ΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ ΓΕΩΜΕΤΡΕΙ...

Η ανωτέρω εικαστική σύνθεση ανήκει στον μυστικιστή/οραματιστή ζωγράφο Ουίλιαμ Μπλέικ και φέρει την ονομασία "Ο Αρχαίος των Ημερών", απεικονίζοντας την έμπνευση του καλλιτέχνη σε σχέση με το ΄Υπατο Ον...

Επειδή κάθε εικαστική ή πνευματική σύλληψη συνιστά τον αντικατοπτρισμό των εσωτερικών/ψυχικών και διανοητικών αντιλήψεων που διακατέχουν τον δημιουργό του, αναμφίβολα το ίδιο ισχύει και στην προκειμένη περίπτωση, μη μπορώντας να αποτελέσει το έργο του Μπλέϊκ την εξαίρεση αυτού του κανόνα...

Αποτύπωσε λοιπόν αυτός ο δαδούχος του χρωστήρα, τον Μέγα Γεωμέτρη του Σύμπαντος, όπως των αντιλαμβανόταν με τα μάτια της ψυχής του, απεικονίζοντάς τον ως μία σεβάσμια μορφή, η οποία προβάλλει μέσα από την εκπύρωση του Ηλίου και την διάχυση του Φωτός στο κοσμικό στερέωμα. Παριστάνεται κρατώντας τον γνώμονα, σύμβολο της επιστήμης της γεωμετρίας και της ακρίβειας, υποβάλλοντας σε έναν αρμονικό διακανονισμό σύμπασα τη Δημιουργία...

Η εικαστική περιγραφή του Υπάτου Όντος από τον Μπλέϊκ, αναμφίβολα προσιδιάζει στην πλατωνική περιγραφή που πραγματοποιείται στον διάλογο "Τίμαιος", όπου ο Αριστοκλής/Πλάτων, περιγράφει την Κοσμική Διάνοια ως τον θεϊκό Τεχνίτη. Σ΄ αυτή τη μορφή αναμφίβολα ταιριάζει η περιγραφή "Μέγας Αρχιτέκτων ή Γεωμέτρης του Σύμπαντος", ο οποίος για τους αρχαίους μυσταγωγούς και τους συνεχιστές αυτής της πορείας, αναδεικνύεται στο πρόσωπο του Δία-Ζευγνύοντος, της ενοποιού δηλαδή αρχής των κοσμικών πολικοτήτων.

Η Γεωμετρία περί της οποίας γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο κείμενο αυτό, δεν αφορά καθεαυτή την επιστήμη της μέτρησης και των υπολογισμών, αλλά προσλαμβάνει ευρύτερο περιεχόμενο και αλληγορική διάσταση και σημασία, εννοώντας τη συμμετρία, την αναλογία, τις αρμονικές σχέσεις και τους αόρατους νόμους που διέπουν κάθε έκφανση στο γήϊνο πεδίο, αλλά όχι μόνο σε αυτό... Πραγματικά στην φύση υφίστανται πολλοί μαθηματικοί τύποι και συμμετρικές διαστάσεις, από την κρυσταλλική δομή των πετρωμάτων μέχρι τον γενετικό πυρήνα του ανθρώπου...  

Η ΑΛΗΘΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΜΥΣΤΗΡΙΑΚΗΣ ΥΦΗΣ...

Θεμέλια βάση του αρχαίου Ελληνικού Πνευματικού Πολιτισμού και πηγή όλων των τελουμένων στον ελλαδικό χώρο μυστηρίων, αναμφίβολα αποτελεί η κληρονομιά που μας μεταδόθηκε από τον Θεολόγο Ορφέα. Πρόκειται δίχως άλλο για την αρχαιότερη ελληνική φιλοσοφική κοσμολογική θεώρηση. 

Η απόπειρα χρονολόγησης της Ορφικής φιλοσοφικής κοσμολογίας επιτυγχάνεται μέσω της χρονολογήσεως των Ορφικών Ύμνων,αλλά όχι μόνον, με γνώμονα αστρονομικές παρατηρήσεις. Αντιλαμβανόμενοι την κορυφαία θέση του Θεολόγου Ορφέα, όσο και ότι πρώτος παρουσίασε την φιλοσοφική κοσμολογία, γίνεται κατανοητό το γιατί σχεδόν όλοι οι μεταγενέστεροι Έλληνες φιλόσοφοι ασπάσθηκαν τις κοσμολογικές θέσεις του. Η Θεολογική αναμόρφωση που επέφερε ο μέγιστος αυτός Θεολόγος των Ελλήνων έγινε αποδεκτή από τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τους συνεχιστές της πλατωνικής Ακαδημίας.

