H Μύηση που προορίζεται να καθοδηγήση τον υποψήφιο στην οδό μιας προσωπικής πραγματοποιήσεως συνίσταται, κατ’ ουσίαν, στη μεταβίβαση μιας πνευματικής επιδράσεως. Η "ευλογία" αυτή παρέχεται από ένα Διδάσκαλο, που κι αυτός είναι Μυημένος, σε ένα Μαθητή, χάρις στην αδιάσπαστη άλυσο και στην πραγματική σύνδεση του Μυητού Διδασκάλου με την αρχή της αλύσου και με την αρχή των αιώνων. Κάθε Τυπικό Μυήσεως περιλαμβάνει συμβολικές κινήσεις που μαρτυρούν μιαν αρχική σύνδεση, π.χ. το φίλημα του Μυούντος, που μεταδίδει, έτσι, στον Μυσύμενο την πνοή της πνευματικής επιδράσεως που προκάλεσε τη δημιουργία του κόσμου. Ο Μυών, όταν εκτελεί παρόμοιες κινήσεις, δεν ενεργεί σαν άτομο, αλλά ως ένας κρίκος της αλύσου, ως μεταβιβαστής μιας δυνάμεως που τον ξεπερνά και της όποίας δεν είναι παρά ένα ταπεινό υποκατάστατο.
Για να καταστεί αποτελεσματική η Μύηση, απαιτεί από μέρους του μυημένου τρεις όρους: μια πλήρη καταλληλότητα, μια κανονική υποδοχή και μια προσωπική πραγματοποίηση. Ο υποψήφιος πρέπει, κατ’ αρχήν, να έχει ορισμένες φυσικές, ηθικές και πνευματικές ιδιότητες. Γιατί ο Μυούμενος στηρίζεται πάνω σε μιαν ατομικότητα που, αν και προσδιορίζεται από όρια, πρέπει τα όρια της να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο στενά. Επειδή ο σκοπός είναι η ενεργός κατάκτηση των ανωτέρων καταστάσεων ή, καλύτερα, μια επικοινωνία με το Εγώ, αρχή όλων των καταστάσεων, απαιτεί μιαν απόλυτη αρμονία της ψυχής, μια τέλεια κυριαρχία των αισθήσεων, μια πλήρη ισορροπία όλων των στοιχείων της ατομικότητας. Η απαίτηση αυτή αποκλείει όλους εκείνους που έχουν ένα σωματικό ελάττωμα η μια ψυχική ατέλεια που μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στο δύσκολο δρόμο που επιθυμούν να πλησιάσουν, έστω κι’ αν οι ανωμαλίες αυτές προέρχονται από ένα ατύχημα. Γιατί κάθε τι που συμβαίνει σε ένα ον του μοιάζει και κανένα γεγονός δεν μπορεί να του συμβεί, αν δεν υπήρχε, μεταξύ τους, κάτι κοινό στη φύση τους. Οι πιο απαραίτητοι όροι για να δεχθεί τη Μύηση μπορούν να συνοψισθούν σε τέσσερα σημεία: στην αγνότητα του σώματος, στην ευγένεια των αισθημάτων, στην ευρύτητα του πνευματικού ορίζοντος και στην ανωτερότητα του Πνεύματος.
Η Μύηση πρέπει να γίνεται από ένα κατάλληλο Διδάσκαλο, που οι Ινδοί τον αποκαλούν "Γκουρού" (Γέροντα), οι Ορθόδοξοι "Γέροντα", που σημαίνει το ίδιο πράγμα, και οι Μουσουλμάνοι "Σεΐχη" και που παίζει, έναντι του οπαδού, το ρόλο ενός Πνευματικού Πατέρα, αφού η Μύηση είναι μια Δεύτερη Γέννηση. Ο Διδάσκαλος αυτός θα τον παρακολουθήσει στις δυσχέρειες εφαρμογής της μεθόδου. Όσο για τις θεωρητικές γνώσεις, κάθε οργάνωση έχει τη μέθοδό της.
