Επέλεξα αυτό το θέμα για το σημερινό μου πίνακα, επειδή πιστεύω πως πρέπει επιτέλους να απαλλαγούμε από την προκατάληψη απέναντι σε αυτή τη λέξη. Η Μαγική Ατραπός, ο Δρόμος της Μαθητείας, το Μεγάλο Έργο, η Μύηση στα Ιερά Μυστήρια, το Αλχημικό Έργο… όλες αυτές δεν είναι παρά εκφράσεις που περιγράφουν την ίδια πορεία: την Πορεία προς το Φως! Ο όρος Μαγεία κυκλοφορεί στην καθημερινότητα από τα πανάρχαια χρόνια. Άλλοτε οι άνθρωποι τον αντιμετώπιζαν με ευνοϊκή διάθεση κι' άλλοτε όχι. Στην εποχή μας του αποδίδονται συνήθως αρνητικές προεκτάσεις και συχνά τον χρησιμοποιούν ως συνώνυμο της κακίας, της διαστροφής, του σατανισμού κ.λ.π. Μάλιστα συχνά κατηγορούν κι εμάς τους Τέκτονες γι' αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή ασκούμε τη Μαγεία. Είναι όμως αλήθεια έτσι; Τι είναι η Μαγεία αδελφοί μου και πώς συντελείται; Έχει πρακτική εφαρμογή ή είναι απλά μια δεισιδαιμονία; Υπάρχει Μαγεία στις μέρες μας; Σε ποιες κατηγορίες χωρίζεται; Μπορεί να διδαχθεί; Σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα θα προσπαθήσω να απαντήσω στη συνέχεια…
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την αναζήτησή μας από τον ορισμό. Τι είναι η Μαγεία; Αν και έψαξα πολύ στάθηκε υπερβολικά δύσκολο να βρω μια ικανοποιητική απάντηση που να συνοψίζεται σε μια - δυο προτάσεις. Τον καλύτερο ορισμό από αυτή την άποψη, τον πιο σύντομο και περιεκτικό δηλαδή, τον βρήκα στο βιβλίο "The Magician" του W. E. Butler. Μας λεει:
"Μαγεία είναι η Τέχνη του να προκαλεί κανείς συγκεκριμένες αλλαγές στο Ασυνείδητό του κατά Βούληση"
Για να καταλάβουμε τι εννοεί με αυτό του το απόφθεγμα ο Butler θα πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε ότι η πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε δεν είναι απαραίτητα αντικειμενική. Δεν είναι δηλαδή η ίδια για οποιονδήποτε παρατηρητή. Ο τρόπος με τον οποίο καταλαβαίνουμε τα δρώμενα γύρω μας έχει άμεση σχέση με τη δομή του εγκεφάλου μας και κυρίως με τις Ιδέες που ήδη έχουμε για τα πράγματα τα οποία παρατηρούμε. Ας θυμηθούμε λίγο εδώ και την παραβολή που χρησιμοποιούσε ο Πλάτωνας στους μαθητές του. Έλεγε λοιπόν ότι στην τωρινή μας κατάσταση είναι σαν να ζούμε μέσα σε μια σπηλιά χωρίς Φως. Έτσι δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε με
σαφήνεια τα αντικείμενα και τα πρόσωπα γύρω μας, αλλά βλέπουμε μονάχα τις σκιές τους. Οι σκιές αυτές όμως δεν μας δίνουν την πραγματική μορφή, και μπορεί κάλλιστα να είναι διαφορετικές για τον κάθε παρατηρητή, ανάλογα με το σημείο της σπηλιάς στο οποίο στέκεται! Αυτό σημαίνει για παράδειγμα, ότι κάποιος θα μπορούσε να περάσει μια σκιά για ένα άγριο θηρίο ενώ κάποιος άλλος από διαφορετική θέση θα νόμιζε πως έβλεπε μια καλλονή. Όσο για το τι πραγματικά ήταν αυτό που έριχνε τον επίμαχο ίσκιο, κανείς δεν μπορεί πραγματικά να ξέρει, εκτός… εκτός κι αν έχει βγει από τη σπηλιά και έχει δει το Φως!
…και αν όλα αυτά φαίνονται σε μερικούς εντελώς θεωρητικά και συμβολικά, ας ανατρέξουμε σε ένα πραγματικό γεγονός που έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται ο ανθρώπινος εγκέφαλος τα γεγονότα.