Η Ορφική Θεολογική παράδοση, έχει διαμέσω των αιώνων, διαποτίσει ολόκληρη την αρχαία Ελληνική γραμματεία και διείσδυσε στους μυστηριακούς ορίζοντες, σε τέτοιο βάθος, ώστε η αρχαία Ελληνική μυστηριακή πραγματικότητα, να ευθυγραμμίζεται με τις ορφικές αρχέγονες δοξασίες...
Ο Ορφισμός, πηγή της υπέρτατης Γνώσεως, αποτελεί την πρώτη συγκροτημένη Ελληνική μυστηριακή θρησκεία, οι ρίζες της οποίας ανάγονται στην προϊστορική αρχαιότητα. Ο εμπνευστής της φανέρωσε με τις διδασκαλίες του τον σκοπό της ζωής, τον λόγο γεννήσεως του κόσμου και των θεϊκών οντοτήτων. Διαμέσου των «Ορφικών», βιβλία με ιερό περιεχόμενο στα οποία διασώζονται πολλές από τις διδασκαλίες του Θεολόγου Ορφέα, συνετελέσθη η αποκάλυψη του αληθινού Λόγου, των μυστηρίων της ψυχής και της σχέσεώς της προς το σώμα.
Σε μία αρχέγονη εποχή όπου επικρατούσε η σεληνιακή λατρεία, οι ιερείς της Ροδόπης υποδέχθηκαν τον φωτεινό Ορφέα, όταν επέστρεψε από την Αίγυπτο όπου μετέβη για να "εκλοχεύσει" (διδάξει) τον Ιερό Λόγο, ως Λυτρωτή. Αυτός καθιέρωσε τη βασιλεία του Δία στη Θράκη και του Απόλλωνα στους Δελφούς, έθεσε τις βάσεις του Αμφυκτιονικού Συνεδρίου, μία ιερατική θεσμοθεσία Πόλεων-Κρατών που υπήρξε η απαρχή της πολιτικής ενώσεως των Ελλήνων. Τέλος με τη δημιουργία των Μυστηρίων διαμόρφωσε τη θρησκευτική ψυχή της πατρίδας του.

Από τον Θεολόγο Ορφέα που καθιέρωσε στην Θράκη μυστηριακά ιερουργικά δρώμενα ηλιακής υφής, έλαβε η δοξασία των θείων δυνάμεων την ονομασία "Θρησκεία" (παραγόμενη δηλαδή από την Θράκη), ενώ αργότερα η πλατωνική φιλοσοφική και μυστηριακή σκέψη τεκμηρίωσε την ύπαρξη των θείων δυνάμεων και την αθανασία της ψυχής...

Στην κορυφή της ορφικής μυήσεως, ο φωτεινός Μυσταγωγός Ορφεύς, συγκέρασε τη θρησκεία του Δία με τους λατρευτικούς τύπους του Διονύσου. Οι μύστες λάμβαναν από τα διδάγματά του το αγνό φως των υπέρτατων αληθειών. Κατ' αυτό τον τρόπο έγινε ο αρχιερέας της Θράκης, μέγας ιερέας του Ολυμπίου Δία, και για τους μύστες ήταν αυτός που τους εισήγαγε στην λατρεία που ξεκινά από τον Απόλλωνα και φθάνει έως τον Ουράνιο Διόνυσο.
Απόλλων και Διόνυσος ισορροπούν και συγκεράζουν το στοιχείο της Τάξεως και της Πνευματικότητος με το στοιχείο του εκστασιασμού, καλύπτοντας την διττότητα του Είναι...

Διδάγματα χαραγμένα στην πέτρα!!

