Ο ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΣ ΠΙΝΑΞ…V:.I:.T:.R:.I:.O:.L:.

Το ιερούν Βιτριόλιον!  Η ιερή αυτή λέξη είναι ουσιαστικά, όπως θα δούμε και στη συνέχεια, μια ακροστοιχίδα, ένα Νοταρικόν.  Οι παλαιοί μύστες την χρησιμοποιούσαν συχνά, μιας και συμπυκνώνει την ουσία ολόκληρης της Βασιλικής Τέχνης.  Ωστόσο, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Ο αδ:. Πέτρος Γράβιγγερ σε κάποιο σημείο των έργων του γράφει: «Η μυστηριώδης Σφιγξ ίστατο αμείλικτος προ της εισόδου των μυστηριακών ναών της Αρχαιότητος.  Απαθής φύλαξ του κατωφλίου, ήτο εκεί ως εντεταλμένος την φύλαξιν του ιερού οίκου του Οσίριδος και του Ερμού.  Σύμβολον της Αποκρύφου Γνώσεως, ήτοι της Γνώσεως εκείνης ήτις περιλαμβάνει ολόκληρον την φύσιν και τον θείον Κόσμον υπεδείκνυεν εις τους μεμυημένους ότι η Καθολική Επιστήμη είναι συνθετική, ιεραρχική και βαθμιαία.  Γνώσις είναι η θεία αποκάλυψις, ο θείος Λόγος.  Η διάδοσις δε αυτού εις τους αξίους, υπήρξεν ανέκαθεν το κύριον μέλημα όλων των κατά χρόνους ιερατικών σχολών.»

      Σύμφωνα λοιπόν με τους μελετητές, τρεις υπήρξαν οι θεμελιώδεις μυσταγωγικές σχολές της Αρχαιότητας.  Η πρώτη ήταν η Ινδική Σχολή, της οποίας η πιο αγνή έκφραση εμφανίζεται στις Βέδδες.  Η δεύτερη ήταν η Αιγυπτιακή Σχολή, της οποίας δείγματα της σοφίας της έχουμε στους διασωθέντες διαλόγους του Ερμή του Τρισμέγιστου, σε κάποιους πάπυρους και σε κάποιες στήλες με ιερογλυφικά.  Τρίτη τέλος ήταν η Ιρανική Σχολή, η μυστηριώδης Λευκή Στοά της Κεντρικής Ασίας.  Στο παρών πόνημα θα ασχοληθούμε με την παράδοση της Αιγυπτιακής Σχολής.  Είναι σε όλους γνωστό ότι πολυάριθμοι ζηλωτές της Αλήθειας μυήθηκαν στην κοιλάδα του Νείλου, αφού πρώτα υπέστησαν μετά καρτερίας τις απαραίτητες δοκιμασίες.  Ας μη λησμονούμε άλλωστε ότι και ο Πλάτωνας καθώς και ο Πάνσοφος Πυθαγόρας εκεί εμυήθησαν.

Σε πιο σύγχρονες εποχές τώρα, οι Αλχημιστές, που αλλιώς αποκαλούνται και Ερμητιστές, υπήρξαν οι άμεσοι διάδοχοι των διδασκαλιών των Πυραμίδων [κι ας αναλογιστούμε εδώ τι σημαίνει η έκφραση «δοχείο ερμητικά κλειστό…»].  Έτσι στα αλχημικά έργα, ακόμη κι αν είναι αλλοιωμένα από το χρόνο ή παραποιημένα απ’ τους βεβήλους, ο μελετητής θα αναγνωρίσει το ενιαίο δόγμα της αιγυπτιακής διδασκαλίας.  Αλλά πως μεταφέρθηκε η ιερή αυτή διδασκαλία στην Ευρώπη;  Απ΄ ότι φαίνεται η μετάδοση έγινε δια μέσου των μυσταγωγικών κέντρων, ίσως αραβικής καταγωγής, ίσως γνωστικής ή ιουδαϊκής.  Αυτά τα τελευταία μάλιστα έχουν σχέση όπως ξέρουμε με τις σταυροφορίες και χρησιμοποιούσαν ως κέντρο δράσεως το Τάγμα των Ναϊτών ιπποτών.  Χωρίς να επιμείνουμε ωστόσο περισσότερο στη σκοτεινή προέλευση της Ερμητικής Τέχνης, θα στρέψουμε την προσοχή μας στη σημασία και στο ρόλο που έπαιξε στη δυτική μυσταγωγία ένα μυστηριώδες κείμενο της αιγυπτιακής παραδόσεως, το οποίο εκλήθη από τους αλχημιστές «Σμαράγδινος Πίναξ» και απεδόθη στον Ερμή τον Τρισμέγιστο.

