«ΓΑΙΑΝ ΠΑΜΜΗΤΤΕΙΡΑΝ ΑΕΙΣΟΜΑΙ»
Ομηρικός ύμνος αρ.30
1.ΓΕΝΙΚΑ
Πριν από κάθε μυθοποίηση της Γης, αυτή προϋπήρξε, σαν παρουσία. Σαν μια πρωτόγονη αρχέγονη θρησκευτική συνειδητότητα. Αφού ήταν και είναι, ένα άμεσο υπαρκτό δεδομένο. Δηλαδή, το έδαφος, η ποικιλία της επιφάνειάς της, τα βουνά, τα δάση, οι πεδιάδες, η βλάστηση, τα νερά κ.λ.π. Όλα αυτά συνιστούν, μια ζωντανή και δραστήρια, κοσμική ενότητα. Ήταν «ολόκληρος ο τόπος» που περιέβαλε τον άνθρωπο. Η πρωταρχική έννοια της Γης, σαν θρησκευτικό σχήμα, θα λέγαμε πως ήταν αυτή, της «κοσμοδεξαμενής, των διάχυτων ιερών δυνάμεων».
Αυτή είναι η πρώτη θρησκευτική αξιολόγηση της Γης. Συγκεχυμένη, αφού περιελάμβανε, όλες τις ιεροφάνειες που πραγματοποιούντο στο κοσμικό περιβάλλον. Πέτρες, νερά, δέντρα, φυτά, φωτιά, σεισμοί, σύννεφα, κεραυνοί κλπ. Το περιβάλλον της, βιωνόταν σαν ενότητα. Μπροστά λοιπόν σε αυτό το θαύμα της δημιουργίας και της αναπαραγωγής της φύσης, οι προϊστορικοί άνθρωποι, έπλασαν θεότητες. Η πρώτη που θεοποιήθηκε ήταν η Γαία.
«Γαίαν παμμήττειραν αείσομαι, πρεσβύστην και πότνια»
στον Ομηρικό ύμνο για την Γη την μητέρα πάντων.
Η Γη λατρευόταν γιατί «υπήρχε», γιατί έδινε, καρποφορούσε, δεχόταν.
Μια από τις πρώτες θεοφάνειές της –σαν γήινο στρώμα και χθόνιο βάθος- υπήρξε η μητρότητά της, η αστείρευτη ικανότητά της για καρποφόρηση.
Στον Ελλαδικό χώρο, πριν ακόμη θεωρηθεί θεά-μητέρα, θεά της γονιμότητας, η Γη επεβλήθη άμεσα σαν Μάννα, «Μάννα-Γη», «Γη-Μήτηρ».
Λίγες θεότητες κατάφεραν, όπως η Γη, να έχουν το δικαίωμα και την ισχύ, να γίνουν το «όλον». Η άνοδος όμως της Μάννας-Γης, στην τάξη της υπέρτατης θεότητας, θα ανακοπεί. Τόσο από την ιερογαμία της με τον ουρανό, όσο και κυρίως από την εμφάνιση, κατά τους ιστορικούς χρόνους, των αγροτικών θεοτήτων.
Με τον καιρό και την εξέλιξη των κοινωνιών, το περιβάλλον, ή μάλλον καλύτερα η περιρρέουσα Φύση, προσωποποιείται. Και μέσα από μυθολογικά σχήματα, κατακερματίζεται, μορφοποιείται και ονομάζεται. Έτσι, κάθε κοσμικό φαινόμενο πλέον, ονοματοποιείται και γίνεται, μια ιδιαίτερη θρησκευτική οντότητα, με ξεχωριστή ιδιότητα, η οποία δρα και αλληλεπιδρά.
