Οι απαρχές και η εξέλιξη της Βασιλικής Αψίδας από το 1744 έως το 1817 τουΠνξχ:. Ετ:. Yasha Beresiner,

October 29, 2014

Οι απαρχές και η εξέλιξη της Βασιλικής Αψίδας από το 1744 έως το 1817

τουΠνξχ. Ετ. Yasha Beresiner,

Πρ.". Βοηθ.". Μεγ.". Τελ.".  (Υπ.". Μεγ.". Περιστ.". της Αγγλίας)

Μετάφραση από τον Λίαν Εξχ.:Ετ.: Γ.Π.,

Μεγ.: Προκαθήμενο του Περιφερειακού Μεγ.: Περιστυλίου Δυτικής Ελλάδος

Γραπτή απόδοση της ομιλίας του στο Μεγ.: Περιστ.: ΤτΒΑ της Ελλάδος, το Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014, παρουσία του Μεγ.: Προκ.:, Εξχττ.: Ετ.: Γεωργίου Βασιλογεώργη.

Εξχττε, Πνξχοι & Λίαν Εξχοι Ετ.". Ετ.'.

Αγαπητοί Ετ.". Ετ.'. μου

Είναι μεγάλη τιμή να βρίσκομαι στην Αθήνα, ως προσκεκλημένος ομιλητής στο Μεγάλο Περιστύλιο των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδας της Ελλάδος και σας ευχαριστώ θερμά για την ευγενική υποδοχή και τη θερμή φιλοξενία σας.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΙΚΟ ΥΠΟΒΑΘΡΟ

Η ομιλία μου πρέπει να επικεντρωθεί στην Αγγλία, γιατί εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο Τεκτονισμός της Βασιλικής Αψίδας όπως τον αντιλαμβανόμαστε σήμερα. Είναι ευρέως γνωστό και πλήρως κατοχυρωμένο το γεγονός ότι η πρώτη Μεγάλη Στοά παγκοσμίως, η πρεσβυγενής Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, ιδρύθηκε στο Λονδίνο στις 24 Ιουνίου του 1717. Αυτή ήταν και η αρχή του οργανωμένου Τεκτονισμού. Η έμφαση όπως βλέπετε είναι στη λέξη «οργανωμένος». Είναι σαφές όμως ότι Στοές προϋπήρχαν αυτής της ημερομηνίας. Πολύ πρόσφατα είχα την χαρά και την τιμή να μιλήσω στη Σ.". Στ.". ΠΑΡΘΕΝΩΝ υπ' αρ. 112 [της Μεγάλης Στοά της Ελλάδος], όπου μίλησα για τη μύηση του Ηλία Άσμολ [Elias Ashmole] (1617-1692) το 1646, τουλάχιστον εξήντα χρόνια πριν την παραπάνω ημερομηνία. Η μύηση του θεωρείται η πλέον κομβική στιγμή στην ιστορία του Τεκτονισμού, επειδή ακριβώς είναι η παλαιότερη καταγεγραμμένη και αδιαμφισβήτητη μύηση ενός «θεωρητικού» ή αποδεδεγμένου τέκτονα στην Αδελφότητα.

