Οι Άθλοι του Ηρακλή, Αποσυμβολισμός

Απόψε, κάτω από το φως των αρχαίων ελληνικών μύθων, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τη βαθύτερη διάσταση και τις εσωτερικές προεκτάσεις της μυθολογίας. Θα επιχειρήσουμε, λοιπόν, μια συνοπτική μελέτη, εξετάζοντας ορισμένους από τους εξέχοντες μύθους και πρόσωπα.

Πριν προχωρήσουμε σε οποιουδήποτε είδους εξειδικευμένη θεώρηση..., ας δούμε ποιος είναι ο ρόλος του ανθρώπου και η συμμετοχή του στη μυθοπλαστική διαδικασία. Η μυθολογία είναι ανθρωποκεντρική. Πλάστηκε από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο και αποτελεί ουσιαστικά το θησαυροφυλάκιο της φυλετικής του μνήμης. Είναι η αποτύπωση της κοσμικής του καταγωγής και των δυνάμεων που κινούν το εξελικτικό του πεπρωμένο. Είναι σχεδόν η μοναδική αλυσίδα συσχετισμών που έχει τη δυνατότητα να μεταφέρει την έρευνά μας πίσω στα βάθη των αιώνων, εκεί που η ιστορική επιστήμη χάνει τα χνάρια της λογικής απόδειξης.

Σύμφωνα με τον Καρλ Γιουνγκ και τον Τζόζεφ Κάμπελ ο συμβολισμός στη μυθολογία δεν έχει καμία σχέση με λογικές διαδικασίες. Το σύμβολο είναι πανάρχαιο και γεννιέται σε εποχές που ο άνθρωπος δεν έχει αναπτύξει ακόμη τη λογική. Δεν κατασκευάζεται, αλλά παράγεται αυτόματα από την ίδια την ψυχή. Είναι προϊόν ανάμνησης της μακραίωνης εξέλιξης, μια αναπαράσταση του παγκόσμιου αρχέτυπου. Με άλλους όρους, το σύμβολο αποτελεί προϊόν μιας ιδιαίτερης σύνθεσης, ή μάλλον αφαίρεσης και απόσπασης από τη μορφική λεπτομέρεια. Ανιχνεύοντας το σύμβολο προς τα πίσω μπορεί να φτάσει κανείς στην αιτία του υπαρξιακού γίγνεσθαι. Έτσι η μυθολογία γίνεται μια μυστική πύλη. Μέσα από την πύλη αυτή διαχύνονται στην ανθρώπινη συνείδηση οι ανεξάντλητες και ανακυκλούμενες ενέργειες του σύμπαντος. Η αλήθεια ενός τέτοιου ισχυρισμού αγγίζει τα όρια της ψυχολογικής επιστήμης και βρίσκει τη δικαίωσή της στα καθημερινά όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Η ανάδυση ενός φανταστικού ονειρικού εαυτού που εμπλέκεται σε κάθε είδους φανταστικές περιπέτειες, δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανάμνηση του ηρωικού στοιχείου της μυθολογίας.

