Τα Κέρατα ως Σύμβολα

 

Λίγα είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά στα ζώα που κέρδισαν τόσο πολύ την προσοχή του ανθρώπου ώστε να τα προσθέσει στον κατάλογο των συμβόλων του, όσο είναι τα κέρατα. Ευθεία ή γυριστά, πρόσθετα ή διακοσμητικά, τα κέρατα συνοδεύουν ιστορικές φιγούρες, θεούς και έννοιες από τα βάθη της ιστορίας, αλλά και ακόμη νωρίτερα.
Αναμφίβολα αποτελούν ένδειξη δύναμης, μια δυναμική προέκταση της ενέργειας του κεφαλιού γι’ αυτό και κοσμούνε τελετουργικές περικεφαλαίες και βασιλικά στέμματα. Όπως οι ηλιακές αχτίδες του ήλιου εκτείνονται διακορεύοντας το πέπλο του σκοταδιού, έτσι και το φαλλικό κέρατο επεκτείνει την ζωοποιό δύναμη του ατόμου που τα φέρει.
Κάπως έτσι συνέβη με τον Μωυσή που όταν κατέβηκε από το όρος Σινά εξέπεμπε αχτίδες καθώς εμπυρώθηκε και ο ίδιος από την θέα του Θεού. Η λέξη karan (ακτινοβολώ) που υπάρχει στο εβραϊκό κείμενο αποδόθηκε ως cornuta στην λατινική Vulgate με αποτέλεσμα καλλιτέχνες όπως ο Μιχαήλ Άγγελος να σμιλέψουν στην πέτρα τον Προφήτη κερασφόρο. Φυσικά δεν πρόκειται για λάθος αλλά για διαφορετικό τρόπο απόδοσης του ίδιου νοήματος.
Η σχέση του ήλιου με τα κέρατα συναντάτε επίσης στους οβελίσκους που αποτελούνε τα κέρατα της γης που καθρεπτίζουν την ευλογία του φλεγόμενου πατέρα στα ουράνια. Ακόμη και ο μονόκερως -το μυθικό αυτό άλογο που οι μεσαιωνικοί χρονικογράφοι εμπνεύστηκαν από τον ρινόκερο- δηλώνει τον ηλιακό χαρακτήρα του κεράτου καθώς ακουμπά το κεφάλι του σαν αγαθός έφηβος στην αγκαλιά της παρθένου – ο μοναδικός τρόπος για να συλλάβεις το πλάσμα αυτό σύμφωνα με την παράδοση!
Αντίθετα, οι θεότητες των αρχαίων έφεραν πιο συχνά καμπύλα κέρατα για να δηλώσουν όχι την επιθετική δύναμη αλλά την συγκέντρωση στο εσωτερικό σημείο όπου καταλήγει η σπείρα. Τόσο ο Άμμωνας Δίας όπως και ο «γιος» του Αλέξανδρος φιγουράρουν κερασφόροι, σαν τον κριό που είναι το πρώτο ζώδιο όπως και οι ίδιοι είναι οι πρώτοι στις τάξεις τους: στους θεούς ο ένας, στους ανθρώπους ο άλλος.
Υπάρχει όμως και μια θηλυκή διάσταση στα κέρατα. Είναι βλέπετε καμπυλωτά και κούφια όπως το γυναικείο κορμί που επιδέχεται την αγάπη του συντρόφου της, για να προσφέρει ζωή, δηλαδή ευημερία όπως η τροφή που ξεχύνονταν από το κέρας της Αμάλθειας ή τον ήχο του shofar που σημάνει την αρχή μιας γιορτής ή ενός πολέμου.
Το σεξουαλικό στοιχείο είναι τόσο εμφανές στην γεωμετρία των κεράτων που σκανδαλισμένοι οι πρώτοι Χριστιανοί, φόρεσαν στην φαυλότητα, την ασχήμια και τον δόλο τα κέρατα του Πάνα απωθώντας έτσι την ενέργεια της Φύσης στη σκοτεινιά της κολάσεως του Διαβόλου
Παρόλ’ αυτά όμως, η βαθύτερη σημασία δεν χάθηκε ποτέ καθώς αρσενικά και θηλυκά, ηλιακά και σεληνιακά όπως είναι, τα κέρατα παντρεύουν τα αντίθετα όπως ο Διάβολος με τον τρόπο του κατορθώνει κάθε φορά να φέρνει πιο κοντά τον άνθρωπο στην Εκκλησία, το φθαρτό δηλαδή με το αιώνιο.

Γιώργος Ιωαννίδης

Σύμβολα του Θανάτου

Οι περισσότεροι θεωρούμε πως τα σύμβολα παραπέμπουν σε μια μονάχα ιδέα, μπορούμε δηλαδή να τους αποδώσουμε μια και μοναδική ερμηνεία. Η αλήθεια όμως είναι πως όλα τα σύμβολα επιδέχονται πολλές περισσότερες, συχνά δε εμπερικλείουν το ακριβώς αντίθετο από το προφανές. Γεγονός που γίνεται ιδιαίτερα ευκρινές στα σύμβολα του θανάτου…
Τα σύμβολα που αφορούν τον θάνατο είναι ατελείωτα, ασφαλώς όμως το κυρίαρχο και μάλλον παγκόσμιο είναι αυτό του σκελετού. Η σήψη του ανθρώπινου κορμιού έκανε τους απανταχού πολιτισμούς να εικονίσουν τον Θάνατο με το σώμα του νεκρού. Γιατί όμως πιο συχνά παριστάνουμε το πρόσωπο του Θανάτου ως κρανίο; Το κεφάλι είναι ο θρόνος της πνευματικής ύπαρξης του ανθρώπου. Ο νεκρός λοιπόν, μπορεί να στερείτε ζωής αλλά δεν στερείτε πρόσωπο αφού το αληθινό του πρόσωπο είναι αυτό που μένει όταν αφαιρούνται οι ψεύτικες μάσκες της ζωής.
Η παράδοση συμπλήρωσε το νεκρικό αυτό σύμβολο με δυο σταυρωτά κόκκαλα που παραπέμπουν στην στάση του Όσιρι που τα χέρια του σταυρώνονται πάνω στο στήθος. Ο νεκρός πια δεν είναι απλά μια φιγούρα που έχει απογυμνωθεί από τους ρόλους (σάρκες) που τον έντυσε η κοινωνία, παρά βαδίζει στο σταυροδρόμι όπου οι θεοί συναντούν τους θνητούς και ο κόσμος της φθοράς έρχεται σε επαφή με τον αιώνιο και αληθινό.
Το φέρετρο είναι ένα διαφορετικό σύμβολο του θανάτου, είναι συνάμα όμως και η ξύλινη βάρκα μέσα στην οποία ταξιδεύει ο νεκρός για την αντίπερα όχθη. Το πτώμα κλείνεται μέσα στο φέρετρο που φτιαγμένο από ξύλο ομοιάζει το δέντρο που τύλιξε την σαρκοφάγο του Όσιρι. Ο νεκρός τοποθετείτε μέσα στο έδαφος ώστε σαν σπόρος να αναδυθεί από την σκοτεινή του κατάσταση και να επιστρέψει/υψωθεί σαν άλλο δέντρο!

Το ίδιο αυτό διττό συμβολισμό μπορούμε να διακρίνουμε και στον πυρσό που σε μυριάδες ανάγλυφα νεκροταφείων, ένας άγγελος κλείνει προς στο έδαφος για να σβήσει την φλόγα. Η προφανής ερμηνεία εδώ κάνει λόγο για το τέλος της λάμψης του ατόμου. Η λανθάνουσα αφορά μια μυστική γονιμοποίηση της γης από τον φαλλικό πυρσό που κρατά ο κούρος. Η σπίθα που κατοικεί στην ψυχή του ανθρώπου δεν σβήνει παρά μεταλαμπαδεύεται, φυτεύετε σαν σπόρος και από τον αισθητό κόσμο του ορατού, περνά στα υπόγεια της γης για να επανέλθει ξανά.
Καθόλου τυχαίο λοιπόν που στον Ελευθεροτεκτονισμό συμβολίζουν τον θάνατο και την επαναγέννηση μαζί, με ένα κλαδί ακακίας (που φυτεύτηκε λέει ο μύθος πάνω από τον τάφο του Χιράμ Αμπίφ), που οι Χριστιανοί περιφράσσουν τους νεκρούς τους με κυπαρίσσια (ώστε οι κεκοιμημένοι να ανυψωθούν σαν στήλες φωτός μέχρι τον ουρανό κατά την έσχατη ημέρα) και που οι Αιγύπτιοι θάβανε μικρά ομοιώματα του Όσιρι μαζί με σπόρους σιταριού – ο συμβολισμός σε κάθε περίπτωση είναι κοινός: ο θάνατος δεν είναι παρά ένα κομμάτι στον ασταμάτητα αναπτυσσόμενο κύκλο της ζωής.