Το ότι, η Μάννα-Γη είναι ταυτόσημη με την Φύση, γίνεται καλύτερα αντιληπτό, μέσα από την προσέγγιση που κάνουν οι Ορφικοί, με τον ύμνο περί της Φύσεως:
«Ω Φύσι, παμμήττειρα θεά, ουρανία, παντοκράτειρα», και συνεχίζει περαιτέρω, με προσωνύμια για τη φύση, όπως: «Άφθαρτη, αυτογέννητη, ζωοδότειρα, πάντων εσύ πατέρας και μητέρα, κυκλική, όλα σε εσένα είναι τα πάντα, γιατί εσύ μόνη τα δημιουργείς…» κ.λ.π.
Παρεμπιπτόντως, στους Ορφικούς ύμνους, Παμμήττειρα, όπως παρατηρούμε, δεν είναι η Γαία, αλλά μόνον η Φύση. Και η Δηώ, στον ύμνο της Δήμητρος Ελευσινίας.
Ο ρόλος της Μάννας Γης-Φύσης, σαν πρωταρχικής κοσμικής ενότητας, την καθιστά εκείνην, η οποία στη συνέχεια, «γεννάει» συμβολικά τις υπόλοιπες Θεότητες.
Το ίδιο, έστω και παραλλαγμένα, παρατηρείται και στις περισσότερες μυθολογίες, των αρχαίων πολιτισμών.
Διάφορα ιερά της Γαίας, στην Ολυμπία και στους Δελφούς, μαρτυρούν την λατρεία της, σε ένα αρχαιότερο λατρευτικό υπόστρωμα. Σε αυτά τα «Γαία» όπως ονομάζονταν, οι ιερείς της Γαίας ασκούσαν την μαντική, πολύ πιο ΠΡΙΝ, από τις λατρείες του Δία και του Απόλλωνα.
2. ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ
Ειδικότερα για το Μαντείο των Δελφών:
Κατά τους προϊστορικούς χρόνους 4.000 π.Χ. οι Δελφοί, ονομάζοντο, Πυθώ. Εκεί λοιπόν, υπήρχε και ο ομφαλός της Γης δηλαδή το κέντρο της, όπου ως χθόνια θεότητα λατρευόταν, η Γαία, με το όνομα Πυθώ, εξ ου και το όνομα της Πυθίας, της μάντισσας και των χρησμών. Το όνομα Πυθώ ετυμολογικά προέρχεται από το πύθομαι που σημαίνει αποσυνθέτω, αλλοιώνω (χθόνια ιδιότητα), ή από το πυνθάνομαι που σημαίνει μαθαίνω, ερευνώ, πληροφορούμαι (πνευματική, μαντική ιδιότητα). Με τα χρόνια λοιπόν το μαντείο της Φωκίδας «Πυθώ», μετονομάζεται σε «Δελφοί» που ετυμολογικά προέρχεται από το ουσιαστικό, η δελφύς (με ύψιλον) της δελφύος, και που σημαίνει μήτρα. Εξ ου και οι α-δελφοί που σημαίνει ομομήτριοι δηλαδή από την ίδια μήτρα. Σε αυτήν την πρωταρχική κατάσταση, η Θεά συμβολικά κατέχει την απόλυτη εξουσία. Μητέρα-μήτρα, μαζί με το φαλλικό σύμβολο του όφεως, και κυρίαρχη του Ομφαλού.
Κατά τους ιστορικούς όμως χρόνους, μαθαίνουμε, πως στο μαντείο των Δελφών λατρεύεται μια νέα θεότητα. Ο Πύθιος Απόλλωνας. Αυτός δηλαδή, που εξόντωσε τον Πύθωνα και έφερε την τάξη. Ο Πύθωνας, ήταν ο φύλακας, ή ο υιός της Πυθούς και είχε την μορφή φιδιού.
Τι διαβλέπουμε λοιπόν από όλο αυτό?
_-_1850-1851.jpg)
Ότι ο Απόλλων συμβολικά, με την πράξη του, να σκοτώσει την Πυθώ-Πύθωνα, στην ουσία, κόβει τους δεσμούς, με την αρχαϊκή και μητριαρχική θεά Γαία και καθιερώνει την πατριαρχική εξουσία των ιστορικών χρόνων. Εν ολίγοις καταλύει την απόλυτη εξουσία της παλαιάς θεότητας και γίνεται ο ίδιος, κυρίαρχος των Δελφών και του ομφαλού της Γης. Δηλαδή της χθόνιας μήτρας των πάντων.
