριφοράς”

α. Μέσα στην Στοά, όταν είναι συγκροτημένη

Δεν πρέπει να δημιουργείτε ιδιαίτερες και αυθαίρετες επιτροπές ή χωριστές συζητήσεις δίχως την συγκατάθεσή του Διδασκάλου, δεν πρέπει να ασχολείστε με οποιοδήποτε άκαιρο ή απρόσφορο θέμα, ούτε και να διακόπτετε τον Διδάσκαλο ή τους Επόπτες, ή τον οποιονδήποτε Αδελφό ο οποίος ομιλεί με τον Διδάσκαλο: Να μην ασχολείστε με θέματα γελοία ή ευτράπελα, όταν η Στοά ασχολείται με άλλα σοβαρά και επίσημα θέματα. Να μην

χρησιμοποιείτε καμία ακατάλληλη γλώσσα με το οποιοδήποτε πρόσχημα· αλλά να αποτείνετε την πρέπουσα ευλάβεια προς τον Διδάσκαλό σας, τους Επόπτες, τους Εταίρους, και να τους περιβάλλετε με σεβασμό.

Εάν απαγγελθεί η οποιαδήποτε κατηγορία, ο Αδελφός που βρέθηκε ένοχος πρέπει να αποδεχθεί την κρίση και την απόφαση της Στοάς, που είναι ο αρμόδιος και ικανός δικαστής όλων αυτών των αντιδικιών (εκτός και εάν εφεσιβάλλετε την απόφαση στην  Μεγάλη Στοά) και ενώπιον της οποίας πρέπει να κατατίθενται οι κατηγορίες, εκτός και εάν δεν πρέπει να διακοπεί η εργασία του εντολέα, περίπτωση κατά την οποία θα πρέπει να

γίνουν οι κατάλληλες ρυθμίσεις· αλλά δεν πρέπει να προσφεύγετε στην δικαιοσύνη σε ό,τι αφορά τον Τεκτονισμό, δίχως απόλυτη ανάγκη που θα αναγνωρισθεί ως τέτοια από την Στοά.

β. Συμπεριφορά όταν η Στοά έχει κλείσει και οι Αδελφοί δεν έχουν εξέλθει

Μπορείτε να διασκεδάσετε με αθώα ευθυμία, συμπεριφερόμενοι ο ένας στον άλλον κατά το χάρισμά σας, αλλά αποφεύγοντας κάθε υπερβολή, ή το να ωθήσετε τον οποιοδήποτε Αδελφό να φάει ή να πιει πέρα από την τάση του, ή να τον εμποδίσετε να φύγει όταν τον καλούν οι περιστάσεις, ή να κάνετε ή να πείτε κάτι το προσβλητικό, ή κάτι που θα μπορούσε να εμποδίσει την εύκολη και ελεύθερη συζήτηση· γιατί αυτό θα διατάρασσε την αρμονία μας και θα αποθάρρυνε τις αξιέπαινες προτεινόμενες υπηρεσίες μας. Γι' αυτό ούτε πείσματα ούτε προσωπικά θέματα μπορούν να εισαχθούν μέσα από την θύρα Στοάς, πολλώ μάλλον οποιαδήποτε θέματα που αφορούν την Θρησκεία, ή τα Έθνη ή την πολιτική του Κράτους ·

επιπλέον προερχόμαστε από όλα τα Έθνη, τις Γλώσσες, τις Καταγωγές και τα Ιδιώματα και είμαστε αντίθετοι προς όλες τις πολιτικές, διότι αυτό που δεν έφερε ποτέ ευημερία στην Στοά, δεν θα μπορούσε ποτέ να την φέρει. Αυτό το καθήκον το εξουσιάζουμε και το τηρούμε πάντοτε αυστηρά.

γ. Συμπεριφορά όταν οι Αδελφοί συναντώνται δίχως ξένους, αλλά όχι σε συγκροτημένη Στοά

Οφείλετε να χαιρετάτε ο ένας στον άλλον κατά τρόπο ευγενικό, όπως έχετε διδαχθεί, αποκαλούμενοι μεταξύ σας Αδελφοί, παρέχοντας αμοιβαία οδηγίες που μπορούν να είναι χρήσιμες, δίχως να σας βλέπουν ή να σας ακούν άλλοι, και δίχως να επιβάλλεται ο ένας επί του άλλου ή δίχως να εκφράζετε λιγότερο σεβασμό από τον οφειλόμενο προς κάθε Αδελφό, σαν να μην ήταν Τέκτονας. Διότι όλοι οι Τέκτονες, ως Αδελφοί, είναι στο ίδιο επίπεδο, παρόλο που ο Τεκτονισμός δεν αφαιρεί από τον άνθρωπο εκείνη την τιμή που απολάμβανε προηγουμένως· μάλλον αυξάνει αυτήν την τιμή, ιδιαιτέρως εάν αυτός θα την αξίζει εκ μέρους της Αδελφότητας, διότι οφείλεται τιμή σε αυτόν στον οποίο αρμόζει, πρέπει δε να αποφεύγουμε τους κακούς τρόπους.

δ. Συμπεριφορά παρουσία ξένων μη Τεκτόνων

Θα είστε προσεκτικοί ως προς τους λόγους σας και την συμπεριφορά σας, προκειμένου ο πιο έμπειρος ξένος να μην μπορεί να ανακαλύψει ή να βρει αυτό που δεν του αρμόζει να μάθει· και κάποιες φορές θα πρέπει να εκτρέψετε μια συζήτηση και να την διαχειριστείτε με σύνεση χάριν της τιμής της σεπτής Αδελφότητας.