Σμαράγδινος Πίναξ λοιπόν καλείται ένα σύντομο κείμενο, το οποίο θεωρείται το Σύμβολο Πίστεως των ερμητιστών, το βρίσκουμε μέσα στα περισσότερα αλχημικά συγγράμματα και αποτελεί είτε τον πρόλογο, είτε την ερμηνευτική κλείδα αυτών.  O πίνακας αυτός συνοδεύεται συνήθως και από μία σφραγίδα που φέρει περιμετρικά την περίφημη λέξη VITRIOL, που θα την δούμε παρακάτω.  Οι αλχημιστές του μεσαίωνα πρέσβευαν ότι ο Σμαράγδινος Πίναξ είχε γραφεί πάνω σε πλάκα σμαράγδου από τον ίδιο τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον οποίο ταύτιζαν με το Θωθ, τον ιβεοκέφαλο θεό, τον εκ παραδόσεως Μέγα Διδάσκαλο της Αιγύπτου.  Αλλού πάλι, βρίσκουμε αναφορές για υπαρκτά πρόσωπα που ταυτίστηκαν

με το σοφότατο Ερμή.  Μέχρι τον 18ο αιώνα λοιπόν, υποστήριζαν ότι το κείμενο είναι πολύ παλαιότερο από τα ελληνικά, αφού ήταν βέβαιο ότι ο Ερμής είχε ζήσει περίπου 1.900 χρόνια πριν τη γέννηση του Χριστού.  Αυτό βέβαια, σύμφωνα με τα τελευταία συμπεράσματα της επιστήμης φαίνεται λανθασμένο, διότι το εν λόγω κείμενο έλκει την καταγωγή του από την αλεξανδρινή περίοδο, όπως και ολόκληρη η Αλχημεία.  Πιο συγκεκριμένα, φαίνεται ότι αποτελεί έργο Αιγυπτίων Νεοπλατωνιστών που έζησαν κατά τον 3ο μ.Χ. αιώνα.  Εξετάζοντας όμως βαθύτερα το πνεύμα του κειμένου, θα ανακαλύψουμε στενό σύνδεσμο μεταξύ αλεξανδρινής εποχής και αιγυπτιακής παραδόσεως…

      Ο Ερμητισμός γεννήθηκε μέσα από αυτή την παράδοση.  Σήμερα η λέξη έχει μάλλον ευτελιστεί για τους πολλούς που την ταυτίζουν με την κακώς εννοούμενη μαγεία και με τον Αποκρυφισμό του συρμού.  Όμως ο Ερμητισμός είχε το δικό του ρόλο στην έκρηξη της αναγέννησης που έδιωξε τα σκοτάδια της άγνοιας από τη Δύση.  Άλλωστε ερμητιστές ήταν πολλοί από αυτούς που άνοιξαν το δρόμο για την ελεύθερη ανάπτυξη των επιστημών, ώστε να γίνουν κτήμα του λαού.  Πολύ συχνά πλήρωσαν την επιμονή τους με το αίμα τους.

