του Παναγιώτη Λιβιεράτου
Τα άγια πάθη του Ιησού Χριστού που οδήγησαν στην Ανάστασή του και στο διαχρονικό μήνυμα της άνευ όρων Αγάπης, συνέβησαν κατά τον εορτασμό του εβραϊκού Pesach, γι’ αυτό όλη η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών συνώνυμα ονομάζεται και Πάσχα, με την έννοια της μετάβασης (περάσματος) από το θάνατο και την αμαρτία στην αιώνια Ζωή και Αγάπη.
Αυτό το «Πέρασμα» αφορά το πέρασμά μας από την αμαρτία στη θέωση, στη λύτρωση στην απελευθέρωση από τα δεσμά της ύλης, τη νίκη επί του θανάτου (θανάτω θάνατον πατήσας). Αυτό το «Πέρασμα» σηματοδοτείται από το Πέρασμα του Ιησού από τον θάνατο προκειμένου ακριβώς να τον κατανικήσει και να τον ανυψώσει ως μέσο θέωσης. Ο Ερμητισμός, μέσα από μία εκ των σημερινών μορφών του, τον Τεκτονισμό διδάσκει ακριβώς αυτό τό το πέρασμα, στον βαθμό του Διδασκάλου. Εκεί ο Τέκτων καλείται να «περάσει» σε μία άλλη κατάσταση όπου ανασταίνεται προκειμένου να «ανέλθει στην Ανατολή».
Ο μύθος του Οσίριδος, όπως μας δόθηκε από τον Πλούταρχο, διδάσκει ότι ο Όσιρις άφησε την αρνητική του πλευρά (Σεθ) να του ετοιμάσει το φέρετρό του. Δολοφονήθηκε κι αυτός, (όπως και ο Χιράμ) αλλά η Ίσις, η Μεγάλη Μητέρα, θα του επαναφέρει τη Ρώμη που έχασε και θα φέρει στον κόσμο του Ώρο, που στο πρόσωπό του βλέπουμε τον Ιησού Χριστό. Η ρώμη που έχασε ο Όσιρις, είναι η πνευματική ρώμη που έχασε η ανθρωπότητα, και η οποία θα ξανακερδίσει στο τέλος «θανάτω θάνατον πατήσας».
Και προκύπτει το ερώτημα: Πότε ο άνθρωπος κατάλαβε ότι έχασε την πνευματική κατάσταση που είχε
κατά τη στιγμή της δημιουργίας; Πότε κατάλαβε ότι οφείλει να νικήσει κάποια αρνητική του πλευρά; Ανέκαθεν. Μεγάλοι Μύστες του μετέδωσαν ήδη αυτό το μήνυμα από την αρχαιότητα. Μέσω των Μυστηρίων, Ελληνικών, Χαλδαϊκών, Αιγυπτιακών, ο άνθρωπος αναζητά την κατάσταση εκείνη που θα επιτρέψει στον Αρχάγγελο να σηκώσει την Πύρινη Ρομφαία του και να επιτρέψει έτσι στον άνθρωπο να επιστρέψει στον Παράδεισο που ο Δημιουργός του είχε παραχωρήσει.
Όμως ο Ιησούς Χριστός σφράγισε την αναζήτηση αυτή του ανθρώπου ανεξίτηλα, αφού ο Ιησούς «κατέβηκε» στο υλικό πεδίο και επανήλθε. Όπως μας λέγει η Margaret Bloodgood Peeke, «ο Υλικός Κόσμος, κατήλθε τόσο μακριά από τις ανώτερες δονήσεις των Θείων Κέντρων, ώστε υπόκειται σε μία διαρκή σύγκρουση μεταξύ Καλού και Κακού, Φωτός και Σκότους. Δεν υπάρχει ελπίδα ενοποιήσεως των δονήσεών του, εκτός κι αν βρεθεί ένας Διαμεσολαβητής που έχει και τις δύο φύσεις σε Ένα, απ' όπου και προήλθε η καλοθεμελιωμένη πίστη σε έναν Θεό-άνθρωπο ως το μόνο Λυτρωτή της φυλής». Φυσικά ο Διαμεσολαβητής δεν είναι άλλος από τον Ιησού Χριστό που «έχει και τις δύο φύσεις σε Ένα». Ο Χριστός έκανε ένα βήμα από το αόρατο προς το ορατό και κατέστη έκδηλος.
Και συνεχίζει η Peeke: «Όπως ο Χριστός είναι ο Κυβερνήτης του Κόσμου της Διαπλάσεως, και είναι κυβερνήτης ανεκδήλωτος, έτσι ο Ιησούς Χριστός, εκδηλωμένος μέσα στο ορατό, είναι ο Κυβερνήτης του Υλικού Κόσμου. Και τα δύο Βασίλεια στην πραγματικότητα είναι ένα. Τούτο είναι μαρτυρία της σχέσεως του ανθρώπου με το δημιουργό του, και μόνον δι' αυτής της ενώσεως με τον εκδηλωμένο Ιησού και τον αόρατο Χριστό μπορεί να ελπίσει ότι θα αποκατασταθεί στο Αρχέτυπο Ον».