Όταν γίνει πια η Μύηση, δεν είναι ακόμη παρά "δυνάμει". Πρέπει να αξιοποιηθεί αποτελεσματικά από μια προσωπική εργασία, αφού ο καθένας έχει μέσα του τον ίδιο τον Διδάσκαλό του. Η εργασία αύτη έχει σαν σκοπό να δημιουργήσει καταστάσεις που πλάθουν την προσωπικότητα. Η έννοια αύτη των ανωτέρων καταστάσεων είναι τόσο ξένη στη σύγχρονη νοοτροπία, που είναι απαραίτητο να δοθούν, τουλάχιστον, μερικές εξηγήσεις... Κάθε άτομο, έστω κι αν θεωρηθεί με τις πιο εκτεταμένες ικανότητες, δεν είναι ένα τέλειο ον, αλλά μονάχα μια ιδιαίτερη κατάσταση της εκδηλώσεως ενός όντος, που καταλαμβάνει μιαν ορισμένη θέση μέσα στην ατέλειωτη σειρά των δυνατών καταστάσεων ενός τελείου όντος. Γιατί η ύπαρξη, μέσα στην αδιαίρετη μοναδικότητά της, περιλαμβάνει άπειρους τρόπους εκδηλώσεως, αύτη δε η πολλαπλότης εξυπακούει, αντιστοίχως, για ένα οποιοδήποτε ον, μιαν εξ ίσου άπειρη πολλαπλότητα καταστάσεων, που η κάθε μια τους πρέπει να πραγματοποιηθεί σ’ έναν ορισμένο βαθμό της υπάρξεως.
Π.χ. ό,τι σωματικό υπάρχει στο εγώ δεν είναι παρά η φυσική έκφραση μιας ιδιαίτερης ατομικότητας, που δεν είναι παρά μια περιορισμένη περίπτωση, ανάμεσα σε μιαν απειρία υπαρξιακών περιπτώσεων. Η ίδια η Ύπαρξη, στην ευρύτητά της, αφορά μονάχα αυτό που θα μπορούσε ν’ αποκληθεί δυνατότητα εκδηλώσεως, ενώ η Παγκόσμια Δυνατότητα, κατά την αντίληψη του Leibintz, περιλαμβάνει και δυνατότητες μη-εκδηλώσεως, που, γι’ αυτές, η κοσμολογική έννοια της υπάρξεως ή ακόμη και η έννοια του ιδίου του όντος, η οντολογική, παύουν να είναι κατάλληλες. Η Παγκόσμια Δυνατότητα αποκαλύπτεται μόνον από την μεταφυσική.
Αν προτιμούμε να χρησιμοποιήσουμε την Ινδική ορολογία, θα πούμε πως το εγώ η η ατομικότης δεν είναι παρά μια μεταβατική και ιδιαίτερη όψη του Ε κ ε ί ν ο υ ή της προσωπικότητας που είναι η υπερβατική αρχή της. Τούτο πρέπει να επεκταθεί και στους τρεις κόσμους και αφορά, όχι μονάχα τις καταστάσεις ατομικής εκδηλώσεως που εξαρτώνται από μια μορφή, αλλά και τις υπερατομικές και αιθέριες καταστάσεις, κι ακόμη περισσότερο, τις ανεκδήλωτες η πιθανές καταστάσεις, που η Μοναδικότητα του Ε κ ε ί ν ο υ περιλαμβάνει μέσα στο παγκόσμιο σύνολό της. Η ατελείωτη αυτή πολλαπλότητα των καταστάσεων του όντος, που αντιστοιχεί στην θεολογική έννοια της θείας Παντοδυναμίας, είναι μια βασική μεταφυσική αλήθεια, η υψηλότερη από όσες μπορούμε να διανοηθούμε.