Γιώργος Ιωαννίδης

Τα Σύμβολα της Μεταβολής: Φωτιά & Νερό

Τα Σύμβολα της Μεταβολής: Φωτιά & Νερό

Λέγεται για το νερό πως είναι σύμβολο της ζωής ενώ του θανάτου, η φλόγα. Παρόλ’ αυτά, το νερό όσο διάφανο και αν είναι καταλήγει πυθμένας σκοτεινός ενώ της φωτιάς τα φιλιά, αν και καταστροφικά, μπορούνε και διαλύουνε την ψυχρότητα της νύχτας. Γι’ αυτό λοιπόν, το ζευγάρι αυτό αν και αντίθετο, εμπεριέχει τα αντίθετα… λεπτομέρεια που γίνεται εντυπωσιακά αισθητή πρώτα από όλα στο νερό που δείχνει πάντα το αντίπλευρο του.
Στο καθρέφτισμα του νερού οι άνθρωποι αισθάνθηκαν πως θα βρούνε την γέφυρα εκείνη που θα τους φέρει πιο κοντά στο αντίπερα. Η κατοπτρική ιδιότητα του νερού βλέπετε είναι ερμητική καθώς φέρνει σε σχέση το πάνω με το κάτω (το είδωλο του ουρανού που γλιστρά πάνω στην επιφάνεια της λίμνης) όπως επίσης το μέσα με το έξω (το πρόσωπο που εικονίζετε στον επίπεδο, υγρό καθρέπτη της φύσης). Το νερό μ’ αυτό τον τρόπο γίνεται σημείο συνάντησης, που βιολογικά μεταφράζεται σε ζωογόνα πόση, ως το κοινό σημείο αναφοράς δηλαδή στο οποίο κάθε πλάσμα θα στραφεί για να γεμίσει δύναμη ξεδιψώντας. Καθόλου παράξενο λοιπόν που ο Θεός πήρε από τα νερά τον χαρακτήρα της πηγής.
Το πόσιμο νερό είναι η εσωτερίκευση των ενεργειών εκείνων που μεταφέρει το ίδιο ως κάτοπτρο – γι’ αυτό και μαγικό γίνεται το νερό που αφήνεται την νύχτα, ώστε να συλλέξει στη δροσιά του τις αχτίδες του Φεγγαριού. Η δύναμη του φθίνει βέβαια καθώς απομακρύνεται από την ρίζα του, γι’ αυτό και το τρεχούμενο νερό είναι σύμβολο του αιώνιου (καθώς ανατροφοδοτείτε συνέχεια) και όχι τα στάσιμα νερά που αν και ήρεμα εξαντλούνται γρηγορότερα από την ζέστη και την βρωμιά.
Στην ροή του ποταμού ο Ηράκλειτος διάβασε τον χρόνο, την κοσμική αλήθεια πως το μόνο σταθερό πράγμα στο σύμπαν είναι πως όλα αλλάζουν. Ο Νάρκισσος όμως αναζήτησε την αμετάβλητη ομορφιά στο υγρό του είδωλο – γι’ αυτό και έχασε την ζωή του αφού πως κανείς να μένει αιώνιος όταν τα

Για την Μεταφυσική της Πόρτας…

Αν θέλει κανείς να εξετάσει την διαλεκτική του ανθρώπου με το περιβάλλον του, δεν έχει παρά να μελετήσει την οικία του. Η δομή του προσωπικού χώρου μαρτυρά τον βαθμό σημασίας που έχει η ύλη για το άτομο ή για να το πω διαφορετικά, ο τόπος που αποκαλούμε οικία γίνεταιοικείος επειδή συνδιαλέγεται με τις ανάγκες μας για να καταλήξει και αυτός μέλος της ψυχοδυναμικής μας οργάνωσης. Δεν είναι τυχαίο που η κλινική ανάλυση των ονείρων έχει δείξει (κάτι που γνώριζε και ο Αρτεμίδωρος ο Εφέσιος) πως σχεδόν πάντα στις διηγήσεις του ύπνου τα σπίτια παριστάνουν τα διάφορα επίπεδα της ψυχής: η πρόσοψη δηλώνει το προσωπείο, το υπόγειο παραπέμπει στο ασυνείδητο, τα πάνω δώματα την

νόηση και τον αυτοέλεγχο κ.ο.κ.
Παρόλο τον πλουραλισμό τους όμως, όλα τα σπίτια έχουν τουλάχιστον ένα κοινό χαρακτηριστικό – την πόρτα. Ανεξάρτητα από την μορφή της, η πόρτα -όπως τα όργανα των αισθήσεων στο σώμα μας- είναι ο τρόπος επικοινωνίας του εξωτερικού κόσμου με τον εσωτερικό (γι’ αυτό και οι αισθήσεις ονομάζονται και Πύλες της Αντίληψης). Όπως η γέφυρα, έτσι και η πόρτα είναι ο τόπος συνάντησης των αντιθέτων. Και ακριβώς επειδή κατέχει ένα τόσο σημαντικό ρόλο, οι μύθοι μας συντροφεύουν τις πόρτες πάντα με κάποιο πνεύμα. Ο Κέρβερος (του Άδη) ή ο θεός (Ιανός), ο άγγελος (της Εδέμ) ή ο Απόστολος (Πέτρος) είναι όλοι τους προσωποποιήσεις των δυνάμεων της πόρτας που ταυτόχρονα είναι εμπόδια μα και ευκαιρία διάβασης. Κάθε πόρτα άλλωστε είναι μια δοκιμασία αφού δεν προστατεύει μονάχα του ενοίκους από τους εταίρους αλλά και προσκαλεί μέσα από το γόητρο του αγνώστου τους τελευταίους να εισέλθουν σε μια νέα οικία, να οικειοποιηθούν δηλαδή ένα νέο τρόπο ύπαρξης.