"Μερικούς αιώνες πριν, όταν οι μεγάλες ναυτικές δυνάμεις της Ευρώπης είχαν αρχίσει να πραγματοποιούν τα πρώτα υπερατλαντικά ταξίδια, ένα τέτοιο καράβι προσάραξε σε ένα μικρό νησάκι στον ωκεανό. Το νησί αυτό κατοικείτο από μια φυλή ιθαγενών, οι οποίοι για να πλέουν στο νερό χρησιμοποιούσαν μόνο κάποια μικρά "κανό". Όταν οι Ευρωπαίοι κατέβηκαν από το πλοίο και βγήκαν στη στεριά, οι αυτόχθονες κάτοικοι ξαφνιάστηκαν υπερβολικά και δεν μπορούσαν να καταλάβουν από πού ήρθαν αυτοί οι ξένοι ναυτικοί! Παρ' ότι η μεγάλη Ευρωπαϊκή Φρεγάτα ήταν αγκυροβολημένη μπροστά στα μάτια τους δεν μπορούσαν να την δουν!"
Το παράδειγμα αυτό μας δίνει ένα μικρό δείγμα για το πώς μπορεί να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο το τι είναι πραγματικό και τι όχι. Η περίπτωση αυτή όμως, αφορούσε μόνο στην αίσθηση της όρασης κι έτσι εύκολα βρήκαμε μια "εξήγηση". Σκεφτείτε πόσο πολύπλοκα μπορούν να γίνουν τα πράγματα όταν μιλάμε για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται κανείς την ίδια του την ύπαρξη. Ας μην ξεφύγω ωστόσο από το θέμα μου. Τα είπα όλα αυτά για να οδηγηθούμε σε μια πιθανή ερμηνεία του ορισμού της Μαγείας που έδωσα στην αρχή. Γιατί ο Butler θέλει να μας πει ότι ο Μάγος είναι αυτός που έχει την ικανότητα να αλλάζει κατά βούληση την αντίληψή του για το περιβάλλον του. Και τελικά, αλλάζοντας κάτι μέσα του επιτυγχάνει και μια αντίστοιχη αλλαγή στο ίδιο το περιβάλλον του.
Για να εξετάσουμε όμως λίγο πιο βαθιά αυτή τη θεωρία… Γιατί νιώθω πως η ερώτηση που κρέμεται στα χείλη όλων σας είναι: Καλά όλα αυτά στα λόγια αλλά στην πράξη είναι τελικά δυνατόν να σηκώσει κάποιος για παράδειγμα το χέρι του και να ξεσπάσει καταιγίδα? Λυπάμαι που θα σας παιδέψω αλλά η απάντηση δεν είναι ένα απλό ναι ή όχι. Θα επικαλεστώ ξανά το παράδειγμα της σπηλιάς του Πλάτωνα. Θα έλεγα λοιπόν ότι αυτό που είναι δυνατόν είναι να σηκώσει κάποιος το χέρι του και οι γύρω του να αντιληφθούν το ξέσπασμα μιας καταιγίδας. Όντας όμως όλοι μέσα στη σπηλιά τους δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το τι πραγματικά έγινε… Ωστόσο δεν μιλάω για μια απλή περίπτωση ψευδαίσθησης και επειδή τα πράγματα είναι αμφίδρομα μπορεί τελικά και κάποιοι να βραχούν.
Έχοντας τώρα ορίσει ως ένα βαθμό τη λέξη Μαγεία, θα ήθελα να δούμε και έναν ορισμό για την έκφραση "Μαγική τελετουργία". Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μαγική τελετή αποτελεί η κάθε συγκεκριμένη αλληλουχία πράξεων, η οποία εκτελείται με απόλυτα συγκεκριμένη πρόθεση και σκοπό. Έτσι αν δούμε την έννοια της μαγικής τελετής υπό αυτό το πρίσμα θα διαπιστώσουμε πως είναι κάτι πολύ πιο κοινό και συνηθισμένο απ' ότι μερικοί πιστεύουν.
Σκεφτείτε: να ακολουθείται πιστά ένα συγκεκριμένο τυπικό και η κάθε λειτουργία είναι για συγκεκριμένη περίσταση. Θα σας φέρω όμως κι ένα πιο καθημερινό παράδειγμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι κουβαλούν μαζί τους μικρές ή μεγάλες προλήψεις. Έτσι κάποιος φοράει πάντα ένα συγκεκριμένο σακάκι σε ένα σοβαρό ραντεβού, κάποιος άλλος παίρνει μαζί του τα τυχερά του γυαλιά και ένας τρίτος μπορεί να ξυρίζεται με ένα συγκεκριμένο τρόπο και στη συνέχεια να τρώει ένα ειδικό πρωινό. Όλα αυτά αδελφοί μου, δεν είναι παρά μικρές μαγικές τελετές κι ας μην το προσέχουμε εκείνη τη στιγμή (το ότι μπορεί να υποδηλώνουν και μια ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή δεν αλλάζει τίποτα…).