Πηγή της ερμητικής παράδοσης είναι το Corpus Hermeticum, ένα σύνολο 14 πραγματειών που περιέχουν διάλογους του Ερμή του Τρισμέγιστου με τον Ποιμάνδρη, καθώς και ένα ξεχωριστό βιβλίο, τον Ασκληπιό.  Σε αυτά περιλαμβάνεται και ο Σμαράγδινος Πίναξ (Tabula Smaragdina) που αποτελεί όπως είπαμε το «ιδρυτικό» κείμενο της Αλχημείας.

      Για τι πράγμα όμως μιλάει ακριβώς ο Σμαράγδινος Πίναξ;  Ο Ελιφάς Λευί, ένας από τους μεγαλύτερους αποκρυφιστές του 19ου αιώνα διακηρύττει: «Ο Σμαράγδινος Πίναξ είναι ολόκληρη η μαγεία σε μία σελίδα!  Είναι τόσο τέλειος που δεν επιδέχεται ούτε αύξηση ούτε μείωση…»  Με μια πρώτη ανάγνωση θα δούμε ότι το κείμενο αυτό εμπεριέχει κάποιες μυστηριώδεις οδηγίες για την Παρασκευή της Φιλοσοφικής Λίθου, της λεγόμενης Cor Leonis, της «Καρδιά του Λέοντος».  Είναι η Λίθος με την οποία επιτύγχαναν τη μεταστοιχείωση των μετάλλων σε χρυσάφι.  Ωστόσο οι καθαρά αλχημικές αποκαλύψεις του Σμαράγδινου Πίνακα ωχριούν μπροστά στις πραγματικά μυσταγωγικές υποδείξεις που προσφέρει το μαγικό τούτο κείμενο. 

Γιατί η ουσία του Μεγάλου Έργου, όπως αποκαλείται, των αλχημιστών δεν ήταν η μεταστοιχείωση των μετάλλων αλλά του ίδιου τους του εαυτού, ώστε να καταστούν άξιοι να αντικρίσουν το θείο Φως!

      Ο Σμαράγδινος Πίναξ λοιπόν, περιλαμβάνει όπως βλέπουμε 12 προτάσεις διαφόρου περιεχομένου και τέλος μια 13η συμπληρωματική υποσημείωση.   Οι αριθμοί αυτοί βέβαια δεν είναι τυχαίοι.  Το Μεγάλο Έργο χωριζόταν σε 12 φάσεις αντίστοιχα προς τα 12 ζώδια.  Επίσης μας θυμίζει τις «12 κλείδες της Σοφίας» του Βασιλείου Βαλεντίνου καθώς και τους 12 μαθητές του Ιησού ή τους 12 αρχαίους θεούς του Ολύμπου…  Ο αριθμός 12 σύμφωνα με την παράδοση παριστάνει την «ολική κυκλοφορία του Κόσμου».

Επίσης η κάθε πρόταση του πίνακα δεν έχει μπει τυχαία στην αντίστοιχη θέση.  Ο αριθμός που της αναλογεί εκφράζει από μόνος του το νόημα ολόκληρης της πρότασης… Υπάρχει δηλαδή στενή σύνδεση με την αριθμοσοφία, η οποία πρέπει να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να μπορέσει κανείς να αποσυμβολίσει την Tabula Smaragdina.  Για παράδειγμα η πρώτη (1) πρόταση μας λέει: «Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον».  Όλα αυτά δεν είναι παρά μια απλή ταυτολογία θα έλεγε κανείς.  Ας προσέξουμε όμως ότι γίνεται χρήση του αριθμού 3 για να δηλωθεί μια μόνο έννοια με τρεις μορφές.  Η φράση «είναι αληθέστατο» αποτελεί τη θετική βεβαίωση, «αψευδέστατο» είναι ο αρνητικός αντίποδας αυτής και το «βεβαιότατο» παριστά τη σχέση θα μπορούσαμε να πούμε μεταξύ των δυο.  Σα να λέμε, ο Σμαράγδινος Πίναξ ξεκινά με τον υπαινιγμό ότι η αδιαίρετη Μονάδα μπορεί να εκφραστεί στον κόσμο μας σαν ένα τρίγωνο… Και πάλι όμως το νόημα των προτάσεων παραμένει διφορούμενο.  Ουσιαστικά, όπως ακριβώς και με τα σύμβολα του Ελευθεροτεκτονισμού, πρέπει ο καθένας κατερχόμενος στο βάθος της συνειδήσεως να δώσει μόνος του τη δική του ερμηνεία.  Ωστόσο, θα σταθούμε λίγο σε κάποια σημεία που επέλεξα και που θεωρούνται από τους μελετητές θεμελιώδους σημασίας…