Αν η πραγματοποίηση των ανώτερων καταστάσεων μπορεί να θεωρηθεί σαν προσιτή σε μερικούς προνομιούχους, τούτο γίνεται χάρις στην αναλογία που υπάρχει ανάμεσα στον μηχανισμό του σχηματισμού του κόσμου και την πνευματική ανάπτυξη του όντας, προς αντίθετη εννοείται κατεύθυνση, αφού η οδός αυτή είναι η οδός μιας επιστροφής στην αρχή.
Από παγκόσμια άποψη, ο κόσμος εμφανίζεται με τρεις όψεις, μια κατάσταση μη-εκδηλώσεως, που αντιπροσωπεύει την παγκόσμια δυνατότητα, μια κατάσταση εκδηλώσεως άνευ σχήματος η αιθέρα, που αντιπροσωπεύει την ψυχή του κόσμου και μια κατάσταση σχηματικής η χονδροειδούς εκδηλώσεως που είναι η κατάσταση του υλικού κόσμου των σωμάτων. Η δημιουργία του κόσμου φαίνεται σαν μια τακτοποίηση του χάους η σαν η συνέπεια μιας θείας "τάξεως", που η Βίβλος την παρουσιάζει σαν ένα "Γενηθήτω το Φως", αφού το φως συνοδεύει πάντοτε τα θεοφάνεια και η τάξη ταυτίζεται με το φως. Η ουράνια αχτίδα αυτής της "τάξεως" η αυτής της πνευματικής "επιδράσεως", προκάλεσε, στο κέντρο του διπλού χάους της φύσεως, ένα φωτεινό κραδασμό, που χώρισε τα "κατώτερα ύδατα" από "τα ανώτερα ύδατα", δηλ. τον κόσμο των μορφών από τον άμορφο, το εκδηλωθέν από το μη-εκδηλωθέν, χώρισμα που περιγράφεται στην αρχή της Γενέσεως. Η επιφάνεια των υδάτων, στο σημείο του χωρισμού τους, δείχνει την κατάσταση όπου πραγματοποιείται το πέρασμα από το ατομικό πεδίο στο παγκόσμιο και όπου αντικατοπτρίζεται η ουράνια αχτίδα της ελλάμψεως.
Γιατί, όπως το θείο "Γεννηθήτω το φως" κι η πνευματική επίδραση που μεταδίδεται στον υποψήφιο φωτίζει το σκοτεινό χάος των ατομικών του ικανοτήτων. Αυτός ο σπινθήρας του νοητού φωτός ακτινοβολεί προς όλες τις κατευθύνσεις, ξεκινώντας από το κέντρο του όντος, που αντιπροσωπεύεται από την καρδιά του, και συντελεί στην τελεία άνθηση των δυνατοτήτων του. Η αόρατη αύτη δράση παριστάνεται, στις διάφορες παραδόσεις, σαν η άνθηση ενός λουλουδιού, ρόδου ή λωτού, πάνω στην επιφάνεια των υδάτων.
Έτσι, ο κοσμικός ρυθμός που μεταβιβάζεται από την αρχική τελετουργία αντανακλάται στη ζωή ενός άνθρώπου, που σκοπός της υπάρξεώς του είναι να ακολουθήσει και να τελειοποιήσει το θεϊκό σχέδιο. Και μόνο την στιγμή που αυτός που πρόκειται να μυηθεί θα κατανοήσει αυτόν τον σκοπό, γίνεται άξιος να δεχθεί τη Μύηση. Κι η Μύηση αυτή επιτυγχάνεται χάρις στην ανάπτυξη των δυνατοτήτων που ήδη περιλαμβάνονται μέσα στη φύση του. Γιατί κανένα μυστήριο δεν έρχεται από αλλού. Και, κατά την περίφημη Ινδική ρήση: "Ό,τι είναι εδώ, είναι κι εκεί και ό,τι δεν είναι εδώ, δεν είναι πουθενά".
Luc Benoist (1893-1980)
απόσπασμα από το βιβλίο "Ο Εσωτερισμός
