«ΙΣΙΣ ΑΠΟΚΑΛΥΜΜΕΝΗ»

ΤΟ ΠΕΠΛΟ

Πυκνά πέπλα παρεμποδίζουν την πρόοδό στην Μυητική Οδό της Εξέλιξης. Ορθώνονται εμπρός από κάθε αναζητητή και οδοιπόρο. Ενίοτε προστατεύουν, άλλοτε συσκοτίζουν, ενώ σε κάθε περίπτωση λειτουργούν ως παραπετάσματα που παρεμποδίζουν ένα μεγάλο εξελικτικό πέρασμα.

Ωστόσο, στα αρχικά στάδια της εξέλιξης λειτουργούν προστατευτικά, καθώς προφυλάσσουν τον αμύητο από την λαμπρότητα ενός εκτυφλωτικού Φωτός που δεν είναι έτοιμος να αντικρύσει, και τον περιορίζουν αναγκαία σε δομημένα πλαίσια ζωής, εμπειρίας και μάθησης.

Τα Πέπλα μπορεί να μην είναι άμεσα ορατά, ωστόσο όλοι μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε ως τα εμπόδια που ορθώνονται εμπρός μας κατά την εξελικτική μας διαδρομή και την προσπάθεια βελτίωσης του εαυτού.

Συνήθως πρόκειται για κρυσταλλώσεις που μορφοποιούνται κυριολεκτικά σε Πέπλους από τις ίδιες τις πεποιθήσεις μας, τις άκαμπτες ιδέες μας και τις χονδροειδείς επιθυμίες και έξεις μας.

Κάποια πλανητικά συμβάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας συνέβαλλαν ανθρωπότητας συνέβαλλαν καθοριστικά στον σχηματισμό των Πέπλων. Υπήρξαν όμως και κάποια Μυητικά Περάσματα σημαντικών Μυστών που επέφεραν Μυστικές Διόδους ανάμεσα στα Πέπλα, οι οποίες επέτρεψαν και επιτρέπουν να περάσει το Φως, ωφελώντας έτσι το σύνολο της Ανθρώπινης Οικουμένης.

Αυτό που καλύπτεται από το πέπλο, είναι η τελειότητα. Η αφαίρεση του πέπλου που καλύπτει μια θεά δεν είναι δυνατή, διότι αυτή ακριβώς η κάλυψη, η αδιαφάνεια που την περιβάλει, ανήκει και αυτή στην ουσία της άφατης θεϊκότητάς της.Μόνον η Μυσταγωγία αφυπνίζει τα απροσδιόριστα όρια της ψυχής και πιθανά να οδηγήσει, μέσα από διαρκή εξάσκηση, στις κορυφές του πνεύματος.Η Ίσιδα», ως η Ουσία –Αλήθεια, η Άγνωστη Απόλυτη πραγματικότητα, αποκρύπτεται από μία σειρά Πέπλων τα οποία έχουν διαφορετικές σημασίες, ρόλους και αίτια

Επτά πέπλα την κάλυπταν, όσα και τα Σκαλοπάτια της μύησης στα μυστήρια του Μίθρα, τα μυστήρια της γνώσης.

Αυτός που θα ανασήκωνε για λίγο την άκρη του χιτώνα της, θα έβλεπε αυτό, που η ανθρώπινη διάνοια αδυνατεί να εννοήσει…

Λένε πως ο θρυλικός Ερμής ο Τρισμέγιστος σήκωσε την άκρη του χιτώνα της Ίσιδος και αντί για να καεί όπως πιστεύονταν, έγινε ο μέγας της Προφήτης και σοφός και γνώστης και μυσταγωγός της και αποκαλυπτής των ακατάλυπτων μυστηρίων, που βρίσκονται πίσω από τον χιτώνα της.

« ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΥΣ ΣΤΟΥΣ ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΥΣ ΤΕΚΤΟΝΕΣ.»

Σκοπός αυτού του πίνακα χάραξης είναι η προσπάθεια εντοπισμού της προέλευσης των αλληγοριών και των συμβόλων των τεκτόνων - κτιστών του μεσαίωνα και πως αυτά ενσωματώθηκαν στην σύγχρονη τεκτονική πρακτική αλλά και στην διερεύνηση του λόγου που οι σύγχρονοι τέκτονες χρησιμοποιούν το Λίθο ως σύμβολο της ψυχής που αναζητά την κατεργασία.

Λίθος λοιπόν. Λίθος ονομάζεται η πέτρα που χρησιμοποιείται ως υλικό οικοδομικών εργασιών και για πολλές χιλιετίες αποτέλεσε το υλικό με το οποίο ο άνθρωπος ταύτισε τ  ο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα της παρουσίας του στη Γη.