Διδάγματα χαραγμένα στην πέτρα- η στήλη του Μαθητή στο παρεκκλήσι του Ρόσλυν

«Δύο μίλια μακρύτερα είδαμε το παρεκκλήσι του Ρόσλυν […] η ιστορία που μας αφηγήθηκαν αναφέρει ότι ο Διδάσκαλος (σημ.: ο μύθος αναφέρει ότι πριν φύγει διέταξε το Μαθητή να σκαλίσει μια στήλη αποσκοπώντας στην αποτυχία του) ταξίδεψε μακριά σε αναζήτηση όμορφων σχεδίων, αλλά πριν την επιστροφή του ο Μαθητής είχε κατασκευάσει μια στήλη η οποία όχι μόνο ξεπερνούσε οτιδήποτε θα μπορούσε αυτός να δημιουργήσει αλλά και οτιδήποτε είχε ποτέ του δει, για αυτό το λόγο τον σκότωσε (σημ.: παραδίδεται ότι τον σκότωσε χτυπώντας στον στο μέτωπο με μια σφύρα)» Thomas Kirk, "Account of a Tour in Scotland" 1677

«Ο μύθος αναφέρεται στην αποτυχία του Τέκτονα Διδασκάλου να εκτελέσει το κύριο καθήκον του της καθοδήγησης του Μαθητή και αντί αυτού, στην σκευωρία που εξυφαίνει για να τον δυσφημίσει και να διεκδικήσει την δόξα για τον εαυτό του. Το σχέδιο του όμως έχει αντίθετο αποτέλεσμα αφήνοντας στην μνήμη την δολιότητα του Τέκτονα Διδασκάλου αντί της υψηλής τέχνης του, ενώ το κάλος που δημιούργησε ο Μαθητής παραμένει το ανεξίτηλο μνημείο του στο χρόνο.

Η ιστορία αυτή διδάσκει τρία Τεκτονικά διδάγματα που δε θα πρέπει να ξεχνάμε.

• Πρώτον, είναι καθήκον κάθε Τέκτονα Διδασκάλου να ενθαρρύνει και να περιβάλλει με τις γνώσεις και τα εργαλεία που χρειάζονται κάθε Αδελφό Τέκτονα για να επιτύχει στο έργο του. Κάθε Μαθητής διδάσκεται ότι κάθε μελλοντικό ηθικό και Τεκτονικό οικοδόμημα θα ολοκληρωθεί πραγματικά με άριστο τρόπο μόνο αν εργάζεται δίπλα στον “αρχιεργάτη” της Στοάς του – συμβολικά αντιπροσωπευόμενο από τον Σεβάσμιο Διδάσκαλο της Στοάς. Αυτό, με τη σειρά του απαιτεί από τον Διδάσκαλο να διδάσκει τον Ελευθεροτεκτονισμό σε εκείνους με τους οποίους είναι επιφορτισμένος και ειδικά σε κάθε νέο Τέκτονα.

• Δεύτερον, διδασκόμαστε να περιορίζουμε τα πάθη μας και να τα κρατάμε εντός των απαιτούμενων ορίων. Η εστιασμένη ενέργεια είναι ευλογία, ο ανεξέλεγκτος θυμός και οργή είναι καταστροφικά για κάθε κοινωνία και ειδικά για την Τεκτονική. Η ζήλια δεν έχει θέση στον Ελευθεροτεκτονισμό, γιατί – όπως διδασκόμαστε- ο Τέκτονας επιτυγχάνει μόνο μέσα στο περιβάλλον εκείνων με τους οποίους μπορεί να συνεργαστεί και να συμφωνεί.
• Τελευταίο, υπάρχει ακόμα ένα δίδαγμα που πηγάζει από τον παλιό μύθο της Στήλης του Μαθητή του παρεκκλησίου του Ρόσλυν: το δίδαγμα ότι πρέπει να πράττουμε εκείνο που απαιτείται, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο που μπορούμε, ανεξαρτήτως των συνεπειών. Είναι πιθανό ο Μαθητής να γνώριζε ότι θα αντιμετώπιζε πρόβλημα αν ολοκλήρωνε το σκάλισμα της στήλης την οποία ο Διδάσκαλος ήθελε να ολοκληρώσει ο ίδιος. Όμως το έκανε θέλοντας να δημιουργήσει ένα έργο απαράμιλλου κάλους. Αυτή η σφοδρή επιθυμία υπερίσχυσε κάθε άλλης πιθανότητας»

Απόσπασμα από το το άρθρο The Death of a Craftsman - John Cooper (Past Grand Master - Grand Lodge of California),
California Freemason - τεύχ. 8ος-9ος 2011

Silence Serenity

Προέλευση της λέξης "Mason"

