Ο κάθε άνθρωπος έχει ένα κύκλο δικό του από πράγματα, από δένδρα, ζώα, ανθρώπους, ιδέες – και τον κύκλο τούτον έχει χρέος αυτός να τον σώσει. Αυτός, κανένας άλλος. Αν δεν τον σώσει, δεν μπορεί να σωθεί.
Είναι οι άθλοι οι δικοί του που έχει χρέος να τελέψει προτού πεθάνει. Αλλιώς δεν σώζεται. Γιατί η ίδια η ψυχή του είναι σκορπισμένη, σκλαβωμένη στα πράγματα τούτα γύρω του, στα δέντρα, στα ζώα, στους ανθρώπους, στις ιδέες, κι αυτή, την ψυχή του, σώζει τελώντας τους άθλους.
Αν είσαι αργάτης, δούλευε την γης, βοήθα τη να καρπίσει. Φωνάζουν οι σπόροι μέσα από τα χώματα, φωνάζει ο Θεός μέσα από τους σπόρους. Λευτέρωσέ τον! Ένα χωράφι προσμένει από σένα την ψυχή της. Πια δεν μπορείς να σωθείς, αν δεν τα σώσεις.
Αν είσαι πολεμιστής, μη λυπάσαι, δεν είναι στην περιοχή του χρέους η συμπόνια. Σκότωνε τον οχτρό ανήλεα. Μέσα από το σώμα του οχτρού άκου το Θεό να φωνάζει: « Σκότωσε το σώμα τούτο, μ’ εμποδίζει σκότωσέ το να περάσω ».
Αν είσαι σοφός, πολέμα στο κρανίο, σκότωσε τις ιδέες, δημιούργα καινούργιες. Ο Θεός κρύβεται μέσα σε κάθε ιδέα, όπως μέσα στη σάρκα. Σύντριψε την ιδέα, λευτέρωσέ τον! Δώσε του μια άλλη ιδέα, πιο απλόχερη, να κατοικήσει.
Αν είσαι γυναίκα, αγάπα. Διάλεξε, ανάμεσα απ’ όλους τους άντρες, με σκληρότητα, τον πατέρα των παιδιών σου. Δε διαλέγεις εσύ. Διαλέγει ο άναρχος, ακατάλυτος, ανήλεος μέσα σου αρσενικός Θεός. Τέλεψε όλου σου το χρέος, το γιομάτο πίκρα, έρωτα και αντρεία. Δώσε όλο σου το κορμί, το γιομάτο αίμα και γάλα.
Να λες: Ετούτος, που κρατώ στον κόρφο μου και τον βυζαίνω, θα σώσει τον Θεό.
Ας του δώσω το αίμα μου όλο και το γάλα.
Βαθιά, απροσμέτρητη η αξία του ρεούμενου τούτου κόσμου. Από αυτόν πιάνεται ο Θεός κι ανεβαίνει. Από αυτόν θρέφεται ο Θεός και πληθαίνει.
Ανοίγει η καρδιά μου, φωτίζεται ο νους, και μονομιάς το φοβερό τούτο στρατόπεδο του κόσμου μου ξεσπεκάζεται ερωτικιά παλαίστρα.
Δύο σφοδροί αντίθετοι άνεμοι, ο ένας αρσενικός, ο άλλος θηλυκός, συναντήθηκαν και συγκρούονται σ’ ένα σταυροδρόμι. Σοζυγιάστηκαν μια στιγμή, πύκνωσαν, γένηκαν ορατοί.
Το σταυροδρόμι τούτο είναι το Σύμπαντο. Το σταυροδρόμι τούτο είναι η καρδιά μου.
Από το πιο σκοτεινό μόριο ύλης ως τον πιο μεγάλο στοχασμό, μεταδίνεται ο χορός της γιγάντιας ερωτικιάς σύγκρουσης.
Αβεβαιότητα και τρόμος. Σε μια βίαιη αστραπή ξεχωρίζω, στην πιο αψηλή κορφή της δύναμης αγκαλιάζονται - το πιο στερνό, το πιο φοβερό αντρόγυνο – Ο Τρόμος κι η Σιγή.
Κι ανάμεσά τους μία Φλόγα.
Καζαντζάκης Ν.
Αναρτήθηκε από ΧΛΕΤΣΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