ε. Συμπεριφορά στην οικία και στους γειτονικούς χώρους

Πρέπει να δράτε όπως αρμόζει σε ένα λογικό και συνετό άνθρωπο· ιδιαιτέρως να μην αφήσετε την οικογένειά σας, τους φίλους και τους γείτονες σας, να γνωρίσουν τα όσα αφορούν την Στοά, δηλαδή πρέπει να προστατεύσετε με πολύ σύνεση την τιμή σας και την τιμή της αρχαίας Αδελφότητας, για λόγους που δεν αναφέρονται εδώ. Πρέπει επίσης να προστατεύσετε την υγεία σας αποφεύγοντας να διασκεδάζετε επί μακρόν ή πολύ μακριά από την οικία σας, από την στιγμή που πέρασε η ώρα της συνεδρίας της Στοάς, καθώς επίσης και αποφεύγοντας και την λαιμαργία και την μέθη, προκειμένου οι οικογένειές σας να μην παραμεληθούν ή προσβληθούν, ούτε κι εσείς να χάσετε την ικανότητα για εργασία.

στ. Συμπεριφορά προς έναν άγνωστο Αδελφό

Θα τον εξετάσετε με προσοχή, συμπεριφερόμενοι σύμφωνα με μια μέθοδο σύνεσης, προκειμένου να μην παγιδευτείτε από έναν αδαή υποκριτικό διεκδικητή, τον οποίο θα πρέπει να απορρίψετε με καταφρόνηση και χλεύη αποφεύγοντας να κάνετε το οποιοδήποτε σημείο

αναγνώρισης. Εάν, όμως, βεβαιωθείτε ότι πρόκειται για έναν αληθινό και αυθεντικό Αδελφό, θα πρέπει κατά συνέπεια να τον σεβαστείτε· και αν αυτός βρίσκεται σε ανάγκη, οφείλετε να τον βοηθήσετε, όσο μπορείτε, ή να τον κατευθύνετε εκεί από όπου μπορεί να έρθει η βοήθεια. Μπορείτε να τον απασχολήσετε για κάποιες ημέρες εργασίας, ή να του δώσετε συστάσεις προκειμένου να προσληφθεί. Δεν είστε, όμως, υποχρεωμένοι να κάνετε πράγματα πέρα από τις δυνατότητές σας, απλά πρέπει να προτιμήσετε έναν πτωχό Αδελφό, που είναι ανθρώπος καλός και ειλικρινής, πριν από οποιοδήποτε άλλο φτωχό άτομο που βρίσκεται στις ίδιες περιστάσεις.

Τελικά, όλα αυτά τα καθήκοντα οφείλετε να τα τηρείτε, καθώς επίσης και εκείνα που θα σας μεταδοθούν δι’ άλλης οδού, καλλιεργώντας την αδελφική αγάπη, τον θεμέλιο λίθο και τον λίθο της αψίδας, το αμμοκονίαμα και την δόξα αυτής της αρχαίας Αδελφότητας, αποφεύγοντας όλες τις αντεγκλήσεις και τις αντιδικίες, όλες τις κακολογίες και τις συκοφαντίες, μη επιτρέποντας στους άλλους να δυσφημίσουν τον οποιοδήποτε έντιμο Αδελφό, αλλά υπερασπιζόμενοι τον χαρακτήρα του δίνοντάς του τις καλύτερες εργασίες σύμφωνα με τα όσα σας επιτρέπει η τιμή σας και η ασφάλειά σας, και τίποτε άλλο. Και, εάν κάποιος σας προκαλέσει βλάβη, οφείλετε να αποτανθείτε στην Στοά σας ή στην Στοά του, και, κατόπιν, να προσφύγετε στην Μεγάλη Στοά κατά τις τριμηνιαίες συνόδους, και έπειτα στην ετήσια Μεγάλη Στοά, όπως προβλέπει το αρχαίο αξιέπαινο έθιμο των προγόνων μας σε κάθε Έθνος· δεν θα πρέπει να προβείτε σε νομική δίκη, εκτός και εάν δεν μπορεί να λυθεί με άλλο τρόπο η περίπτωσή σας, και πρέπει να αφεθείτε υπομονετικά στην έντιμη και φιλική συμβουλή του Διδασκάλου και των Εταίρων, διότι αυτοί επιθυμούν να αποφευχθεί η παρουσία σας σε δίκη ενάντια ξένων και θα προτρέπουν να επιταχύνετε την πορεία της δικαιοσύνης, έτσι ώστε να υπηρετήσετε κατ’ αυτόν τον τρόπο καλύτερα τα συμφέροντα του Τεκτονισμού με καλύτερο ζήλο και επιτυχία· όμως, όσον αφορά τους Εταίρους ή τους Αδελφούς προς κρίση, ο Διδάσκαλος και οι Αδελφοί θα πρέπει να προσφέρουν ευγενικά την διαμεσολάβησή τους, που θα πρέπει να τους έχει ανατεθεί με αναγνώριση από τους αντιπάλους Αδελφούς, και εάν αυτή η υποταγή δεν είναι εφαρμόσιμη, θα μπορέσουν να διεξάγουν την δίκη τους ή να διεκδικήσουν το δίκιο τους, δίχως εχθρότητα και δίχως οργή (όχι με τον κοινό τρόπο) κάνοντας ή αποφεύγοντας όλα όσα θα μπορούσαν να διακυβεύσουν την αδελφική αγάπη, και οι καλές εργασίες πρέπει να ανανεωθούν και να συνεχισθούν· ώστε όλοι να μπορέσουν να δουν την ευεργετική επίδραση του Τεκτονισμού, όπως έχουν κάνει όλοι οι πραγματικοί Τέκτονες από την αρχή του κόσμου και όπως θα κάνουν και έως το τέλος του χρόνου.

https://freemasonastrology.wordpress.com/