Αλλ’ επειδή και είπαμεν περί των ειρημένων δυσσεβειών, αιρέσεων αναθεματισμένων, ας πούμεν και περί αυτής, όπου εις τους καιρούς μας κρημνίσθηκε και έφθασε κ’ εις τόπους τους δικούς μας. Εις την οποίαν, λεν, πολλοί έπεσαν Ευρωπαίοι ως και ρηγάδες, ιερείς, Λατίνοι και σπουδαίοι.»
(Ιερομόναχος Καισάριος Δαπόντες)

« Τα λόγια του Αιδεσιμότατου George Oliver προσφέρουν ένα συμπέρασμα για την προέλευση της λέξης που ανάγεται στο μύθο : “Η λέξη "Μασονία (Masonry) ", όταν πρώτα υιοθετήθηκε, ήταν απλώς μια αλλοίωση της έκφρασης [...]"sum in medio cœli(είμαι στη μέση του ουρανού)" […] η ονομασία αποδόθηκε στην επιστήμη περίπου το 3490A.M*. , όταν ο Πυθαγόρας […] έκανε πολλές προσθήκες στα μυστήρια της χώρα καταγωγής του[…].”

*Anno Mundi

Άλλες ευφάνταστες ιδέες για την ετυμολογία της λέξης "Mason" βρίσκονται στην αμερικανική εγκυκλοπαίδεια Masonry Defined που είναι ένα κολάζ από άρθρα που έχουν ληφθεί από άλλες Τεκτονικές εγκυκλοπαίδειες και λεξικά. Η Εγκυκλοπαίδεια, απαριθμεί τις ακόλουθες, εν μέρει ασαφείς, επεξηγήσεις που έχουμε αριθμήσει για μια καλύτερη επισκόπηση:

1. [...] κάποιος συγγραφέας στο "European Magazine", το Φεβρουάριο του 1792, ο οποίος υπογράφει με το όνομα George Drake, υπολοχαγός πεζοναυτών, προσπαθεί να εντοπίσει τους Τέκτονες στους Δρυίδες, και υποστηρίζει ότι η λέξη Μασόνος (Mason) προέρχεται από την φράση "May's on" (Ma(y)son), δηλ. τo μήνα Μάιο (May) σε σχέση με την πρωτομαγιά ,τη μεγάλη γιορτή των Δρυίδων, και τη λέξη "on" να σημαίνει άνθρωποι ,όπως στα γαλλικά χρησιμοποιούν το "on dit" (λένε ) για την έκφραση "homme dit" [ οι άνθρωποι μιλάνε...(λένε )]. Σύμφωνα με αυτό υποδηλώνει τους "Ανθρώπους του Μαϊου" (Men of May) . Η ερμηνεία αυτή όμως δεν είναι πρωτοτυπία του Drake, καθώς ο ορισμός αυτός αναδείχτηκε το 1766 από τον Cleland, στα δοκίμιά του "The Way to Things in Words" , και στο "The Real Secret of Freemasons".

2. Ο Hutchinson [...] τείνει να πιστεύει ότι η λέξη "Mason" “προέρχεται από μια γλώσσα η οποία έχει ισχυρές διακρίσεις σε σχέση με τη φύση της κοινωνίας, και ότι δεν έχει καμία σχέση με τους αρχιτέκτονες”, και αναζητά τη ρίζα στην ελληνική γλώσσα. Έτσι νομίζει ότι η λέξη "Mason" μπορεί να έχει προέλθει από τη φράση "Mao Soon"(Ζητώ Σωτηρία), ή από τη λέξη "Μύστες" και ότι η λέξη Masonry δεν είναι παρά μία αλλοίωση της λέξης "Mesouraneo" («Μεσουρανώ» είμαι στη μέση του ουρανού), ή ότι προέρχεται από την λέξη "Mazourouth", ένα αστερισμό που αναφέρεται στον Ιώβ, ή από τη λέξη "Mysterion" (Μυστήριο).

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Σε όλες σχεδόν τις θρησκείες, ως γνωστόν, ο κεντρικός τους ήρωας πεθαίνει και κατόπιν ανασταίνεται κατά την εαρινή ισημερία π.χ. ο Καδμίλος των Καβείρων, ο Άδωνις των Φοινίκων, ο Κρίσνα των Ινδουιστών, ο Διόνυσος στην Ελληνική θρησκεία και ο Ιησούς στην Χριστιανική Θρησκεία. Αυτό σημαίνει ότι αυτός ο Θάνατος και η εν συνεχεία Ανάσταση έχουν κάποια κρυμμένη σημασία και συμβολίζουν κάτι βαθύτερο που μόνον οι βαθειά μυημένοι καταλαβαίνουν ενώ οι αμύητοι το θεωρούν ως απλό ιστορικό γεγονός. Επίσης είναι αξιοπρόσεκτο ότι ο θάνατος του κεντρικού ήρωα είναι πάντα οδυνηρός.