Όλα πήγαιναν καλά στην αρχή για τη νέα Οργάνωση των Ελευθεροτεκτόνων, που είχε υιοθετήσει τα δικά της Συντάγματα το 1723 και είχε επιλέξει και εκλέξει πολλούς διακεκριμένους ανθρώπους της εποχής ως μέλη. Από τη δεκαετία του 1740 όμως τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν για την πρεσβυγενή Μεγάλη Στοά. Το πιο σημαντικό στοιχείο της γενικότερης δυσαρέσκειας - σε σχέση με την ανά χείρας συγκεκριμένη εργασία για τη Βασιλική Αψίδα - ήταν οι εκτεταμένες αντι-τεκτονικές δημόσιες αποκαλύψεις και δημοσιεύσεις της εποχής, οι οποίες είχαν ως συνέπεια οι μυήσεις των τεκτόνων να γίνονται παράνομα και κρυφά. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στους κόλπους της Μεγάλης Στοάς. Η ανησυχία των μελών της Μεγάλης Στοάς σε σχέση με τους λαθραία και ανεξέλεγκτα μυημένους δεν αφορούσε τόσο τη διάδοση των μυστικών της Αδελφότητας σε αγνώστους αλλά ότι όλοι αυτοί θα είχαν πλέον πρόσβαση στους στεγανά και καλά προστατευμένους πόρους φιλανθρωπίας της Μεγάλης Στοάς. Επιπλέον και χωρίς αυτό να αποτελεί έκπληξη για κανέναν, οι διακεκριμένοι Μεγάλοι Διδάσκαλοι που είχαν επιλεγεί και διοριστεί από την αριστοκρατία λειτουργούσαν μόνον ως σύμβολα, όπως για παράδειγμα ο εικοσιπεντάχρονος Ουίλιαμ, 5ος Λόρδος Βύρων (1722-98), ο οποίος αφού διορίστηκε Μεγάλος Διδάσκαλος το 1747 για πενταετή θητεία, σε όλη τη διάρκεια των πέντε αυτών ετών δεν παρέστη ούτε μία φορά στη Μεγάλη Στοά ούτε πήρε μέρος σε κάποια άλλη τεκτονική δραστηριότητα. Ταυτόχρονα, ένα άλλο στοιχείο αναταραχής άρχισε να αναδύεται στους τεκτονικούς κύκλους της εποχής, από την πλευρά κάποιων Ιρλανδών Αδελφών, οι οποίοι είχαν μεταναστεύσει στην Αγγλία εξ αιτίας του πρόσφατου μεγάλου λιμού που είχε πλήξει το νησί τους και τους οποίους δεν καλοδέχονταν ή δεν τους έκαναν καν δεκτούς ως μέλη οι Αγγλικές Στοές.

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΑΨΙΔΑΣ

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον γενικευμένης ανησυχίας στους αγγλικούς τεκτονικούς κύκλους, ένας νέος τεκτονικός βαθμός άρχισε να γίνεται γνωστός στη δεκαετία του 1740, η Βασιλική Αψίδα. Τα γνωστά ιστορικά στοιχεία για την καταγωγή και τις απαρχές του νέου αυτού βαθμού είναι τόσο σπάνια όσο και τα αντίστοιχα για τους συμβολικούς βαθμούς. Η πρώτη αδιαμφισβήτητη αναφορά στη Βασιλική Αψίδα είναι του 1744 και προέρχεται από τον Ιρλανδό συγγραφέα Φάιφιλντ Ντασινύ [Fifield Dassigny] (1707-1744)1. Αυτός αναφέρει ότι το 1744 η Βασιλική Αψίδα ήταν ενεργή στο Δουβλίνο, στην Υόρκη και στο Λονδίνο. Άλλες ενδείξεις για τέτοιες δραστηριότητες τόσο στην Υόρκη ή σε άλλα μέρη της Ιρλανδίας δεν υπάρχουν, όμως για το Λονδίνο υπάρχει η απόδειξη ότι στις 17 Ιουλίου του 1751, πέντε Στοές αποτελούμενες από Ιρλανδούς Αδελφούς ίδρυσαν τη 'Μεγάλη Στοά της Αγγλίας σύμφωνα με τους Αρχαίους Θεσμούς'.  Οι πολύ γνωστοί και ως   Όι Αρχαίοι' σύντομα υιοθέτησαν τη Βασιλική Αψίδα ως τον τέταρτο [4°] βαθμό του Τάγματος11. Με ειρωνική διάθεση ασφαλώς, τα μέλη της πρεσβυγενούς Μεγάλης Στοάς που είχε ιδρυθεί το 1717 μετονομάστηκαν Όι Μοντέρνοι'. Με αυτούς τους όρους αναφοράς πάντως (οι Αρχαίοι και οι Μοντέρνοι) έμειναν γνωστοί ως σήμερα. Έχει αποδειχθεί από καιρό ότι η ίδρυση των Αρχαίων δεν αποτελούσε προϊόν σχίσματος ή αποχώρησης από την πρεσβυγενή Μεγάλη Στοά111. Παρ' όλα αυτά, οι Αρχαίοι δημιουργήθηκαν ως αντίπαλο δέος προς την υπάρχουσα Μεγάλη Στοά και οι δύο πλέον μεγάλες δυνάμεις αντιμετώπιζαν η μία την άλλη ως αντικανονική και παράνομη.