Τριγύρω μας και μέσα μας ηχεί πάντα ένα κάλεσμα. Άλλες φορές μοιάζει με τον ψίθυρο των δέντρων, καθώς ανταποκρίνονται στον άνεμο και άλλες με βροντή. Αυτός που ανταποκρίνεται είναι ο άνθρωπος-ήρωας, ο αναζητητής. Αμφισβητεί την κατεστημένη λεπτομέρεια της μορφικής όψης της ζωής και εισχωρεί στα ανεξερεύνητα βάθη της κοσμικής του καταγωγής. Έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τη , δηλαδή την πνευματική του υπόσταση και μεταφέρει την ευλογία της και το σπέρμα της αλλαγής στον κόσμο των ανθρώπων. Είναι παγκόσμιος, είναι ο «ήρωας με τα χίλια πρόσωπα». Ανταποκρίνεται στο κάλεσμα και προχωρεί για να δρασκελίσει το κατώφλι της περιπέτειας. Δηλαδή, ανακαλύπτει δυνάμεις ξεχασμένες στα βάθη του φυλετικού ασυνείδητου, που ξαναζωντανεύουν και είναι διαθέσιμες για την πνευματική μεταμόρφωση. Αποσύρει την προσοχή του από την υλική ζωή και στρέφεται σε ένα διαφορετικό κόσμο. Μια από τις δοκιμασίες του είναι η κυριαρχία πάνω στο θάνατο. Κατεβαίνει στον Κάτω Κόσμο και αναμετριέται με το φύλακα στο Κατώφλι. Εκεί έχει τη βοήθεια της θεότητας-ψυχής που τον κάλεσε στην περιπέτεια. Νικά το φύλακα ή συμφιλιώνεται μαζί του. Έτσι περνάει σε ένα διαφορετικό επίπεδο ύπαρξης, γεμάτο εμπόδια και δοκιμασίες. Ένας κόσμος άγνωστος, γεμάτος παράξενες δυνάμεις, που άλλοτε τον βοηθούν και άλλοτε τον απειλούν. Τότε φτάνει στο ναδίρ του μυθολογικού κύκλου. Επιτελεί το μεγάλο κατόρθωμα και κερδίζει την αποθέωση. Ο

Τεκτονική έμπνευση και έκφραση

Αγαπητοί Σεβ:. , Αδδ:. και Αδδ:. μου,

Από τα έως τώρα πρώτα μου Τεκτονικά-Βήματα:. , θα προσπαθήσω να αναπτύξω το παραπάνω θέμα.

Έμπνευση, η ετυμολογία από το λεξικό έχει όπως παρακάτω .. < ελληνιστική κοινή ἔμπνευσις < αρχαία ελληνική ἐμπνέω < ἐν + πνέω . .. ιδέα, για την πραγματοποίηση κάποιου στόχου ή τη δημιουργία έργου τέχνης, που εμφανίζεται ξαφνικά και χωρίς να το επιδιώκουμε συνειδητά, ως συνέπεια των αναγνωσμάτων ή των αισθητηριακών προσλήψεών μας.¨

Εν και πνέω, εν σημαίνει το μέσα ή το μέσον , ενώ πνέω, συνώνυμο του φυσώ, όταν αναφέρετε στον άνεμο αναφέρετε στην κίνηση ενός ρεύματος ατμοσφαιρικού αέρα που γίνεται αισθητή από τον άνθρωπο. Συγγενής λέξεις μεταξύ άλλων Πνεύμα:. .

Ο μυημένος Αδδ:. Τέκτον μέσο των αισθητηριακών προσλήψεών του, έτσι όπως στην πρώτη περιοδεία κατά την μύηση του, όπου μετά την επαφή του με την Μάνα Γή, την θηλυκή παρθένο δύναμη έρχεται με δυσκολίες και κόπο ξαφνικά και χωρίς να το επιδιώκει να αισθανθεί τον άνεμο, την Πνοή:. , το Πνεύμα:. και να νιώσει μια μοναδική στιγμή αγαλλίασης, ανακούφισης, ευτυχίας ως αποζημίωση των κόπων του. Κατόπιν και ως συνέπεια των αναγνωσμάτων του έρχεται μέσο της Πνοής:. να αναζητήσει απεγνωσμένα έκφραση. Η Βίβλος, μας διδάσκει οτι “εν αρχή είναι ο λόγος…” και ο Λόγος:. για εμάς τους Τέκτονες:. είναι τριαδικός, είναι η πεμπτουσία, είναι η Αγάπη. Αυτή η κορύφωση συναισθήματος σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί, ψάχνει επείγοντος να βρει έκφραση έτσι ώστε να βρουν την Ροή τους οι ρευστές Φλόγες του και να αποτυπωθούν εις αέναων πάνω στη Μάνα Γή.