Η Μουσική ως Σύμβολο…

Ποιος μπορεί να ήταν ο πρώτος σκοπός που παράχθηκε και ποιο το αίτιο που οδήγησε εκείνο το άτομο στο να δημιουργήσει μουσική; Αλίμονο, κανείς δεν γνωρίζει! Και ακριβώς επειδή κανείς δεν ξέρει, οι άνθρωποι τοποθέτησαν τις ρίζες της μουσικής στο μυθικό χρόνο.
Στην εποχή εκείνη λοιπόν που δεν ανήκει στην ιστορία αλλά εξιστορείτε αμέτρητες γενιές τώρα για να δηλώσει κάποιες αιώνιες αλήθειες, οι δαίμονες Κουρήτες χτυπώντας τις ασπίδες τους παρήγαγαν ήχο που κάλυπτε το κλάμα του Δία όταν ακόμη εκείνος ήταν βρέφος. Ο τόνος αυτός -που ασφαλώς απείχε από την γλυκιά μελωδία της λύρας του Απόλλωνα που θα φέρει στον κόσμο αργότερα ο πατέρας των θεών- ήταν αρκετός για να προστατεύσει το θείο τέκνο από τον αδηφάγο Κρόνο, όπως και να κάνει του άγρυπνους Κουρήτες να χορεύουν εκστατικά.
Μουσική και χορός είναι οι αποδείξεις της ζωής. Αψηφούν τον χρόνο, δηλαδή την φθορά και τον θάνατο καθώς (ανάμεσα στα άλλα) υπενθυμίζουν την ζωντάνια της ύπαρξης με το να μας απομακρύνουν από τον τρόπο του καθημερινού με τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις και να μας εισάγουν στο μυστήριο της έκπληξης που προσφέρει η επόμενη νότα, η επόμενη κίνηση.
Κάπως έτσι λοιπόν, από επιθυμία για ύπαρξη, μπορεί να γεννήθηκε η μουσική που στη συνέχεια ωρίμασε σε ολάκερη τέχνη κοντά στον Ερμή (δηλαδή τον λόγο) και τον Απόλλωνα (δηλαδή το φως) – λεπτομέρεια σημαντική για την φύση και την λειτουργία της μουσικής…
Η απόδοση της μουσικής στους θεούς βλέπετε, δεν μπορεί να είναι τυχαία. Όπως συμβαίνει και με όλα τα σύμβολα, έτσι και η αρχή της μουσικής εντοπίζεται στο τόπο του Άλλου -το ασυνείδητο περιβάλλον στην ανθρώπινη ψυχολογία- που υπερβαίνει το άτομο ενώ το γεφυρώνει με το όλο.
Αντίστοιχα η μουσική υπερβαίνει την ανθρωπότητα ενώ συμβάλει στο συντονισμό της ψυχής με την κοσμική συμφωνία. Και το κατορθώνει αυτό επειδή φανερώνει, ίσως με τον καλύτερο τρόπο, την σχέση που έχει ο άνθρωπος με το σύμπαν.
Βλέπετε, αν όλα στη φύση είναι αρμονικά, αν κάθε μέρα ξεκινά με την ίδια ανατολή και οι εποχές αλλάζουν με τον ίδιο ρυθμό, τότε αυτή η κανονικότητα θα πρέπει να είναι η αρχή των πραγμάτων. Όλος ο κόσμος συνεπώς ακολουθεί ένα μέτρο, όχι το χάος παρά το φως που χάρη σ’ εκείνο μπορεί και γίνεται αντιληπτός ακόμη και ο θάνατος. Η μουσική λοιπόν είναι ανάλογη αυτής της αρμονίας. Δεν είναι ήχος τυχαίος και άσκοπος αλλά δομημένος και με σκοπό. Η μουσική έχει κανονικότητα, έχει ύψη και βάθη όπως η ύλη έχει διαστάσεις, έχει ακόμη και νότες όπως οι ουρανοί έχουν τους πλανήτες τους. Μα πάνω από όλα, η μουσική συγκινεί. Όπως οι Κουρήτες χόρευαν γύρω από τον μικρό Δία, παρόμοια τα άστρα χορεύουν ακολουθώντας τον κοσμικό ρυθμό. Έτσι και η μουσική, κινεί τον άνθρωπο, τον συντονίζει στον τρόπο ενός μεγαλύτερου σκοπού φέρνοντας τον σε έκσταση δηλαδή σε μια νέα στάση ύπαρξης.
Τι είναι όμως αυτό που (συν)κινεί η μουσική στις αιώνιες αλήθειες του σύμπαντος αν όχι κάτι εξίσου αιώνιο στον άνθρωπο; Πρέπει αυτό να είναι η ψυχή, απαντούν οι Πλατωνικοί, γι’ αυτό και η μουσική μπορεί και φανερώνει το αφανέρωτο. Μια λύρα, ένα λαούτο, ένας αυλός, ένα τύμπανο δεν είναι απλά όργανα με τα οποία γράφουμε τον χώρο με τα συναισθήματα μας, αλλά εργαλεία σωματοποίησης του αόρατου!
Καθόλου περίεργο λοιπόν που στον Βιβλικό μύθο διαβάζουμε πως «εν αρχή ην ο Λόγος» – λόγος σημαίνει έκφραση, φανέρωση, εκδήλωση, εκδήλωση όμως ποιανού πράγματος; Της αρμονίας, της δομής που διέπει τον κόσμο. Είναι η τάξη αυτή το αντίθετο του χάους; Κάθε άλλο! Χρειάζεται σιωπή για να αντιληφθεί κανείς την μουσική, χρειάζεται εσωτερική ησυχία για να αφουγκραστεί κανείς τον Ορφέα μέσα μας. Και όταν συμβεί αυτό, τότε ο άνθρωπος γίνεται όργανο για τον θεϊκό μουσουργό, με κάθε άγγιγμα της χορδής να γεννά μια διαφορετική νότα δηλαδή μια ακόμη πράξη-φανέρωση του θείου λόγου στην καθημερινή ζωή.

Γιώργος Ιωαννίδης

Ο καθρέφτης και ο σύμβολισμός του...

Για τον καθρέφτη ως σύμβολο…

Όταν η μητριά της Χιονάτης ζήτησε από τον καθρέφτη να της δείξει την πιο όμορφη κόρη του κόσμου, εκείνος δεν μπορούσε παρά να της πει την αλήθεια. Οι καθρέφτες όμως δεν μπορούν να αποκαλύψουν την αλήθεια αφού εξαρτώνται από την πηγή όπως η Σελήνη από τον Ήλιο που το φως του αντανακλά.
Γι’ αυτό και ο καθρέφτης συνδέθηκε τόσο έντονα με το γυναικείο φύλο αλλά και την ματαιοδοξία διότι η παθητική του φύση κάνει εκείνον που θα πιστέψει στο καθρεπτισμένο είδωλο, ισχνό μπροστά στη δύναμη της ψευδαίσθησης, φθαρτό μπροστά στη φευγαλέα ματιά της αντανάκλασης που υπάρχει όσο υφίσταται το αντικείμενο που θεάται.
Για τους αρχαίους, ο καθρέφτης αντιμετωπίζεται σχεδόν πάντα σαν παγίδα. Αρκεί να θυμηθούμε εδώ τον μικρό Διόνυσο που οι τιτάνες κατόρθωσαν να συλλάβουν και να διαμελίσουν μονάχα όταν άφησαν μπροστά του ένα καθρέπτη. Παρόμοια ο Νάρκισσος, γνώρισε τον θάνατο όταν συνάντησε το πρόσωπο του στην αντανάκλαση της λίμνης. Σε κάθε περίπτωση, ο καθρέπτης φανερώνει το ορατό, μας εξωθεί να εγκαταλείψουμε την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας και να την αντικαταστήσουμε με το προφανές, με την εικόνα που εκείνος μας παρουσιάζει. Ο καθρέφτης μας βγάζει με αυτό τον τρόπο από την απομόνωση των ιδεών μας και μας κάνει πραγματικούς, γι’ αυτό και μας εισάγει στο θάνατο, στη φθαρτότητα όπως οι ρυτίδες που ασχολίαστα μας δείχνει.
Σε καμία περίπτωση όμως η εικόνα του καθρέπτη δεν υποκαθιστά την αλήθεια! Η ουσία των πραγμάτων παραμένει αφανής κάτω από την επιδερμίδα της αντανάκλασης. Μ’ αυτή ταυτίζεται μονάχα εκείνος που διστάζει να γνωρίσει το βάθος της ψυχής του, γι’ αυτό και προτιμά το επίπεδο είδωλο που αρχίζει και σταματά στα προκαθορισμένα όρια του καθρέφτη. Το καθρέφτισμα αυτό είναι η σκιά της ψυχής, στο είδωλο τούτου διακρίνουμε όχι την φυσική ελευθερία του πνεύματος αλλά τους περιορισμούς που μας πρόσθεσαν και τώρα ο καθρέπτης με τον τρόπο του αντικειμενοποιεί μπροστά μας. Καθόλου παράξενο λοιπόν που δεν μας αρέσει το πρόσωπο που συναντάμε στον καθρέπτη…