Στον χριστιανισμό, η αλληγορική εικόνα του ΘΑΝΑΤΟΥ και της εν συνεχεία ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ εμφανίζεται με τον οδυνηρό σταυρικό θάνατο του Ιησού και ακολούθως την ανάστασή του. Ο θάνατος και εν συνεχεία η ανάσταση του Ιησού δεν τιμάται από τον χριστιανισμό σε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία, όπως θα έπρεπε να γίνει αν επρόκειτο για ένα ιστορικό γεγονός αλλά κατά την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας. Εδώ έχει ιδιαίτερη σημασία να επισημανθεί ότι έχει συνδυαστεί με τα αστρονομικά γεγονότα της εαρινής ισημερίας του Ηλίου και την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία. Επίσης η σχετική παράδοση αναφέρει επίσης ότι ο Ιησούς μετά την ανάστασή του παραμένει στο γήινο επίπεδο και εμφανίζεται συχνά στους μαθητές του επί 40 ημέρες και κατόπιν έχουμε την ΑΝΑΛΗΨΗ του και την απομάκρυνσή του από το γήινο επίπεδο και η οποία γίνεται λίγο πριν από την θερινή τροπή του Ηλίου. Και για να τα συνοψίσουμε έχουμε: θάνατο, ανάσταση (κατά την εαρινή ισημερία και μάλιστα μετά την πρώτη πανσέληνο) και ανάληψη κατά την θερινή τροπή του Ηλίου.

Για να κατανοήσουμε καλύτερα το θέμα του θανάτου, της ανάστασης και της ανάληψης που αποτελούν το επίκεντρο του χριστιανισμού θα προσφύγουμε στην Ελληνική παράδοση. Στην Ελληνική παράδοση έχουμε τους πλέον αποκαλυπτικούς συμβολισμούς σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση που συμβαίνουν κατά την εαρινή ισημερία ως και την ανάληψη που λαμβάνει χώρα κατά την θερινή τροπή του Ηλίου. Επίσης με βάση την Ελληνική παράδοση θα εξετάσουμε την ιδιαίτερη σημασία της πρώτης πανσελήνου.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ.

ΣΤΑ ΟΡΦΙΚΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ κατά την εαρινή ισημερία συνέβαινε ο θάνατος του Διονύσου του Ζαγρέως ο οποίος κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Αυτό σημαίνει ότι ο Διόνυσος πεθαίνει με έναν οδυνηρό θάνατο (όπως ο Ιησούς). Όμως παρεμβαίνει η Θεά Αθηνά (δηλαδή το σοφό πνεύμα) και σώζει την καρδιά του, η οποία θεωρείται ως η έδρα της ψυχής του και την τοποθετεί στην κνήμη του πατρός της Διός όπου κυοφορείται και κατόπιν γεννάται εκ νέου αλλά τώρα από την φύση του Ολυμπίου Διός (δηλαδή του υπάτου πνεύματος του ηλιακού μας συστήματος), ως Διόνυσος ο Άνθιος, ο οποίος κατόπιν μεταμορφώνεται στον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

Ο συμβολισμός αυτός των ορφικών δείχνει ότι ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς πεθαίνει ως χθόνια θεότητα (του γήινου επιπέδου) και κατόπιν ανασταίνεται ως Διόνυσος ο Ελευθερέας δηλαδή ως ελευθερωτής των ανθρωπίνων ψυχών εκ των δεσμών της ύλης και της εν γένει υλοβαρούς τους φύσεως που τώρα είναι ουράνια θεότητα. Ο θάνατος του Διόνυσου του Ζαγρέα συμβολίζει, κατά την ελληνική παράδοση, τον θάνατο της τιτανικής του φύσεως. Τιτανική φύση έχει κάθε οντότητα που βρίσκεται στο ανθρώπινο επίπεδο και έχει πάθη και γενικά ελαττώματα και κακίες συνεπώς θάνατος της τιτανικής φύσεως του ανθρώπου είναι ο θάνατος των παθών του δηλαδή η αποβολή των ελαττωμάτων του. Κατόπιν ανασταίνεται και μεταμορφώνεται σε ουράνια θεότητα, τον Διόνυσο τον Ελευθερέα.