Ο μυημένος, η ετυμολογία του ρήματος μύω έχει όπως παρακάτω μύω (Α) (μτβ.) κλείνω («ὕπνος ἔμυσε κόρας», Ανθ. Παλ. 2. (αμτβ.), (για ανθρώπους και ζώα) κλείνω τα μάτια ή τα χείλια («μύω τε καὶ δέδορκα», Σοφ. 3. (για τα μάτια, το στόμα ή άλλο συστελλόμενο άνοιγμα) είμαι κλειστός, κλείνω, κλείνομαι 4. (για φυτά) ξηραίνομαι, μαραίνομαι («ἀστάχυσι μεμυμόσι ἐξ αὐχμοῡ», Φιλ.)5. μτφ. α) εξασθενώ, φθίνω («τῷ λιμῷ μεμυκότες», Ιώσ.)β) προσπαθώ να περιορίσω τη σκέψη μου, να μη σκέπτομαι τίποτε («μύσαντες τῷ λογισμῷ», Πλούτ.)γ) (για πόνο, θύελλα κ.λπ.) ησυχάζω, καταπραΰνομαι 6. κλείνω τα μάτια μου από πόνο ή φόβο. Έτσι μπορούμε να πούμε

ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΑΡΧΕΤΥΠΑ και ΣΤΟΝ ΤΕΚΤΟΝΙΣΜΟ

Καλησπέρα σας σας καλωσορίζω στο μαγικό κόσμο των συμβόλων.

Σκοπός του αποψινού μου πίνακα είναι να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον προκειμένου να κατανοήσετε τον πόσο σημαντικό ρόλο παίζει ο Τεκτονισμός στη ζωή μας, λόγω του ότι εκφράζει την ουσία της διδασκαλία του μεθοδικά, μέσω αλληγοριών και συμβόλων, προκειμένου να γίνει πλέον κατανοητή και αποτελεσματική για την βελτίωση του πνεύματος και της ζωής μας. Με αυτή τη μέθοδο η οποία επικαλείται και Βασιλική Τέχνη, διδάσκει τον άνθρωπο πώς να κυβερνά τον εαυτόν του.

Έτσι λοιπόν προσεγγίζοντας τον θεμελιώδη ρόλο των συμβόλων στην εσωτερική εξέλιξη του ανθρώπου και τους τρόπους με τους οποίους αυτά αφυπνίζουν τη συνείδηση, ερχόμαστε συνέχεια σε επαφή με έναν ολόκληρο κόσμο λέξεων, όρων και εικόνων, που επιδρούν άλλοτε επιφανειακά και άλλοτε πιο βαθιά στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.

Επιδρούν στη σκέψη και πολλές φορές στην εξελικτική πορεία μας, τόσο σε σχέση με το κοινωνικό σύνολο όσο και σε σχέση με τον εαυτό μας. Κι όμως, σπάνια συνειδητοποιούμε την επιρροή και τις αδιόρατες αλλά πραγματικές μεταβολές που ασκούν επάνω μας. Ένας ονειρικός κόσμος από μάγους, γίγαντες, μαγεμένες βασιλοπούλες, ιπτάμενα χαλιά, μυθικά βουνά και δάση, τέρατα, πλάσματα με παράξενες ιδιότητες, στοιχειακά και νάνοι, ζώα άγρια και ήμερα που μιλούν και κινούνται σαν άνθρωποι, θαυμαστές χώρες και βασίλεια πέρασαν μέσα από τη φαντασία μας και χαράχθηκαν στο υποσυνείδητό μας.