Πεντάλφα: Το Απόλυτο Σύμβολο Προστασίας

Από τους αρχαίους Σουμέριους έως τους σύγχρονους Παγανιστές, η Πεντάκτινος ή Πεντάλφα (οι πέντε Αρετές του μυημένου: Αδελφοσύνη, Αφοσίωση, Αγάπη, Αλήθεια) είναι ίσως το πιο διαδεδομένο από όλα τα σύμβολα.
Η κίνηση της Αφροδίτης στον ζωδιακό σχηματίζει μια πεντάκτινο, γι’ αυτό και πολλοί συνδέουν το σύμβολο με τη Μεγάλη Θεά και την αγάπη. Οι Έλληνες άλλωστε αποκαλούσαν την πεντάδα γάμο, αφού είναι η ένωση του αρσενικού 3 και του θηλυκού 2 και, ως έτσι, είναι ο αριθμός του έρωτα και της Αφροδίτης.
Στα πέντε άκρα της Πεντάλφα αντιστοιχούν τα τέσσερα στοιχεία συν το πνεύμα, συνθέτοντας έτσι μια ισορροπημένη εικόνα των φυσικών δυνάμεων. Η αρμονία αυτή έκανε τους Πυθαγόρειους να διαβάσουν στην Πεντάλφα τον πλήρη και αρτιμελή άνθρωπο και γι’ αυτό σφράγιζαν τις επιστολές τους με αυτό το σύμβολο, ενώ κυκλικά έγραφαν τη λέξη «Υγεία», που έχει επίσης πέντε γράμματα.
Παρόμοια, ο ροδόσταυρος Robert Moray (17ος αιώνας) τοποθετούσε στις πέντε άκρες τα αρχικά Α(γάπα), Γ(νώθι), Α(νέχω), Π(ιστεύει) και Α(πέχω).
Επιπλέον, η κυριαρχία του πνεύματος στην όρθια Πεντάκτινο (με μόνο μια γωνία στραμμένη ψηλά) δηλώνει την ένωση των επιμέρους στοιχείων του ανθρώπου, γεγονός που την μετατρέπει σε ιδανικό προστατευτικό έμβλημα. Μήπως αυτό σημαίνει πως η αναστραμμένη Πεντάλφα (με δυο γωνίες στραμμένες ψηλά) συμβολίζει τη δυσαρμονία και τη διάσπαση;
Πολλοί μάγοι σήμερα χρησιμοποιούν την ανάποδη εκδοχή του συμβόλου, θέλοντας να εκφράσουν έτσι τις αντινόμιες κοσμικές δυνάμεις και την αποστροφή του Θείου Λόγου. Η ερμηνεία αυτή, όμως, είναι περισσότερο ένα σύγχρονο εφεύρημα.
Ανάποδες Πεντάλφες συναντούμε σε νομίσματα από την αρχαία Θράκη του 4ου αιώνα π.Χ. έως και τον 1ο αιώνα π.Χ., όπου το έμβλημα της Ιερουσαλήμ ήταν μια ανάποδη Πεντάλφα μέσα σε κύκλο. Η προσωπική σφραγίδα του Μέγα Κωνσταντίνου ήταν, εκτός από το ΧΡ, μια αναστραμμένη Πεντάλφα. Σε σφραγίδα τυπογράφου από τη Βενετία του 1530 απεικονίζεται μια αντεστραμμένη Πεντάκτινος να περιβάλλεται από την επιγραφή «Symbolum Sanitatis» (Σύμβολο Υγείας).
Καθόλου παράξενο, λοιπόν, που ο Άλιστερ Κρόουλυ στην προσπάθειά του να αποκαταστήσει την παρεξήγηση, σημειώνει πως δεν υπάρχει κάτι το διαβολικό στην ανάποδη Πεντάλφα, παρά συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος στο υλικό πεδίο!
Όπως και να έχει, το πραγματικό μυστικό της Πεντάκτινου δεν βρίσκεται τόσο στην φορά των ακτίνων αλλά στη μήτρα, δηλαδή στο εσωτερικό πεντάγωνο που σχηματίζουν οι ακτίνες. Εκεί είναι όπου ανθίζει ο κεντρικός άξονας, ο εσωτερικός πυρήνας του φλεγόμενου άστρου…

Γιώργος Ιωαννίδης

Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

 

Ο λαβύρινθος είναι ένα υπερβολικά σύνθετο σύμβολο. Μπορεί να είναι ένα σχέδιο, ένα κτίριο, ένα μονοπάτι, ένας δρόμος που περιβάλλεται από όχθες ή φράχτες, ένας χορός, μια κυκλική πόλη, ένα παιγνίδι ή ακόμη κι ένας τοίχος. Συχνότατα βρίσκεται κάτω από το έδαφος, κρυμένος στο σκοτάδι.
Οι λαβύρινθοι είναι κυρίως δύο ειδών:
-Οι μονόδρομοι, όπου μια και μοναδική διαδρομή οδηγεί κατευθείαν στο κέντρο και ξανά πίσω, χωρίς καμμία επιλογή μπέρδεμα ή σύγχιση, οδηγώντας τον ταξιδιώτη μέσω της μεγαλύτερης απόστασης, χωρίς ποτέ να βαδίσει δύο φορές το ίδιο μονοπάτι, αρχίζοντας με κατεύθυνση προς το κέντρο, για να στραφεί προς τα πίσω-προς την περιφέρεια, αναδιπλούμενος κάθε φορά, έπειτα προχωρά βαθμιαία προς το κέντο και πάλι προς τα έξω.
-Ο πολύδρομος, που έχει σχεδιαστεί με πρόθεση να μπερδέψει και να μπλέξει και περιέχει αδιέξοδα, απαιτώντας μια γνώση του κλειδιού ή της λύσης του προβλήματος.

Ο συμβολισμός του λαβυρίνθου είναι ποικίλος σαν επιστροφή στο κέντρο, ξανακερδισμένος Παράδεισος, επίτευξη της αντίληψης ύστερα από δυσκολίες, βάσανα και δοκιμασίες. Σημαίνει την μύηση, τον θάνατο και την επαναγέννηση και τελετές περάσματος από το βέβηλο στο ιερό, τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, το ταξίδι της ζωής μέσα από τις δυσκολίες και τις πλάνες του κόσμου προς το κέντρο σαν τη φώτιση ή τον ουρανό.
Συμβολίζει επίσης μια δοκιμασία της ψυχής, την ατραπό του ταξιδιού και της διαφυγής προς τον επόμενο κόσμο( αφού σ’ αυτόν τον κόσμο είναι εύκολο να εισέλθει κάποιος, αλλά από εκείνη τη στιγμή δύσκολα μπορεί να εξέλθει), έναν κόμπο που πρέπει να λυθεί, τον κίνδυνο, τη δυσκολία και το πεπρωμένο.
Ο λαβύρινθος είναι σύμβολο της πορείας του ήλιου, της μείωσης και της αύξησής του ή της εαρινής απελευθέρωσης του ήλιου μετά την μακρόχρονη αιχμαλωσία του από τους δαίμονες του χειμώνα ή του σώματος της Μητέρας Γης, όπου το κέντρο είναι η παρθενία της θεότητας και το φθάσιμο στο κέντρο η μυστική επιστροφή στη μήτρα.
Είναι η αρχή του θαλάσσιου νυχτερινού ταξιδιού, κατά το οποίο το αρσενικό κατέρχεται στον κάτω κόσμο, στην επικράτεια της Μεγάλης Μητέρας με την καταστροφική όψη της. Σε έναν λαβύρινθο συχνά προηγείται μια γυναίκα και τον διασχίζει ένας άνδρας, τον φυλάει ή τον

Ο αριθμός της αρμονίας φ= 1, 618…

 

« Γνώσει δ’ ει θέμις εστί, Φύσιν περί παντός ομοίην.»

Η λέξη Κόσμος σημαίνει τάξη, αρμονία. Οι Πυθαγόρειοι όρισαν το σύμπαν σαν κόσμο, επειδή το θεωρούσαν σαν ένα αρμονικό σύστημα, που διέπεται από τάξη. Ένας μεγάλος κοσμικός νόμος που επικρατεί είναι ο Νόμος της Αναλογίας, που διατυπώθηκε από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, σύμφωνα με τον οποίο: « Ως εν τοις άνω, ούτω κι εν τοις κάτω. Ως εν τοις κάτω, ούτω κι εν τοις άνω ». Ο άνθρωπος, ο μικρόκοσμος, είναι αντανάκλαση του Κόσμου ( δηλαδή του Σύμπαντος ), του μακρόκοσμου. Στο μεγάλο σχέδιο του σύμπαντος, το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι να ανακαλύψει και να εκφράσει την παγκόσμια τάξη κι αρμονία. Αυτή εκφράζεται με αριθμούς και γεωμετρικά σχήματα.
Κατά τον κορυφαίο Αθηναίο φιλόσοφο Πλάτωνα « οι αριθμοί είναι η ανωτέρα έκφανσης της Γνώσεως, είναι αυτή αύτη η Γνώσις ». Ο Πυθαγόρας θεμελίωσε το φιλοσοφικό του σύστημα στους αριθμούς, κι όπως μας λέει ο Ιάμβλιχος : « αριθμώ δε τε πάντα επέοικεν ». O Αριστόξενος από τον Τάραντα αναφέρει ότι « Πυθαγόρας…πάντα τα πράγματα απεικάζων τοις αριθμοίς ».
Στο λεξικό “Ηλίου”, ο Κ. Γεωργούλης γράφει : « Ο ταυτισμός της ουσίας των όντων με τους αριθμούς, υπήρξε δοξασία κατ’ εξοχή γόνιμος, διότι παρέσχε την αφορμήν να σχηματισθή η ιδέα ότι δια της μελέτης των αριθμών είναι δυνατόν να ανακαλυφθή η σύστασης του Κόσμου. Πράγματι οι Πυθαγόρειοι επεδόθησαν εις την σπουδήν των αριθμών και εδημιούργησαν την Μαθηματικήν Επιστήμην. Αναπόφευκτον ήτο τας καθαρώς μαθηματικάς μελέτας να τας συνοδεύει και η μεταφυσική αριθμολογία. Οι αριθμοί θεωρούνται σύμβολα εκφράζοντα την ουσίαν των όντων και των φαινομένων…».
Στο ίδιο λεξικό, ο Ν.Ζαφειρίου συμπληρώνει : « Εκ της μακράς και πολυχρονίου ταύτης παρατηρήσεως, έφθασαν εις το συμπέρασμα ότι εν τω κόσμω, παρά τας παρατηρουμένας μεταβολάς εν τη ύλη, τα πάντα τελούνται με μαθηματικήν ακρίβειαν και μουσικήν αρμονίαν. Εκ τούτου ωδηγήθη ο Πυθαγόρας εις την κοσμοθεωρίαν ότι τα όντα δεν είναι μόνον τα φαινόμενα, τα σώματα, η ύλη, της οποίας βλέπομεν τας μεταβολάς, αλλ’ ότι εις τα σώματα υπάρχει κάτι άλλο, άυλον και αïδιον τούτο, μη υποκείμενον εις τας αισθήσεις ημών, που συντελεί εις την τάξιν και αρμονίαν αυτών εν τω κόσμω. Το κάτι δε αυτό ωνόμασεν Αριθμόν, άνευ του οποίου είναι αδύνατον να νοηθούν τα όντα ».
Σύμφωνα με την Πυθαγόρεια φιλοσοφία, όπως όλοι οι αριθμοί ανάγονται στη μονάδα, από την οποία προέρχονται, έτσι και τα με τους αριθμούς δηλούμενα στοιχεία ανάγονται σε μια πρωταρχική Αρχή, που συμβολικά παρίστανε με τη Μονάδα, « ής ουκ έστι γένεσις ». Η Μονάδα είναι για τον Πυθαγόρα ο ίδιος ο Θεός. Αναζητούσε τον αριθμό όχι μόνο στα πράγματα, αλλά και στις ιδιότητές τους, και παντού, γιατί κατά την αντίληψή του, τα πάντα έχουν σχηματιστεί « κατ’ απομίμησιν των αριθμών ». Ο μεγάλος αυτός σοφός της αρχαιότητας, εκτός από τον κόσμο των φαινομένων, δεχόταν κι έναν άλλον κόσμο, αïδιο ( δηλ. αδιάλειπτο, αιώνιο, παντοτινό ), τον μεταφυσικό κόσμο των αριθμών, που μπορούμε να γνωρίσουμε όχι με τις αισθήσεις, αλλά με τη νόηση και τη διαίσθηση.