ΣΤΑ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ η εαρινή ισημερία συμβολιζόταν με την απελευθέρωση της Περσεφόνης από το βασίλειο του Πλούτωνα (δηλαδή την ανάστασή της από το βασίλειο του Πλούτωνα). Την απελευθέρωσή της την πραγματοποιεί ο Διόνυσος ο Ελευθερέας (που είναι πλέον ουράνια θεότητα), ο οποίος την μεταφέρει στον Όλυμπο (δηλαδή την ανάληψή της στα ουράνια επίπεδα) όπου η Περσεφόνη μεταμορφώνεται και αυτή σε ουράνια θεότητα.

Ο συμβολισμός αυτός των Ελευσίνιων μυστηρίων, δείχνει και την περαιτέρω δράση των πνευματικών οντοτήτων. Επίσης θεωρούσαν ότι η εαρινή ισημερία αντιπροσωπεύει τον θάνατο της τιτανικής φύσεως των ανθρωπίνων ψυχών και την μεταμόρφωσή και την αναγέννησή της στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου με την απόκτηση της αιωνίας ζωής δηλαδή ζωής η οποία δεν διέρχεται δια της διαδικασίας του θανάτου και της εκ νέου ενσαρκώσεώς της και συνεπώς ζωής η οποία έχει εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Τελούσαν (κατά την εαρινή ισημερία) την γιορτή των Παναθηναίων, ενώ παράλληλα γινόντουσαν και εσωτερικές τελετές που όμως δεν μας είναι γνωστές.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ.

Από την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, αρχίζει η κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς δηλαδή του σοφού πνεύματος και στα ελληνικά μυστήρια εορτάζεται αυτό το γεγονός γιατί αποτελεί την εκδήλωση του πέμπτου ιερού δράματος της εξελικτικής πορείας της Φύσεως.

Το πέμπτο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της Φύσεως εκδηλώνεται στην ψυχή εκείνη η οποία απαλλάχθηκε οριστικά από όλα της τα πάθη (ΘΑΝΑΤΟΣ παθών) και αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική αναγέννηση της ψυχής (ΑΝΑΣΤΑΣΗ της ως νέας χωρίς πάθη οντότητας). Αποτέλεσμα αυτού είναι η ψυχική αυτή οντότητα να επιτύχει την κατάκτηση της ΣΟΦΙΑΣ (κυριαρχία της Θεάς Αθηνάς). Η σοφία θα επιτρέψει στον μύστη, ο οποίος απαλλάχθηκε από τα πάθη του, να έλθει σε επικοινωνία με τον Ουρανό και να αποκτήσει τα μεταμορφωτικά εκείνα μέσα που θα του επιτρέψουν να αποκτήσει τον πνευματικό του οργανισμό, ώστε να έχει την δυνατότητα να οδεύσει στους χώρους του ανέσπερου φωτός.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΘΕΡΙΝΗ ΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ.

Στα Ορφικά μυστήρια η τρίτη μύηση λάμβανε χώρα κατά την εαρινή ισημερία του Ήλιου. Ο χρόνος από της μυήσεως αυτής μέχρι την επομένη μύηση που ελάμβανε χώρα κατά την θερινή τροπή του Ήλιου ήταν ο χρόνος κατά τον οποίο ο μυούμενος έπρεπε να εκδηλώσει αρμονική ιδεολογία ανάλογη προς τα εκδηλούμενα χρώματα των ανθέων αυτής της εποχής καθώς και αρμονική εκδήλωση αισθημάτων ανάλογη προς τα αρώματα των ανθέων αυτής της εποχής. Κατά τους Ορφικούς τα αρώματα και τα χρώματα αυτής της εποχής αναπαριστούν την βαίνουσα προς αποθέωση ανθρώπινη ψυχή, η οποία απέβαλε το έρεβος και προορίζεται πλέον σε θεία πνευματική ανάσταση.

Κατά τους μύστες της Ελευσίνας, η εποχή που περιλαμβάνεται μεταξύ εαρινής ισημερίας και θερινής τροπής του Ηλίου είναι η περίοδος κατά την οποία το ανιστάμενο πνεύμα έρχεται στην αποθέωση και την απόκτηση της αιώνιας ζωής.