Το μοτίβο παραμένει το ίδιο: Κάποιος εκτελεί μια συγκεκριμένη αλληλουχία πράξεων -συνήθως μάλιστα πράξεων που στερούνται λογικού νοήματος- προσμένοντας ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα! Στο σημείο αυτό νομίζω πως πρέπει να κάνω και μια επιπλέον διευκρίνηση. Πολλοί ταυτίζουν τη μαγική τελετουργία με την επίκληση ανωτέρων δυνάμεων. Θεωρούν δηλαδή την επίκληση απαραίτητο στοιχείο για τον ορισμό της μαγικής τελετής. Απ' όσο μπόρεσα να ερευνήσω αυτό δεν είναι πάντα απαραίτητο. Στο παράδειγμα της εκκλησίας ας πούμε, που μόλις ανέφερα, ο ιερέας επικαλείται πράγματι την επέμβαση του Θείου, ενώ στο παράδειγμα με τις μικρές καθημερινές τελετές του καθενός δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Αφού λοιπόν μιλήσαμε για τις έννοιες Μαγεία και μαγική τελετή, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με τον συνδυασμό των δύο αυτών εννοιών. Γεννάται το ερώτημα: "Πως γίνεται αυτές οι πολύπλοκες τελετουργίες, των οποίων άπλετα δείγματα υπάρχουν στη βιβλιογραφία, να προκαλούν αυτά τα θεαματικά αποτελέσματα που υπόσχονται; και επιπλέον γιατί είναι συνήθως τόσο επίπονες και δύσκολες; (όλοι μας έχουμε ακούσει τέτοια παραδείγματα, ιδίως από τις εκάστοτε Σολομωνικές: βγες μέσα στη νύχτα, κάνε τούτο, κάνε κείνο, βρες το τάδε μαντζούνι κλπ. κλπ.). Μπορεί τελικά το κοκαλάκι της νυχτερίδας αν αναμιχθεί με σάλιο κουτσού βατράχου στις 29 του Φλεβάρη να έχει κάποιο συγκεκριμένο και σίγουρο αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι προφανώς όχι! Η τελετουργία από μόνη της είναι νεκρή, δεν έχει κανένα νόημα και σίγουρα κανένα αποτέλεσμα.
Αν φτιάχναμε για παράδειγμα ένα προηγμένο ρομπότ και το προγραμματίζαμε να εκτελέσει μια μαγική τελετή, το αποτέλεσμα θα ήταν μηδενικό. Η πραγματική δύναμη της αλλαγής δεν βρίσκεται παρά μόνο μέσα στην ψυχή του Ανθρώπου. Τότε θα μου πείτε τι χρειάζεται όλη αυτή η διαδικασία; Η απάντηση είναι απλή: όλη αυτή η μυστηριακή ατμόσφαιρα που δημιουργείται κατά τη διάρκεια της τελετής, βοηθά αυτόν που την πραγματοποιεί να έρθει στην κατάλληλη εκείνη ψυχική διάθεση, ώστε να καταφέρει να κραδάσει και να συντονίσει τα "γύρω" του, με το "μέσα" του. Γι' αυτό ακριβώς όλες οι παραδοσιακές τελετές δίνουν μεγάλη σημασία και στην προετοιμασία τους. Όσο πιο πολύ καιρό έχει ασχοληθεί κανείς με το στόχο του, τόσο πιο πολύ έχει συντονιστεί με αυτόν. Στο σημείο αυτό, είναι πλέον φανερό νομίζω ότι όσο πιο πολύπλοκη ακούγεται μια τελετή, τόσο πιο άπειρος θα πρέπει να είναι αυτός που την εκτελεί. Ο πραγματικός Μύστης που έχει ευθυγραμμίσει το Ψυχικό του Όργανο με τον παγκόσμιο ρυθμό, δεν έχει καμιά απολύτως ανάγκη την ίδια την τελετή!
Ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να συζητήσουμε τώρα είναι ο διαχωρισμός που κάνουν πολλοί μεταξύ Λευκής και Μαύρης Μαγείας. Σύμφωνα με την κατανόησή μου μια τέτοια διάκριση είναι μάλλον απλοϊκή. Η Μαγεία είναι εν τέλει αδελφοί μου ένα εργαλείο στα χέρια του αναζητητή. Θα μπορούσαμε λοιπόν να την παρομοιάσουμε με ένα μαχαίρι… Τι είναι το μαχαίρι; Καλό ή κακό; Μα από μόνο του δεν είναι τίποτα φυσικά! Σημασία έχει η πρόθεση αυτού που κρατά το μαχαίρι. Σε κάποια χέρια μπορεί να διαπράξει ένα φόνο, ενώ σε κάποια άλλα (στα χέρια ενός χειρουργού για παράδειγμα) μπορεί να σώσει ζωές.