Η εποχή του λίθου ή απλά λίθινη εποχή ορίζεται η περίοδος πριν από την εποχή του χαλκού, κατά τη διάρκεια της οποίας ο άνθρωπος χρησιμοποίησε λίθινα εργαλεία και τεχνουργήματα και εκτείνεται σε μια μεγάλη περίοδο που ξεκίνησε πριν από 2,5 εκατομμύρια χρόνια και τελείωσε μεταξύ του 8700 π.Χ. και 2000 π.Χ. με την εμφάνιση της μεταλλοτεχνίας. Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου η εξέλιξη και η επιβίωση του ανθρώπου βασίζεται αποκλειστικά στην κατεργασία και στην χρήση της πέτρας. Ζει σε σπηλιές, και δημιουργεί εργαλεία, όπλα, είδη καθημερινής χρήσης αλλά και θρησκευτικά ή λατρευτικά τεχνουργήματα από πέτρα. Βέβαια ανάλογα με την γεωγραφική περιοχή και την ποικιλία των πετρωμάτων υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις αλλά σε γενικές γραμμές η πορεία είναι κοινή.

Στην αρχή ο πρωτόγονος άνθρωπος μένει εκστατικός μπροστά στην αντοχή της πέτρας. Άφθαρτη και σκληρή, αντιστέκεται στα φυσικά φαινόμενα και τους νόμους της αλλαγής σε αντίθεση με τα έμβια πράγματα, που υπόκεινται στους νόμους της φθοράς, τη αποσύνθεση και τελικά το θάνατο. Έτσι όταν θέλει να αποδώσει μορφή σε κάτι που είναι άφθαρτο και ανεπηρέαστο από τον χρόνο, όπως οι θεοί, χρησιμοποιεί πέτρα.

Λατρεύει την Πέτρα γιατί είναι κομμάτι του ουρανού. Και όχι άδικα. Κατά πολλούς επιστήμονες η ζωή στην Γη ενδέχεται να ξεκίνησε όταν ένα τέτοιο μικρό κομμάτι ουρανού έπεσε στο νεαρό τότε πλανήτη μεταφέροντας την πρώτη ύλη για την δημιουργία ζωντανών οργανισμών. Μετεωρίτες αποτελούν θεϊκά δώρα και έχουν ανάλογη αντιμετώπιση (π.χ ο μετεωρίτης Kaaba στη Μέκκα που αποτελεί το ιερότερο μέρος των μουσουλμάνων). Αλλά αν ανατρέξουμε στην μυθολογία κάθε λαού οι πέτρα είναι παρούσα σε κομβικά σημεία.

Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΘΟΛΟΣ

Τεκτονικός πίνακας

Όπως γνωρίζουμε όλοι μας πάρα πολύ καλά ο Ναός στον οποίο εισερχόμαστε για να τελέσουμε τις εργασίες μας είναι γεμάτος σύμβολα που μας προσκαλούν να τα διερευνήσουμε να τα ανακαλύψουμε και μέσω αυτών να οδηγηθούμε σε φωτεινά μονοπάτια. Ευρισκόμενοι εντός του Ναού εάν κοιτάξουμε ψηλά ακριβώς πάνω από τον τάπητα χαράξεως παρατηρούμε τον ουράνιο θόλο και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι βρίσκεται ακριβώς σε εκείνο το σημείο του Ναού. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ο Ναός μας συμβολίζει τον άνθρωπο. Ξαπλωμένος λοιπόν ο άνθρωπος ανάσκελα με το κεφάλι προς την Ανατολή ο τάπητας χαράξεως αντιστοιχεί στο ηλιακό μας πλέγμα η πηγή της ζωής μας Ο ουράνιος θόλος πάνω από αυτόν και κατ επέκταση πάνω από όλο τον ναό, δηλαδή το σώμα μας, συμβολίζει την άμεση επιρροή των άστρων και της κοσμικής ενέργειας πάνω μας.

