Γιατί είναι σημαντικό να αποδεχτείτε τον εαυτό σας

 

Ο εαυτός είναι η αρχή και το τέλος. Είναι αυτοσκοπός. Και στόχος όλων μας είναι η εκπλήρωσή του. Τι θα πει αυτό; Εκπλήρωση θα πει αναγνώριση, αποδοχή και ικανοποίηση. Ικανοποίηση των πραγματικών μας αναγκών, η οποία είναι το κλειδί προς την ευδαιμονία μας. Αναγνωρίζω, θα πει βλέπω. Βλέπω τις ανάγκες μου, τα ελαττώματά μου, τους φόβους μου κλπ. Βλέπω κάθε τι όμορφο και ”άσχημο” μέσα μου. Αποδοχή σημαίνει πως ”αγκαλιάζω” αυτό που βλέπω, το αναγνωρίζω, και δεν κλείνω τα μάτια εάν αυτό δε μου αρέσει, με πληγώνει ή με τρομάζει . Αποδέχομαι την ύπαρξη αυτού που βλέπω.

Πολλοί άνθρωποι όταν κάτι δεν τους αρέσει στον εαυτό τους, εθελοτυφλούν, το παραμερίζουν και προσπαθούν να το ξεχάσουν, και να λειτουργήσουν σαν να μην υπάρχει. Λάθος. Γιατί ποτέ μα ποτέ δεν θα έχουν την αληθινή εικόνα του εαυτού τους. Το μόνο που θα έχουν είναι μια παραλλαγή, μια επεξεργασμένη φωτογραφία. Είναι πολύ ανθρώπινο να έχουμε δυσκολία ή ακόμα και άρνηση στην αποδοχή του εαυτού μας, είτε γιατί ντρεπόμαστε, είτε γιατί δεν μας αρέσει , είτε για τον οποιοδήποτε λόγο. Παρ’ όλα αυτά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε, να δούμε δηλαδή την άρνηση ή τη δυσκολία μας να αποδεχτούμε κάποιο κομμάτι μας, και να ζητήσουμε βοήθεια.

Η αποδοχή του εαυτού είναι πολύ σημαντική, γιατί σκεφτείτε πόσο αντιφατικό είναι να μην αποδέχεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό. Μόνο δυσλειτουργικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο. Αποδοχή δεν σημαίνει ότι πρέπει οπωσδήποτε να μου αρέσει αυτό που έχω, σημαίνει απλά ότι ξέρω ότι το έχω, και κυρίως προσπαθώ να το κατανοήσω, εάν πραγματικά θελήσω να το αλλάξω. Προτού κρίνετε το οτιδήποτε, πρώτα κατανοήστε. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, δεν πρέπει να πιέζουμε τον εαυτό μας. Η αλλαγή (εάν είναι επιθυμητή φυσικά), θα έρθει μόνο μέσα από την κατανόηση και όχι μέσα από μια βεβιασμένη προσπάθεια. Εάν δεν είμαστε έτοιμοι για αποδοχή, ή για αλλαγή, τότε δεν χρειάζεται να πιεστούμε, απλά να κατανοήσουμε τους λόγους. Αφού επέλθει η αποδοχή, που είναι ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι, το τελευταίο στάδιο είναι η ικανοποίηση του εαυτού, των βαθύτερων αναγκών μας, όπως την ανάγκη για αγάπη, για φιλία, για έρωτα, για δημιουργία, για ελευθερία, για αναγνώριση, την ανάγκη για χαρά κλπ.

Όταν ο εαυτός είναι ικανοποιημένος, τότε δε νιώθει φόβο. Δε νιώθει ανασφάλεια. Νιώθει μοναδικός και πλήρης. Σίγουρα όλοι είχατε τέτοιες στιγμές. Δυστυχώς φαντάζει ουτοπικό οι στιγμές αυτές να γίνουν μια μόνιμη κατάσταση. Κι αυτό γιατί είναι πολύ δύσκολο να ικανοποιήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας. Ανικανοποίητος εαυτός, είναι αυτός που κάνει επιλογές αντίθετες με τη φύση του, που δεν του προσφέρουν κάτι θετικό, που τον κάνουν να μην εξελίσσεται. Είναι ο εαυτός που κάνει επιλογές από φόβο, κι όχι από ελευθερία. Ο Φόβος είναι η αιτία κάθε δυστυχίας. Απλά έχει διάφορες μορφές. Φοβάσαι την ανεργία, κι έτσι επιλέγεις ένα επάγγελμα που δε σου αρέσει. Φοβάσαι τη μοναξιά, κι έτσι μένεις με ανθρώπους που σε πληγώνουν.

Tο πρόσημο της δυστυχίας

 

Του Θανάση Μάντη, Μέλος της ΜΚΟ Σόλων

Η ζωή είναι μία δυναμική πραγματικότητα που μεταβάλλεται μέσα στο μικρότερο κομμάτι του χρόνου που εμείς μπορούμε να καταγράψουμε. Αυτή η άπειρη δραστηριότητα διαμορφώνει και τις συνθήκες που απεικονίζουν το αποτέλεσμά της. Mέσα σε ένα ασύλληπτα μεγάλο σύμπαν με νόμους άγνωστους που μας καθορίζουν ο άνθρωπος και ο ίδιος ο πλανήτης μας φαίνονται μηδαμινά και η ζωή παίρνει διαστάσεις που είναι αδύνατον να συλλάβουμε. Ο άνθρωπος όμως, παρά τη μηδαμινότητά του, μπορεί και επηρεάζει τη δική του ζωή στα όρια αυτού του πλανήτη, τουλάχιστον προς το παρόν.

Εξετάζουμε, λοιπόν, την πραγματικότητα στα δικά μας όρια κίνησης. Οποιαδήποτε μελέτη – αναφορά σε αυτήν, σίγουρα χρωματίζεται από την υποκειμενικότητα του καθενός και, άρα, αποδέχομαι την αδυναμία μου να την προσδιορίσω με απόλυτα αντικειμενικούς όρους. Ταυτόχρονα, βέβαια, αμφισβητώ και την ικανότητα όλων των ανθρώπων, με διαβαθμίσεις φυσικά λόγω εξοπλισμού, να την αντιληφθούν πλήρως και να την περιγράψουν. Πέρα από την αδυναμία απόλυτης καταγραφής όλων των γεγονότων – συνθηκών από τον άνθρωπο, θέλω να επισημάνω την τάση του να διαστρεβλώνει ηθελημένα κατά την καταγραφή ή κατά την επεξεργασία τα στοιχεία που προσλαμβάνει με τις αισθήσεις του και επεξεργάζεται με το νου του.

Τον μηχανισμό της στρεβλής αυτής αποκωδικοποίησης ο άνθρωπος έχει αναπτύξει σταδιακά από τότε που ο νους μπορούσε να παίζει το ρόλο του κυρίαρχου εργαλείου επιβίωσής του στον πλανήτη. Ο λόγος είναι απλός και λέγεται «άλλοθι». Με δεδομένο ότι στις κοινωνίες που δημιουργούσε υπήρχε η έννοια των συλλογικών αναγκών και επιθυμιών, έπρεπε να περιορίσει τις δικές του ενορμήσεις, ώστε να μην είναι εμπόδιο στις συλλογικές. Ο νους, λοιπόν, σ’ αυτήν τη διαδικασία αντίληψης και δράσης, που διαμόρφωνε σταδιακά το δίκαιο κάθε κοινωνίας, αποτέλεσε το εργαλείο που ήταν ο μεγαλύτερος σύμμαχος αλλά και ο μεγαλύτερος εχθρός, αφού αποκάλυπτε την αλήθεια και με αυτόν τον τρόπο έθετε τους περιορισμούς που έπρεπε να υπάρχουν στην ανθρώπινη δράση.

Ο συμπαντικός νόμος των δονήσεων

 

Ο νόμος των δονήσεων μας λέει ότι τα πάντα στο σύμπαν βρίσκονται σε μία συνεχή κατάσταση δόνησης. Τα πάντα είτε είναι στερεά, υγρά ή αέρια είναι δημιουργημένα από ενέργεια και όλες οι μορφές της ενέργειας συνεχώς κινούνται και δονούνται. Ένας βράχος, ένας άνθρωπος ή ένα αυτοκίνητο μπορεί να φαίνεται ότι είναι ακίνητο, αλλά στην πραγματικότητα δονείται αργά στο υπο – ατομικό επίπεδο. Άλλες μορφές ενέργειας όπως η θερμότητα, το φώς και ο ήχος επίσης δονούνται, αλλά πολύ γρηγορότερα από αντικείμενα που “εμφανίζονται” ως στερεά.