      Η πιο γνωστή είναι πιθανότατα η δεύτερη (2) πρόταση του πίνακα:

«Όπως επάνω έτσι και κάτω»

μας λέει εν συντομία.  Αυτό αποτελεί μια υπόδειξη της γενικότερης και της πιο πλούσιας σε εφαρμογές ιδέας του αποκρυφισμού: είναι η κλείδα της αναλογίας!  Το απόφθεγμα αυτό αναπαριστάται και στα αρχαία αιγυπτιακά αγάλματα τις Ίσιδος όπου το χέρι της θεάς έχει τα δύο δάκτυλα (το δείκτη και το μέσο) να δείχνουν προς τα πάνω, ενώ τα άλλα δύο (ο παράμεσος και το μικρό) είναι λυγισμένα προς τα κάτω.  Ο νόμος αυτός αναφέρεται στην αντιστοιχία του μακρόκοσμου και του μικρόκοσμου.  Μας λέει ότι ουσιαστικά οι ίδιοι ακριβώς νόμοι που διέπουν το αχανές σύμπαν, ισχύουν απαράλλαχτοι και στο μικρότερο κύτταρο.  Επίσης είναι ο νόμος βάση του οποίου μπορούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τη ρήση που λέει ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του Θεού.  Το μέρος ομοιάζει προς το όλον γιατί η ίδια αρχική αιτία, η Μονάδα, συντρέχει εξ’ ίσου για τη δημιουργία και εξέλιξη των διαφόρων διαβαθμίσεων.  Γι’ αυτό άλλωστε στο τυπικό του 1^ου βαθμού όταν ο Σεβάσμιος ερωτά

«πως δυνάμεθα να εύρωμε το Φως περί του οποίου ομιλήσατε;» ο Β’ Επόπτης καταλήγει «… κατερχόμενοι εις το βάθος της συνειδήσεως και ιδίως εναρμονίζοντες τον εαυτό μας προς τον παγκόσμιο ρυθμό!». 

Δηλαδή με άλλα λόγια, αν καταφέρουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, τότε θα έχουμε ουσιαστικά γνωρίσει και το Θεό.  Άλλωστε σύμφωνα με την κλείδα της αναλογίας δεν είμαστε παρά ένα σκαλοπάτι στην κλίμακα της ύπαρξης: ότι είναι ο Θεός για μας, το ίδιο είμαστε εμείς για το σκαλοπάτι που ευρίσκεται πιο κάτω από εμάς και η κλίμακα επεκτείνεται και προς τις δυο κατευθύνσεις απεριόριστα.

      Όμοια το κύτταρο ενός ζωντανού οργανισμού επιτελεί μέσα του όλες τις ουσιώδεις λειτουργίες ολόκληρου του οργανισμού.  Παρομοίως ο κύκλος των τεσσάρων εποχών είναι ανάλογος προς τους μεγάλους κοσμικούς κύκλους (Kalpas), ή ακόμη προς τις μεγάλες ηλικίες της ανθρώπινης ζωής.  Έτσι βρίσκουμε στο δημιούργημα του ατόμου, ένα σχέδιο ολόκληρου του Σύμπαντος:  Η ίδια τάξη, η ίδια αρμονία, οι ίδιοι νόμοι ανευρίσκονται και στο μακρόκοσμο και στο μικρόκοσμο.  Τα μεγάλα αστρικά φαινόμενα έχουν απήχηση επί του ζώντος οργανισμού, γεγονός το οποίο αποτελεί άλλωστε και τη βάση της αστρολογίας.  Για να υποδηλώσουν το συμβολισμό αυτό στα αρχαία μυστήρια, χρησιμοποιούσαν ένα βωμό που αποτελείτο από δύο κύβους ενωμένους.  Για τον ίδιο επίσης λόγο πολλοί ναοί (όλοι οι Γοτθικοί ναοί π.χ.), όπως ήταν πάνω απ’ τη γη, είχαν και μια κρύπτη όμοιου σχήματος κάτω απ’ την επιφάνεια του εδάφους…  «Όπως επάνω έτσι και κάτω»…