Ιερή Γεωγραφία

 

Η Ιερή Γεωγραφία και ο Βασιλιάς των Μονοπατιών

«Η Γη δεν είναι ένα νεκρό άψυχο σώμα, αλλά κατοικείται από ένα πνεύμα που είναι η ζωή της και η ψυχή της. Όλα τα πράγματα της Δημιουργίας, ακόμη και τα ορυκτά, παίρνουν τη δύναμή τους από το πνεύμα της Γης. Αυτό το πνεύμα είναι ζωή, τρέφεται από τα άστρα, και τρέφει όλα τα ζωντανά πράγματα που προφυλάσσει στη μήτρα του. Από το πνεύμα που δέχεται από ψηλά, η Γη κλωσάει τα ορυκτά στη μήτρα της όπως η μητέρα το αγέννητο παιδί της. Αυτό το πνεύμα κατασκευάζει τα βουνά σαν κατοικίες, ταξιδεύει με το νερό και τον άνεμο, χαράζει τους τόπους, μορφοποιεί τα πάντα, κι οι τόποι μιλούν τη γλώσσα του. Αν δεν βλέπεις γύρω σου αυτό το πνεύμα, δεν βλέπεις τίποτε» Basilius Valentinus

Στους παλιότερους πολιτισμούς, η χαμένη για μάς γνώση των ενεργειών της γης, διδασκόταν και εφαρμόζονταν ως«Ιερή Γεωγραφία»

Όχι μόνο με την μελέτη, αλλά και με την απλή καθημερινή παρατήρηση, μπορούμε να καταλάβουμε ότι υπάρχουν τόποι που είναι πιο ιδιαίτεροι από τους άλλους. Ανάλογα με το τί νιώθει ή τί ξέρει ο καθένας, άλλοι τους ονομάζουν τόπους δύναμης, άλλοι ενεργειακά κέντρα, ιερούς τόπους, στοιχειωμένους, νεραϊδότοπους, πύλες, τόπους των θαυμάτων, κομβικά σημεία, μαγικούς τόπους, ή απλώς όμορφα ή παράξενα μέρη.

Ένας εκπληκτικά μεγάλος αριθμός «μεταφυσικών» ή παράξενων εμπειριών, έχουν συμβεί σε τέτοιους ιδιαίτερους τόπους. Πολλές φορές εκεί υπάρχουν κάποια ξεχωριστά σημάδια, ή κάποια κατασκευάσματα, όπως πέτρινοι κύκλοι, αινιγματικές στήλες και αρχαίοι ναοί, ιδιόμορφα δάση ή πηγές, φυσικές ή αρχιτεκτονικές παραδοξότητες, μνημεία, τεχνητοί λοφίσκοι, εκκλησίες και τόποι λατρείας, ή έστω κατά γενική ομολογία έχουν μιά «ιδιαίτερα παράξενη ατμόσφαιρα».

Πολλοί από τους επισκέπτες τους νιώθουν ανεξήγητα όμορφα, και άλλοι ανεξήγητα άβολα. Άλλοι λένε ότι νιώθουν την φυσική παρουσία μιας παράξενης δύναμης, που δεν μπορούν να την δουν ή να την αναγνωρίσουν, αλλά τους επηρεάζει με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Κάποιοι νιώθουν τον εαυτό τους να υψώνεται, ή να «βγαίνουν από το σώμα τους», να πέφτουν σε ένα είδος έκστασης. Ο ύπνος εκεί μπορεί να συνοδεύεται από έντονα και σημαντικά όνειρα και ο νους είναι ανοιχτός στα πεδία της έμπνευσης.

Πολλοί επισκέπτες τέτοιων τοποθεσιών βλέπουν οράματα, ή κατακλύζονται από ένα πρωτόγνωρο δέος. Άλλοι βιώνουν θαύματα, γίνονται μάρτυρες ανεξήγητων φαινομένων, παίρνουν μηνύματα ή έχουν παράξενες συναντήσεις. Άλλοι πηγαίνουν εκεί για να προσευχηθούν, να πάρουν δύναμη, να καταθέσουν την θλίψη τους ή την χαρά τους, να ζητήσουν την ικανοποίηση των επιθυμιών τους. Και άλλοι πηγαίνουν απλά εξαιτίας μιας έντονης περιέργειας ή μιας ασυνήθιστης διάθεσης που τους δημιουργεί το μέρος.

Γεωλόγοι, στατιστικοί, μηχανικοί, αρχιτέκτονες, ραβδοσκόποι, ιερείς, μοναχοί, ερευνητές UFO, φυσικοί, ψυχολόγοι, εξερευνητές, διαισθητικοί, ποιητές, συγγραφείς, αρχαιολόγοι, και όλων των ειδών οι παράξενοι άνθρωποι, για όλων των ειδών τους παράξενους λόγους, έχουν προσπαθήσει να βρουν εξηγήσεις για όλα αυτά – και ανά τους αιώνες πολλοί απ’ αυτούς έχουν καταλήξει σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Πολλοί ερευνητές πιστεύουν ότι αυτοί οι «ιδιαίτεροι» τόποι βρίσκονται πάνω σε κανάλια ροής μιας γεωφυσικής δύναμης. Υποψιάζονται ότι οι άνθρωποι της αρχαιότητας, είχαν τρόπους να νιώθουν μιά παλλόμενη ενέργεια να ρέει στην γη – κι έτσι έφτιαχναν τα μνημεία τους στα σημεία που αυτή η ενέργεια ήταν ισχυρότερη, για να την χειριστούν ή για να την συγκεντρώσουν. Υπάρχουν πλήρη συστήματα γνώσης διαφόρων πολιτισμών – ίσως το πιό γνωστό είναι το κινέζικο Feng Sui – που περιγράφουν ένα κοσμικό δίκτυο ενέργειας το οποίο περιτυλίγει το σύμπαν, την Γη, αλλά και το ανθρώπινο σώμα.