Δεν υπάρχουν 2 πράγματα που να είναι ακριβώς τα ίδια σε ολόκληρο το σύμπαν. Αυτό συμβαίνει λόγω του γεγονότος ότι τα πάντα δονούνται με διαφορετική ταχύτητα-ρυθμό, Λαμβάνοντας υπ’όψιν τον νόμο της έλξης, που λέει ότι τα όμοια έλκονται, μπορούμε να καταλάβουμε το πώς οι δονήσεις ελκύονται από άλλες δονήσεις που έχουν παρόμοια συχνότητα. Οι σκέψεις σας είναι μία μορφή

ενέργειας που έχουν την δικιά τους μοναδική συχνότητα και καθώς οι σκέψεις σας στέλνονται έξω στο σύμπαν, συγκεντρώνουν ενέργεια που δονείται σε παρόμοια συχνότητα και φέρνει στην ζωή σας συγκυρίες και ανθρώπους που δονούνται επίσης στις ίδιες συχνότητες.

Όσο υψηλότερη είναι η δόνηση, τόσο θετικότερα θα είναι τα γεγονότα και οι άνθρωποι που ελκύετε και το αντίθετο επίσης, όσο χαμηλότερος ο κραδασμός, τόσο πιό αρνητικοί θα είναι οι άνθρωποι και τα γεγονότα που ελκύετε. Αυτό σημαίνει ότι είναι σημαντικό να ανυψώσετε την δόνηση σας έτσι ώστε και οι σκέψεις που εκπέμπετε να είναι υψηλότερων δονήσεων.

Ο δημιουργικός οραματισμός και οι τεχνικές του όπως και η επαναληπτική χρήση θετικών σκέψεων είναι ένας από τους πλέον αποτελεσματικούς τρόπους για να

Αρχιτεκτονική και Ψυχολογία

 

 

Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια συνεχής αλληλεπίδραση ανάμεσα στον χώρο και τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει με πολλούς τρόπους. Οποιοδήποτε αρχιτεκτόνημα, όπως και κάθε άλλο εξωτερικό αντικείμενο, γίνεται κατανοητό από τον άνθρωπο μέσα από μια διαδικασία αντίληψης, η οποία μετατρέπει τα μηνύματα των αισθήσεων σε ατομική εμπειρία και γνώση. Όμως κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας το εξωτερικό ερέθισμα αλλοιώνεται. Δηλαδή, η νοητή εικόνα που σχηματίζει κανείς για το κτίριο δεν ταυτίζεται ποτέ με την πραγματική εικόνα του κτιρίου. Η εσωτερική εικόνα είναι φορτισμένη με διαφόρων ειδών νοήματα που τις προσδίδει αυτόματα το άτομο. Αυτά σχετίζονται με την παιδεία, την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα, την ψυχοσύνθεση, ακόμα και τη διάθεσή του.

Έτσι, η Αλίκη του Λούις Κάρολ μπορεί να βιώνει τον ίδιο χώρο τη μια φορά ασφυκτικά στενό και καταπιεστικό και την άλλη, απέραντο, τρομακτικά αχανή και άγνωστο, ενώ το μόνο που άλλαξε ήταν η δική της υπόσταση και όχι ο ίδιος ο χώρος. Eίναι λοιπόν ελλιπές να μελετά κανείς την αρχιτεκτονική χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν την ανθρώπινη συμπεριφορά. Σε αυτό έγκειται η σημασία της ψυχολογίας, καθώς μπορεί να παρέχει τη μέθοδο με την οποία μελετά κανείς τη δημιουργία ενός αρχιτεκτονικού έργου, την αντιμετώπισή του από τον παρατηρητή, καθώς και τη γλώσσα που χρησιμοποιεί αυτό για να μιλά στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής – τη γλώσσα των συμβόλων.
…«Ποια είσαι του λόγου σου;» είπε η Κάμπια.
Να μια δυσοίωνη αρχή για συζήτηση. Η Αλίκη αποκρίθηκε, κάπως ντροπαλά, «Ούτε και εγώ ξέρω αυτή τη στιγμή κυρία… Έχοντας αλλάξει τόσα μεγέθη μέσα σε μια μέρα, φυσικό είναι να τα έχω χαμένα».
«Καθόλου», είπε η Κάμπια.
«Ίσως η ίδια να μην το έχετε συνειδητοποιήσει ακόμα», είπε η Αλίκη, «αλλά όταν θα υποχρεωθείτε να μεταμορφωθείτε σε χρυσαλλίδα κι ύστερα από αυτό σε πεταλούδα, θαρρώ τότε πως θα νιώσετε αφύσικα λιγάκι, δε νομίζετε κι εσείς;»
«Ούτε κατ’ ιδέαν», είπε η Κάμπια.
«Ίσως ο τρόπος που εσείς βλέπετε τα πράγματα να είναι διαφορετικός», είπε η Αλίκη, «το μόνο που ξέρω είναι ότι εμένα θα μ’ έκανε να αισθάνομαι εντελώς αφύσικα».
«Εσένα!» είπε η Κάμπια με άκρα περιφρόνηση. «Ποια είσαι εσύ;» πράγμα που ξανάφερε τη συζήτηση από εκεί που είχε ξεκινήσει…
Λούις Κάρολ, Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων

Αρχιτεκτονική

Η αρχιτεκτονική αναλύεται σε δυο διαφορετικές συνιστώσες. Αυτές θα μπορούσαμε να τις ονομάσουμε τέχνη και τεχνική. Από αυτές, η πρώτη είναι απροσδιόριστη, μεταβαλλόμενη και μη συγκρίσιμη, σε αντίθεση με τη δεύτερη που μπορεί να χαρακτηριστεί υπολογίσιμη, προβλέψιμη και αξιολογήσιμη. Όπως επισημαίνει ο Alan Colquhoun: «Από όλες τις τέχνες, η αρχιτεκτονική είναι εκείνη που προσφέρεται περισσότερο για χρήση του ορθολογισμού. Ένα κτίριο οφείλει να ικανοποιεί κριτήρια πραγματικά και κατασκευαστικά που περιορίζουν, αν δεν καθορίζουν, το πεδίο στο οποίο δρα η φαντασία του αρχιτέκτονα». Έτσι, έχει δοθεί

Αστρολογική Εθνολογία

 

Εισαγωγή

Κατά την άποψη της εσωτερικής παράδοσης τα έθνη είναι ζώσες οντότητες και ακολουθούν, όπως όλα τα όντα, τον κύκλο των επαναγεννήσεων. Γεννιούνται, πεθαίνουν και ξαναγεννιούνται, συγκεντρώνοντας την απαραίτητη εμπειρία για την τελείωση τους. Όπως ο άνθρωπος έτσι και τα έθνη πορεύονται μέσα από την εμπειρία της ζωής, προς την τελειοποίηση τους και την ολοκλήρωση τους μέσα στον χώρο της ανθρωπότητας στον οποίο ανήκουν. Αυτή είναι μια άποψη που αποκαλύφθηκε μέσα στον 20ο αιώνα από τους πνευματικούς διδάσκαλους και η Εσωτερική Αστρολογία είναι η αστρολογική σχολή που ακολουθεί αυτές τις αποκαλύψεις. Η άποψη αυτή δεν έχει σχέση με τις συνήθεις απόψεις που εκφράζονται από κάποιους για τα ωροσκόπια κρατών, όπου δεν υπάρχει ικανοποιητική εσωτεριστικά άποψη, για το τι είναι ο αστρολογικός χάρτης ενός έθνους και πως βρίσκεται. Η προσέγγιση της εσωτερικής αστρολογίας δεν έχει να κάνει γενικά με προβλέψεις. Μελετά τις δυνάμεις που είναι ενεργές σε κάθε περίπτωση, παρατηρεί την χρήση αυτών των δυνάμεων που κάνει κάθε ον. Επιχειρεί επίσης να διαγνώσει την ευκαιρία που κάθε φορά παρουσιάζεται κάτω από τις διαφορετικές συνθήκες, είτε αναφερόμαστε σε ένα άτομο, ένα έθνος, μία πόλη κλπ. Η παρούσα μελέτη επιχειρεί να αφουγκραστεί τις αστρικές επιδράσεις που υπάρχουν σε επίπεδο εθνών και την ανταπόκριση που υπάρχει όπως διαφαίνεται μέσα στην άμεση περιρρέουσα συλλογική συνειδητότητα. Τα έθνη έχουν δύο βασικά ζώδια τα οποία χαρακτηρίζουν τις κύριες περιοχές εμπειρίας στις οποίες κινούνται. Το πρώτο είναι το ζώδιο της ψυχής τους και το δεύτερο είναι το ζώδιο της προσωπικότητας τους.