Η λατρευομένη λοιπόν θεότητα στους Δελφούς αλλάζει όνομα, και από Γαία, γίνεται Πύθιος Απόλλων. Ο οποίος πλέον, έχει εμπλουτιστεί και με άλλες ιδιότητες, αφού και η κοινωνία στην οποία λατρεύεται, είναι πιο εξελιγμένη από την προηγούμενη.
Οι συμβολισμοί όμως είναι οι ίδιοι. Ο νέος θεός λέγεται Πύθιος. Το τοπωνύμιο του μαντείου είναι «Δελφοί». Τους χρησμούς απαγγέλει η Πυθία. Και όλα αυτά επάνω στον ομφαλό της Γης.
Το γεγονός αυτό, θα πρέπει να ήταν πολύ σοβαρό για τις συνειδήσεις των ανθρώπων, αφού ο μύθος απαιτεί από τον Απόλλωνα, να τρέπεται σε φυγή μετά τον φόνο, και γεμάτος με ενοχές, να αναζητά την κάθαρση και την εξιλέωση, στην κοιλάδα των Τεμπών. Συμβολικά βέβαια, μπορούμε να το ερμηνεύσουμε, σαν το επώδυνο πέρασμα από το σκότος στο Φως. Ως γνωστόν, η μετάβαση από μια παλιά θρησκεία σε μια νέα, απαιτεί ρηξικέλευθες αλλαγές. Η αναζήτηση της αλήθειας, είναι ανάγκη πανανθρώπινη και εξελίσσεται και αυτή ανάλογα με τον βαθμό εξέλιξης του πολιτισμού. Αυτό τουλάχιστον παρατηρούμε μέχρι σήμερα. Κάτι που επισημαίνει ο Αισχύλος, δια στόματος «Προμηθέα
Δεσμώτη»:
«Μα εγώ τον Δία, πιο λίγο και από το μηδέν υπολογίζω. Ας κυβερνά και ας κάνει του κεφαλιού του, όσος καιρός του μένει ακόμα. Γιατί δεν θάναι των θεών ο κύριος για πάντα».
Η λατρεία της Μεγάλης Μητέρας, ήταν πλατιά διαδεδομένη από τους αρχαϊκούς χρόνους. Έτσι παρ, ότι με τα χρόνια, η ονοματολογία άλλαζε κατά τόπους, ο σεβασμός προς εκείνην διατηρήθηκε ΚΑΙ, στις λατρείες των ιστορικών χρόνων, έστω και συγκαλυμμένα. Όπως της Κυβέλης, της Αξιέρου, της Ρέας, της Εστίας, της Δήμητρας.
Έτσι ο Ευριπίδης στις «Βάκχες» μιλώντας για την θεά Δήμητρα, λέει:
«Είναι η Γη … και κάλει την με όποιο θέλεις όνομα».
Επίσης ο Αισχύλος στις «Χοηφόρες» δοξάζει την Γη γιατί «Είναι αυτή που όλα τα γεννά και αφού τα θρέψει, παίρνει από αυτά το σπέρμα πίσω». Και στις «Ευμενίδες» πρώτα ικετεύει την Γη και μετά την Θέτιδαν.
Κάποιες εξαιρέσεις που παρατηρούνται, κατά τους ιστορικούς χρόνους, όπως π.χ. η λατρεία της Γαίας ως Κουροτρόφου, κοντά στα Προπύλαια της Ακρόπολης, στην Αθήνα, δεν ήταν αρκετή για να ανεβάσει την Γαία στον Όλυμπο, μαζί με τα παιδιά της.
3. ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ
Τώρα, σχετικά με την ονοματολογία της Γης.
Εξ όσων γνωρίζουμε, η αρχαιότερη Ελληνική λέξη γι αυτήν, είναι η λέξη ΔΑ.
