Το πολίτευμα.
Στο διάβα των χιλιετηρίδων οι άνθρωποι δοκίμασαν διάφορα, αλλά όχι και πολλά είν’ αλήθεια, πολιτεύματα. Βασιλεία (ελέω θεού), τυραννία, ολιγαρχία, δημοκρατία, αριστοκρατία. Αυτά! Υπάρχει κάποιο άλλο; Δεν το βλέπω. Φυσικά οι όποιες παραλλαγές ή και συνδυασμοί των πιο πάνω, όπως δικτατορία, φεουδαρχία, το πολίτευμα της αρχαίας Σπάρτης κλπ, δε μετράνε ως ουσιαστικές διαφορές. Αυτό που αποσκοπούσε στην με αριστερή φρασεολογία «λαϊκή κυριαρχία», στο κράτος του δήμου, τη δημοκρατία δηλαδή, από τη στιγμή της γέννησης της εξέπεσε στο αίσχος της οχλοκρατίας. Δεν είναι εξ άλλου τυχαία η καθιέρωση αμοιβής τριών οβολών στην Αθήνα του Περικλή και του Σόλωνα, ως κινήτρου προσέλευσης στην εκκλησία του δήμου.
Μα αυτό ακριβώς και σήμερα δεν λαμβάνει μέρος (και όχι χώρα) και σήμερα; Ας αφήσουμε για λίγο την υλοποίηση της δημοκρατίας όπως την γνωρίζουμε από την εποχή της αρχαίας Αθήνας μέχρι την σημερινή Αθήνα και σε όποιο άλλο κράτος. Ας δεχθούμε ότι η δημοκρατία εφαρμόζεται ακριβώς όπως επιτάσσει η θεωρία. Τι συμβαίνει τότε;
Τι είναι η επιβολή; Δεν είναι πρακτική τυρρανίας; Και τι οφείλει – υποχρεούται να κάνει η μειονότητα; Να υποταχθεί! Δεν εξετάζω και δεν μ’ ενδιαφέρει αν η βούληση των πολλών είναι ορθή. Ούτως ή άλλως από πού κι ως που τίθεται κριτήριο ορθότητας η πλειονότητα, η αριθμητική υπεροχή! Εστιάζω στην
επιβολή. Διότι η μειονότητα οφείλει υπακοή, ακόμα κι αν διαφωνεί κάθετα με την θέληση των πολλών. Ουπς! Και η ελευθερία που πήγε;
Για να το πάμε πάλι απ’ την αρχή. Αρχή! Σημαίνει το σημείο από το οποίο πηγάζει, εκκινεί εκπορεύεται κάτι, άρα χωρίς την αρχή δεν θα υπ-άρχη και αυτό το κάτι. Συνεπώς, η λέξη «Αρχή» μεταφορικά πλέον, σημαίνει την ιδέα την έννοια το νοητό, από την οποία πηγάζει μια κοσμοθεώρηση, μια στάση και δράση ζωής. Από τις «Αρχές» κυριολεκτικά εκκινούν όλα. Όπως δεν ξεκινάς να σχεδιάζεις χωρίς χαρτί και μολύβι, έτσι για να «σχεδιάσεις» μια πολιτεία, την αρχή την κάνεις με τις «Αρχές».
Οι Αρχές της πολιτείας των ελευθέρων ατόμων:
1. Η ελευθερία είναι απολύτως ατομικό, απεριόριστο και υπέρτατο αγαθό της οντότητας – ατόμου.
2. Οι αλήθειες της Φύσης έχουν αδιαμφισβήτητο κύρος, ως αμετάβλητες, παγκόσμιες και αιώνιες.
3. Οι «αλήθειες» του νου υπόκεινται σε συνεχή κριτική και συνεχή έλεγχο ως προς τις πρώτες.
4.Το κύρος των πρώτων εμπνέει σεβασμό, ΑΛΛΑ! Όχι υποταγή. Σε κάθε περίπτωση που αυτές περιορίζουν την ελευθερία του ανθρώπου -ατόμου, όπως οι αλήθειες και ταυτοχρόνως ανάγκες, τροφή, οξυγόνο και ζωτικός χώρος.
5. Η ελευθερία αποτελεί υπέρτατο αγαθό και συνεπώς ανεκτίμητο και με κανένα άλλο αγαθό ισότιμη.