Κάθε φορά που τα έθνη επαναγεννώνται, αποκτούν μια διαφορετική όψη, μία διαφορετική προσωπικότητα και μπαίνουν σε ένα διαφορετικό κύκλο εμπειρίας, μέχρι να ολοκληρώσουν τον κύκλο της μεγάλης σύνθεσης της αποκτηθείσας εμπειρίας τους. Το ζώδιο της προσωπικότητας είναι κάθε φορά νέο, ενώ το ζώδιο της ψυχής μπορεί και να είναι το ίδιο σε δύο ή και περισσότερες ενσαρκώσεις. Κάτω από αυτή την οπτική θα προσπαθήσουμε να δούμε αν μπορεί και πως, η Αστρολογική Εθνολογία να μας πλουτίσει σε κατανόηση των εθνών και των γεγονότων που παρατηρούνται στη ζωή τους.

Το ζώδιο του Σκορπιού και ο άθλος του Ηρακλή με την Λερναία Ύδρα

 

Οι άθλοι του Ηρακλή είναι δώδεκα και σχετίζονται με τα δώδεκα ζώδια της αστρολογίας. Αυτό εκ πρώτης όψεως μοιάζει εύκολα κατανοητό, αλλά τα κλειδιά αυτών των συνδέσεων δεν ήταν γνωστά έως τον εικοστό αιώνα που κάποιοι Διδάσκαλοι της Σοφίας αποφάσισαν να μας τα παραδώσουν και να αποτελέσουν κτήμα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Μέχρι αυτή την παρέμβαση κανένας από τους μεγάλους εσωτεριστές και αστρολόγους δεν είχε κατορθώσει να βρει αυτά τα κλειδιά. Με την μελέτη τους μέσα στο γενικό περιβάλλον της φιλοσοφίας, έγινε δυνατόν να αυξηθούμε σε κατανόηση του εαυτού μας και του κόσμου στον οποίο ζούμε.

Έτσι, το ζώδιο του Σκορπιού σχετίζεται με τον άθλο της νίκης του Ηρακλή επί της Λερναίας Ύδρας. Θα προσπαθήσουμε λοιπόν εδώ με έναν όσο το δυνατόν σύντομο τρόπο, να  αποκρυπτογραφήσουμε τον άθλο αυτό, για να κατανοήσουμε το σημαινόμενο αυτού του μύθου, τι είναι η Λερναία Ύδρα, αλλά και πως αντιμετωπίζεται. Διότι αλλιώς θα μείνουμε με μία μάλλον τρομακτική και χωρίς κατανόηση αίσθηση απέναντι στον μύθο ενός τέτοιου τέρατος. Ο μύθος αυτός περιέχει πάρα πολλά και σημαντικά σημεία, αλλά εμείς εδώ λόγω των περιορισμών του μέσου θα σταθούμε μόνο στην Λερναία Ύδρα, όσο είναι δυνατόν. Ο άθλος αυτός αποτελεί, συνολικά και σε όλες τις λεπτομέρειες του, ένα θέμα που σχετίζεται με το ζώδιο του Σκορπιού. Σηματοδοτεί τις ψυχικές καταστάσεις, εμπειρίες-μαθήματα, τις δοκιμασίες και τα γεγονότα που έρχεται αντιμέτωπος κάποιος κάτω από την επιρροή του ζώδιου αυτού. Όλα τα σημεία του μύθου (όπως και όλων των μύθων άλλωστε) περιέχουν ένα εσωτερικό όσο και πρακτικό μήνυμα ζωής, ανασυρμένο απ' ευθείας από τον πνευματικό κόσμο.

Η Ύδρα είναι πλάσμα που ζει στο νερό. Η περιοχή της Λέρνης έχει πολλά νερά διακλαδισμένα σε πολλά ρυάκια και ποταμάκια (ακόμα και σήμερα) και η Ύδρα ζει σε μία πηγή που ονομάζεται Αμυμώνη. Το νερό είναι εικόνα και σύμβολο του κόσμου των συναισθημάτων, των συγκινήσεων και των επιθυμιών. Ο χώρος αυτός είναι ο κόσμος του αστρικού πεδίου, όπως ονομάζεται και αρχηγέτης του είναι ο θεός Ποσειδώνας. Έτσι ο άθλος αυτός του Ηρακλή μας περιγράφει την εμπειρία και τους αγώνες του, μέσα στον αστρικό κόσμο των επιθυμιών, συγκινήσεων και συναισθημάτων του. Η Λερναία Ύδρα έχει εννέα κεφάλια και αυτό φυσικά δεν είναι τυχαίο.

Ο αριθμός εννέα είναι ο αριθμός της πληρότητας και είναι ο αριθμός με τον οποίο μπορεί κάποιος να περιγράψει-καταγράψει πλήρως οποιοδήποτε ον, αντικείμενο ή κατάσταση. Έτσι κάθε κεφάλι της Λερναίας Ύδρας είναι μία ουσιώδης πλευρά της ύπαρξης της, αλλά και ευρύτερα του αστρικού κόσμου στον οποίο ανήκει, καθώς και κατ' αντιστοιχία και της ύπαρξης

Ετυμολογικές και εισαγωγικές παρατηρήσεις περί ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ

 

Οι αρχαίοι έλεγαν «Αρχὴ παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις»,[1] με αυτήν την ρήση κατά νου, και βασιζόμενοι στην περί ορθότητας ονομάτων θεωρία του πλατωνικού Κρατύλου, θα θέσουμε με αυτόν τον τρόπο την αφετηρία του στοχασμού μας περί μυστηρίων, ιχνηλατώντας τον Λόγο (δηλαδή το νόημα) που βρίσκεται μέσα στις λέξεις που θα μας απασχολήσουν στην συνεχεία του παρόντος. Οι λέξεις που θα αναλύσουμε είναι οι εξής:

ΜΥΩ – ΜΥΘΟΣ – ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Ο «πυρήνας» της λεξικής μας αλληλουχίας είναι η λέξη: Μύω, που σημαίνει κλείνω τα μάτια, το στόμα ή οποιοδήποτε άνοιγμα, και χρησιμοποιείται για να δηλώσει το α-όρατο, το ά-ρητο και γενικότερα το απόκρυφο και μυστικό. Με κλειστό το στόμα (χείλη) και πάλση των φωνητικών χορδών, παράγεται ο ήχος μου…, όπως το μοσχάρι βοά (μουεί). Αυτή λέξη σχετίζετε με τις ιδέες της σιγής, του σκότους, της μόνωσης και του αλχημικού κορεσμού. Από το μύω παράγονται αρκετές λέξεις που περιέχουν τις παραπάνω έννοιες, ενδεικτικά αναφέρονται :

α) Ο μυελός και το μυαλό όπου σημαίνουν το κλεισμένο εντός του κρανίου ή του οστού γενικότερα.

β) Το Άγιο Μύρο προέρχεται από το ρήμα μύρω (μύω + ρέω > ρω, ρέω εκ των έσω)

γ) Οι μύχιες εσωτερικές – μυστικές σκέψεις ετυμολογικά προέρχονται από το μυω (μυχός μέ-μυκ-α (κ>χ), πρκμ. του μύω- το ενδότατο μέρος, το βάθος).

δ) το μύδι σημαίνει το ερμητικά κλεισμένο και παράγεται απευθείας από το μύω.