      Ακολούθως θα ασχοληθούμε με την Πέμπτη (5) πρόταση του πίνακα, η οποία αποτελεί ίσως την πιο μυστηριώδη φράση ολόκληρου του κειμένου καθώς εμπεριέχει μέσα της τη λέξη «Τέλεσμα».  Διαβάζουμε: «Ο πατήρ του παντός είναι το Τέλεσμα.  Η δύναμις αυτού γίνεται μέγιστη, όταν μετατραπεί εις γην».  Αυτή η λέξη έφερε σε αμηχανία τους μεταφραστές του κειμένου.  Πολλοί χρησιμοποίησαν τη λέξη «Θέλημα».  Στο λατινικό πρωτότυπο πάντως βρίσκεται η αρχικώς μνημονευθείσα λέξη «Τέλεσμα».  Γραμματικά η ρίζα της λέξης ίσως να προέρχεται από το ρήμα τελώ και από εκεί προέρχεται και η λέξη τελετή.  Εδώ όμως χρησιμοποιείται μάλλον με διαφορετική έννοια.

      Η Αριθμοσοφία μας διδάσκει ότι ο αριθμός 5 αντιπροσωπεύει τις υλικές και αντικειμενικές ιδιότητες της φύσεως.  Για να σχηματιστεί το οτιδήποτε, τα τέσσερα στοιχεία της φύσης πρέπει να ενωθούν με τη βοήθεια ενός πέμπτου στοιχείου, του Αγίου Πνεύματος, το οποίο οι Αλχημιστές αποκάλεσαν spiritus, ή Πεμπτουσία.  Για τους Ινδούς είναι το Ακασά και για τους Πλατωνικούς φιλοσόφους ο Αιθέρας.  Το Τέλεσμα λοιπόν φαίνεται να συμβολίζει αυτό ακριβώς… Ας θυμηθούμε εδώ ποια είναι η τάξη του Μαθητή: Τα τέσσερα δάχτυλα του δεξιού χεριού ενωμένα (τα τέσσερα στοιχεία δηλαδή) και ο αντίχειρας τεταμένος και κάθετος σε αυτά.  Δείτε πόσο ωραίος συμβολισμός… Το Τέλεσμα, η Πεμπτουσία, εποπτεύει υπό ορθή πάντα γωνία τα στοιχεία της δημιουργίας και ταυτόχρονα τα ενώνει, τα συντονίζει και τα κατευθύνει στην πορεία τους εις τη ζωή.

      Μάλιστα, η δύναμη του Τελέσματος γίνεται μέγιστη μας διδάσκει ο Ερμής όταν αυτό μετατραπεί σε Γη.  Για να καταλάβουμε αυτό το σχόλιο πρέπει να το συνδυάσουμε και με την έβδομη (7) πρόταση του πίνακα.  Γράφει:

«Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη την δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων». 

Η φράση αυτή αναφέρεται πιθανότατα στην έννοια της Μετενσάρκωσης, την οποία εφύλασσαν οι Αλχημιστές ως ιερό μυστικό.  Μας δίνει μάλιστα μια απάντηση στο γιατί είναι απαραίτητες οι ενσαρκώσεις για την πορεία μας προς το Φως.  Φαίνεται ότι η ψυχή δεν δύναται να τελειωθεί παραμένοντας μόνο στον Ουρανό.  Πρέπει όπως μας λέει ο Ερμής να συλλέξει και τη δύναμη των κατωτέρων πραγμάτων για να μπορέσει να συνεχίσει την πορεία της.  Η ισχύς μάλιστα του Τελέσματος γίνεται μέγιστη επάνω στη Γη…  Συμβολικά λοιπόν, πρέπει ο Μύστης να είναι ικανός όχι μόνο να ανεβαίνει τη σκάλα αλλά και να την κατεβαίνει ξανά αν χρειαστεί!