Στην Κρήτη στο σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου βρίσκουμε ασημένιους και χρυσούς πελέκεις από την Μινωική εποχή. Επάνω τους είναι χαραγμένα σε Γραμμική Α τα εξής: ΔΑ ΜΑ δηλαδή «Θεά Γη Μητέρα».
Στην Θήβα στα ερείπια του Ανακτόρου της Καδμείας, δηλαδή περί τα 4.000 χρόνια πριν από σήμερα, γράφουν σε πήλινες πινακίδες με Γραμμική Β για την Μάννα Γη: «ΜΑ ΓΑ ».
Και στην Ελευσίνα μέσα στο ιερό χώρο του Πλουτωνίου σπηλαίου σε βάθος τριών μέτρων βρέθηκε ετερόστομος αμφορέας όπου αναγράφεται το πρώτο, όνομα της Γης σαν χθόνιας θεότητας. Πανάρχαιο, δεν έχει χρονολογηθεί ακόμη, και είναι γραμμένο σε συλλαβική-γραμμική. Αυτός ο αμφορέας ανατίθεται, δηλαδή προσφέρεται στη ΔΑ την Γη αφού γράφει «ΔΑ ΤΙΘΩ». Και από κάτω το όνομα της Θεάς: «ΔΑΕΙΡΑ ΖΩΑ» προς χάριν δηλαδή της ζωής της ΔΑΕΙΡΑΣ. Το εκπληκτικό με αυτό το όνομα είναι πως ετυμολογικά ΔΑ+ΕΡΑ ερμηνεύεται: ΔΑ που είναι το όνομα της γης ως θεότητας, η πνευματική της δηλαδή υπόσταση και ΕΡΑ που είναι το σώμα της, η υλική υπόστασή της.
Δα, Δάειρα, Μα-Γα, Γη, Γη-Μήτηρ, Πυθώ και με την μεταγενέστερη εξέλιξη των αγροτικών λατρειών, άρχισε να παίρνει, με όλο και μεγαλύτερη ακρίβεια τη μορφή μιας μεγάλης θεάς της βλάστησης και της συγκομιδής. Σιγά, σιγά κατέληξε να εξαφανίσει τα ίχνη της Μάννας-Γης και να γίνει η θεά Δήμητρα των Ελευσίνιων μυστηρίων.
4. ΔΟΞΑΣΙΕΣ
Στην συνείδηση των ανθρώπων, είναι βαθειά ριζωμένο το γεγονός, ότι η Γή είναι Μάννα, επειδή γεννάει ζωντανές μορφές, τις οποίες αντλεί, από την ίδια της την ουσία. Γι αυτό, πέρα από τους μύθους, ο λαός φτιάχνει και δοξασίες.
Μέχρι τον 19ο αιώνα Σκανδιναβοί, Γερμανοί, Ιάπωνες, Κινέζοι, Καυκάσιοι και άλλοι, μόλις γεννιόταν το μωρό και αφού το έπλεναν και το φάσκιωναν, το απέθεταν πάνω στην Γη «για το καλό».
Επίσης στην Βόρεια Αμερική, την Βραζιλία, την Αυστραλία και σε πολλές Αφρικανικές φυλές, οι επίτοκες πάνε στο δάσος και γεννάνε καθισμένες καταγής, ή ξαπλώνουν πάνω στο χώμα για να γεννήσουν.
Υπάρχουν και αρκετά αγαλματίδια, Θεαινών της γέννησης που τις παρουσιάζουν γονατιστές, ακριβώς στη στάση της γυναίκας που γεννάει κατάχαμα.
Επίσης στις δοξασίες των λαών, η Γη πρέπει να προστατευθεί, να μείνει καθαρή, ΚΑΙ από τις ανόσιες πράξεις των ανθρώπων. Έτσι μια δολοφονία, είναι ιεροσυλία, ΕΠΙΣΗΣ, και κατά της Μάννας Γης, μια και το αίμα που χύθηκε την δηλητηριάζει. Και η δυστυχία εκδηλώνεται με το γεγονός, πως οι αγροί και τα ζώα προσβάλλονται εξ ίσου από στειρότητα.