ε) Τέλος ενδιαφέρον παρουσιάζει και μια άλλη λέξη που παράγετε από το μύω, τοκρόμμυον (το γνωστό μας κρεμμύδι) που σημαίνει το κλεισμένο μέσα στη γη και μας φέρνει κατά νου την αλχημιστική φόρμουλα VITRIOL ή VITRIOLUM.[2]

Από το μύω περνάμε στον δεύτερο όρο μας, που είναι η λέξη Μύθος, που σημαίνει«τον σκοτεινὸ λόγον» και την διδασκαλία.[3] Στην αρχαία εποχή ο μύθος ήταν αρχικά ταυτόσημος με τον λόγο και σήμαινε την προφορική διήγηση[4] – παράδοση και αργότερα έλαβε και την έννοια της διδασκαλίας που σχετίζονταν με κάτι το ιερό.[5] Εδώ πρέπει να διευκρινίσουμε ότι οι μύθοι δεν πρέπει να ταυτίζονται με «τοῖς παιδίοις μύθους» (δηλαδή τα παραμύθια) που όπως αναφέρει ο Πλατών στην Πολιτεία (377a) μπορεί να είναι εν τω συνόλω ψευδείς διηγήσεις αλλά, όμως υπάρχει μέσα τους και ένας πυρήνας αλήθειας.[6] Την ταύτιση του μύθου με το ιερό αναφέρει και ο αείμνηστος Αντώνιος Χαλάς στο παρακάτω απόσπασμα:

«Αλληγορία, ιερογλυφία, μύθος, παραβολή, σύμβολον είναι η δια τεχνηέσσης και επιστημονικής πολκής και συνθέσεως, ως εκ της διαλεκτικής δεινότητος του Ποιητού της, υπόκρυψις αιωνίας, απαστραπτούσης από κάλλος και δυναμικότητα Αληθείας».[7]

Και αλλού :

«Οι άνθρωποι της Ομηρικής εποχής, ως μέσα επομένως της ανυψώσεως των, της βελτιώσεως της ψυχής των και μορφώσεως των εχρησιμοποίουν τον μύθον, απείρως αποτελεσματικότερον και διδακτικώτερον και εξυψωτικώτερον του Βιβλίου. Τα μαθηματικά και τα σύμβολα, οι μύθοι ή ιερογλυφίαι είναι εκείνα, τα οποία ενέχουν μέσα των τα μαγικά και αποτελεσματικά μέσα της καθάρσεως του όμματος της ψυχής από την λύμην, την άγνοιαν, την παράκρουσιν και ακαθαρσίαν, μέχρις ότου τέλος επιτευχθή η ανάβλεψις αυτού και αρχίση η θεωρία των όντων ως αληθώς μυστηρίων»

Αυτή η μορφή διδασκαλίας που περιγραφεί ο Χαλάς, αποτελούμενη από τον Μύθο, που περίχεε τους Ιερούς Λογούς δηλαδή το δόγμα (γράμμα του νόμου), και τηνΔιαλεκτική, που αποτελούσε την πρακτική τέχνη φανέρωσης της αληθείας του μύθου (πνεύμα των γραφών), φαίνεται πως αποτέλεσε κοινό τόπο σε όλες τις εσωτερικές σχολές της αρχαιότητας. Έτσι την εντοπίζουμε στους κόλπους όλων των αρχαίων μυστηρίων αλλά και στην χριστιανική διδασκαλία όπως μας την παραδίδει ο Μ. Βασίλειος: «Τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πεφυλαγμένων δογμάτων καὶ κηρυγμάτων, τὰ μὲν ἐκ τῆς ἐγγράφου διδασκαλίας ἔχομεν, τὰ δὲ ἐκ τῆς τῶν ἀποστόλων παραδόσεως διαδοθέντα ἡμῖν ἐν μυστηρίῳ παρεδεξάμεθα»[8] δηλαδή «Αγία Γραφή και Λατρεία, αποστολική παράδοση και λειτουργική κατανόηση της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας, ευ-αγγέλιο και λειτ-ουργία, λόγος και μυστήριο»[9] απαρτίζουν το σύνολο της χριστιανικής διδασκαλίας. Κάτι ανάλογο φαίνεται πως συγκροτούσε και η εβραϊκή Καμπαλά,[10] ένα σύστημα που αποσκοπούσε στην μεταβίβαση μιας ιερής μυστικής διδασκαλίας, δια μέσου του Ραβίνου (Δασκάλου) στον μαθητή (ή κατά τα σωκρατικά πρότυπα εραστή και ερωμένου), με κύριο συστατικό τον προφορικό λόγο – μύθο και τον διαλογισμό σε σύμβολα και στις απόκρυφες έννοιες των γραφών. Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι παράξενη η προτίμηση της προφορικής διδασκαλίας τόσο από Σωκράτη και τον Πλάτωνα όσο και από πλήθος άλλων μυστών ανά τους αιώνες, ούτε πρέπει να μας φαίνετε παράξενη η υιοθέτηση του διαλόγου ως είδους γραφής τόσο από τον Πλάτωνα και τους συντάκτες των ερμητικών έργων, που αποδίδονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, όσο και των ραβίνων που συνέταξαν το Ζοχάρ.[11]

Ο τρίτος και τελευταίος όρος της αλληλουχίας μας είναι η λέξη: Μυστήρια,[12] που εννοεί το σύνολο των παραπάνω εννοιών ως μια μυστική ή απόκρυφη διδασκαλία – τυπικό με σκοπό την μύηση. Τι είναι όμως μύηση; Ας δούμε έναν σύντομο εγκυκλοπαιδικό ορισμό:

ΜΥΗΣΗ : Μύησις εἶναι η ἐπέκτασις τῆς συνειδήσεως [και η προσέγγιση των θεϊκών όψεων που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος] καί ἐπιτυγχάνεται διά μυσταγωγικῆς τελετῆς μέσω Τυπικοῦ, ἐν συνέχειᾳ δέ διά πρακτικῶν ἀσκήσεων ἀποβλεπουσῶν εἰς τήν ἐμπραγμάτον ἐπέκτασιν ταύτης.»[13]

Η μύηση σε συνδυασμό με την προσωπική αποκρυφιστική εργασία του μύστη, συγκροτούσαν ένα ενιαίο αδιάσπαστο σύνολο διδασκαλίας, που μπορεί να χωριστεί σε τρία κύρια τμήματα:

1. Εναρμόνιση με τον Κοσμικό Νόμο, μέσα από την ορθή κατανόηση.
2. Διευθέτηση κάθε δυσαρμονίας, μέσα από την ορθή χρήση τα δύναμης που δίνει η γνώση.
3. Εξάγνιση της ψυχής, με καλές πράξεις σ’ όλα τα πεδία.[14]

Από την λέξη μυεω (που σημαίνει εισάγω στα μυστήρια) και είναι η λέξη: Μύστης, όπου κατά την αρχαιότητα σήμαινε αυτόν που έχει εισαχθεί (μυηθεί) στα μυστήρια «Εις μύστης είναι ο ενσαρκώνων την Μύησιν…Εις την αρχαιότητα ητο ο τίτλος των νεομυηθέντων, διότι ώφειλον να τηρούν κατά την πρώτην μύησιν οφθαλμούς και ωτα κλειστά».[15]

Τέλος ας δούμε πιο αναλυτικά τι ήταν τα μυστήρια: τα μυστήρια κατά την αρχαιότητα περιείχαν κατά κύριο λόγο το απόρρητο μέρος της λατρείας,[16] το οποίο μεταβιβαζόταν διάμεσου διαφόρων τελετών που είχαν ως σκοπό την μύηση των αμυήτων. Με τα μυστήρια οι μυημένοι αποκτούσαν ένα μέσο για να μεταβούν σε ένα πλατύτερο πεδίο αντίληψης- συνειδητοτητάς. Ανυψώνονταν από επίπεδο σε επίπεδο και επικοινωνούσαν με τον θειο Σπινθήρα που κρύβετε σε κάθε ανθρώπινο ον, ή αλλιώς με αυτό που οι αρχαίοι ονόμαζαν δαιμόνιο.[17] Σχετικά με τα δρώμενα δηλαδή τις μυσταγωγικές τελετές που λάμβαναν χώρα κατά την διάρκεια των μυστηρίων, από τα ολίγα τα οποία γνωρίζομεν περί αυτών, επρόκειτο περί αλληγορικών αναπαραστάσεων, συμβολιζουσών τα πεπρωμένα των ψυχών μετά θάνατον τον νόμον του αντιπεπονθόντος, την ενότητα που συνδέει προς άλληλα όλα τα όντα. Προς τούτοις εδιδάσκοντο οι τρόποι δια να καταστή η ψυχή αθάνατος εις την παρούσαν ζωήν (άσκησις και αποκάλυψις λανθανουσών δυνάμεων του ανθρώπου). [18]

---

[1] Φράση του σωκρατικού φιλοσόφου Αντισθένη σωζόμενη στο έργο του Επίκτητου«Διατριβαί», Ι.17,12.