Διάφορα κομβικά σημεία αυτού του δικτύου βρίσκονται σε συγκεκριμένες τοποθεσίες που

“Εν το Παν” …Όλος αυτός ο όμορφος κόσμος

 

Όλος αυτός ο όμορφος κόσμος που μας περιβάλλει- άσχετα αν η βούληση και οι ενέργειες ορισμένων ανθρώπων επιδιώκουν να τον μεταβάλλουν σε αντίγραφο της άσχημης ψυχής τους, βιάζοντας τη φύση και ρυπαίνοντάς την- μας μιλάει και θέλει να φανερώσει τα μυστικά του.
Να μας πει πως άνθρωποι και Σύμπαν είναι Ένα- «Εν το Παν». Μαζί πορεύονται, συμπάσχουν και αγωνίζονται να εξελιχθούν. Βαδίζουν χέρι- χέρι στο μεγάλο δρόμο της πνευματοποίησης. Ο άνθρωπος είναι η συμπύκνωση του Σύμπαντος. Μέσα του αντικαθρεφτίζεται όλη η πλάση. Το Σύμπαν είναι ο Ουράνιος Άνθρωπος, ο Καμπαλιστικός Αδάμ- Κάδμος. Έτσι επιβεβαιώνεται πλήρως το ερμητικό αξίωμα: « Ως εν τοις άνω, ούτω εν τοις κάτω- ως εν τοις κάτω, ούτω εν τοις άνω».
Όλα στο Σύμπαν ξεκινούν από τη δημιουργία του Κόσμου. Χωρίς κόσμο, χωρίς το κόσμημα του Δημιουργού- για όσους δέχονται πως όλα πλάστηκαν από το Δημιουργό- δε μπορεί να υπάρξει ανθρωπότητα, δε μπορεί να υπάρξει ζωή. Ο λεγόμενος έμβιος κόσμος πρέπει να έχει το “σπίτι” του για να ζήσει. Θέλει τον πλανήτη του, τον ήλιο του, το ηλιακό του σύστημα. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες θεωρούν το Σύμπαν δημιούργημα του ενός και μοναδικού Θεού: « Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην. η δε γη ήν αόρατοςκαι ακατασκεύαστος, και σκότος επάνω της αβύσσου, και πνεύμα Θεού επεφέρετο επάνω του ύδατος. και είπεν ο Θεός• γενηθήτω φως• και εγένετο φως. και είδεν ο Θεός το φως, ότι καλόν…». Έτσι αρχίζει το πρώτο βιβλίο της Π. Διαθήκης, η “Γένεση”. Είναι η βίβλος στην οποία στηρίζονται οι τρεις βασικές μονοθεϊστικές θρησκείες.
Σε αυτό το άρθρο θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε, λίγο να ψαύσουμε, την Κοσμογονία και τη θέση του ανθρώπου μέσα στον Κόσμο. Ο μύστης Ν. Καζαντζάκης μας παρουσιάζει την αμφίδρομη σχέση Σύμπαντος- ανθρώπου στο αινιγματικό του έργο “Ασκητική”, από το οποίο παραθέτουμε το ακόλουθο απόσπασμα:
[[ Ο κόσμος τούτος, όλη η πλούσια, απέραντη σειρά τα φαινόμενα, δεν είναι απάτη, φαντασμαγορία πολύχρωμη του αντικαθρεφτιζόμενου νου μας. Μήτε απόλυτη πραγματικότητα, που ζει και μεταπλάθεται ανεξάρτητη από τη δύναμη του νου μας, λεύτερη.

ΙΔΡΥΣΗ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

 

ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΝ ΤΑΓΜΑ “ΔΕΛΦΟΙ” NEWSLETTER No 13 / ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2015

 

Το Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014, σε αίθουσα Ξενοδοχείου της Θεσσα-λονίκης, η Μ:.Μ:.Σ:.Τ:.Ε:. προσκάλεσε τις Φιλελεύθερες Τεκτονικές Δυνάμεις όλων των Βαλκανικών χωρών (Ελλάδα, Τουρκία, Αλβανία, Βουλγαρία, Κροατία, Μαυροβούνιο, Ρουμανία, Σερβία, Σλο-βενία και Σκόπια) που ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση, να απεργαστούν από κοινού το Τεκτονικό μέλλον που αξίζει στα Βαλκάνια, επικυρώνοντας τη «Δι-ακήρυξη» που προηγήθηκε ως αρχική πράξη θεμελίωσης του θεσμού αυτού, την 28η Ιουνίου 2014 με τηΜεγάλη Φι-λελεύθερη Στοά της Τουρκίας. Στην εισήγησή του, ο Μεγάλος Διδά-σκαλος της Μ:.Μ:.Σ:.Τ:.Ε:. αδελφός Παναγιώτης Μουτζουράκης, υπογράμ-μισε τον επίκαιρο κρίσιμο ρόλο της Βαλκανικής Χερσονήσου και χαρα-κτήρισε την παρούσα χρονική περίοδο ως την καταλληλότερη, κατά την οποία δίδεται η δυνατότητα να εργασθούν οι Βαλκανικές χώρες από κοινού ώστε να αναδειχθούν τα σπουδαία θέματα που τις ενώνουν και να υποβαθμιστούν αυτά που τις χωρίζουν στην οικοδό-μηση της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

Έκανε έκκληση για την ανάπτυξη μίας κοινωνικής αλληλεγγύης, μέσα σε ένα πλαίσιο ελευθερίας της συνειδήσεως, που θα θέσει τους Τέκτονες σε μια ενο-ποιημένη ευρωπαϊκή πολιτική δράση. Στη συνέχεια, συνυπέγραψαν τη Χάρτα της Ενώσεως οι παριστάμενες δι’ αντι-προσώπων Μεγάλες Στοές των Βαλ-κανικών χωρών: η Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Ελλάδος, η Μεγάλη Ανατολή της Σλοβενίας, η Μεγάλη Οικουμενι-κή Στοά της Βουλγαρίας, η Ηνωμένη Εθνική Μεγάλη Στοά της Ρουμανίας, η Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Ρουμανί-ας, η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας για τις Στοές της στις Βαλκανικές Χώρες, η Μεγάλη Ανατολή της Ρουμανίας, η Τακτική Μεγάλη Στοά του Μαυροβου-νίου, η Μεγάλη Φιλελεύθερη Στοά της Τουρκίας, η Μεγάλη Γυναικεία Στοά της Γαλλίας για τις Στοές της στις Βαλ-κανικές Χώρες, η Στοά ‘Epidamnus’ Ανατολής Αλβανίας τελούσα υπό την Αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ιταλί-ας των Αρχαίων και Αποδεδεγμένων Ελευθεροτεκτόνων και η Μεγάλη Μικτή Στοά της Ελλάδος – ΔΕΛΦΟΙ, ενώ δεσμεύτηκε για την υπογραφή της Χάρτας και η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας για τις Στοές της στις Βαλκα-νικές Χώρες. Τέλος, συμφωνήθηκε η επόμενη συνεδρία να πραγματοποιηθεί στην Κωσταντινούπουλη. Αυτή την ιστορική συνεδρία παρακολούθησαν περισσότεροι από 200 Αδελφοί, ηγε-τικά στελέχη και μέλη Ελληνικών και αλλοδαπών τεκτονικών δυνάμεων

ΣΥΝΕΧΕΙΑ

ΔΙΕΘΝΕΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΟΝ ΤΑΓΜΑ “ΔΕΛΦΟΙ” NEWSLETTER No 13 / ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 20152

'Πνευματική ασάφεια', και δημοκρατία....

 

«Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος, είναι να διαγράψεις τη μνήμη του. Να καταστρέψεις τα βιβλία του, την κουλτούρα του, την ιστορία του. Μετά να βάλειςκάποιον να γράψει νέα βιβλία, να κατασκευάσει μια νέα παιδεία, να επινοήσει μια νέα ιστορία. Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός για να αρχίσει αυτό το έθνος να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν».

Εάν στην παραπάνω φράση  του Milan Kundera, συνυπολογίσουμε στην περίπτωση της Ελλάδος,  την ανικανότητα και την ανεπάρκεια  της πολιτικής - και όχι μόνο ηγεσίας -, η οποία βαφτίζεται ‘δημιουργική ασάφεια’ αλλά και ‘ασύμμετρη απειλή’, τότε το μέλλον είναι ήδη προδιαγεγραμμένο...

Η κουλτούρα του ‘τίποτα’ η οποία έχει επικρατήσει στο παρακμιακό - παρισιτικό μοντέλο της Ελληνικής κοινωνίας, όπου όλα λειτουργούν καιροσκοπικά και εξ ανάγκης, δίχως στρατηγικό σχεδιασμό και όραμα,  εξακολουθεί και βασιλεύει. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο όλα κρύβονται κάτω από το χαλί, για να μην χαλάσει η εικόνα της ‘προοδευτικότητας’ και της έξωθεν καλής μαρτυρίας....

Και εντελώς τυχαία, τα ‘ανώτερα εκκολαπτήρια γνώσης και παιδείας’ είναι υπό κατάληψη, αλλά  κατά τα άλλα έχουμε δημοκρατία….