Και στον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλέους, ακούμε τον Ιερέα να θρηνεί:
«Μαραίνονται της Γης οι καρποφόροι κάλυκες. Τα βόδια βόσκοντας ψοφούν, οι γέννες άγονες των γυναικών. Στοιχειό φλογισμένο το άγριο θανατικό, χυμάει κι αδειάζει την χώρα των Καδμείων».
Η Γη είναι η αρχή και το τέλος, κάθε ζωντανής μορφής. Ο άνθρωπος, επιστρέφει στην Γη, για να ξαναγεννηθεί, αφού καμία εξαφάνιση δεν είναι οριστική. Η τόσο συχνή επιθυμία των ανθρώπων, να ενταφιασθούν, στην πατρική Γη, δεν είναι παρά μια ανθρώπινη έκφραση του μυστικιστικού αυτοχθονισμού. Δηλαδή της ανάγκης επιστροφής στο σπίτι σου. Αυτή θα έλεγα, είναι μια ακόμη, απλοϊκή έκφραση του ανθρώπου για την πίστη του, στην αθανασία της ψυχής.
5. ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ
Η Γη όπως είπαμε, βρίσκεται στην αρχή της δημιουργίας. Συνεπώς η Γη, είναι μία από τις πρωταρχικές κοσμικές δημιουργίες, και την συναντάμε στις περισσότερες μυθολογίες των αρχαίων πολιτισμών. Το ουσιαστικό μεταφυσικό ερώτημα, που επιδιώκουν να απαντήσουν οι κοσμογονικοί μύθοι, είναι αυτό της προέλευσης. Σε όλες βεβαίως τις περιπτώσεις, οι μύθοι στη συνέχεια, διαφοροποιούνται μεταξύ τους, ως προς το περιεχόμενό τους. Αυτό όμως που πραγματεύονται όλοι, είναι το ΙΔΙΟ κεντρικό αρχέτυπο.
Ο Ησίοδος μας λέει: «Εν αρχή ήν το Χάος μετά η Γη και έπειτα ο Έρωτας… Και η Γη λοιπόν εγέννησε πρώτα, πρώτα, ίσο με τον εαυτό της τον Ουρανό τον αστερόπληθον, να την σκεπάζει ως πέρα από παντού και να γίνει των μακαρίων των θεών το αιώνιο στέρεο βάθρο». «ΘΕΟΓΟΝΙΑ» του Ησιόδου.
Εδώ στον Ησίοδο, η Γη είναι παμμήτειρα, η οποία, γέννησε τον Ουρανό, τα Όρη και τον Πόντο.
Γη και Ουρανός λοιπόν, η πρώτη ιερογαμία. Αυτό είναι το αρχέγονο ζεύγος, το οποίο γέννησε τους Κύκλωπες, τους Τιτάνες, τους Εκατόγχειρες, την αναρίθμητη οικογένεια των Θεών και των άλλων μυθικών όντων.
Τώρα, κατά την Κοσμογονία των Ορφικών:
Εν αρχή ήν ο (αγήραος) δηλαδή ο αγέραστος χρόνος. Από τον χρόνο δημιουργήθηκε ο αιθέρας, το χάος μέσα στο βαθύ έρεβος. Κι εκεί το χάος και ο χρόνος, δημιούργησαν το κοσμικό αυγό που έλαμπε. Μέσα σε αυτό το αυγό εκκολάφθηκε ο ολόχρυσος και απαστράπτων Φάνης, ή Πρωτόγονος, ή Ερως, ή Μήτις, ή Ηρικεπαίος. Ο Φάνης είναι διφυής, δηλαδή άρρην και θήλυς. Ο Φάνης είναι αυτός που δημιουργεί την Γη και τον Ουρανό.