6. Ως υπέρτατο αγαθό, το άτομο είναι ελεύθερο να την δεχθεί ή να την απορρίψει για το άτομο του και μόνο. Το άτομο είναι ελεύθερο να τη θυσιάσει –αλλά μόνο για το ίδιο, προς χάριν υποδεέστερου αγαθού.
7. Η οποιαδήποτε υποταγή σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε ισοδυναμεί με στέρηση της ελευθερίας, με σκλαβιά.
8. Το άτομο αναγνωρίζει πως οτιδήποτε έχει μορφή και σχήμα, βρίσκεται εντός ορίων στο (ζωτικό) χώρο. Άρα και το ίδιο στην παρούσα του μορφή και σχήμα. Τα όρια, περιορίζουν. Συνεπώς το «απεριόριστο» της ελευθερίας του κατ’ ανάγκη επεκτείνεται έως το συν-όριο του συν-ανθρώπου. Υποτάσσεται στην ανάγκη.
9. Το άτομο αναγνωρίζει από την σύνθεση των 7. και 8. ότι στην παρούσα μορφή και σχήμα το απεριόριστο της ελευθερίας του αφορά μόνο τις δυο συνιστώσες της ύπ(Ο)αρξης του. Τη νοητική και την συναισθηματική-ψυχική.
10. Στόχος του ατόμου, η πλήρης κατοχή του υπέρτατου αγαθού. Που με τη σειρά του σημαίνει την υπέρβαση τηςανάγκης, όπως αυτή προκύπτει από τα 7, 8 και 9. Την απεξάρτηση από τη μορφή και το σχήμα, τα όρια που περιορίζουν την ελευθερία, αλλά και από την ανάγκη βεβαίως-βεβαίως.
11. Πόλ-ος της πολ-ιτείας, του πολ- ιτεύματος της πόλ-εως η δεκάτη αρχή.
12. Αρωγός και επίκουρος του πόλου η απουσία ιδιοκτησίας. Ουδείς έχων άρα (=γη), ουδείς εστί άρχων. Τούτο δε, δεν προκύπτει αυθαιρέτως, αλλά από την απλή παρατήρηση του γεγονότος ότι η μοναδική ιδιοκτησία του ατόμου με την γέννηση του είναι το σώμα του (μορφή και σχήμα) και η ζωή του. Το άτομο αναγνωρίζει πως οτιδήποτε μεταποιεί, αλλά δεν ποιεί εκ μηδενός, δεν του ανήκει, δεν το ιδιοποιείται. Η «ιδιοκτησία» αρχίζει και τελειώνει με την ιδέα της μεταποίησης. Για την ιδέα και μόνο, ναι, δικαιούται τα εύσημα.
13. Η ατομικότητα του ατόμου συνεπάγεται την πλήρη αυτονομία του μέσα στο κοινωνικό σύνολο, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν απαγορεύει τη συνέργεια των ατόμων μελών της κοινωνίας προς επίτευξη της δεκάτης αρχής. Απεναντίας ενδείκνυται από την παρατήρηση μιας αλήθειας της Φύσης, του σώματος μας ως κοινωνίας κυττάρων.
14. Το άτομο αναγνωρίζει ότι η ελευθερία, ακόμα και στο βαθμό που την έχει στην παρούσα μορφή και σχήμα, δε σημαίνει υπ(ο)ευθυνότητα. Σημαίνει αυτονόητη ανάληψη ευθύνης , διότι έχει δυσανεξία σε οτιδήποτε ΥΠΟ- .
15. Νόμοι δεν έχουν λόγο ύπαρξης σ’ αυτήν την πολιτεία, καθότι δεν υφίσταται το αντικείμενο τους. Οι ιδιοκτησίες, τ’ αγαθά (η νομή) τα οποία καλούνται να (κατα)νέμουν δικαίως στους πολίτες – άτομα.
16. Αν και εφόσον νομίζεις (εκ του ρήματος νέμω) ότι προκύπτει ανάγκη νόμων (εκ του ρήματος νέμω) μέμνησω (7.) και (12) ! Ή ο γιαλός ήταν στραβός ή στραβά αρμένιζες. 99,99% στραβά αρμένιζες. Επίστρεψε στην Αρχή (1.) !