[2] Η ερμηνεία των λέξεων είναι: α) Visita Interiora Terrae, Rectificando Invenies Occultum Lapidem ήτοι: Επισκέψου το εσωτερικό της γης, και καθώς θα βελτιώνεσαι –από τους καθαρμούς – θα βρεις τον απόκρυφο λίθο (την Λίθο των Σοφών). β) Visita Interiora Terrae, Rectificando Invenies Occultum Lapidem, Veram Medicinam ήτοι: Επισκέψου το εσωτερικό της γης, και καθώς θα βελτιώνεσαι –από τους καθαρμούς – θα βρεις τον απόκρυφο λίθο (την Λίθο των Σοφών) που είναι η αληθινή πανάκεια.

[3] κατά το Μέγα Ετυμολογικόν.

[4] Με αυτόν αυτήν την έννοια χρησιμοποιείτε π.χ. στα Ομηρικά έπη.

[5] Βλ. Σ. Ψάλτου, «Μύθος», Θρησκειολογικό Λεξικό (2000) σελ. 401.

[6] «τὸ ὅλον εἰπεῖν ψεῦδος, ἔνι δὲ καὶ ἀληθῆ.»

[7] Αντώνιος Φ. Χαλάς, Αποκρυφισμός και Αρχαία Ελλάς, εκδ. Οίκος Αντωνίου Φιλίππου Χαλά, Αθήναι 1930;, σελ. 131.

[8] Περί του Αγίου Πνεύματος, 27.66, PG32, 188-189

[9] Πέτρος Βασιλειάδης, Lex Orandi, εκδ. Ίνδικτος Αθήναι 2001, σελ. 135.

[10] Εβραϊκή Μυστική Δοξασία που αρχικά μεταβιβαζόταν μόνο από στόμα σε αυτί, η λέξη Qabalah ή Cabbala προέρχεται από την εβραϊκή ρίζα QBL (Κ ΜπΛ), που σημαίνει δέχομαι.

[11] Το Βιβλίο της Λαμπρότητας (στα εβραϊκά Σεφερ χαΖοχάρ) αποτελεί τον πυρήνα της καμπαλιστικής διδασκαλίας και μαζί με το Βιβλίο της Δημιουργίας (στα εβραϊκά Σεφέρ Γετζιρά) είναι το αρχαιότερο έργο της καμπαλιστικής φιλολογίας.

[12] Λέγονταν και τελεσφορίαι, όργια ή εορταί μυήσεως.

[13] Πέτρος Γράβιγγερ, «Εγκυκλοπαίδεια Εσωτερισμού και Αποκρύφου Γνώσεως», τόμος Δ’, Αθήναι 1973, σ. 346.

[14] Ντίον Φόρτσιουν, «Η Εκπαίδευση και το Έργο ενός Μυημένου», Αθήνα 1983, σ. 74.

[15] ΕΕΑΓ, τ. 4, σελ. 374

[16] Βλ. Διδως Καλλέργη, «τα αρχαία μυστήρια: η πνευματική κληρονομία της Αρχαίας Ελλάδος», εκδ. Ιδεοθέατρον, Αθήνα χ.χ., σελ. 9.

[17] Βλ. Φιλοσοφικός Σύλλογος «Ιάμβλιχος», «Φωτεινά μονοπάτια», Αθήνα 1993, εκδ, Ιάμβλιχος, σελ. 126.

[18] ΕΕΑΓ, τ. 4, σελ. 384

https://poemander.wordpress.com

Περί του Μυστηρίου της Σταύρωσης

 

Η Σταύρωση μετά την Μεταμόρφωση, είναι το μεγαλύτερο κοσμικό Μυστήριο που απεκάλυψε ο Ιησούς πρώτη φορά σε δημόσια θέα και εκτός των Μυστηρίων. Είναι μια διαδικασία διεύρυνσης της συνείδησης, μια διαδικασία μύησης που θα περάσουν όλοι κάποτε. Φυσικά το σημαντικότερο σημείο της Σταύρωσης είναι το πνευματικό της περιεχόμενο, το οποίο περιλαμβάνει μυστήρια εξαιρετικά δύσκολο να γίνουν αντιληπτά από κάποιον που δεν έχει περάσει αυτή την μύηση.

Η Σταύρωση είναι πρωτίστως εσωτερική και γι' αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να αναγνώσουμε την πνευματική της όψη και δεν σημαίνει ότι όλοι όσοι κατέκτησαν αυτό το επίπεδο συνείδησης χρειάστηκε να σταυρωθούν και φυσικά.

Τέτοια όμως υψηλότατα επίπεδα πνευματικής βίωσης του κόσμου ας μην πλησιάζονται επιπόλαια και με οδηγό την κατώτερη υπολογιστική νόηση. Ο δρόμος της καρδιάς και της διαισθητικής ανάτασης μπορεί να αποφέρει σημαντικότερα αποτελέσματα. Παρ’ όλα αυτά με την μικρή μας αντίληψη θα επιχειρήσουμε να αφουγκραστούμε και να σχολιάσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά και σύμβολα που περιέχονται.

Το πρώτο που έρχεται στον νου είναι η έννοια του σταυρού συνολικά, που σχετίζεται με τα τέσσερα στοιχεία της ύλης, την τετράδα ως πρώτη τέλεια μορφή, αλλά και το τετραδιάστατο του υλικού εκδηλωμένου κόσμου.

Συζητάμε πολλές φορές, με διάφορους τρόπους και διαφορετικά σημεία εκκίνησης την σχέση ύλης ψυχής και πνεύματος. Έχει γίνει αρκετά συνειδητό το γεγονός σε πολλούς ότι η οδός της αυτογνωσίας σχετίζεται με την συνειδητοποίηση της ψυχής, του πνεύματος και του κόσμου τους. Η αφύπνιση και η γνώση αυτή συναντά την συνείδηση του αισθητού κόσμου της ύλης που είναι το τελικό σημείο επικέντρωσης της συνείδησης και η αφετηρία εκκίνησης

«Ὦ γλυκύ μου ἔαρ». Η «άνοιξη» της καρδιάς , και του πνεύματος.

 

Μεγάλη Εβδομάδα. Διάλεξα από τους ύμνους της να σταθώ σ’ εκείνον που βρίσκεται ανάμεσα στα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής:

«Ὦ γλυκύ μου ἔαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον, ποῦ ἔδυ σου το κάλλος;»

Διατηρώ τη στίξη του πολυτονικού, παραμένοντας έτσι πιστός στην αισθητική του πρωτοτύπου κειμένου. Ως προς τη μετάφρασή του, υιοθετώντας την αισθητική του Βάρναλη από τη “Μάνα του Χριστού”, θα μπορούσαμε να πούμε: «Άνοιξή μου γλυκιά, γλυκό μου παιδί, πού χάθηκε η ομορφιά σου;»
Διάλεξα αυτόν τον ύμνο γιατί θέλω να σταθώ στη λέξη «ἔαρ», δηλαδή στην «άνοιξη». Καθώς η φράση «Ὦ γλυκύ μου ἔαρ» πολλές απομονώνεται και καθώς η γιορτή τού Πάσχα είναι ταυτισμένη με την εποχή της άνοιξης, συχνά το άκουσμα της λέξης μεταφέρει το νου σε αυτήν τη σημασία. Για να θυμηθούμε ξανά το Βάρναλη από το ίδιο ποίημα: «Πώς οι δρόμοι ευωδάνε με βάγια στρωμένοι / ηλιοπάτητοι δρόμοι και γύρω μπαξέδες… Φεύγεις πάνου στην άνοιξη, γιέ μου καλέ μου / Άνοιξή μου γλυκιά, γυρισμό που δεν έχεις».
Ωστόσο, η «Άνοιξη» αυτή δεν έχει τη σημασία της εποχής. Για να αρχίσουμε να προσεγγίζουμε το διαφορετικό νόημά της, μπορούμε να φέρουμε στο νου τη φράση «η καρδιά μου ανοίγει όταν σε βλέπω». Η έκφραση «άνοιξή μου γλυκιά» είναι πιο κοντά σε αυτήν τη σημασία. Άνοιξή μου γλυκιά, δηλαδή άνοιξη της καρδιάς μου. Η καρδιά μας ανοίγει, γινόμαστε άνοιξη, καθώς βλέπουμε εκείνον που είναι άνοιξη της καρδιάς και γίνεται ο δρόμος της δικής μας καρδιακής άνοιξης και «διά - άνοιξης». Η «άνοιξη» της καρδιάς είναι η «διάνοιξη» του πνεύματος. Το έχουμε ξαναγράψει και επανερχόμαστε σε αυτό.
Έναντι των ποικίλων παρερμηνειών του πνεύματος, ο Martin Heidegger διέκρινε το πνεύμα από την κενή οξυδέρκεια και το ανεύθυνο παιχνίδι της εξυπνάδας και το όρισε ως διάνοιξη (Erschlossenheit): πνεύμα είναι η διάνοιξη του ανθρώπου από τη μερικότητα του θελήματός του προς την κατεύθυνση της συλλογικής αρμονίας.
Τη διάνοιξη αυτή, και επομένως την άνοιξη, βλέπουμε στο πρόσωπο του Χριστού όταν λέει: ««Πάτερ μου, ει δυνατόν εστί, παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο·