Και όλα αυτά, με τη συνεχή τους επανάληψη, αφήνουν τα ίχνη τους στον εσωτερικό μας κόσμο, άλλοτε συνειδητά, άλλοτε ασυνείδητα, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε ατόμου. Στη σύγχρονη εποχή ο συμβολισμός εξακολουθεί να κρατά μια εξέχουσα θέση στην καρδιά και το νου των ανθρώπων. Εκδηλώνεται μέσα από τη λαϊκή τέχνη όλων των λαών, η οποία είναι μία ανεξάντλητη πηγή συμβόλων. Εκδηλώνεται σε κάθε μορφή έκφρασης και δημιουργίας. Ένα μεγάλο μέρος του είναι συνυφασμένο με την εξέλιξη της ομαδικής ψυχής, το εγρηγορός, αυτό το οποίο γρηγορεί και επιτηρεί άγρυπνα – ένας φρουρός, ένας βοηθός), είναι ένας ενεργειακός ψυχικός οργανισμός, που συνδέει τα μέλη μιας οποιασδήποτε ομάδας ή κοινότητος. Είναι η «ομαδική ψυχή».

Πολλοί μελετητές, όμως, υποστηρίζουν ότι αργά ή γρήγορα η ανάγκη για εξερεύνηση νέων και ακατάληπτων μέχρι σήμερα ιδεών θα ξανανοίξει πλατιά αυτό το κανάλι της επικοινωνίας με το θησαυροφυλάκιο της εσωτερικής ύπαρξης. Πραγματικά, επειδή πάρα πολλά πράγματα βρίσκονται πέρα από τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης, οδηγούμαστε στη συχνή χρήση συμβολικών όρων για να παρουσιάσουμε έννοιες που δεν μπορούμε ούτε να προσδιορίσουμε, ούτε να καταλάβουμε απόλυτα. Επομένως, το σύμβολο είναι ένας όρος, όνομα ή εικόνα που, και όταν ακόμη μας είναι προσιτό στην καθημερινή ζωή, έχει πολύ περισσότερες σημασίες που προστίθενται στο συμβατικό και φανερό νόημά του. Έτσι, πολλές φορές το σύμβολο σημαίνει κάτι αόριστο, άγνωστο ή απόκρυφο για μας.

Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί και να γίνει απόλυτα κατανοητό ότι, το σύμβολο απεικονίζει κάτι ανώτερο και πιο αφηρημένο και ότι οδηγεί τη συνείδηση σε μία ανοδική και υπερβατική εξελικτική πορεία. Όμως, σε καμιά περίπτωση μια πρωταρχική ιδέα δε συμβολίζει ένα οποιοδήποτε αντικείμενο. Η σχέση ανάμεσα στο κατώτερο και στο ανώτερο είναι πάντα μονοσήμαντη στο πεδίο της συμβολικής και φιλοσοφικής σκέψης.

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε από τη μυθολογία ότι ο αετός είναι ένα από τα σύμβολα του Δία, του πατέρα των θεών και των ανθρώπων. Θα ήταν παράλογο και άτοπο, όμως, να ισχυριστεί κανείς ότι ο Δίας είναι ένα σύμβολο του αετού. Ακολουθώντας αυτό το μίτο της σκέψης οδηγούμαστε στη θεωρία του Λαντ Ριτ, ο οποίος επιμένει ότι «συμβολισμός είναι η επιστήμη των σχέσεων που συνδέουν το δημιουργημένο κόσμο με το δημιουργό, τον υλικό κόσμο με τον υπερφυσικό: Είναι η επιστήμη της αρμονίας που υπάρχει ανάμεσα στα επιμέρους τμήματα του σύμπαντος και στη δημιουργική αρχή που τα έφερε σε συνοχή. Αυτό σημαίνει ότι ένα φυσικό και

To Φως τής Αγάπης …(στέγαση)

Ο Νίκος Καζαντζάκης μας λέει: “Τι είναι η αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας. Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ”. Προϋποθέτει κατά συνέπεια ένα πολύ δύσκολο αγώνα, έναν ανηφορικό δρόμο, επώδυνο πολλές φορές ενάντια στο Εγώ του κάθε ανθρώπου.