Ας κάνουμε μία αναφορά όμως στα στοιχεία που είναι χαραγμένα στον ουράνιο θόλο. Υπάρχουν οι 4 πλανήτες, η Αφροδίτη με πράσινο χρώμα, ο Άρης με κόκκινο, ο Δίας με χρυσό και ο Κρόνος με μαύρο. Κατά μήκος της εκλειπτικής βλέπουμε μέρος του αστερισμού του Νότιου Ιχθύος, του Ταύρου , του Λέοντα ,της Παρθένου και του Σκορπιού. Νοτιοδυτικά βλέπουμε τον Ωρίωνα και βόρειο δυτικά την Μεγάλη Άρκτο και τον Βοώτη.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την προσπάθεια ερμηνείας-εξήγησης, γιατί είναι αυτοί οι πλανήτες, αυτοί οι αστερισμοί, και γιατί είναι στα σημεία που προαναφέραμε. Ο Κρόνος όπως είπαμε είναι στη δύση δηλαδή στην είσοδο του Ναού. Το χρώμα που τον χαρακτηρίζει είναι μαύρο και συμβολίζει θα λέγαμε το σκοτάδι, την αμάθεια και την άγνοια που μας διακατέχουν πριν εισέλθουμε στον Ναό και κατ επέκταση στον εσωτερικό μας κόσμο, ακριβώς όπως στον σκοτεινό θάλαμο που κάλλιστα μπορούμε να τον παρομοιάσουμε με μήτρα. Επίσης κατά μία πολύ συνηθισμένη αρχή ο Κρόνος παριστάνει τον Χρόνο την περίσκεψη και την πείρα. Ο Κρόνος ενώνεται με την Ρέα, την Γη, την πρωταρχική ύλη δηλαδή και από την ένωση αυτή γεννιούνται οι αρχαίοι θεοί και ο Δίας.

Ο ευνουχισμός τόσο του Κρόνου όσο και του πατέρα του Ουρανού αναφέρεται στην αρχή μιας νέας κοσμογονικής περιόδου. Ένας μύθος που τον συναντάμε στις μυθολογίες πολλών λαών. Είναι λοιπόν ο Κρόνος το σύμβολο του σωματικού θανάτου ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο παράγοντας για την μεταμόρφωση και εξέλιξη του ανθρώπου Πριν προχωρήσουμε όμως ας σταθούμε σε κάτι . Στην είσοδο του ναού όπως βλέπουμε είναι οι στήλες B και J. Δεξιά όπως εισερχόμαστε είναι το ζώδιο του Καρκίνου ενώ αριστερά το ζώδιο των Ιχθύων. Ο Καρκίνος αποτελεί και μία εκ των δύο πυλών του ζωδιακού κύκλου. Η κάθε πύλη συμβολίζει τον θάνατο. Αλλά όταν αναφερόμαστε στον θάνατο εννοούμε την μετάβαση από την μία στοιχειώδη κατάσταση σε μια άλλη. Αυτή όμως η πύλη είναι και γένεση. Όταν μυούμαστε λοιπόν θανατώνεται μία

Το Αρχετυπικό Πρωτυπο της κλειδός

Ο ψυχολόγος και ερευνητής Καρλ Γιουνγκ, ύστερα από μακρά παρατήρηση και έρευνα της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μέσα από την εξελικτική πορεία της ανθρωπότητας στους αιώνες, καθιέρωσε τον όρο αρχέτυπο στη σύγχρονη δυτική κοινωνία, για να ονομάσει εκείνες τις σπερματικές ιδέες που υπάρχουν μέσα στο θείο Νου και οι οποίες στην αρχέτυπη φύση τους δεν είναι άμεσα αισθητές από την ανθρώπινη συνείδηση, αλλά μόνο σαν πρότυπα σχέσης που η ανθρωπότητα ντύνει με κατάλληλες εικόνες.

Η σημασία των αρχέτυπων γίνεται μόνο μερικά αντιληπτή, η βαθύτερη έννοιά τους μένει ένα μυστικό που υπάρχει πολύ πριν από τον ίδιο τον άνθρωπο και το οποίο εκτείνεται πολύ πέρα από αυτόν. Ακόμη και ο κατεξοχήν υλιστής Φρόιντ αναγνώριζε την αξία τους ονομάζοντάς τα «αρχαία κατάλοιπα». Τις ψυχικές αυτές μορφές δεν μπορεί να τις εξηγήσει καμία εμπειρία της ζωής του ατόμου.

Φαίνεται να είναι έμφυτες, αρχέγονες και αποτελούν κληρονομιά του ανθρώπινου πνεύματος. Στην πραγματικότητα, είναι το κατακάθισμα των εμπειριών της ανθρωπότητας που επαναλαμβάνεται διαρκώς επί αιώνες. Καθώς αυτές οι συλλήψεις, που αποτελούν τη βάση των κυριότερων ανθρώπινων πίστεων, είναι αδύνατο να αποκαλυφθούν από τη συνείδηση σε όλο το βάθος, αναδύονται σε αυτήν μόνο με έμμεση ή συμβολική μορφή. Στο σύνολό τους αποτελούν το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας, το οποίο εκδηλώνεται στο συνειδητό κόσμο με τη μορφή συμβολικών σκέψεων, πράξεων ή εικόνων που παρουσιάζονται σε όλους σχεδόν τους χώρους της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Ένα αρχετυπικό εργαλείο είναι και το κλειδί. Εργαλείο που χρησιμοποιείται για να κλειδώνει ή να ξεκλειδώνει πόρτες και πύλες. Μεταφορικά το κλειδί συνδέθηκε και με