17. Οιαδήποτε ανεξαρτήτως φυλής και πλανήτη, οντότητα – άτομο συντάσσεται με τις παρούσες αρχές, αυτομάτως εντάσσεται στην πολιτεία, εφόσον τούτο βούλεται. Όστις αποτάσσεται τις αρχές, άμεσα και αυτοβούλως αποπέμπει εαυτόν από την πολιτεία.
18. Η έννοια του Κράτους είναι ασύμβατη με την έννοια Πολιτεία που διέπεται από αυτές τις Αρχές.
19. Η πολιτεία των ελευθέρων ατόμων δεν έχει συγκεκριμένα όρια και δεν εντοπίζεται σε συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή του πλανήτη Γη, αλλά και οιουδήποτε πλανήτη σε οιονδήποτε γαλαξία στο μέλλον.
20. Μέτρο ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών αποτελεί η ατομική έντυπη βεβαίωση των συναλλασσομένων ατόμων.
21. Τα άτομα αναγνωρίζουν την παιδεία ως την κύρια ατραπό της δεκάτης αρχής και παρέχεται απ’ όλα τα ενήλικα άτομα προς όλα, -ανήλικα και ενήλικα. Πόλος της παιδείας η ανάδειξη και η στο έπακρο ανάπτυξη των ιδιαίτερων χαρισμάτων και κλίσεων του ατόμου στο τρίπτυχο Σώμα – Νους – Ψυχή.
22. Με την επίτευξη και κατοχή του υπέρτατου αγαθού, η πολιτεία δεν έχει λόγω ύπαρξης πλέον.
23. Η άγνωστη αρχή: …
Η σχέση της πολιτείας με τις υπάρχουσες καθεστηκυίες πολιτείες – κράτη και το πως θα μπορέσει ν’ αποκτήσει υπόσταση τίθεται προς ΔΙΆ-λογο, καθότι θα σημάνει συναγερμός σ’ όλο το Σύμπαν! Υπάρχει βέβαια, μάλλον προηγείται παρασάγγας το ζήτημα της ετοιμότητας του ανθρώπου ή της οντότητας, αν δεν περιοριστούμε στο κλουβί μας τον πλανήτη ΓΗ.
Θα τολμήσω να πω –αν λανθάνω διορθώστε με, ότι αυτή η άποψη για την πολιτεία ελευθέρων όντων δεν έχει καμία σχέση με τις μέχρι τώρα πολιτείες. Δεν συνιστά μια βελτίωση προγενέστερου σχεδίου – μοντέλου, αλλά μια καινοφανή σχεδίαση επί λευκού χάρτου. Ουτοπία; ΟΥ-ΤΟΠΟΣ δηλαδή.
Συνέβη πολύ-πολύ παλιά ένα παράδοξο φαινόμενο. Ο άνθρωπος από τροφοσυλλέκτης εξελίχθηκε σε γεωργό και εξημερωτή ζώων, που σημαίνει την εξάλειψη σε μεγάλο βαθμό της ανασφάλειας και του άγχους και του αγώνα για ανεύρεση τροφής. Την δυνατότητα και το γεγονός της αποθήκευσης επαρκούς ποσότητας τροφής. Κι όμως!
Ενώ την Ανάγκη της Φύσης την έθεσε υπό ικανοποιητικό έλεγχο, άρα διαθέσιμος χρόνος για πνευματικότητα, η κρανιακή του κοιλότητα έμεινε ακατοίκητη. Το «ΕΓΩ» -και ως άρχοντας πλέον, έγινε άπληστο και παθολογικό. Έχω την υπόνοια, πως αν ανακαλύπταμε την αιτία αυτού του παραδόξου θα έπεφτε λίγο φως στην πυξίδα που δείχνει προς την Ουτοπία. Αλλά από την άλλη είναι και το ρημάδι το θεώρημα: «Ό,τι σκέφτεται ο ανθρώπινος νους, μπορείνα πραγματοποιηθεί σ’ αυτό το σύμπαν». Ακόμα και η απόδραση, συμπληρώνω.
Ένα αίσθημα έχω έννοια δίχως να γνωρίζω γιατί: I don’t belong here.
Βρε να μη μπορώ να θυμηθώ που ακούμπησα το κλειδί μπαίνοντας εδώ!!!
***