Η Αγάπη Θεωρείται ως απαραίτητο συστατικό για την σωματική, ψυχική και πνευματική μας ευεξία. Έχει ευεργετικές ιδιότητες σε όλα τα επίπεδα. Είναι ο θεμέλιος λίθος που δρα θεραπευτικά  ενάντια στην θλίψη που βιώνει ο κάθε άνθρωπος, λειτουργεί δε σαν αντίβαρο, όταν ο κάθε άνθρωπος παλεύει έχοντας να αντιμετωπίσει τις δικές του προκλήσεις και αντιξοότητες που εμφανίζονται στην ζωή του και να δώσει λύσεις στα προβλήματα που τον ταλανίζουν.

Ένας από τους πλέον σημαντικούς πυλώνες του Τεκτονισμού θεωρείτε ότι είναι η αγάπη, η οποία ως Βασική επιδίωξη, την οφείλει προς όλους τους ανθρώπους, μέσα στο πνεύμα της παγκοσμίου αδελφότητας και δικαιοσύνης,

. Δανείζομαι αποσπασματικά μερικές φράσεις περί αγάπης από τυπικά του 1ου βαθμού

· Το Φως τής Αγάπης, το οποίον ενώνει και συντονίζει πάσαν την πλάσιν.

· Είθε η Αγάπη να βασιλεύει μεταξύ τών ανθρώπων.

· Είθε αύται να θερμάνουν την καρδίαν υμών εν τη προς τον πλησίον Αγάπη .

· Είθε εις το μέλλον  η Αγάπη  να πρωτοστατεί παντός λόγου και παντός έργου υμών.

· Υπόσχομαι ωσαύτως προς τους αδελφούς μου Αγάπην και αρωγήν εις τας ανάγκας αυτών.

«Η Τεκτονική, ανιδιοτελής Αγάπη, είναι η κατάσταση που ξεπερνάει κάθε νόηση ή συναίσθημα. Ουσιαστικά δεν έχει κανένα ορατό αντίκτυπο σε μας, παρά μόνο μια εσωτερική αρμονία και γαλήνη που προέρχεται από το βίωμα της Τεκτονικής διδασκαλίας, την ερμηνεία των συμβόλων, των αλληγοριών και των μύθων και η οποία εξαπλώνεται μέσα μας σε όλα τα επίπεδα.

Η ενέργεια της Τεκτονικής Αγάπης είναι η πιο δυνατή, δημιουργική και θεραπευτική δύναμη που υπάρχει στο σύμπαν. Μας μαθαίνει να αγαπάμε χωρίς καμία στόχευση τους συνανθρώπους μας με όλη μας την καρδιά, με όλη μας την ψυχή και με όλο μας το πνεύμα. Να αγαπάμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας. Και φυσικά να αγαπάμε τον εαυτό μας γιατί μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να αγαπήσουμε και τους άλλους.

Αυτό το γεγονός είναι που μπορεί να μας φέρει περισσότερη χαρά και ευτυχία από οτιδήποτε άλλο. Η ανιδιοτελής χωρίς όρια Αγάπη υπερνικά τα πάντα και εξαφανίζει τη δυσαρμονία, το φόβο και την ατέλεια. Αυτή μας βοηθάει να μη μένουμε προσκολλημένοι με εμμονή σε κατώτερα συναισθήματα που μας φθείρουν και μας γεμίζει ολοκληρωτικά.

Όταν βιώσουμε την αγάπη μέσα μας μπορούμε να αγαπήσουμε όλο τον κόσμο, χωρίς διακρίσεις και προσωπικές επιλογές που πηγάζουν από την ανάγκη έκφρασης της καθορισμένης ατομικότητας και του Εγώ. Το συναίσθημα που μας κατακλύζει με αυτές τις συνθήκες, μας κάνει να καταλαβαίνουμε τη διαφορά μεταξύ της ανθρώπινης αγάπης που έχουμε για τα προσφιλή μας πρόσωπα και της συμπαντικής Τεκτονικής Αγάπης που ενώνει και συντονίζει ολόκληρη την πλάση».

Είπον

Τεκτονικά Δρώμενα

Το Μυστρί του Διδασκάλου.