Εκ των προαναφερθέντων συνάγεται ότι η περίοδος από την εαρινή ισημερία μέχρι την θερινή τροπή του Ηλίου είναι η περίοδος της αναγεννήσεως και μεταμορφώσεως των ανθρωπίνων ψυχών στις πνευματικές φύσεις του πνευματικού κόσμου, καθώς και της προετοιμασίας για τον πλήρη αποχωρισμό τους από το έρεβος.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΡΙΝΗΣ ΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

Οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου τελούσαν γιορτές που αναφέρονταν στον θρίαμβο κατά του νόμου του θανάτου, της τιτανικής φύσεως του Διονύσου. Κατά τις εορτές αυτές εξέφραζαν την λατρεία τους προς την θεία δημιουργία που έφθασε δια των εκδηλώσεων των Νόμων της στην εμφάνιση των νόμων της αποθεώσεως των όντων της που είναι το έκτο ιερό δράμα της δημιουργίας. Επίσης εξέφραζαν την ευγνωμοσύνη τους προς τα αποθεωθέντα τέκνα της, υπό την προστασία των οποίων ετίθεντο με την θέλησή τους. Στις γιορτές που τελούσαν οι Ορφικοί κατά την θερινή τροπή του Ηλίου λάμβαναν μέρος μόνον εκείνοι που είχαν διέλθει όλους τους βαθμούς της ορφικής μυήσεως και τα συμπόσιά τους δεν τα αποτελούσαν πλέον τα ωμοφάγια, αλλά τροφή που την αποκαλούσαν αμβροσιακή και ποτό που αποκαλούσαν Διονυσιακό οίνο. Αποκορύφωση των εκδηλώσεων των

Την Άνοιξη στην Αρχαία Ελλάδα, γιόρταζαν τον θάνατο και την Ανάσταση

Ο Θάνατος και η Ανάσταση στην Αρχαία Ελλάδα

Το μαρτυρούν όλα τα Αρχαιοελληνικά Μυστήρια που διδάσκουν τους ανθρώπους, πώς να μην φοβούνται τον θάνατο. Εκείνος ο οποίος έχει μυηθεί στα μυστήρια της ζωής και της φύσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι θάνατος δεν υφίσταται.

Οι σημαντικότερες εορτές των Αρχαίων Ελλήνων ήταν στις ισημερίες και στα ηλιοστάσια (τροπή του ήλιου).

Οι πρώτοι Έλληνες παρατήρησαν ότι τον χειμώνα η γη δεν καρποφορεί. Ενώ όταν ερχόταν η Άνοιξη η φύση άλλαζε. Η γη άνθιζε και καρποφορούσε.

Έτσι θεσπίστηκαν οι πρώτες εορτές αφιερωμένες στην Μητέρα Γη. Εόρταζαν τόσο τον θάνατό της τον χειμώνα και την ανάστασή της την Άνοιξη. Αργότερα την Μητέρα Γη εκπροσώπησαν αρκετοί θεοί.

Ο μύθος του Άδωνη

Στην Αθήνα λοιπόν εόρταζαν τον θάνατο και την ανάσταση του Άδωνη. Ο συμβολισμός των μυστηρίων είχε σχέση με την βλάστηση και την καρποφορία της Γης. Το έθιμο αυτό ήταν αρκετά μεταγενέστερο και «εισήχθη» στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Τι αναφέρει όμως ο μύθος του Άδωνη. Κάποτε η Αμαζόνα Σμύρνα καυχήθηκε ότι είναι ομορφότερη από την Αφροδίτη. Τότε η θεά την έκανε να ερωτευθεί τον πατέρα της. Ένα βράδυ η Σμύρνα μεθυσμένη ενώθηκε μαζί του. Την άλλη μέρα όταν ανακάλυψε τι είχε κάνει πήγε σε ένα δάσος να κρυφτεί. Η θεά την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα δέντρο που ονομάστηκε «Μυρσίνη». Αργότερα από τον φλοιό αυτού του δέντρου γεννήθηκε ο Άδωνης.