Εξετάζοντας τις δραστηριότητες των Στοών των Αρχαίων όσον αφορά τη Βασιλική Αψίδα, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η ανύψωση, συχνά αναφερόμενη και ως 'εισδοχή' στις πρώιμες καταγραφές, λάμβανε χώρα στις συμβολικές στοές ως τέταρτος [4ος] βαθμός. Δεν ήταν επομένως αντικείμενο τελετής σε ξεχωριστά, διακριτά Περιστύλια. Η τελετή της Βασιλικής Αψίδας όπως και άλλες τάξεις και επιγενόμενοι βαθμοί πέραν της Συντεχνίας, πραγματοποιούνταν στις συμβολικές Στοές των Αρχαίων είτε με την υπονοούμενη έμμεση εξουσιοδότηση της Μεγάλης Στοάς τους είτε χωρίς κανένα έλεγχο ή κάποια έγκριση. Οι Στοές αυτές έδιναν λοιπόν αρκετούς βαθμούς εκτός των συμβατικών τους δραστηριοτήτων μέχρι τη θέσπιση κανόνων και Κανονισμών το 1794, οπότε και δόθηκε επίσημη έγκριση στις συμβολικές Στοές των Αρχαίων να απονέμουν τον βαθμό της Βασιλικής Αψίδας δια των εξουσιών που τους παραχωρήθηκαν

Σιμπολέθ: θάνατος από λάθος φονικό αλλόφωνο

 

Ένα κοινό ή παραπλήσιο μοτίβο που κυκλοφορεί ευρέως στα διάφορα αιματοβαμμένα βίδεα που μας έρχονται από την ισλαμική επικράτεια του σύγχρονου Μεσαίωνα κινείται πάνω-κάτω στο εξής πλαίσιο: ένας μουσάτος Μουσουλμάνος, ένα θεοσεβάμενο τζιχαντικό Κτήνος της ισλαμοχριστιανικής Πίστης πρωταγωνιστεί. Το Κτήνος δεν μάς έχει καταστήσει σαφές αν έχει διδακτορικό στην αβρααμογενή Θεολογία, ούτε καν πτυχίο, κατά πάσα πιθανότητα δεν προχώρησε πέρα από την πρώτη τάξη του Ιεροδιδασκαλείου, η μόρφωση αυτή τού είναι υπέρ το δέον επαρκής, προκειμένου να δύναται να εκτελεί σωστά την τριπλή εργασία που κάθε Πιστός ΙσλαμοΧριστιανός πρέπει να εκτελεί: να αποστηθίζει το Ιερό του Βιβλίο, να καταπνίγει τη Λογική και να εξαπλώνει το Dar-Al-Jehovah.

Κι όμως: ο Μουσουλμάνος αυτός έχει αυτοαναχθεί σε απόλυτη αυθεντία πάνω σε θέματα ισλαμικής πίστης.

Σε σταματάει στο δρόμο, εκεί που πας στη δουλειά σου και σε βάζει, θες-δεν θες, σε ένα Θεολογικό τηλεπαιχνίδι γνώσεων τύπου ‘Γίνε Εκατομμυριούχος’, κουίζ Ζωής και Θανάτου, με τζακ ποτ στο ‘Ζεις λίγο ακόμα’ και σε τυχόν λάθος απάντηση, η παραγωγή σού προσφέρει έναν φρικτό και βασανιστικό θάνατο. «Η τρίτη προσευχή της δεύτερης μέρας μετά την πρώτη πανσέληνο του Ραμαζανιού έχει τέσσαρες σούρες ή πέντε»; Ρε διάολε, και δύο διδακτορικά στην Ισλαμική Θεολογία να έχεις, και Πρύτανης της Θεολογικής Σχολής της Ισλαμπαμπάντ να είσαι, ήμαρτον Μπαναγία μου, με την κάνη του υποπολυβόλου κολλημένη στο δόξα το πατρί σου, κάπου θα το κάνεις το λαθάκι σου.