Στα τελετουργικά των αρχαίων και Αποδεδεγμένων Τεκτόνων εμφανίζονται μια σειρά από εργαλεία, συμβολικά βέβαια, τα οποία αποδίδονται στον Τέκτονα διδάσκαλο. Μπορούμε να αναφέρουμε μερικά εξ αυτών όπως είναι το μυστρί, το νήμα στην απλή μορφή του και με την τροχαλία περιτύλιξης.

Το μολυβδοκόντυλο, που μπορεί να θεωρηθεί ως το κατ' εξοχή εργαλείο του Διδασκάλου, ως όργανο του γραπτού λόγου.

Το σύμπλεγμα Γνώμονα και του Διαβήτη με διαφορετικές σχετικές θέσεις των σκελών του δεύτερου ως προς τον πρώτο.

Ο "κανόνας" που ως νομική έννοια, εννοεί την κατευθυντήρια γραμμή αρχής δικαίου και υπονοεί την προσήλωση στη γραμμή του καθήκοντος.

Ας αναλύσουμε όμως σήμερα περισσότερο το “Μυστρί” .

Ετυμολογικά το Μυστρί, Ελληνιστί "μυστρίον" που πλάστηκε από το θέμα του αρχ. "μυστίλη " μάζα ψωμιού σε σχήμα κουταλιού, με το οποίο έτρογαν τον ζωμό"
Κυριολεκτικά κατά την εκπαίδευση και την άσκηση στη χρήση των εργαλείων του, ο μάστορας διέρχεται μια σταδιακή πορεία από εργαλείο σε εργαλείο και από διεργασία σε διεργασία που αυτά συνεπάγονται, μέχρι να κατακτήσει την τέχνη. Σύμφωνα με τις ανάλογες Οικοδομικές Παραδόσεις, το πιο δύσκολο εργαλείο είναι το μυστρί και το αποκορύφωμα της μαστορικής τέχνης είναι η χρήση του. Το μυστρί χειρίζεται το κονίαμα, το τσιμέντο, κατά ποικίλους τρόπους, με αποτέλεσμα να επιτυγχάνεται, με την βοήθεια και άλλων εργαλείων, το ορθό συνεκτικό χτίσιμο.
'Ετσι, ο τέλειος μάστορας, είναι ο δια του "μύστρου" επιδέξιος χειριστής του τσιμέντου της Αγάπης. Ο τέλειος μάστορας είναι ανδρόγυνος, είναι εκείνος που κατάφερε να αποδίδει το προϊόν της εργασίας του ως αποτέλεσμα της συνέργειας της αγάπης και της σοφίας του, της καρδιάς του και του μυαλού του. Στο τραγούδι " Του Γιοφυριού της 'Αρτας" λέει σε ένα σημείο

"ένας πιχάει με το μυστρί, κι άλλος με τον ασβέστη, παίρνει κι ο πρωτομάστορας και ρήχνει μέγα λίθο...".
Το μυστρί είναι εργαλείο ανδρόγυνο, έχει και την αιχμηρότητα του αρσενικού και την απαλότητα του θηλυκού, είναι η διαυγής καρδιά. Αν θέλουμε λοιπόν τα "κτίσματά" μας στη ζωή να στεριώσουν, ας μάθουμε να χρησιμοποιούμε με το "μυστρί" μας το τσιμέντο της αγάπης μας.

Ο Albert G. Mackey το απόδωσε ως εργαλείο για την τοιχοποιία, το οποίο υιοθετήθηκε αργότερα από τους Ελευθεροτέκτονες, ως το ιδιότυπο εργαλείο εργασίας του βαθμού του Τέκτονος Διδασκάλου.

Το Μυστρί κατά την δόμηση της τοιχοποιίας επενεργεί στα συνδετικά υλικά, όπως το τσιμέντο, και έτσι επιτυγχάνεται η σύνδεση των επί μέρους μερών του κτηρίου σε μια κοινή μάζα.