Δημοκρατία όμως δίχως πνευματική καλλιέργεια δεν νοείται ούτε ως έννοια ούτε ως πραγματικότητα. Για να συλλάβει κανείς την έννοια της δημοκρατίας στην ουσία της, αλλά και για να την πραγματώσει ως άτομο και ως σχέση με τον εαυτό του και ως σχέση με τους άλλους, απαιτείται να έχει υψηλό βαθμό πνευματικής καλλιέργειας.

Η πνευματική καλλιέργεια όμως όπως έχω πολλάκις αναφέρει,  δεν είναι μόνο προϋπόθεση της δημοκρατίας, αλλά μόνιμος και σταθερός σκοπός. Μέσα στην δημοκρατία ο άνθρωπος αξιολογείται κυρίως ως πνευματικό ον και ως ηθική προσωπικότητα. Τα μέτρα των αξιών της δημοκρατίας είναι το πνεύμα και η αρετή. Δίχως αυτά,  δεν υπάρχει δημοκρατία.

Ο κίνδυνος για την δημοκρατία ήταν και είναι πάντοτε η τυχόν μείωση μέσα της του βαθμό της πνευματικής καλλιέργειας. Πρώτο μέλημα της δημοκρατίας λοιπόν δεν πρέπει να είναι απλώς η ευημερία, αλλά η παιδεία των πολιτών. Με την παιδεία η δημοκρατία θέλει να αναδείξει τον άνθρωπο, τις αρετές και τις δεξιότητες του.

Όταν η δημοκρατία περνά κρίση, ή όταν η πνευματική καλλιέργεια κινδύνευε τότε η κατάσταση της κοινωνίας παρουσιάζεται συγκεχυμένη.  Οι άνθρωποι χάνουν τα σταθερά κριτήρια των αξιών. Όπως αναφέρει ο Antonio Gramsci:

«Αν καταφέρεις να κυριεύσεις το πνεύμα των ανθρώπων, τότε η θέληση και οι πράξεις τους θα ακολουθήσουν».

Ο μορφωμένος πολίτης, είναι ο καλύτερος θεματοφύλακας και προστάτης του δημοκρατικού πολιτεύματος, αφού αυτός είναι σε θέση αφού σκεφθεί να κρίνει να αποφασίζει εκλέγοντας τους άριστους που θα προάγουν και θα εξασφαλίσουν την ευημερία της πολιτείας.

Όλα τα παραπάνω φυσικά στοχεύουν στην απογοήτευση και στον θυμό της κοινωνίας, «βούτυρο στο ψωμί» δηλαδή όσων απεργάζονται ολοκληρωτικές λύσεις και την πραγματική οπισθοδρόμηση των κοινωνιών.....

Σε κάθε περίπτωση, η εθνική στρατηγική δεν θα πρέπει να είναι ούτε “δεξιά” ούτε “αριστερή. Θα πρέπει να επιλέγεται ανάλογα με τις επιταγές της συγκεκριμένης περίστασης. Αλοίμονο στη χώρα και την πολιτική της ηγεσία, αν ερμηνεύει την συγκεκριμένη κατάσταση με “δεξιές” ή “αριστερές” προτιμήσεις». Εκείνο που διακυβεύεται δεν είναι η οικονομία μονάχα, αλλά το ελληνικό έθνος στο σύνολό του, η επιβίωσή και προκοπή του...

http://xletsos-basilhs.blogspot.gr/

Σοφία…Ισχύς…Κάλλος

 

Οι τρείς θεμελιώδεις αρετές του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού, και Επανελλήνιση

Ο Επανελληνισμός προϋποθέτει  γνώση, αξίες,   ιδανικά,  παιδεία και όραμα,  και όχι φολκλορικές φανφάρες και κουστωδίες.

Στον Αρχαίο-Ελληνικό κόσμο τρείς ήταν οι θεμελιώδεις αρετές οι οποίες κυριάρχησαν και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις ώστε αυτός να μεγαλουργήσει.

1. Η Ισχύς (η οποία συμβολιζόταν από τον Θεό Δία),
2. Το Κάλλος (το οποίο συμβολιζόταν  από τον Θεό Απόλλωνα).
3. Η Σοφία ( η οποία συμβολιζόταν από την Θεά Αθηνά).

Οι τρείς αυτές θεμελιώδεις αρετές,   αντιστοιχούσαν επίσης σε έναν αρχιτεκτονικό ρυθμό και στο πνεύμα που διείπε καθεμία εκ των τριών μεγάλων Ελληνικών πόλεων:

1. Ιωνικός –Αθήνα (Φιλο -Σοφία)
2. Δωρικός –Σπάρτη (ανδρεία- ισχύς)
3. Κορινθιακός –Κόρινθος (Κάλλος).

Η Σύνθεση των τριών αρετών έκανε τους Έλληνες να μεγαλουργήσουν. Όταν  οι Έλληνες αγωνιστούν συνειδητά για να τα κατακτήσουν,  θα γίνει εφικτή η επανΕλλήνιση.

Σήμερα όμως,  όπως χαρακτηριστικά είπε ο  Ιάκωβος  Καμπανέλης: «Ο Έλληνας δεν έχει εφοδιαστεί ή δεν έχει συμφιλιωθεί με την ιδέα να μαθαίνει. Και όχι προς Θεού για να το παρακάνει, αλλά για να αποκτά όσες γνώσεις χρειάζονται για μια πληρέστερη αυτογνωσία και αυτοπροστασία. Προσωπικά πιστεύω πως αν οι Έλληνες ήξεραν καλά τον τόπο τους. την ιστορία τους, τον πολιτισμό και τον χαρακτήρα τους, θα ήταν πολύ λιγότερο εκτεθειμένοι στις κάθε λογής ξενηλασίες». Το κλειδί θα συμπλήρωνα εγώ είναι η παιδεία, που δημιουργεί τις συνθήκες για ορθή σκέψη και ορθή πράξη.

Χωρίς την σωστή παιδεία, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει. Η μάχη αυτή ίσως πρέπει να δοθεί γύρω τα επόμενα τρία συστατικά στοιχεία, στην υπό μνημονίων ζωή μας . Το«μεγάλο», το «ωραίο» και το «συγκλονιστικό».

• Το μεγάλο είναι να πολεμάμε για μια καλύτερη ζωή, σεβόμενοι την ιστορία μας , τον εαυτό μας, τις πραγματικές ανάγκες μας και το μέλλον των παιδιών μας. Αυτό οφείλουμε να κάνουμε σήμερα περισσότερο από ποτέ.

• Το "ωραίο" είναι κάθετι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, η τέχνη, το περιβάλλον ας αναζητήσουμε τον πολιτισμό και το χαμένο Ελληνικό κάλλος, ας μετρατρέψουμε το γκρι σε πράσινο, είναι καιρός να αναδείξουμε και πάλι το μεράκι και την αγάπη για ζωή του Ζορπά του Καζαντζάκη...
• Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη. Ας ξανά αγαπήσουμε τον εαυτό μας, την ιστορία μας, την κοινωνία, την πατρίδα.

Ας ξανά ανακαλύψουμε τα σημαντικά και ουσιώδη στην ζωή μας. Ας
αποξενώσουμε όλους αυτούς που αποφάσισαν για εμάς χωρίς εμάς ή με την ανοχή μας, ας αδράξουμε την τύχη στα χέρια μας. Είναι δική μας η ευθύνη να

Μυστικισμός και Θεουργία στην Αρχαία Ελλάδα

«Το βύθισμα εντός του αιωνίου είναι το τέλος της φιλοσοφίας, όπως ακριβώς το τέλος της θρησκείας είναι το βύθισμα εντός των μυστηρίων».
Πλούταρχος

Πυθία

Ο Μυστικισμός ως φαινόμενο συναντάται σε όλη σχεδόν την θρησκευτική σκέψη, από την αρχαιότητα έως και σήμερα, συνδεόμενος άμεσα με την θρησκεία, η οποία αποτελεί μία φυσική ανάγκη του ανθρώπου να ανακαλύψει τα ιερά μυστήρια της ύπαρξης.

Αυτό που διαφοροποιεί την θρησκεία από τον μυστικισμό είναι πως η «μυστική εμπειρία», αφορά την προσωπική βιωματική αξιοποίηση του περιεχομένου της κοινής πίστης, ενώ η θρησκεία είναι μία έκφραση προς ωφέλεια όλων. Ο μυστικισμός αφορά μία οδό«θεογνωσίας», την ένωση ανθρώπου και θείου, είτε μέσω της «έκστασης» είτε μέσω της«ενόρασης». Η λέξη Μυστήριο παράγεται από το ρήμα «Μυείν» , που σημαίνει κλείνω, υποδεικνύοντας το απόρρητο, τα μυστικά, δρώμενα και τελετουργικά, που λάμβαναν χώρα σε κλειστό κύκλο ανθρώπων.