Πληροφοριακά (Κατά τον πάπυρο του 5ου π.Χ. αιώνα, που βρέθηκε στο Δερβένι της Θεσσαλονίκης, -ταφικό κτέρισμα- και κατά τον Νεοπλατωνικό Πρόκλο, τον 4ο αιώνα μ.Χ., ο Ζεύς κατάπιε τον Φάνητα και ο Ζεύς είναι αυτός που εγέννησε τα πάντα κ.λ.π. κ.λ.π.
Το θέμα όμως της κοσμογονίας, αφορά τους πάντες και όχι μόνον τον γνωστό, αρχαίο, Ελλαδικό χώρο.
Έτσι, στις Βέδες, που είναι τα ιερά βιβλία των Ινδουιστών, γραμμένα στα σανσκριτικά και τα οποία χρονολογούνται κάπου μεταξύ 1300 με 1500 χρόνια π.Χ. τουλάχιστον, περιγράφουν την Κοσμογονία τους ως εξής:
«Αρχικά υπήρχε το Σύμπαν, το οποίο βρισκόταν σε ακατανόητη κατάσταση ύπνου. Το υπέρτατο πνεύμα το ξύπνησε με το θεϊκό σπέρμα και έτσι δημιουργήθηκε ένα εκτυφλωτικό, υπέρλαμπρο αυγό, μέσα στο οποίο, το πνεύμα, μεταμορφώθηκε στον Βράχμαν. Μετά το αυγό εξερράγει και χωρίστηκε σε δύο μεγάλα τμήματα. Την Γη και τον Ουρανό και σε πολλά άλλα αναρίθμητα μέρη, τα οποία δημιούργησαν το οποιοδήποτε υλικό σώμα στο Σύμπαν».
Επίσης στην Αιγυπτιακή κοσμογονία, ο δημιουργός, έπλασε το κοσμικό αυγό.
Στην Κινεζική, υπήρχε το χάος με την μορφή αυγού.
Στην Ιαπωνική μυθολογία, αρχικά υπήρχε ένα τεράστιο αυγό.
Συμπερασματικά, το χάος με το κοσμικό αυγό, είναι η απαρχή της μυθολογικής Κοσμογονίας σχεδόν όλων των παλαιότερων λαών και πολιτισμών, όπως μας πληροφορούν οι έρευνες και τα ευρήματα.
Τι παρατηρούμε εδώ ?
Το κοσμικό αυγό είναι ο κοσμικός χρόνος και χώρος. Στη γλώσσα των συμβόλων, το αυγό αντιπροσωπεύει την πληρότητα του αδιαφοροποίητου ζωτικού όντος. Είναι η αρχή της ζωής. Ο αρχέγονος μητριαρχικός κόσμος του χάους.
Είναι αξιοσημείωτη η ομοιότητα των κυριοτέρων, αρχαϊκών, κοσμογονικών, μύθων, της ανθρωπότητας. 0 στοχασμός των λαών, πάνω σε αυτό το θέμα, γεννάει μύθους παρεμφερείς. Το αρχέτυπο είναι κοινό. Πρόκειται για την διαρκή αναζήτηση του ανθρώπου για το Παν και το Όλον. Την αναζήτηση του φωτός κατά τους Τέκτονες.
Επίσης, αξίζει να επισημανθεί ότι οι κοσμογονίες που αναφέραμε πιο πριν, θυμίζουν, τις πιο πρόσφατες ανακαλύψεις τις επιστήμης, για την δημιουργία του γνωστού σύμπαντος. Πρόκειται, για μια ποιητικότατη και φωτισμένη, περιγραφή του big bang. Δηλαδή της μεγάλης έκρηξης, για την αρχή του γνωστού σύμπαντος, όπως την γνωρίζουμε, από τους επιστήμονες, τις τελευταίες δεκαετίες. Το δε υπέρτατο πνεύμα, που δημιούργησε τα πάντα, είναι σαφέστατη αναφορά στον Μ.:Α.:Τ.:Σ.:
Και επειδή, το συλλογικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας, είναι αλάνθαστο, ας αφουγκραστούμε, φωτισμένους ανθρώπους, από την μια άκρη του πλανήτη, στην άλλη, τί διαλογίζονταν, γι αυτό το αρχετυπικό θέμα, πριν από πολλούς αιώνες. Χωρίς καν, να έχουν την σημερινή τεχνογνωσία και τα επιστημονικά εργαλεία, της κβαντομηχανικής, παρά μόνο, τον νου και την σκέψη τους.