Συμβολικά δε υιοθετούμε στη συνείδησή μας τη χρήση του με τα συνδετικά στοιχεία της αγάπης, της αρωγής, της αλήθειας, της καλοσύνης, της δικαιοσύνης που μπορεί να ενώσει όλα τα μέλη της Τεκτονικής οικογένειας σε όλο τον κόσμο, υπό την σκέπη του φυσικού Νόμου, του πνευματικού και του ηθικού κόσμου, που διέπει το σύμπαν και ρυθμίζει τας ψυχάς και τας διανοίας ημών.

Το Μυστρί είναι ένα σημαντικό σύμβολο και υιοθετήθηκε σε πολλά εργαστήρια του κόσμου, αρχής γενομένης στις Αγγλικές στοές κατά την διάρκεια των εργασιών τους.

Στη συνέχεια παράλληλα με την Αγγλία εξαπλώθηκε στο εξωτερικό, και πιθανόν γιαυτό οι αμερικανικές Στοές εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν ως το μοναδικό Εργαλείο Εργασίας του Διδ:. Τέκτονος.

Σε ένα από τα πρώτα τεκτονικά βιβλία του Πρέστον, στην Αγγλία το 1792, παρουσιάζεται φωτογραφία Σεβ:. Διδ:. και στην επεξήγηση το Μυστρί αναφέρεται ως ένα από τα σύμβολα που παρουσιάζονται στο Σεβ:. Διδ:. κατά την εγκατάστασή του.

Στην συνέχεια όταν το τελετουργικό ανανεώθηκε το 1813, το μυστρί φαίνεται να μην μνημονεύεται στην Τεκτονική Τέχνη, όπου θεωρήθηκε ξεπερασμένο .

Ωστόσο, στη Σκωτία το μυστρί χρησιμοποιήθηκε ως κόσμημα του Δοκιμαστή, θέλοντας να δηλώσουν με αυτόν τον τρόπο ότι : Το μυστρί διδάσκει ότι τίποτα δεν μπορεί να ενωθεί χωρίς το κατάλληλο εργαλείο για το συνδετικό υλικό ενώ η τελειότητα του κτιρίου εξαρτάται άμεσα και από την κατάλληλη ποιότητα του υλικού.

Έτσι λοιπόν η φιλανθρωπία, ο δεσμός της τελειότητας και της κοινωνικής ένωσης, πρέπει να ενώσουν τους Τέκτονες, όπως ενώνουν οι ακτίνες ενός κύκλου, που εκτείνονται από το κέντρο του, το κάθε σημείο της περιφέρειας. Κατ΄ αυτήν την ένια η αρχή της παγκόσμιας καλοσύνης μπορεί να διαχυθεί σε κάθε μέλος της κοινωνίας.

Όπως απλώνει το τσιμέντο ο μάστορας με το μυστρί για να μετατρέψει το κτήριο σε μια άθραυστη και στιβαρή μάζα, έτσι και ο αδ. Διδ το χρησιμοποιεί εμβληματικά για το ευγενικό και ένδοξο σκοπό της εξάπλωσης του τσιμέντου της αδελφικής αγάπης. Αυτό το τσιμέντο που ενώνει τα μέλη της αδελφότητος σε μια ιερή παγκόσμια κοινότητα και κοινωνία Αδελφών, μεταξύ των οποίων καμία φιλονικία και διαμάχη δεν χωράει μεταξύ τους.

Στις Σκανδιναβικές χώρες, οι τέκτονες στις στοές τους φορούσαν το μυστρί ως κόσμημα. Οι μαθητές και οι εταίροι φορούσαν ένα ασημένιο μυστρί ενώ οι Διδδ:. το χρυσό.

Αυτές οι χώρες χρησιμοποιούν δύο ομάδες εργαλείων εργασίας, και τα δύο σύνολα εξηγούνται στον πρώτο βαθμό. Η πρώτη ομάδα αποτελείται από το γνώμονα των 90 μοιρών, το αλφάδι, τον κανόνα την στάθμη.Το δεύτερο σετ αποτελείται από το μυστρί, το σφυρί και τον διαβήτη.

