Καλέ μου Θανάση, είχα την τύχη να γίνω κοινωνός της ομιλίας ενός αγαπημένου αδελφού και έχω την ελπίδα ότι θα μπορέσω κάποια στιγμή να τη δημοσιεύσω σε αυτό το blog, έτσι, για να μη διαβάζετε μόνο τα βαρετά μου σχόλια επί παντός επιστητού.
Το αντικείμενο της ομιλίας του ήταν η Αγάπη, όπως αυτή εκλαμβάνεται μέσα από το Τεκτονικό ιδεώδες. Και εάν μπορώ να συνοψίσω την ομιλία αυτή μέσα σε μία πρόταση, θα έλεγα ότι η θέση του αδελφού είναι ότι η πραγματική Αγάπη δεν είναι στοχευμένη προς κάποιο άνθρωπο ή ομάδα ανθρώπων, αλλά είναι συμπαντική και προέρχεται από το θεϊκό σπινθήρα που έχουμε μέσα μας.
Με τόσους σοφούς διδασκάλους που έχουν προηγηθεί της ταπεινότητάς μου, ομιλώντας περί της Αγάπης, θα ήταν μάλλον μάταιο να ψάξω να βρω ένα λιθαράκι να προσθέσω στο φιλοσοφικό οικοδόμημα που έχει κτιστεί τα τελευταία 2000 χρόνια. Υπολείπομαι τόσο σε ευφράδεια και λογοτεχνικό οίστρο, όσο και σε πνευματική καλλιέργεια, ώστε να το πράξω εκ του ασφαλούς, χωρίς να κινδυνεύσω να χαρακτηριστώ ως «γραφικός» από τους εκλεκτούς μου αναγνώστες (γεια σου και πάλι Θανάση!).
Ο μηχανικός, όμως, είναι ένα περίεργο κατασκεύασμα της Φύσης. Χωρίς να είναι πραγματικός επιστήμων (θεωρώ τον εαυτό μου εξευγενισμένο μουτζούρη), είναι αυτός που παίρνει μια λαμπρή επιστημονική θεωρία και την εφαρμόζει στην πράξη. Μόνο με αυτό τον τρόπο ξέρουμε να είμαστε ωφέλιμοι για το κοινό. Άλλωστε, όπως έλεγε ένας παλιός μου καθηγητής στο πολυτεχνείο, «ο μηχανικός πρέπει να είναι έξυπνος, για να βρίσκει τη λύση, αλλά και τεμπέλης, για να βρίσκει την εύκολη λύση».
Έτσι λοιπόν κι εγώ, στο συγκεκριμένο πεδίο, το μόνο ίσως που μπορώ να πράξω, είναι να αναγάγω το προαναφερθέν φιλοσοφικό ζήτημα σε απλές, κοινωνιολογικές παρατηρήσεις, μια και πάντοτε με ενδιέφερε να αντιλαμβάνομαι (και να εξηγώ) πως λειτουργεί το κάθε πράγμα ή σύστημα. Αυτό άλλωστε έκανα από μικρό παιδί, που διέλυα τα παιχνίδια μου στα εξ ων συνετέθησαν και έπαιζα με τα εξαρτήματά τους…
Πριν από πολλά χρόνια είχα ένα πελάτη, ο οποίος ήταν υπόδειγμα οικογενειάρχη. Λάτρευε τα παιδιά του και τη γυναίκα του, τους έκανε όλα τα χατίρια και τους είχε εξασφαλίσει ένα επίπεδο διαβίωσης που θα ζήλευαν πάρα πολλοί άνθρωποι. Ταυτόχρονα, ήταν πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος. Στο κτίριο που κατασκεύαζε εκείνη την εποχή, δεν παρέλειψε να κατασκευάσει και μία μικρή εκκλησία για να προσκυνάει καθημερινά και να τελεί λειτουργίες σε πολύ τακτική βάση, καλώντας ακόμα και τον Μητροπολίτη της περιοχής. Και ταυτόχρονα, δεν παρέλειπε να δίνει και κάποια χρήματα σε αγαθοεργίες, για να εξασφαλίσει μία θέση «πρώτο τραπέζι πίστα» στον Παράδεισο.
Ο ίδιος άνθρωπος ήταν ένας από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους της Ελλάδας, με κέρδη από τοκογλυφίες που ξεπερνούσαν το 1 εκατ. σημερινά ευρώ κάθε μήνα. Είχε ένα μικρό στρατό από μπράβους, πληρωμένους αστυνομικούς και τραπεζικούς, δικηγόρους και δημοτικούς άρχοντες και είχε οδηγήσει στη χρεωκοπία και την αυτοκτονία πολλούς επαγγελματίες που έπεσαν στα νύχια του. Αργότερα, με το boom του χρηματιστηρίου μετεξελίχθηκε σε μεγαλοεπενδυτή, από αυτούς που γέμισαν τον τόπο «φούσκες», παρασύροντας χιλιάδες κορόιδα στην καταστροφή.
Είμαι βέβαιος ότι δεν χρειάζεται καν να καταλήξω σε ηθικό δίδαγμα, σεβόμενος την οξυδέρκειά σου, Θανάση μου. Άλλωστε, το παράδειγμά μου αυτό είναι τόσο ακραίο, όσο το να μιλούσα για το πόσο καλός οικογενειάρχης μπορεί να ήταν ο Άντολφ Άϊχμαν.