      Στη συνέχεια, θα δούμε και την έκτη (6) πρόταση του πίνακα, η οποία είναι εξίσου σημαντική.  Διαβάζουμε:

«Θέλει χωρίσει την γην από του πυρός, το λεπτόν από του πυκνού ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος». 

Η φράση αυτή ισοδυναμεί με την υπόδειξη ότι ολόκληρο το Μέγα Έργο είναι μια πράξη κάθαρσης.  Από την πρώτη μέρα που γεννιόμαστε (για να μην αναφερθούμε ακόμη πιο πριν) η προσωπικότητά μας φορτώνεται με χιλιάδες βαρίδια που μας κρατούν δέσμιους στην τωρινή μας κατάσταση: Εγωισμός, φόβος, θρησκευτικός φανατισμός, φιλαυτία, μισαλλοδοξία, ο κατάλογος είναι δυστυχώς ατελείωτος…  Αν σκεφτούμε λίγο θα δούμε ότι είμαστε σχεδόν ανίκανοι να περιορίσουμε τον εαυτό μας.  Αυτή η παρατήρηση είναι νομίζω πολύ σημαντική.  Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δράσουμε αυτόβουλα αλλά τουναντίον: οι κινήσεις μας ελέγχονται από τυχαίες αλληλουχίες συμβάντων.  Αναμφισβήτητα βέβαια, το «είναι» μας για να λειτουργήσει σωστά και να παραμένει υγιές, χρειάζεται ορισμένα πράγματα, έχει δηλαδή κάποιες ανάγκες.  Ωστόσο, εμείς οι άνθρωποι συνηθίζουμε, και με τη βοήθεια της φαντασίας κυρίως, να "ξεχειλώνουμε" αυτές μας τις ανάγκες και να τις μετατρέπουμε έτσι σε επιθυμίες.  Ο Μαθητής πρέπει να εντοπίσει τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες και να φροντίζει ώστε να ικανοποιεί μεν τις ανάγκες του, αλλά να απαλλαχθεί εντελώς από τις επιθυμίες! 

"Κάθαρσις είναι η αφαίρεσις παν ότι ξένου προς την αληθινή μας φύση".

Πρόκειται για την προσπάθεια εξαγωγής της Πεμπτουσίας εκ του μεικτού.  Αυτό όμως, συμβουλεύει ο Ερμής πρέπει να γίνει «ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος» και πράγματι πρέπει να δώσουμε πολύ μεγάλη προσοχή σε αυτή την οδηγία.  Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να επιτελέσει μια τέτοια διάσπαση απότομα και με μια υπερένταση της θελήσεώς του.  Ο καλόγερος για παράδειγμα που θα τολμήσει να εισέλθει σε μια αυστηρή ασκητική ζωή άνευ προηγούμενης ψυχικής εξάσκησης, διαπράττει σφάλμα με αποτελέσματα μάλλον επικίνδυνα.  Η παράδοση λέει ότι ο μύστης που θα αποτολμήσει να δει την Ίσιδα γυμνή χωρίς να είναι 100% καθαρμένος, δεν έχει να περιμένει παρά την τρέλα και το θάνατο.  Η απαλλαγή από τα δεσμά με τα κατώτερα οχήματά μας δεν επιτελείται ακαριαία αλλά ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος».