Η «μυστική» αυτή εμπειρία στην αρχαιότητα επιτυγχανόταν δια μέσου της «μύησης» στα αρχαία μυστήρια. Σε αυτές τις τελετές αρχικά οι νέοι της φυλής διδάσκονταν τα ήθη και τα έθιμα της φυλής, περνώντας κάποιες δοκιμασίες για να ενταχθούν ως ενήλικα πλέον μέλη στην φυλή. Κατά την διάρκεια των μυητικών ιεροτελεστιών, το νεαρό μέλος της φυλής εκπαιδευόταν μέσω συμβολικών και τελετουργικών πράξεων, και στο τέλος «πέθαινε» για να «ξαναγεννηθεί» , αποβάλλοντας την παιδική του άγνοια.

Σταδιακά και με την εξέλιξη των κοινωνιών η μύηση πήρε θρησκευτικό χαρακτήρα, αποτελώντας τιμητικό και ιδιαίτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα ολιγομελών ομάδων, στα μέλη των οποίων δεν επιτρεπόταν η κοινοποίηση των μυστικών τελετουργιών και δρωμένων στις οποίες συμμετείχαν. Στην αρχαία Ελλάδα το θείο γινόταν αντιληπτό με τρεις τρόπους.

Ο πρώτος αφορούσε την λαϊκή θρησκευτική παράδοση, που περιλάμβανε την λατρεία βλαστικών και θεοποιημένων δυνάμεων της φύσεως, αλλά και των τοπικών ηρώων.

Ο δεύτερος αφορούσε την αναζήτηση δια μέσου της φιλοσοφικής σκέψης, της Ουσίας του Σύμπαντος, της πρώτης Αρχής, του «αεί Όντος», του άρρητου «Αγαθού».

Ο τρίτος αφορούσε τις μυστηριακές τελετές στα Ιερά Μυστήρια, κατά την διάρκεια των οποίων, οι αυστηρά επιλεγμένοι και μετά από δοκιμασίες συμμετέχοντες, βίωναν μία υπερβατική εμπειρία, κορύφωμα της οποίας αποτελούσε η στιγμή της «Εποπτείας» , κατά την οποία αποκαλύπτονταν στους μυημένους το «Θείο». Οι

Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΕΦΑΛΗ

 

Ένα κύριο μέλος του σώματός μας, που μαζί με την καρδιά θεωρείται έδρα της ζωτικής μας δύναμης είναι η κεφαλή μας. Η δύναμή της φανερώνει τη σοφία, περικλείει τον νου και συμβολίζει τον έλεγχο και την εξουσία.
Το κεφάλι μας είναι η έδρα της εξυπνάδας ή της ανοησίας, το πρώτο αντικείμενο της τιμής και του ψόγου ( έφαγες το κεφάλι σου...). Το στέμμα της δόξας και το στεφάνι της νίκης τοποθετούνται στο κεφάλι, αλλά το ίδιο γίνεται και με τις στάχτες του θρήνου και της μετάνοιας, την καλύπτρα του ανόητου και τα «αναμμέν κάρβουνα».
Στην καθιέρωση ή στην αφιέρωση το κεφάλι στεφανώνεται ή ξυρίζεται. Οι εικόνες κεφαλών πάνω σε τάφους ή σαν αναμνηστικά αντιπροσωπεύουν τη ζωτική δύναμη ή ευφυία του ατόμου, στο οποίο ανήκε το κεφάλι ( εξ’ ου και η χρήση των προτομών).
Κεφαλές με φτερά φανερώνουν την ζωτική δύναμη, την ψυχή και την υπερφυσική σοφία. Κεφάλια αλόγων, βοδιών ή αγριογούρουνων, που έχουν θυσιαστεί ή κυνηγηθεί, περιέχουν τη ζωτική τους δύναμη και γι’ αυτό, κρεμώνται ή μεταφέρονται με κάποια τελετουργική πομπή ή χρησιμοποιούνται σαν τροφή σε τελετουργικές περιστάσεις.
Οι κυνηγοί κεφαλών αποκτούν τη ζωτική δύναμη και γονιμότητα του θύματός τους. Η κλίση της κεφαλής στην υπόκλιση κατεβάζει την έδρα της ζωτικής δύναμης μπροστά σε ένα τιμώμενο πρόσωπο ή φανερώνει υποταγή. Το γνέψιμο με το κεφάλι αποτελεί δέσμευση της ζωτικής δύναμης.

Το σκεπασμένο κφάλι δηλώνει το ανεξιχνίαστο, την μυστικότητα και την κρυμμένη γνώση, γι’ αυτό τα κεφάλια των θυμάτων συχνά καλύπτονταν και στολίζονταν με γιρλάντες ( όπως το πέπλο της νύφης ή της μοναχής, που και οι δύο θυσιάζουν και σβήνουν την προηγούμενη ζωή τους). Το πέπλο συγχρόνως προστατεύει την εσωτερική ζωή της κεφαλής (καπέλο, σκούφος ή μαντήλα παντρεμένων γυναικών σε κάποιε περιοχές).
Οι δικέφαλοι θεοί και οι αναπαραστάσεις τους, όπως ο Ιανός, συμβολίζουν την αρχή και το τέλος, αντιπροσωπεύουν τη σεληνιακή και την ηλιακή δύναμη, τη φθίνουσα ή την αύξουσα δύναμη του ήλιου, την εκλογή μπροστά σε ένα σταυροδρόμι, το πεπρωμένο, την αρχή οποιουδήποτε ταξιδιού, αναχώρησης και επιστροφής.
Είναι οι δυνάμεις του ανοίγματος και του κλεισίματος των πυλών, κι αυτός είναι ο λόγος που τα κλειδιά αποτελούν γνώρισμα του Ιανού και των φρουρών των πυλών.

Ο Μάιος

 

Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.

Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεσφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη.

Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν "ροσύλλια" τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.

Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ' επέκταση και των ζώων και των ανθρώπων.

Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα

Τα αντικείμενα του Βωμού στον Γυναικείο Τεκτονισμό

 

Μια εργασία σε 1ο βαθμό, στον γυναικείο τεκτονισμό.

Ετυμολογικά η λέξη «Βωμός» στα λατινικά (Alt)  συνδέεται με την έννοια του ύψους. Στις αρχέγονες θρησκείες, ο βωμός ήταν η υπερυψωμένη θέση (κορυφή λόφου, κομμάτι πέτρας, κολώνα, εξέδρα) που χρησιμοποιούταν για τις θυσίες στους θεούς και την τέλεση της λατρείας τους. Ο βωμός ήταν το ιερότερο σημείο, είτε βρισκόταν σε ανοιχτό μέρος, είτε σε Ναό και ανέκαθεν είχε την κεντρική θέση στο χώρο των τελετών. Ήταν η θέση όπου τελούταν η επικοινωνία με το Θείο, καθώς το Θείο είναι το κέντρο και η πηγή ολόκληρης της δημιουργίας. Η παρουσία του βωμού στον Ελευθεροτεκτονισμό, όπως και σε πολλά άλλα εσωτερικά συστήματα, αλλά και θρησκείες, εξακολουθεί να διατηρεί αυτό το νόημα και την ιερότητα.

«Ο βωμός βρίσκεται στο κέντρο του Ναού. Ο Ναός είναι αναπαράσταση του Σύμπαντος αλλά και του ανθρώπου. Το σύμπαν αλλά και ο άνθρωπος αποτυπώνονται και στο Καββαλιστικό δένδρο. Το σημείο που βρίσκεται ο βωμός

αντιστοιχεί στην σφαίρα Τίφαρετ που αντιπροσωπεύει την καρδιά. Η Τίφαρετ βρίσκεται στο κέντρο της μεσαίας στήλης του Καββαλιστικού δένδρου, που είναι η στήλη της ισορροπίας. Ο μυημένος/η οφείλει να ισορροπήσει το έλεος και την αυστηρότητα μέσα του που αντιπροσωπεύονται από τις εκατέρωθεν στήλες. Η Τίφαρετ στο επίπεδο του μικρόκοσμου αντιστοιχεί  στο στήθος. Όλη η εσωτερική εργασία ξεκινά από εκεί. Ο ικέτης της μύησης είναι κατ’αρχήν ένας άνθρωπος της επιθυμίας. Ο Τεκτονισμός ονομάζεται και «δρόμος καρδιακός». Ο βέβηλος/η που ζητά την μύηση νοιώθει ότι κάτι λείπει μέσα του και επιθυμεί να το καλύψει. Η