Η Αφροδίτη έδωσε το βρέφος στην Περσεφόνη να το μεγαλώσει στο βασίλειο του Άδη. Ο Άδωνης έγινε ένας πανέμορφος άντρας. Τόσο η Περσεφόνη όσο και η Αφροδίτη τον ερωτεύτηκαν. Την διαμάχη αυτή ανέλαβε να λύσει ο Δίας. Αποφάσισε ότι ο Άδωνης το ένα τρίτο του χρόνου μπορεί να τον περνάει με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου με την Αφροδίτη, και το υπόλοιπο χρόνο όπου εκείνος ήθελε.

Η Αφροδίτη όμως χρησιμοποιώντας την μαγική της ζώνη επηρεάζει τον Άδωνη, ο οποίος τελικά αποφασίζει να περνά το ένα τρίτο (τέσσερις μήνες) στον κάτω κόσμο με την Περσεφόνη και τα υπόλοιπα δύο τρίτα (οκτώ μήνες) στον επάνω κόσμο με την Αφροδίτη.

Έτσι λοιπόν κάθε φορά που ο Άδωνης κατέβαινε στον κάτω κόσμο η φύση πάγωνε και τα λουλούδια μαραίνονταν, ενώ η Αφροδίτη έμενε στο παλάτι της αναμένοντας την άφιξή του. Η κάθοδος του Άδωνη συμβόλιζε τον χειμώνα.

Όταν ο Άδωνης ανέβαινε στον επάνω κόσμο τότε η φύση τον πρώτο καιρό

«Ο θάνατος και η ανάσταση των θεών (θρησκευτικός συγκρητισμός)

«Οι Φρύγες, επίσης, που πίστευαν ότι ο Θεός κοιμάται τον χειμώνα, ενώ το καλοκαίρι είναι ξυπνητός….»

Πλούταρχος, Ηθικά

Ο πρωτόγονος άνθρωπος βρέθηκε μπροστά σε δυο πραγματικότητες απέναντι στις οποίες ένιωσε αδύναμος βιολογικά. Αυτές ήταν το φυσικό περιβάλλον και ο Θάνατος. Ως προς το φυσικό περιβάλλον ένιωσε άμεσα εξαρτημένος, αφού αυτό αποτελούσε (εί) πηγή της βιολογικής του συντήρησης και επιβίωσης. Απέναντι στις φυσικές δυνάμεις (βροχή, σεισμός, εναλλαγή εποχών…) ήταν άοπλος και εκτεθειμένος στη μη προβλεψιμότητά τους.

          Ο θάνατος για τον πρωτόγονο στο βαθμό που ταυτίστηκε με τη βιολογική περατότητά του συνιστούσε τον απόλυτο φόβο και απέκτησε ένα μυστηριακό χαρακτήρα που ακόμη και σήμερα η επιστήμη – φιλοσοφία δεν απάντησε στο ερώτημα «γιατί πεθαίνουμε».

          Έτσι τις δυο αυτές πραγματικότητες (φυσικό περιβάλλον – θάνατος) σε μια ύστερη φάση τις αναγνώρισε ως νομοτέλεια και αναγκαιότητα. Ωστόσο αυτή η αναγνώριση δεν σήμανε και μια τυφλή παραίτηση ή αποδοχή αλλά το πρώτο βήμα για να τις ερμηνεύσει και να τις υπερβεί. Απώτατος στόχος να νιώσει ελεύθερος και ασφαλής«Ελευθερία είναι η αποδοχή της αναγκαιότητας»(Έγελος).

          Όσο κι αν η θέση του Hegel συνιστά οξύμωρο σχήμα δεν παύει να υποδηλώνει την αγωνία του ανθρώπου να επιβιώσει (βιολογικά – πνευματικά – ηθικά…) μέσα από τις επιταγές μιας αδήριτης αναγκαιότητας. Προς το σκοπό αυτόθεοποίησε τις φυσικές δυνάμεις ως μια μορφή άμυνας απέναντι στη «δύναμή» τους.

  Ο Ουρανός και η Γαία (γη) αποτέλεσαν το πρώτο δίδυμο των θεών. Έκτοτε ακολούθησαν κι άλλες θεοποιήσεις σε μια προσπάθεια να κατανοήσει την αναγκαιότητα της δύναμης της φύσης και να συμφιλιωθεί μαζί της. Κι αυτό γιατί αυτή για τον άνθρωπο ήταν ο μέγιστος «χορηγός» και«διδάσκαλος». Η δικαιοσύνη, το μέτρο, η κοσμιότητα και η αρμονία αποτελούσαν τα βασικά στοιχεία της ύπαρξής της.