      Εκτός από τις δώδεκα προτάσεις του τέλος, ο Σμαράγδινος Πίνακας συνοδεύεται όπως είπαμε στην αρχή και από μια σφραγίδα.  Περιμετρικά της σφραγίδας αυτής αναγράφονται οι λέξεις:

Visita Interiora Terae Rectificando Invenies Occultum Lapidem

τα αρχικά των οποίων σχηματίζουν τη λέξη VITRIOL!  Η μετάφρασή της στα Ελληνικά θα λέγαμε πάνω – κάτω ότι είναι:

«Επισκεύφθητι τα εσώτερα της γης και εκεί καθαίρων θα ανακαλύψεις την απόκρυφον Λίθον». 

Ας δούμε όμως πιο αναλυτικά   ποια είναι τα σύμβολα που βρίσκονται χαραγμένα επάνω της…

Στο κάτω μέρος της σφραγίδας έχουμε ένα πρώτο σύμβολο του «Τετραδικού» ανθρώπου.  Κατ’ αρχάς φαίνονται τα τρία «σώματα» από τα οποία αποτελούμαστε, τα οποία αναπαρίστανται από τους θυρεούς επάνω στις τρεις ασπίδες.  Οι ασπίδες αυτές ενώνονται δια αλύσου σε έναν ανώτερο δακτύλιο, ο οποίος τις συγκρατεί και τις παρασύρει προς τα άνω.  Ο θυρεός με το επταπέταλο άνθος συμβολίζει το φυσικό σώμα του ανθρώπου.  Ο θυρεός με το Λέοντα – τον φύλακα του κατωφλίου – θα μπορούσαμε να πούμε ότι συμβολίζει το αστρικό σώμα του ανθρώπου, αυτό δηλαδή που αντιστοιχεί στην ψυχή… Ο θυρεός τέλος με το δικέφαλο αετό αντιστοιχεί στο πνεύμα.  Αυτό που παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον είναι η σχέση των αριθμών τρία και τέσσερα.  Ο Θεός είναι τρισυπόστατος μεν, αλλά το όνομά του έχει τέσσερα γράμματα.  Ο ναός του Σολομώντα στηριζόταν σε τέσσερις στήλες, από τις οποίες οι τρεις αντιστοιχούσαν σε ζώα (αετός, λέοντας και ταύρος) και η τέταρτη σε έναν άγγελο.  Παρομοίως και σ’ αυτήν εδώ τη σφραγίδα, ο άνθρωπος χωρίζεται μεν σε τρία μέρη (σώμα, ψυχή και πνεύμα), αλλά περιέχει και μια τέταρτη ουσία, το μυστηριώδη δακτύλιο, ο οποίος φαίνεται να ανήκει σε ένα ανώτερο πεδίο και είναι αυτός που συντονίζει τις υπόλοιπες τρεις όψεις.  Πολλοί μελετητές πιθανολογούν ότι ο δακτύλιος αυτός παριστά το «Τέλεσμα» που αναφέρεται όπως είδαμε στην πέμπτη πρόταση του Σμαραγδίνου Πίνακα.

      Μαζί με τα σύμβολα για τον άνθρωπο τώρα, είναι μπλεγμένα και τα τρία σύμβολα των «κόσμων».  Η υδρόγειος σφαίρα (που σε κάποιες αναπαραστάσεις είναι μια απλή σφαίρα με ένα σταυρό), αναπαριστά μάλλον τη «φυσική ψυχή», τη ζωτικότητα, τον υλικό κόσμο.  Η ουράνιος σφαίρα συμβολίζει πιθανώς τον «αστρικό κόσμο», τον αισθηματικό, την ψυχή.  Η Τρίτη σφαίρα τέλος, η φέρουσα το σταυρό, βρίσκεται εκεί για να συμβολίσει το νοητικό και πνευματικό κόσμο.  Είναι η καλούμενη και αυτοκρατορική σφαίρα, την οποία κρατά συχνότατα ο Χριστός, την οποία φέρουν επίσης ως σκήπτρο ο αυτοκράτωρ και η αυτοκράτειρα των Ταρώ, κλπ…  Έτσι μαζί με τον τετραδικό άνθρωπο σχηματίζεται εδώ ο αριθμός επτά.  Επτά άλλωστε είναι και οι λέξεις γύρω από τη σφραγίδα που αποτελούν με τα αρχικά τους τη μυστηριώδη λέξη της Σφιγγός.