Σταχυολογώ κάποια από αυτά:
1. Αιγυπτιακός Πάπυρος 22 αιώνες π.Χ.: «…Η Γη θα γίνει πάλι τμήμα του Αρχέγονου Ωκεανού..»
2. Βεδικό κείμενο Βράχμα Βαϊβάρτα Πουράνα 15 αιώνες π.Χ. γραμμένο στα Σανσκριτικά: «…Ο μεγάλος τροχός της ύπαρξης γυρνά ασταμάτητα. Κόσμοι δημιουργούνται και διαλύονται…
3. Ο Δημόκριτος, ο Λεύκιππος και ο Αναξίμανδρος, στις Φιλοσοφικές τους σχολές δίδασκαν: «…Υπάρχουν άπειροι κόσμοι… μερικοί αναπτύσσονται και μερικοί παρακμάζουν. Αλλού οι κόσμοι γίνονται και αλλού αποσυντίθενται. Η καταστροφή τους οφείλεται στην αμοιβαία τους σύγκρουση…»
Και το 1875, έρχεται η Μπλαβάτσκυ. Πρόκειται για την ιδρύτρια του σύγχρονου Θεοσοφικού κινήματος στην Δύση. Η Μπλαβάτσκυ λοιπόν, αφού συγκέντρωσε και μελέτησε για χρόνια, την πανανθρώπινη αρχαία σοφία, γράφει στο βιβλίο της «Μυστική Δοξασία»: «H εμφάνιση και η εξαφάνιση των κόσμων, είναι μία ρυθμική παλίρροια και άμπωτη… Το σύμπαν είναι ένα, μέσα στην άπειρη κοσμική αλυσίδα των συμπάντων, εκείνων που προηγήθηκαν και εκείνων που θα ακολουθήσουν του δικού μας..»
Το Μάιο του 2008 στο «Physical Review Letter» ένα αμερικάνικο επιστημονικό περιοδικό Φυσικής, δημοσιεύθησαν, οι πρόσφατες έρευνες φυσικών και αστροφυσικών που έγιναν, στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας των Η.Π.Α., και λένε το εξής:
«Το προγενέστερο από το δικό μας σύμπαν, έφτασε σε ένα σημείο υψηλής πυκνότητας και τεραστίας βαρύτητας. Το σημείο PLANK όπως ονομάζεται. Έτσι, κατέρρευσε το παλαιό σύμπαν, στα βάθη της Μαύρης Τρύπας. Και σε αυτό το σημείο, η βαρύτητα από ελκτική δύναμη μετατράπηκε σε απωστική. Τότε λοιπόν, η απωστική δύναμη, με μια μεγάλη έκρηξη, δημιούργησε το τωρινό ακόμη διαστελλόμενο σύμπαν μας…».
Ας αφουγκραστούμε τον απόηχο του στοχασμού της Μπλαβάτσκυ, που πλανάται ανάμεσά μας:
«..Ο κόσμος εκτείνεται και συστέλλεται, σε μια διαδικασία κοσμικής αναπνοής».
6. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σαν ΕΠΙΛΟΓΟ, τελειώνοντας, θέλω να προσθέσω τα εξής: «Τα πάντα ρει» κατά τον Ηράκλειτο. Το ίδιο και η ανθρώπινη σκέψη. Κάθε άνθρωπος, λαός, κοινωνία, πολιτισμός, παραλαμβάνει από τους προηγούμενους και παραδίδει στους επόμενους, την θρησκευτική εμπειρία του, επεξεργασμένη και εμπλουτισμένη. Είναι διαχρονικά, πανανθρώπινη ανάγκη, η μεταφυσική θρησκευτικότητα. Ατούμ, Βράχμαν, Φάνης, Ζωροάστρης, Μίθρας, κ.λ.π. ονοματολογίες του Ενός. Και θα θυμίσω, αυτό που έγραψε ο Καζαντζάκης:
«Πιστεύω, στα αναρίθμητα εφήμερα προσωπεία, που πήρε ο Θεός στους αιώνες και ξεκρίνω πίσω απ΄αυτή την ροή του, την ακατάλυτη ενότητα»…
Ησίοδος, Ορφέας, Πυθαγόρας, Θαλής, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Νεύτωνας, Γαλιλαίος, Αϊνστάιν, Χόκιν και άλλοι πολλοί που πέρασαν και άλλοι πολλοί που θάρθουν, ρωτούν: «Από πού έρχομαι και που πάω?». Αυτό είναι άλλωστε και το βασικότερο, κοσμολογικό-υπαρξιακό ζήτημα, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και η πρώτη προσέγγιση του ανθρώπου, για να απαντήσει σε αυτόν τον μεταφυσικό προβληματισμό, ήταν η μυθολογία. Η οποία μας οδήγησε, κατ΄αρχάς στις θρησκείες και στην συνέχεια στην Φιλοσοφία και την Επιστήμη. Η επιστήμη, με το πείραμα και την απόδειξη, έκανε την φαντασία ανακάλυψη. Ας είμαστε σεμνοί και ταπεινοί. Εκεί έξω, θα υπάρχουν εκατομμύρια γαίες.
Το να αφουγκραζόμαστε το κοινό παρελθόν των λαών, στην προκειμένη περίπτωση, μέσω της συγκριτικής μυθολογικής κοσμογονίας τους, ας γίνει η άλυσος, της αρχέγονης ανάγκης που μας συνδέει. Και έχει σαν στόχο της, να μας ενώσει και όχι να μας διαιρέσει.
Ας γίνει ο φάρος, που οδηγεί στην μεταξύ μας συνοχή, για Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφότητα. Στην ίδια βάρκα που λέγεται Γαία, βρισκόμαστε όλοι και ταξιδεύουμε στον απέραντο και αιώνιο ωκεανό, του Σύμπαντος. Κοινό το παρελθόν, το παρών και το μέλλον μας. Όλοι και όλα, μαζί, στον χωροχρόνο ΤΟΥ Μ.:Α.:Τ.:Σ.:
Είπον
ΠΑΠΑΒΑΣ ΔΗΜ. 4ο
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. MIRCEA ELIADE: «Πραγματεία πάνω στην Ιστορία των θρησκειών»
2. ΣΑΛΛΟΥΣΤΙΟΣ ΣΕΡΗΝΟΣ: «Περί Θεών και κόσμου»
3. ΗΣΙΟΔΟΣ: «Θεογονία»
4. ΣΟΦΟΚΛΗΣ: «Οιδίπους Τύραννος»
5. ΠΛΑΤΩΝ: «Φαίδων»
6. ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ: «Φύσεως» Νο 10
7. ΟΡΦΙΚΟς ΥΜΝΟΣ: «Δήμητρος Ελευσινίας» Νο 40
8. ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ: «Εις Γαίαν παμμήτειραν» Νο 30
9. ΠΙΝΓΙΑΤΟΓΛΟΥ ΣΕΜΕΛΗ: «Η Γη και οι θεότητές της»
10. ΔΑΝΕΖΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ και ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΣ: «Το σύμπαν που αγάπησα»
11. HAWKING STEPHEN: «Το μεγάλο σχέδιο»
12. KARL POPPER & OLOF GIGON: «Οι προσωκρατικοί»
13. J.C. COOPER: «Encyclopedia of Traditional Symbols»
14. ΑΙΣΧΥΛΟΣ: «Χοηφόρες»
15. ΑΙΣΧΥΛΟΣ: «Προμηθέας Δεσμώτης»
16. BLAVATSKY HELENA: «Μυστική Δοξασία»
17. ΠΛΑΤΩΝ: «Περί Ψυχής»