Κατά το άνοιγμα των εργασιών σε βαθμό Μαθητού, ο Σεβάσμιος κάποια στιγμή λέει:
«…Αδελφοί μου, δεν ευρισκόμεθα πλέον εις τον αμύητον κόσμον. Αφήσαμε τα μέταλλα προ της θύρας του Ναού. Ας ανυψώσουμε τας καρδίας μας εν αδελφότητι και τα βλέμματά μας ας στραφούν προς το Φως»
Υπάρχει περίπτωση, η «στοχευμένη» αγάπη να είναι ένα ακόμη «μέταλλο»; Κάτι δηλαδή που μας προσδιορίζει κοινωνικά, αλλά όχι ηθικά, και το οποίο πρέπει να αφήσουμε πίσω μας, κατά την είσοδό μας εις τον Ναό;
Από τις αίθουσες των δικαστηρίων, μέχρι τους επικήδειους λόγους και την καθημερινή αρθρογραφία, ένας «καθώς πρέπει» συμπολίτης μας προσδιορίζεται από την ποιότητά του ως οικογενειάρχης. Πόσο καλός πατέρας ή μητέρα υπήρξε, πόσο τον λάτρευαν τα παιδιά του γι αυτό, πόσο «στάθηκε» στους γονείς ή τον αδελφό του, κλπ, κλπ, κλπ. Διευρύνοντας ακόμα περισσότερο τον κύκλο της στόχευσης, ο εκλιπών/ κατηγορούμενος/ βραβευόμενος εξαίρεται για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία του στην προάσπιση της Πατρίδας του, για την προσφορά του στο επαγγελματικό του σωματείο, στο Σύλλογο, την Εκκλησία ή το κόμμα του.
Θα είσαι λοιπόν δικαιολογημένος, αγαπητέ μου Θανάση, να μου πεις ότι λέω ανοησίες, απαξιώνοντας μέγιστους Ήρωες της Ελληνικής ιστορίας, όπως π.χ. τον Κολοκοτρώνη, επειδή η αγάπη προς την Πατρίδα είναι «στοχευμένη» και συνεπώς άνευ πραγματικής ηθικής αξίας; Είναι δυνατόν, ένα γιατρουδάκι που εμβολιάζει παιδάκια σε κάποια Αφρικανική ζούγκλα να είναι πιο δικαιωμένο στα μάτια του Θεού, από τον Καραϊσκάκη, τον Μακρυγιάννη, τον Παύλο Μελά ή (άκουσον, άκουσον!) τη μάνα μας;
Τι ανήκουστο είδος ηθικής προσπαθείς να μου πασάρεις ρε φιλαράκο;
Τα ακραία παραδείγματα, όμως, είναι χρήσιμα στο βαθμό που προσδιορίζουν το πλαίσιο της σκέψης μας. Και πέρα από την αγάπη μας για την Πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια (χουντικό σύνθημα… τυχαίο; Δεν νομίζω), ως Τέκτονες πρέπει «δια της καταβάσεως εις το βάθος της συνειδήσεώς μας και της παρατηρήσεως των φυσικών φαινομένων» να αντιληφθούμε μία άλλη διάσταση, πολύ ευρύτερη και πιο συμπαντική, όπου περιλαμβάνονται όλα τα πλάσματα του Θεού και μέσα από αυτή τη διάσταση να συνδεθούμε με το Θείο.
Τα κάθε λογής δόγματα χρησιμεύουν ως οδικά σήματα στη ζωή κάποιου που επαφίεται στη βούληση τρίτων για να του δείξουν το δρόμο. Να γιατί, αγαπητέ μου Θανάση, η βιωματική πορεία στον Τεκτονισμό είναι τόσο μοναχική και δύσκολη.
Y.Γ.
Δεν μπορώ να μην προσθέσω τα σχόλια ενός ένδοξου, φωτισμένου και αγαπημένου αδελφού μας, σχετικά με το παραπάνω κείμενο:
«Η Τεκτονική, αστόχευτη, ανιδιοτελής Αγάπη, είναι η κατάσταση που ξεπερνάει κάθε νόηση ή συναίσθημα. Ουσιαστικά δεν έχει κανένα ορατό αντίκτυπο σε μας, παρά μόνο μια εσωτερική αρμονία και γαλήνη που προέρχεται από το βίωμα της Τεκτονικής διδασκαλίας, την ερμηνεία των συμβόλων, των αλληγοριών και των μύθων και η οποία εξαπλώνεται μέσα μας σε όλα τα επίπεδα.
Η ενέργεια της Τεκτονικής Αγάπης είναι η πιο δυνατή, δημιουργική και θεραπευτική δύναμη που υπάρχει στο σύμπαν. Μας μαθαίνει να αγαπάμε χωρίς καμία στόχευση τους συνανθρώπους μας με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ψυχή και με όλο μας το πνεύμα. Να αγαπάμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας. Και φυσικά να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε και τους άλλους.
Αυτό το γεγονός είναι που μπορεί να μας φέρει περισσότερη χαρά και ευτυχία από οτιδήποτε άλλο. Η ανιδιοτελής χωρίς όρια Αγάπη υπερνικά τα πάντα και εξαφανίζει τη δυσαρμονία, το φόβο και την ατέλεια. Αυτή μας βοηθάει να μη μένουμε προσκολλημένοι με εμμονή σε κατώτερα συναισθήματα που μας φθείρουν και μας γεμίζει ολοκληρωτικά.
Όταν βιώσουμε την αγάπη μέσα μας μπορούμε να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο, χωρίς διακρίσεις και προσωπικές επιλογές που πηγάζουν από την ανάγκη έκφρασης της καθορισμένης ατομικότητας και του Εγώ. Το συναίσθημα που μας κατακλύζει με αυτές τις συνθήκες, μας κάνει να καταλαβαίνουμε τη διαφορά μεταξύ της ανθρώπινης αγάπης που έχουμε για τα προσφιλή μας πρόσωπα και της συμπαντικής Τεκτονικής Αγάπης που ενώνει και συντονίζει ολόκληρη την πλάση».
mason100