Το μυστρί είναι πολύ γνωστό στην ευρωπαϊκή ήπειρο, ενώ στην Γαλλία, υπάρχει ένα έθιμο όπου ο υποψήφιος Εταίρος πρέπει να πραγματοποιήσει πέντε αναζητήσεις γύρω από τον Ναό, δηλ. συμβολικά πέντε ταξίδια, όπου σε κάθε ταξίδι φέρει ένα διαφορετικό εργαλείο, το σφυρί και το καλέμι, το γνώμονα και τον διαβήτη, τον χάρακα, και στο πέμπτο και το τελευταίο ταξίδι, το μυστρί

Στις στοές των διάφορων αμερικανικών πολιτειών, αλλά και στις καναδικές Στοές, περιλαμβάνουν στο τυπικό τους, το Μυστρί ως το μοναδικό εργαλείο που χρησιμοποιείται στο τρίτο βαθμό.

Στην Εγκυκλοπαίδεια του ο Mackey αναφέρει ότι:

Αυτό το εργαλείο θεωρείται το κατάλληλο Εργαλείο Εργασίας ενός Τέκτονα Διδ., διότι στον Τεκτονισμό , ο μαθητής ασχολείται με την προετοιμασία του ακατέργαστου λίθου, χρησιμοποιώντας την σφύρα και την σμίλη, προσπαθώντας να δώσει το σωστό σχήμα, ο εταίρος συνεχίζει για την τελειοποίηση με τη βοήθεια του γνώμονα, του κανόνα και της την στάθμης αλλά ο Δάσκαλος μόνος του πλέον, έχοντας εξετάσει την ορθότητα και τελειότητα του σχήματος και προκειμένου να αποδείξει ότι είναι άξιος εμπιστοσύνης , τοποθετεί τον λίθο στην κατάλληλη θέση, απλώνοντας, με το μυστρί, το τσιμέντο που τον σταθεροποιεί ώστε να είναι ακλόνητος.

Ο Robert Macoy, στο βιβλίο του "Το Τεκτονικό Τελετουργικό", μας πληροφορεί ότι το μυστρί είναι ένα εργαλείο το οποίο χρησιμοποίησαν κτιστάδες για να απλώσουν το τσιμέντο που ενώνει τα μέρη του κτιρίου σε μία κοινή μάζα, αλλά εμείς, ως Ελεύθεροι και Αποδεδεγμένοι Τέκτονες, διδάσκουμε τη χρήση του για την εφαρμογή του ευγενή και ένδοξου σκοπό της εξάπλωσης του τσιμέντου της αδελφικής αγάπης και της στοργής.

Αυτό το τσιμέντο που μας ενώνει σε μια ιερή ενότητα ή μια κοινωνία φίλων και αδελφών, μεταξύ των οποίων δεν πρέπει να υπάρχει ποτέ διαμάχη και διχόνοια, αλλά η άμιλλα του στο να εργαζόμεθα για τον κοινό σκοπό.

Αυτό το καθήκον, όπως το μνημονεύει ο Macoy, παρέμεινε διαχρονικά αναλλοίωτο μέχρι σήμερα για όλους του Ελευθροτέκτονες. Το μυστρί εξακολουθεί να είναι ένα αξιοσέβαστο τεκτονικό Εργαλείο σε ολόκληρο τον κόσμο έστω και αν δεν το χρησιμοποιούμε καμιά φορά για εμάς τους ιδίους, πλην όμως έτσι και αλλιώς μας δίνει ένα δυνατό ηθικοπλαστικό συμβολισμό:

Το μυστρί συμβολίζει την αγάπη ανάμεσα στους αδελφούς και το χτίσιμο του ναού της ανθρωπότητας, του Ναού της ψυχής μας.

Είπον

Τεκτονικά Δρώμενα