      Τον ίδιο αριθμό, το επτά, τον βλέπουμε και στο ανώτερο μέρος της σφραγίδας όπου φαίνονται οι επτά πλανήτες, ανάλογοι προς τα επτά «πεδία» της φύσεως, τους επτά ουρανούς, τις επτά «ακτίνες» κ.ο.κ.  Στο κέντρο των πλανητών βρίσκεται το μοναδικό δοχείο των φιλοσόφων, το Ιερό Γκράαλ.  Μέσα του χύνονται ο Ήλιος και η Σελήνη, αλλά η ροή του υγρού μπορεί να είναι και αμφίδρομη… Η αναπαράσταση αυτή θυμίζει την έβδομη φράση του σμαράγδινου πίνακα: «Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη την δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων»…

Ωστόσο, όπως δηλώνουν και οι λέξεις που περικλείουν τη σφραγίδα το πλήρες νόημα δεν μπορεί να το συλλάβει κανείς παρά μόνο «επισκεπτόμενος το εσωτερικόν της γης», δηλαδή «κατερχόμενος εις το βάθος της συνειδήσεως» και  «λαξεύοντας τον ακατέργαστον λίθον»… Κι εκεί, στο αληθές βάθος του πραγματικού μας εαυτού, «καθαίρων» τα μέταλλα, αφαιρώντας όπως ο Πραξιτέλης από το μάρμαρο τα περιττά κομμάτια, θα απομείνει ο τέλειος κυβικός λίθος και το «Μέγα Έργο» θα τελειωθεί!       

ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΣ  ΠΙΝΑΞ
I.    Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον.
II.    Το προς τα κάτω, αναλογεί τω προς τα άνω και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεσιν των θαυμασίων του Ενός μόνου Πράγματος.
III.    Και όπως τα πάντα προήλθον εξ Ενός πράγματος, δια της Σκέψεως Ενός, ούτω τα πάντα εγεννήθησαν εκ του Όντος τούτου δια προσαρμογής.
IV.    Πατήρ του είναι ο Ήλιος, μήτηρ του η Σελήνη, ο άνεμος έφερεν αυτό εν γαστρί, η γη είναι η τρόφός του.
V.    Ο πατήρ του παντός είναι το Τέλεσμα.  Η δύναμις αυτού γίνεται μέγιστη, όταν μετατραπεί εις γην.
VI.    Θέλει χωρίσει την γην από του πυρός, το λεπτόν από του πυκνού ηπίως και μετά μεγάλης επιδεξιότητος.
VII.    Θέλει τότε ανέλθει από της γης εις τον ουρανόν και πάραυτα θέλει κατέλθει εκ νέου επί της γης, ένθα θα συλλέξη την δύναμιν των ανωτέρων και κατωτέρων πραγμάτων.
VIII.    Θέλεις ούτω αποκτήσει πάσαν του Κόσμου την δόξαν και πάσα σκοτία θέλει στη μακράν σου.
IX.    Αύτη εστίν η κραταιά δύναμις πάσης δυνάμεως, διότι θα νικήση παν το λεπτόν και θα διαπεράση παν το στερεόν.
X.    Ούτως εδημιουργήθη ο Κόσμος.
XI.    Εκ των άνω υποδείξεων θέλουσι πηγάσει απειράριθμοι εφαρμογαί των οποίων το μέσον επιτεύξεως ενδείκνυται ενταύθα.
XII.    Δια τούτο εκλήθη Ερμής ο Τρισμέγιστος, κεκτημένος τα τρία μέρη της Παγκοσμίου Φιλοσοφίας.
(Αληθώς λέγω υμίν: παν ό,τι είπον περί της κατεργασίας του Ηλίου είναι πλήρες).
Ανεγνώσθη σε κανονική συνεδρία Α' συμβολικού βαθμού, το Φεβρουάριο του 2006

Αναρτήθηκε από Fra:. Nicolas Lefou