Όταν η Peeke αναφέρεται στον κόσμο της Διαπλάσεως μιλά για την Έβδομη, Όγδοη και Ένατη Σεφιρά του Καββαλιστικού δένδρου, του δένδρου της απόκρυφης παράδοσης των Εβραίων. Καββαλιστικά, βρίσκουμε εδώ το μεγαλείο της Σταύρωσης του Ιησού: Ο τέταρτος κόσμος της Καμπαλά ή Υλικός κόσμος στηρίζεται στις ίδιες στήλες (Νετζάχ & Χοντ) με εκείνον της Διαπλάσεως. «Ο Χριστός έκανε ένα βήμα από το αόρατο προς το ορατό και κατέστη έκδηλος». Η διαφορά του Χριστιανισμού με τους Εβραίους βρίσκεται ασφαλώς στο ότι οι τελευταίοι δεν πιστεύουν ότι έφτασε ακόμη αυτή η ώρα της έλευσης του Μεσσία.
Τα πολύ παρεξηγημένα σήμερα Ταρώ, αποτελούν το αρχαιότερο και τελειότερο σύστημα Ερμητικού αποσυμβολισμού που διαθέτει η ανθρωπότητα. Τα 22 χαρτιά της ονομαζόμενης Μεγάλης Αρκάνας, αντιστοιχούν στα 22 γράμματα της Εβραϊκής αλφαβήτου, γράμματα με βαθύ συμβολισμό ακόμη και ιδεογραμματικά, όπως άλλωστε και τα Ελληνικά. Οι συμβολισμοί των Ταρώ δίδουν πάντοτε την έννοια της θυσίας, ως απαραίτητης διαδικασίας για την «εσωτερική» μας ανάσταση.
Η αλχημεία, επίσης, με την παραδοχή της ότι κάθε ουσία είναι μία σύνθεση πυρός, γης, αέρος και ύδατος, προέτρεπε τον αναζητητή, να αλλάξει την ίδια του την ύπαρξη προς το καλύτερο, αφού αλλάζοντας την σύσταση αλλάζεις και το αποτέλεσμα. Το ονομαζόμενο Μεγάλο Έργο είναι το αντικείμενο των εσωτερικών αναζητήσεων σήμερα σε πολλούς Οργανισμούς που ακολουθούν τον Ερμητισμό, όπως ο Παραδοσιακός Τεκτονισμός, ο Μαρτινισμός κ.α.
Ας δούμε για παράδειγμα το Μυστήριο της θυσίας της Μεγάλης Πέμπτης. Γιατί ονομάζεται Μυστικός Δείπνος; Έμεινε κρυφός; Όχι. Μέχρι και πίνακας έγινε.
Ο Μυστικός δείπνος είναι η Μυστική μετατροπή της ύλης σε πνεύμα. Η υλική τροφή (Οίνος και Άρτος) μετατρέπεται σε πνευματική. Στον Τεκτονισμό είναι η κάθοδος του τριγωνικού επικαλύμματος του περιζώματος του μαθητή πάνω στο τετραγωνικό του μέρος. Η άνοδος του διαβήτη πάνω από τον γνώμονα. Η αλχημική μεταστοιχείωση solve e coagula. Και είναι ΜΥΣΤΙΚΟΣ γιατί συμβαίνει προσωπικά και μυστικά στον καθένα/καθεμιά μας και δεν μεταβιβάζεται. Όπως η Μύηση. Τότε θα επιτύχουμε το αλχημικό solve e coagula δηλαδή τη διάλυση και επανασύνθεση της ίδιας μας της ύπαρξης προς το καλύτερο [σταύρωση και ανάσταση]
Μεγάλη Παρασκευή. Η Θυσία. Ο Θε-Άνθρωπος δίδαξε τον κατ’εικόνα και ομοίωσή Του ότι οφείλει κάθε μέρα να θυσιάζει τον παλιό του εαυτό εις όφελος ενός νέου αναγεννημένου Ανθρώπου. Οπως ο Τέκτονας/ίδα θυσιάζεται στην Αίθουσα Στοχασμών ή Διασκεπτήριο πριν τη μύηση. Όπως και κάθε βαθμός εξάλλου σε όλες τις Μυητικές Σχολές σηματοδοτεί και μία θυσία.
Η θυσία εκκινεί με την αναγνώριση της απιστίας που ο άνθρωπος κάνει στον ίδιο του τον εαυτό, αφήνοντας να τον διακατέχουν αρνητικές δυνάμεις που παίρνουν επάνω του το πλεονέκτημα, συνεχίζει δε με την μάχη ενάντια στις δυνάμεις αυτές που έχουν λάβει τη μορφή παθών και ελαττωμάτων.
Το κεντρικό σημείο βασίζεται στη νίκη επί των τεσσάρων στοιχείων και ισοδυναμεί με την αποτέφρωση, τη διάλυση τον διαχωρισμό και το μετασχηματισμό όπως στην αλχημική παράδοση. Ολοκληρώνεται δε με την Ανάσταση, δηλαδή την ανάληψη εκ μέρους του μυούμενου των χαρακτηριστικών της θείας μεγαλοπρέπειας. Τότε ολοκληρώνεται η Βασιλική Τέχνη, αφού ο άνθρωπος πλέον έχει γίνει Βασιλέας-Κύριος του εαυτού του, αφού πλέον κυβερνάται από το Ανώτερο «είναι» του.