Ο Τελευταιος πειρασμός…. Ν.Καζαντζάκης

Νίκος Καζαντζάκης

«'Eνιωσε φοβερούς πόνους στα χέρια, στα πόδια και στην καρδιά του·

ξεθάμπωσαν τα μάτια του, είδε το αγκάθινο στεφάνι, τα αίματα, το σταυρό, και μέσα στο σκοτεινιασμένον ήλιο δύο χρυσοί χαλκάδες στραφτάλισαν και δύο σειρές κοφτερά κάτασπρα δόντια· δροσερό περιπαιχτικό γέλιο ακούστηκε, χαλκάδες και δόντια αφανίστηκαν απόμεινε ο Iησούς κρεμασμένος στον αγέρα, μόνος.

Τίναξε το κεφάλι κι ολομεμιάς θυμήθηκε πού βρίσκουνταν, ποιός ήταν και γιατί πονούσε.

Άγρια αδάμαστη χαρά τον συνεπήρε, όχι, όχι δεν ήταν άναντρος, λιποτάχτης, προδότης, όχι, όχι ήταν καρφωμένος στον σταυρό, τίμια στάθηκε ως το τέλος, κράτησε το λόγο του, μια αστραπή, τη στιγμή που φώναξε "Ηλί !Ηλί !"και λιποθύμησε, τον άρπαξε ο Πειρασμός και τον πλάνεσε, ψέματα οι χαρές, οι παντρειές, τα παιδιά.

Ψέματα τα χούφταλα, ξευτιλισμένα γεροντάκια, που τον φώναζαν άναντρο, λιποτάχτη, προδότη.

Όλα, όλα φαντάσματα του Πονηρού!

Ζουν και βασιλεύουν οι Μαθητές του, πήραν τις στεριές και τις θάλασσες και διαλαλούν το Καλό Μαντάτο.

Τα πάντα έγιναν όπως πρέπει,δόξα σοι ο Θεός!

Έσυρε φωνή θριαμβευτικιά:
-Τετέλεσται !
κι ήταν σα να λεγε: Όλα αρχίζουν.

Ο Τελευταιος πειρασμός
Ν.Καζαντζάκης

Tα σύμβολα του Πάσχα και τι σημαίνουν

 

Κάθε Πάσχα όλοι μας βλέπουμε παντού κόκκινα αυγά αλλά και σοκολατένια, διάφορα λαγουδάκια, κεριά, αρνιά, τσουρέκια και πυροτεχνήματα. Οι περισσότεροι όμως δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησαν όλα αυτά και από πού προέρχονται. Ας μάθουμε λοιπόν τα εθιμικά σύμβολα του Πάσχα και πως αυτά έχουν καθιερωθεί.

Το πιο διάσημο από όλα είναι φυσικά το αυγό. Τα μικρά παιδιά ζητάνε ένα σοκολατένιο αυγό και όλοι βάφουν, κατά κύριο λόγο, κόκκινα αυγά τη Μεγάλη Πέμπτη και το βράδυ της Ανάστασης τα τσουγκρίζουν. Γιατί όμως προτιμάται το κόκκινο χρώμα για τα αυγά;
Λέγεται ότι αυτό το χρώμα συμβολίζει την ανανέωση της ζωής και την ευγηρία αλλά και ότι θυμίζει το αίμα του Χριστού. Μάλιστα, υπάρχει η παράδοση ότι το πρώτο αυγό που βάφεται είναι της Παναγίας και μπαίνει στο εικονοστάσι. Με αυτό σταυρώνονται τα παιδιά από το κακό το μάτι. Σε μερικά μέρη παλιότερα έβαζαν σε ένα κουτάκι τόσα αυγά όσα ήταν τα μέλη της οικογένειας και τα πήγαιναν το βράδυ στην εκκλησία, για να διαβαστούν στα 12 Ευαγγέλια. Τα άφηναν κάτω από την Αγία Τράπεζα ως την Ανάσταση και μετά καθένας έπαιρνε τα δικά του. Αυτά τα αυγά ήταν "ευαγγελισμένα" και τα τσόφλια τους τα παράχωναν στους κήπους και τις ρίζες των δέντρων για να καρπίσουν. Παρόμοια τύχη είχαν και τα αυγά που έκαναν οι κότες τη Μεγάλη Πέμπτη. Άμα η κότα ήταν μαύρη, ακόμα καλύτερα. Είχαν θαυμαστές ιδιότητες και μπορούσαν να διώξουν κάθε κακό.

Φυσικά, κυκλοφορεί και η γνωστή παράδοση που λέει ότι «όταν είπαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός, κανείς δε το πίστευε. Μια γυναίκα μάλιστα που κρατούσε ένα καλάθι με αυγά, φώναξε: - Μπορεί από άσπρα να γίνουν κόκκινα αυτά τα αυγά; Και πράγματι έγιναν!». Αλλά υπάρχει και μία ερμηνεία που κινείται στα πλαίσια της λογικής και λέει πως λόγω Σαρακοστής τα αυγά περισσεύουν και σε συνδυασμό με το ότι αυτή την εποχή οι κότες τα γεννούν με αφθονία, αυτός είναι ο λόγος που τα φυλάνε, τα βάφουνε και στη συνέχεια τα δωρίζουν στα παιδιά. Επίσης, όσον αφορά το σοκολατένιο αυγό, αυτό είναι ξενόφερτο σύμβολο. Στη Δυτική Ευρώπη τα παιδιά ακούνε παραμύθια που λένε ότι ο λαγός φέρνει

‘Eθιμα του Πάσχα ανά τον κόσμο!

 

Το Χριστιανικό Πάσχα ή αλλιώς Λαμπρή και ειδικότερα η Ανάσταση του Χριστού, είναι η σπουδαιότερη γιορτή του χριστιανισμού. Γιορτάζεται την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο που ακολουθεί την εαρινή ισημερία της 21ης Μαρτίου μη συμπεριλαμβανομένης, κατά το Ιουλιανό ημερολόγιο στην Ορθόδοξη εκκλησία και κατά το Γρηγοριανό στην Ρωμαιοκαθολική. Γιορτάζεται η ανάσταση του Ιησού Χριστού που πιστεύεται ότι έγινε το 33 μ. Χ. .

Η κάθε γιορτή έχει τα ήθη και τα έθιμα της, που δεν είναι μόνο εκκλησιαστικά ή θρησκευτικά αλλά έχουν βάσεις και από την αρχαία ιστορία είτε πρόκειται για την αρχαία Ρώμη είτε για την αρχαία Ελλάδα. Σε κάθε πόλη και χωριό το Πάσχα γιορτάζεται με ιδιαίτερη ευλάβεια και τα παιδιά έχουν την τιμητική τους .

Στην Ελλάδα είναι γνωστά τα έθιμα που μετά από τη σαρακοστιανή νηστεία, τιμώμενος μεζές είναι το σουβλιστό αρνί, με την οικογένεια συγκεντρωμένη γύρω από το γιορτινό τραπέζι να τρώει τη μαγειρίτσα , να τσουγκρίζει τα κόκκινα αυγά λέγοντας «Χριστός Ανέστη» ή «Αληθώς Ανέστη» ό ένας στον άλλον. Ακολουθεί το πασχαλινό τσουρέκι και τα σοκολατένια αυγά ή λαγουδάκια, ένα έθιμο ευρωπαϊκό που ήρθε να φωλιάσει στις καρδιές των παιδιών και να κάνει νονές και νονούς , να τρέχουν πριν την πασχαλιάτικη γιορτή, να βρουν μαζί με την πιο όμορφη λαμπάδα και την πιο μεγάλη σοκολατένια λιχουδιά.