Και σκεφτείτε: αυτοί τους οποίους ανακρίνει θεολογικώς το μουσουλμανικό Κτήνος του ιουδαιογενούς Θεού της Χριστιανικής Αγάπης μιλούν άπταιστα αραβικά, είναι μουσουλμάνοι σαν κι εκείνον, φτυστοί κι ολόιδιοι, ξέρουν τα πάντα για το Ισλάμ, βροντοφωνάζουν Αλλαχουάκμπαρ με άψογο σουνιτικό τρόπο, κι όμως: αρκεί μία μικρούλα λάθος απάντηση, ένα αδιόρατο τρεμοπαίξιμο της φωνής, πες ότι σε έπιασε μια ζαλάδα, μια σκοτοδίνη, βρε αδερφέ, ένα παραπανίσιο ανοιγόκλεισμα του ματιού, ένα μικρούλι κενό μνήμης, μια διαφορετική προφορά του τάδε εδάφιου, άνθρωποι είμαστε.. ε, τότε, το χάνεις το ‘μαξιλαράκι’ της Ζωής. Και η ποινή: Θάνατος!

Σας φαίνονται πρωτοφανή όλα αυτά; Ότι τα διαπράττουν μόνον οι Ισλάμηδες του ταλιμπανικού 21^ου αιώνα; Για ξανασκεφτείτε το… Στην εποχή της Βίβλου, την οποίαν θεωρούν Ιερή Γραφή τους οι πιστοί του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού, ο Ιεφθάε υπήρξε Κριτής του Ισραήλ, στρατιωτικός αρχηγός των Εβραίων και δίκαιος προπάτωρ των Χριστιανών. Σε κάποια μάχη οι δυνάμεις του Ιεφθάε νίκησαν τους αντιπάλους, τους Εφραιμίτες. Ένας μεγάλος αριθμός των ηττημένων Εφραιμιτών διεσώθη και προσπάθησε να βρει διαφυγή μέσα από τα περάσματα του ποταμού Ιορδάνη. Οι δυστυχισμένοι και φοβισμένοι άνθρωποι, που προσπαθούσαν να σώσουν τη ζωή τους, χώνονταν ανάμεσα στους πολλούς που κινούνταν σε αυτά τα περάσματα, ώστε να περάσουν απαρατήρητοι μέσα στο πλήθος.

Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Τη μοίρα τους την είχε σφραγίσει μία ανεπαίσθητη γλωσσική διαφοροποίηση. Ένα διαολεμένο ‘αλλόφωνο’. Αλλόφωνο είναι μία διαφορετική παραλλαγή του ίδιου φωνήματος. Επί παραδείγματι, οι ομιλητές της Ελληνικής, άνετα βάζουμε στη λέξη ‘χήνα’ τη σωστή φωνηματική παραλλαγή (αλλόφωνο) που συνάδει με πρόσθιο φωνήεν, και, πάλι σωστά, βάζουμε το αντίστοιχο αλλόφωνο του ‘χ’ μπροστά από οπίσθιο φωνήεν, όπως στο ‘χάνω’. Βέβαια, όταν έρθει η ώρα να προφέρουμε το γερμανικό ‘ich’, προφέρουμε λάθος αλλόφωνο του ‘χ’, αλλά χαλάλι μας: κανείς δεν πρόκειται να μας πάρει το κεφάλι για ένα τόσο δα γλωσσικό ατόπημα – ή μήπως πρόκειται;

Κι ένα άλλο παράδειγμα, περί του τι συνιστά αλλόφωνο: φέρτε στον νου σας το ‘λ’, το οποίο οι Μακεδόνες το προφέρουν πιο παχύ, ενώ οι Χαμουτζήδες της Νότιας Ελλάδας πιο λεπτό. Αντιστοίχως, φανταστείτε ότι θέλουμε να ξεχωρίσουμε σε ένα πλήθος ισπανόφωνων ποιοι είναι Ίβηρες και ποιοι Νοτιοαμερικάνοι. Το ζήτημα είναι πολύ απλό: το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τους δείξουμε γραμμένη τη λέξη ‘BarCelona’ και τους ζητήσουμε να τη διαβάσουν: οι Ίβηρες θα προφέρουν ‘ΜπαρΘελόνα’ ενώ οι Λατινοαμερικάνοι ‘ΜπαρΣελόνα’.

