Πριν 259 χρόνια
«Οι Άγγελοι, όταν δοξολογούν το θεό, παίζουν μουσική Μπαχ.
Αντίθετα όταν βρίσκονται μεταξύ τους, παίζουν μουσική του Μότσαρτ
και ο Θεός αρέσκεται πάρα πολύ να τους ακούει…»
Στην εποχή μας οι χαρακτηρισμοί έχασαν την αξία τους από την άσκοπη χρήση τους και την υπερβολική παρουσίαση ασήμαντων, μέτριων και μηδαμινών γεγονότων. Γι’ αυτό το λόγο η απόδοση ενός φαινομένου μοναδικού στην παγκόσμια ιστορία της ανθρώπινης πνευματικής δραστηριότητας - του «θεόσταλτου» Αμαντέους Μότσαρτ- με τα κριτήρια της τρέχουσας αντίληψης πάσχει εκ προοιμίου. Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε ειλικρινείς οφείλουμε να ξεχωρίσουμε για ποιον Μότσαρτ μιλάμε. Αυτόν που μας παρέδωσαν οι ανεπαρκείς βιογράφοι του, το φτωχό καλλιτέχνη δηλαδή που ζούσε με δανεικά και δημιουργούσε στους γύρω του μια αληθινή κόλαση, το παιδί - θαύμα, τον τέκτονα, την ανείπωτη μεγαλοφυΐα;
Η μάχη του καλού με το κακό είναι ο αφρός μιας κοινωνίας που στηρίχθηκε άλλοτε στη θεοκρισία και άλλοτε στη δαιμονοπλασία, στην υστερία και στην προκατάληψη. Η δήθεν «έκλυτη» πορεία του Μότσαρτ κρατάει διακόσια πενήντα εννέα χρόνια και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσει να αναπλάθεται όσο οι κοινωνικές συνθήκες ευνοούν την ανακατασκευή του ειδώλου μας, που κατά τη βούληση του καθενός, ο πρωινός καθρέφτης έχει χώρο μόνο για την αυταρέσκειά μας.
Ο Μότσαρτ είναι ο αληθινός, ο άσπιλος και ασύλληπτος, ο οποίος δεν υπόκειται σε κανενός είδους αξιολόγηση. Αν θέλουμε να τον συλλάβουμε, πρέπει να παραδεχτούμε με αιδώ ότι ο πήχης μας δεν χωράει στα δικά του μέτρα και σταθμά, εκείνος έρχεται από ένα άλλο άστρο.
«Ζει μέσα από το έργο του».