Έτσι λοιπόν, μπορεί στην Ελλάδα το Πάσχα να σημαίνει Ανάσταση του Θεανθρώπου και κόκκινα αυγά, αλλά σε ορισμένες γωνίες του πλανήτη οι παραδόσεις αυτής της γιορτής κρύβουν πολλές ιδιομορφίες.

Φινλανδία: Βγήκαν έξω οι δαίμονες!

Στη Φινλανδία τα παιδιά μασκαρεύονται και ζητιανεύουν στους δρόμους, ενώ στα χέρια τους κρατούν δύο μπαγκέτες. Στην δυτική μάλιστα Φινλανδία, τα πυροτεχνήματα είναι το κέντρο της προσοχής. Η παράδοση έχει και εδώ συμβολική σημασία, αφού σκοπός των κρότων και των πυροτεχνημάτων είναι να τρομάξουν τις μάγισσες που περιφέρονται ελεύθερες στο χρονικό διάστημα μεταξύ Μεγάλης Παρασκευής και Μεγάλου Σαββάτου.

Ισπανία: Ο χορός του θανάτου

Τη Μεγάλη Τρίτη στην Ισπανία λαμβάνει χώρα ένας παραδοσιακός χορός -ο χορός του θανάτου- μέσα στους στενούς μεσαιωνικούς δρόμους. Κάθε άτομο που παίρνει μέρος στο χορό είναι μασκαρεμένο. Στο τέλος η παρέλαση καταλήγει σε μια πελώρια συγκέντρωση μασκαρεμένων σκελετών που κρατούν στα χέρια τους κουτιά γεμάτα στάχτη. Ο χορός αρχίζει τα μεσάνυχτα και συνεχίζεται για τρεις ώρες, μέχρι τις τρεις το πρωί που τα φαντάσματα προκαλούν την Αγία Τριάδα.

 

Περί του εορτασμού του Πάσχα

 

Το Πάσχα αρχικά ήταν μια παμπάλαια ετήσια ποιμενική οικογενειακή γιορτή πού γιορτάζονταν από τις νομαδικές φυλές της Παλαιστίνης και της Μ. Ανατολής γενικότερα κατά τη νύκτα της πρώτης πανσελήνου μετά την εαρινή ισημερία, δηλ. την 14η του μήνα Abib ή των στάχυων (που αργότερα ονομάσθηκε Νισάν) πολύ προ του Μωυσέως και της εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο. Η 14η του ήταν ημέρα σφαγής και θυσίας του αμνού ή του χιμάρου (δηλ. ερίφου και σήμερα κατσικιού).
Κατά την ημέρα αυτή πρόσφεραν ως θυσία ένα νεαρό χρονιάρικο ζώο από το κοπάδι. Αυτό έπρεπε να είναι αρσενικό και αρτιμελές και δεν έπρεπε να σπάσει κανένα κόκκαλο του. Με το αίμα του ράντιζαν τους παραστάτες και το ανώφλι της πόρτας του σπιτιού, ως αποτρεπτικό κακού και ως ένδειξη προστασίας. Τέλος το κρέας του σφαγίου έπρεπε να φαγωθεί ολόκληρο, χωρίς να βράσει, ψητό, από όλα τα μέλη της οικογένειας κατά τη διάρκεια της νύκτας.

Το θρησκευτικό αυτό δείπνο συνδέθηκε αργότερα από τους Εβραίους με τη δέκατη πληγή του φαραώ (οπότε πέρασε ο Γιαχχβέ από τα σπίτια όλων των Εβραίων χωρίς να τα πειράξει ενώ έπληξε με θάνατο τα σπίτια των Αιγυπτίων και την εξόντωση όλων των πρωτότοκων αυτών) και την έξοδο-απελευθέρωση των Εβραίων από την Αίγυπτο.

Ετσι το Πάσχα για τους Εβραίους ταυτίσθηκε με την απελευθέρωση τους και στα κατοπινά χρόνια (μέχρι και σήμερα) γίνεται σε ανάμνηση εκείνου του γεγονότος. Η λέξη Πάσχα ή Φάσκα είναι πολυσήμαντη. Για άλλους είναι εβραϊκή και σημαίνει διάσωση, απελευθέρωση (από τη δουλεία) και διάβαση (από την Ερυθρά θάλασσα) ενώ για άλλους είναι ασσυριακή ή αιγυπτιακή. Για την Παλ. Διαθήκη προέρχεται μάλλον από το ρήμα pasah και σημαίνει είτε χωλαίνω είτε χορεύω (θρησκευτικό - τελετουργικό χορό) γύρω από τη θυσία και συνεκδοχικά σημαίνει ξεφεύγω, περνώ, απαλλάσσω. Γενικά για τους Εβραίους το Πάσχα είναι ημέρα πένθους.
Αργότερα η γιορτή αυτή των Εβραίων συνδέθηκε με μια άλλη αγροτική θρησκευτική γιορτή τους. Πρόκειται για τη γιορτή των Αζύμων, κατά την οποία επί 7 ημέρες παρασκευάζονταν άζυμοι άρτοι ως γιορτή εξαγνισμού και στη συνέχεια από τις απαρχές του θερισμού (το πρώτο σιτάρι) έπιαναν νέο προζύμι, από το καινούργιο σιτάρι ως δείγμα ετήσιας ανανέωσης της ζύμης. Η γιορτή αυτή γιορτάζονταν ευθύς μετά το Πάσχα, δηλ. μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, ήτοι μετά τη νύκτα της 14ης του Νισάν (που όπως αναφέρθηκε ήταν η μέρα του Πάσχα, και άρχιζε από βραδύς.

Ετσι οι δυο αυτές γιορτές (το Πάσχα ως διάβαση και η γιορτή των Αζύμων, ως νέο προζύμι συνδέθηκαν ως μία και άλλοτε γιορτάζονταν και θεωρούνταν ως μια (Πάσχα) και άλλοτε διακρίνονταν σε δύο (Πάσχα και των Αζύμων) που διαρκούσε επτά ημέρες.
Για τον Χριστιανισμό το Πάσχα αναντίλεκτα είναι η πλέον δεσπόζουσα γιορτή. Είναι η κατ’ εξοχήν «εορτών εορτή» ή «μητέρα των εορτών». Είναι ο γιορτή και το γεγονός της σταυρικής κένωσης αλλά και της ένδοξης ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού ως το κατ’ εξοχήν και μοναδικό ειδοποιό γεγονός, κατά το οποίο οι κατά τόπους και

Το ιερατείο που εξουσιάζει

 

«Οι ιερείς πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός, αλλά αυτός ο Θεός μπορεί να προσεγγιστεί και να κατανοηθεί μόνο μέσα από εκείνους. Οι άνθρωποι μπορούν να εισέλθουν στα Άγια των Αγίων μόνο με την άδεια των ιερέων. Πρέπει να τους πληρώσετε, να τους λατρέψετε, να παραδώσετε το καθετί στα χέρια τους. Διαμέσου της παγκόσμιας ιστορίας, αυτή η ιερατική τάση αναφύεται ξανά και ξανά – αυτή η τρομερή δίψα για εξουσία, αυτή η τιγρήσια δίψα, μοιάζει να είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης.
Οι ιερείς σε εξουσιάζουν, σου αραδιάζουν μπροστά σου χιλιάδες εντολές. Περιγράφουν απλές αλήθειες με έμμεσους τρόπους. Σου λένε ιστορίες για να υποστηρίξουν την δική τους ανώτερη θέση. Εάν θέλεις να ευημερήσεις σε αυτήν την ζωή ή να πας στον ουρανό μετά τον θάνατο, πρέπει να περάσεις από τα χέρια τους. Πρέπει να εκτελέσεις όλων των ειδών τις τελετές και τα τυπικά. Όλα αυτά έχουν κάνει την ζωή τόσο περίπλοκη και έχουν μπερδέψει τόσο τον εγκέφαλο που αν σας δώσω κάποιες απλές φράσεις, θα επιστρέψετε στο σπίτι ανικανοποίητοι. Έχετε καταμπερδευτεί.
Όσο λιγότερα καταλαβαίνετε, τόσο καλύτερα αισθάνεστε! Οι προφήτες σας έχουν προειδοποιήσει για τους ιερείς και για τις προλήψεις τους και για τις μηχανορραφίες τους, αλλά η πλατιά μάζα των ανθρώπων δεν έχουν μάθει να προσέχουν αυτές τις προειδοποιήσεις – χρειάζονται ακόμη εκπαίδευση.»