Κυριακή του Πάσχα: Χριστός Ανέστη! Ο Εταίρος εξέρχεται της σαρκοφάγου αναστημένος Διδάσκαλος. Η Ίσις ανασταίνει την χαμένη πνευματική ρώμη του Οσίριδος (ανθρωπότητας), μέσω του 14ου τεμαχίου και γεννάται ο Ώρος! Η Ανθρωπότητα επαναγεννάται. Την «πτώση» ακολουθεί η Επάνοδος, η Ανύψωση!
Η Ουράνια Ιερουσαλήμ που ο Ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει στην Αποκάλυψή του, κατερχόμενη στην Γη, είναι το αποτέλεσμα του Νόμου της Επανόδου, το Τέρμα της Εξελίξεως... δηλαδή ο σκοπός της Μύησης! Αληθώς Ανέστη!!!
Ηταν μεγάλη τιμή του που από απλός άνθρωπος των ΠΑΡΟΡΜΗΣΕΩΝ έγινε ΑΝΘΡΩΠΟΣ Της ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ. Ως Μυημένος πλέον έχει το «βαρύ προνόμιο» να αλλάζει την ζωή του εκ των άνω!
Η πορεία του αυτή σηματοδότησε, αμετάκλητα, στο διηνεκές, την απόφασή του να αλλάξει.... Πισωγύρισμα δεν υφίσταται διότι η Θεία Δημιουργία δεν οπισθοδρομεί ποτέ... Και μη οπισθοδρομώντας, δεν επιτρέπει ούτε στα κύτταρά της να το πράξουν! Το κύτταρο που οπισθοδρομεί, αλλάζει την ζωή του εκ των κάτω και... οπισθοδρομεί εντός του!
Η Ανάσταση του Χριστού, μας θυμίζει ότι οφείλουμε να Αναστηθούμε εν ζωή, πρώτοι εμείς για να παρασύρουμε και τους γύρω μας. Είναι προνόμιο με μεγάλο ειδικό βάρος, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι.
Ας δούμε την ΧΧΙη κάρτα Ταρώ «Ο Κόσμος». Σηματοδοτεί ακριβώς την ολοκλήρωση ενός κύκλου και το ξεκίνημα ενός άλλου. Αυτό που η Ανάσταση μας διδάσκει. Οι 4 μορφές στα άκρα της κάρτας, Ταύρος, Λιοντάρι, Αετός, Αγγελος, είναι οι 4 μορφές της Αποκάλυψης. Η Σφίγγα με κεφάλι Ανθρώπου, νύχια Λέοντος, πόδια Ταύρου και φτερά Αετού.
Η Σφίγγα ίσταται στο πάνω μέρος της Χης κάρτας «Ο Τροχός της Τύχης» (γράμμα י) επιβλέποντας την περιστροφή του.
Τώρα μετά την ΧΧη κάρτα «Η Κρίση» (γράμμα ר) που συμβολίζει την Ανάσταση, την διαρκή νίκη της ζωής στον θάνατο, της πνευματικής όμως ζωής στον υλικό θάνατο, περνάμε στην ΧΧΙη κάρτα «Ο Κόσμος» (γράμμα ת) που σηματοδοτεί την ολοκλήρωση. Εδώ οι 4 μορφές της Αποκάλυψης πανηγυρίζουν την Ολοκλήρωση και την Λύτρωση!
Αντίστοιχο γράμμα Εβραϊκού Αλφαβήτου της κάρτας «Ο Κόσμος»: το ת (Τάου). Γράμμα διπλό: (πεθαίνω και ανασταίνομαι). Αριθμητική του αξία: 400. 4+0+0=4. Τέσσερα στοιχεία, 4 εποχές, 4 μορφές στην Σφίγγα, 4 Ευαγγελιστές, 4 τροπές του έτους (2 Ηλιοστάσια + 2 Ισημερίες), 4 άκρες του σταυρού. Το ίδιο το ψηφίο “4” είναι ο σταυρός της σταύρωσης με ενωμένη την Ανατολή και τον Αστρικό Βορρά από όπου προέρχεται το ΦΩΣ!
Αντίστοιχος πλανήτης ο Ήλιος! Μέταλλο ο Χρυσός! Χαρακτηριστικό: ΛΥΤΡΩΣΗ.
Λύτρωση που είναι η προσωπική μας Ανάσταση!
Έχω Aνθρώπινο κεφάλι για να γνωρίσω. Νύχια Λέοντος για να τολμήσω. Πόδια Ταύρου για να θελήσω. Φτερά Αετού για να σιγήσω.
Έχω την ΓΝΩΣΗ και έτσι ΤΟΛΜΩ. Με την ΘΕΛΗΣΗ μου προχωρώ και επανέρχομαι για να συνεχίσω ΣΙΩΠΗΛΑ το έργο μου.....!