Θαρρώ λοιπόν πως η Μαγεία είναι ένα υπέροχο εργαλείο για τη γνώση του εαυτού μας. Δεν πρέπει να την χρησιμοποιήσει κανείς παρά μόνο για να κατέλθει εις το βάθος της συνειδήσεως. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως αν κάποιος καταφέρει να γνωρίσει πραγματικά τον εαυτό του, τότε αυτομάτως έχει γνωρίσει κι όλο το σύμπαν! Αυτό άλλωστε αποτελεί και το θεμελιώδες αξίωμα της Μαγείας. Όπως πολύ περιεκτικά το διατυπώνει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, στο σμαράγδινο πίνακα: "Όπως επάνω, έτσι και κάτω". Με το απόφθεγμα αυτό εννοεί ότι στο Μικρόκοσμο ισχύουν οι ίδιοι ακριβώς συμπαντικοί νόμοι που ισχύουν και στο Μακρόκοσμο. Με τις ίδιες δηλαδή αναλογίες και τους ίδιους μηχανισμούς λειτουργούν τα πράγματα σε ολόκληρο το σύμπαν, από το μικροσκοπικό άτομο ενός μορίου της ύλης, μέχρι έναν ολόκληρο γαλαξία! Εντελώς όμοια, μπορούμε να βρούμε αντιστοιχίες κι ανάμεσα στο υλικό και στο πνευματικό επίπεδο. Έτσι, ξεκινώντας από το σώμα μας, καθάροντάς το και μελετώντας το και προχωρώντας σιγά - σιγά προς τον εσώτερο εαυτό μας, θα μπορέσουμε σιγά-σιγά να ανακαλύψουμε με το νόμο των αναλογιών και τα χαρακτηριστικά των ανώτερων επιπέδων μας και να τα προσεγγίσουμε.
Έτσι κι' αλλιώς, σκεφτείτε ότι η επιστήμη δεν έχει καταφέρει ακόμη να εντρυφήσει πραγματικά στα μυστήρια της φύσης. Αν διαβάσει κανείς ένα βιβλίο με τα παράδοξα της κβαντικής ηλεκτροδυναμικής ή τη θεωρία των υπερχορδών, θα βρεθεί αντιμέτωπος με θέματα πολύ πιο δυσεξήγητα από την παραδοσιακή μαγεία. Το λέω αυτό για να τονίσω ότι δεν είναι κανείς απαραίτητα δεισιδαίμων επειδή δεν απορρίπτει a priori οτιδήποτε δεν εμπίπτει στα εδάφη της συμβατικής επιστήμης. Το μέσον έρευνας της επιστήμης είναι ο νους. Ο Άνθρωπος όμως διαθέτει κι άλλα όργανα αντίληψης, χωρίς τα οποία δεν είναι δυνατή, νομίζω, η πλήρης κατανόηση του σύμπαντος.
Για να ξεπεράσουμε τα όρια που θέτει ο νους, είναι απαραίτητο να τον εκθρονίσουμε από την τυραννική θέση που κατέχει, ως ο μόνος κριτής και ρυθμιστής της πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε πως για το επίπεδό μας όπως έχει λεχθεί στην απόκρυφη παράδοση: "Ο νους είναι ο Διάβολος". Νομίζουμε ότι με το φτωχό μυαλό μας μπορούμε να εξηγήσουμε τα πάντα - αρκεί να προσπαθήσουμε. Δεν είναι όμως έτσι. Το όμοιο, μπορεί να θεαθεί, να εξηγηθεί και να αλληλεπιδράσει, μόνο με το όμοιό του. Έτσι, όπως δεν είναι δυνατόν ο υλικός οφθαλμό μας να παρατηρήσει το άυλο, δεν δύνανται κατ' αντιστοιχία τα φτωχά ηλεκτρικά κυκλώματα του εγκεφάλου μας, να συλλάβουν τις υπερβατικές αλήθειες της δημιουργίας. Δεν γίνεται να αντικρίσουμε τις ακτίνες του Αιωνίου Φωτός που αναζητούμε με τα φυσικά μας μάτια και η ευφυΐα μας είναι εντελώς άχρηστη στα ανώτερα επίπεδα. Όσο ταμπουρωνόμαστε πίσω από το πόσο έξυπνοι είμαστε και γυαλίζουμε με περηφάνια την πανοπλία του "Εγώ" μας, δεν θα κάνουμε βήμα προς τη φώτιση.
Αναγνώσθη το Φεβρουάριο του 2003
http://arcadiaterrasacra.blogspot.gr
Αναρτήθηκε από Nicolas Lefou