Κατά τον ίδιο τρόπο και οι Εφραιμίτες είχαν μιαν ανάλογη ελαφρά διαφοροποίηση στον τρόπο προφοράς τους. Δεν μπορούσαν να διακρίνουν το παχύ ‘s’/sh (ש, σhιν) της εβραϊκής γλώσσας από το απλό ‘s’ (ס σάμεχ ή ש , σιν).

Ε, καλά, αναρωτιέται κανείς, τι κακό μπορεί να σού κάνει ένα τόσο δα ‘λάθος’ αλλόφωνο; Ένα τόσο δα λάθος αλλόφωνο, ένα τόσο δα λάθος φωνηματάκι μπορεί, με τη βοήθεια του Θεού (των ΙσλαμοΧριστιανών), να σου στοιχίσει την ίδια σου τη ζωή. Πάντα, με τη βοήθεια του καλού Θεού…

Έτσι και στην περίπτωση των ηττημένων που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τον Ιεφθάε. Εκμεταλλευόμενοι αυτή τη διαφορά προφοράς, και προκειμένου να εντοπίσουν τους δυστυχείς που προσπαθούσαν να γλιτώσουν, οι άνδρες του Ιεφθάε έκαναν το εξής: σταματούσαν απαξάπαντες και τους ζητούσαν να προφέρουν την εβραϊκή λέξη που σημαίνει ‘στάχυ’ (στα εβραϊκά: ‘SHιμπολέθ’, שִׁבֹּלֶת) και η οποία εμπεριέχει το παχύ sh. Όποιος δυστυχής πρόφερε ‘λανθασμένα’ τη λέξη, ως ‘Sιμπολέθ’ (לֶתבֹּ֗סִ) θανατωνόταν αυτοστιγμεί. Όλα αυτά υπάρχουν καταγεγραμμένα στην Αγία Γραφή των Χριστιανών, στο βιβλίο των Κριτών, κεφάλαιο ΙΒ΄ (12), χωρίο 4 έως 6.

Απαιτείται, όμως, στο σημείο αυτό μία αναγκαία παραδοχή: ότι τα διάφορα φονικά αλλόφωνα ‘σιμπολέθ’ δεν είναι πάντοτε ή κατ’ αποκλειστικότητα θρησκευτικά, όπως αποδεικνύει και η περίπτωση της απερίγραπτης σφαγής που υπέστησαν οι Αϊτινοί το 1937 από τον δικτάτορα της Δομηνικανής Δικτατορίας Rafael Trujillo (γνωστή ως ‘Parsley Massacre’).

Ποτέ δεν θα κουραστώ, όμως, να το τονίζω: το να σφάζεις έναν δυστυχή Αϊτινό επειδή θεωρείς ότι προκαλεί ανεργία στην δομηνικανή πατρίδα σου ή ότι σου κλέβει τα πρόβατα στη μεθόριο που χωρίζει τις δύο επικράτειες στο περιορισμένων πόρων νησί της Ισπανιόλας ή ληστεύει τα καταστήματά σου κ.λπ. ίσως και να μπορεί να ιδωθεί υπό την οπτική γωνία της διαρκούς αλληλοσφαγής του ενός εξελιγμένου αυστραλοπίθηκου από τον διπλανό του εξελιγμένο αυστραλοπίθηκο, στη διαρκή μάχη τους για απόκτηση πρόσβασης στα περιορισμένα αγαθά της τοπικής τους επικράτειας εδώ και τουλάχιστον πέντε εκατομμύρια χρόνια.