Βιβεκανάντα

Chletsos Vassilis

ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ ΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ

 

Σε σφραγιδόλιθο που βρέθηκε και χρονολογείται περίπου στα τέλη του 2ου ή στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ., εμφανίζεται εγχάρακτος ένας σταυρωμένος άνθρωπος. Ακουμπά πάνω σ’ ένα V, έχει στην κορυφή του σταυρού την ημισέληνο και πιο πάνω εμφανίζονται 7 αστέρια σαν σταυροί. Γνωρίζοντας ότι εκείνη την εποχή επεκτεινόταν με γοργούς ρυθμούς ο Χριστιανισμός, αυτό το εύρημα δεν θα μας εντυπωσίαζε. Αυτό όμως που το κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι φέρει εγχάρακτες τις λέξεις «ΟΡΦΕΥΣ ΒΑΚΧΙΚΟΣ». Αναφέρεται λοιπόν στον αρχαίο Έλληνα μύστη Ορφέα; Μάλλον παράδοξο, μιας και ο μύθος του Ορφέα αναφέρει ότι δεν σταυρώθηκε, αλλά σφαγιάστηκε και κατακερματίστηκε από οργισμένες Μαινάδες.
Στους πρώτους αιώνες της εμφάνισης του Χριστιανισμού, κάποια Γνωστικά Χριστιανικά ρεύματαταύτισαν τον Χριστό με τον Ορφέα. Ήταν η ομοιότητα των διδαγμάτων και ηθικών αρχών μεταξύ Χριστιανισμού και Ορφισμού, που οδήγησε σ’ αυτήν την ταύτιση. Ο Σταυρωμένος Ορφέας, ίσως υπενθύμιζε αυτήν την ομοιότητα, ενώνοντας παλαιότερα και νεότερα σύμβολα.
Όμως, ενδιαφέρον παρουσιάζει και η σχέση των ονομάτων Βάκχος (ή αλλιώς ‘Ίακχος’) και Ιησούς:στα Εβραϊκά, ο Βάκχος/Ίακχος είναι JEHSU, το οποίο προφέρεται «Ιεσού». Στους Φοίνικες και Κανααϊτες μεταφέρεται απλά ως ΙΗS, δηλαδή για τους Έλληνες ΙΗΣ, και ολόκληρο κατευθείαν από τους Εβραίους «ΙΗΣΟΥ».
Το V που εμφανίζεται στο κάτω μέρος του σταυρού και στο οποίο ακουμπά ο σταυρωμένος τα πόδια του, ίσως συνδέεται με τους 7 σταυρούς/αστέρια της κορυφής, που στεφανώνουν τον σταυρωμένο. Το V είναι ένα από τα αρχαία σύμβολα του Θείου θηλυκού, που παραπέμπει στην μήτρα που γεννά. Ο αριθμός 7, συνδέεται με την Ελληνίδα Θεά Αφροδίτη, την Θεά της θηλυκότητας, της ομορφιάς και της αγάπης. Ενδιαφέρον είναι ότι στην αραβική αρίθμηση ο αριθμός 7 γράφεται ως V. Στην Ρωμαϊκή αρίθμηση, το V είναι ο αριθμός 5, που επίσης συνδέεται με την Θεά Αφροδίτη και τον συνονόματο πλανήτη της, που, όπως είχε παρατηρηθεί από τους αστρονόμους της αρχαιότητας, σχηματίζει με την κίνησή του μια πεντάλφα (5Α) στον ουρανό, σε περίοδο 7 ετών.
Το Λ στην αραβική αρίθμηση είναι το 8. Το σύμβολο Λ συνδέεται με την αρσενική αρχή, παραπέμποντας στον φαλλό που γονιμοποιεί την μήτρα. Ο αριθμός 8 συνδέεται επίσης με το Θείο αρσενικό στοιχείο, με τον γήινο άνθρωπο, με την ισορροπία μεταξύ αυτών, με τη

Η ηθική φιλοσοφία του Τόμας Χομπς

 

Λεβιάθαν
Το 1651 έγραψε τον Λεβιάθαν, (Leviathan or the Matter, Form and Power of a Comonwealth Ecclesiastical and Civil)2, που αποτελεί και το σπουδαιότερο έργο του. Ο άνθρωπος δεν έχει αγαθή φύση, υποστηρίζει ο φιλόσοφος, αλλά είναι εκ φύσεως εγωιστήςκαι ηδονιστής. Το γεγονός ότι τα ανθρώπινα κίνητρα οδηγούνται, σύμφωνα με τη φύση τους, από προσωπικό συμφέρον, θα μπορούσε να είχε καταστροφικές συνέπειες. Ανεξέλεγκτοι, οι άνθρωποι, και καθοδηγούμενοι από την εσωτερική δυναμική τους, το πιθανότερο είναι πως θα αλληλοκαταστραφούν. Για να διατηρηθεί η κοινωνική ειρήνη, ο Χομπς δημιουργεί ένα τέχνασμα, τον Λεβιάθαν, το Κράτος3, είτε με τη μορφή της απόλυτης μοναρχίας, είτε με τη μορφή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Το σημαντικό στοιχείο είναι ότι αυτό το Κράτος έχει το μονοπώλιο της βίας και της απόλυτης εξουσίας4. Ως ανταπόδοση προς τον άνθρωπο, το Κράτος ασκεί αυτή την απόλυτη εξουσία με μοναδικό σκοπό τη διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης:
«Ιδού, λοιπόν, η γένεση εκείνου του μεγάλου Λεβιάθαν, ή μάλλον (για να μιλήσουμε με μεγαλύτερο σεβασμό) εκείνου του θνητού θεού, στον οποίο οφείλουμε, ύστερα από τον αθάνατο θεό, την ειρήνη και την διαφέντεψή μας»5.
Ο Λεβιαθάν, λοιπόν, αναλαμβάνει την προστασία των πολιτών απο εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες, μέσω του στρατού και της αστυνομίας. Άλλο σημαντικό καθήκον είναι επίσης η προστασία των πολιτών απο τον ίδιο τον Λεβιάθαν. Απο αυτήν την ιδέα πηγάζει το Σύνταγμα, ως αυτοπεριορισμός της εξουσίας.
Ο Χόμπς με την θεωρία αυτή λοιπόν αρνείται το δικαίωμα επανάστασης εναντίον του κοινωνικού συμβολαίου (μια έννοια που θα ονομαστεί έτσι αργότερα απο τον Λοκ). Όταν όμως ο Λεβιαθάν δεν φροντίζει πια για την ειρήνη και άμυνα των πολιτών, τότε το συμβόλαιο ακυρώνεται και το κράτος μπορεί να διαλυθεί. Οι άνθρωποι γυρίζουν στον φυσικό νόμο, έως ότου γίνει ενα νέο συμβόλαιο.

[Η ηθική φιλοσοφία του Τόμας ΧομπςΗ ηθική φιλοσοφία του Hobbes (εγωιστικό σύστημα ή «selfish system»6, όπως επεκράτησε να λέγεται αργότερα) χαρακτηρίζεται από έναν ηθικό νατουραλισμό7, που ξεκινά από την κεντρική παραδοχή ότι η ανθρώπινη φύση καθορίζεται ουσιαστικά από εγωιστικά κίνητρα. O άγγλος φιλόσοφος υποστηρίζει ότι το κύριο καθοριστικό γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης είναι ο εγωισμός ή η ορμή της αυτοσυντήρησης, που αποτελεί μία απλή και αυτόνομη αρχή για την εξήγηση όλων των βουλητικών εκδηλώσεων. «Η υλιστική μεταφυσική και η αισθησιοκρατική ψυχολογία δίδασκαν ότι αυτή η ορμή της αυτοσυντήρησης είναι προσανατολισμένη στη διατήρηση και την προαγωγή της ατομική ύπαρξης. Όλα τα άλλα μέσα αποτελούν απλώς μέσα για την επίτευξη του ανώτατου υλικού σκοπού.
Σύμφωνα με αυτή την αρχή, για τον άνθρωπο ως φυσικό ον δεν υπάρχει άλλος γνώμονας