Το να σφάζεις, όμως, έναν ολόιδιο με σένα άνθρωπο, με το ίδιο μούσι, με την ίδια ακριβώς Νοοτροπία, έναν άνθρωπο που σε άψογα αραβικά σού τονίζει ότι πιστεύει στον ακριβώς ίδιο Θεό με σένα, που μιλάει ακριβώς την ίδια γλώσσα με σένα, σε διαβεβαιώνει ότι είναι διατεθειμένος να ζήσει στην ίδια χαλιφατική επικράτεια με σένα κ.λπ., ε, γι’ αυτό το καθόλα ανεξήγητο υπό οποιαδήποτε κοινωνική, πολιτική, οικονομική οπτική φαινόμενο, η εξήγηση είναι μόνο μία: η μολυσματική, φονική Ιδεολογία που ακούει στο όνομα ‘Θρησκεία’.

•homo pneumaticus•

Φιλική Εταιρεία στο Ιόνιο και η σχέση της με τον τεκτονισμό

 

ΝΙΚΟΣ Κ. KΟΥΡΚΟΥΜΕΛΗΣ,
Διδάκτωρ Φιλοσοφίας

Ένα από τα πλέον καίρια ερωτήματα, που πρέπει να τεθούν κατά τη διαδικασία διερεύνησης των παραγόντων που συνέβαλαν στην ίδρυση και τη λειτουργία της Φιλικής Εταιρείας, είναι εάν τα πρόσωπα, που αναμίχθηκαν σε αυτές, ενέργησαν μεμονωμένα και από προσωπικούς λόγους ή από εταιριστικό καθήκον, οργανωμένα σε εταιρείες (μυστικές και φανερές, συλλόγους ή και απλές ομάδες.

Πιο συγκεκριμένα: συμμετείχαν ως πρόσωπα που συνδύασαν την τεκτονική με την εταιριστική ιδιότητα ή ως μέλη των Ελευθεροτεκτονικών Στοών, που λειτουργούσαν τότε υπό την «Γαληνοτάτη Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος εν Ανατολή Κερκύρας» (1812), με κύριο συντελεστή στη λήψη των αποφάσεων τον Zακύνθιο Διονύσιο κόμη δε Ρώμα, πρώην πρύτανη Κερκύρας και γερουσιαστή της Επτανήσου Γερουσίας, που αργότερα εξελίχθηκε σε απόλυτο χειριστή των πραγμάτων της Φιλικής και του επαναστατικού Αγώνα στη Δυτική Ελλάδα. (1)

Σύμφωνα με τις κρατούσες απόψεις, ο Διαφωτισμός είναι ο κύριος δημιουργικός παράγων των επαναστατικών γεγονότων, καθώς, μεταξύ των άλλων, του χρεώνονται Επαναστάσεις, όπως η Αμερικανική (1776), η Γαλλική (1789) και η Ελληνική (1821), τα πολιτικά κείμενα των οποίων είναι σαφώς διατυπωμένα, σύμφωνα με τα δικά του ιδεολογικά πλαίσια. (2)

Ειδικότερα για την Ελληνική Επανάσταση (1821), γίνεται αναφορά και σε συγκεκριμένη εκδήλωσή του που ονομάζεται «Ελληνικός Διαφωτισμός», ο οποίος προσαρμόζει τις αρχικές ιδέες στις ανάγκες του υπόδουλου ελληνικού έθνους. Αυτό το «ιδεολογικό, φιλολογικό, γλωσσικό και φιλοσοφικό ρεύμα» εμφανίστηκε όπου υπήρξε οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη των Ελλήνων, με αποτέλεσμα τα μέλη συγκεκριμένων κοινωνιών, όχι υποχρεωτικά εντός του ελληνικού χώρου, ως φορείς εκπαιδευτικής ανανέωσης, να επιδιώξουν σε πρώτη φάση την ανάπτυξη της ελληνικής παιδείας και, στη συνέχεια, την επαφή με το ευρωπαϊκό πνεύμα, μέσω των κειμένων (πρωτότυπων ή σε μετάφραση). Με αυτό τον τρόπο, αρκετά ενωρίς μεταφράστηκαν στα ελληνικά έργα των διαφωτιστών, ενώ προς τα μέσα της περιόδου εκδόθηκαν και πρωτότυπα έργα Ελλήνων (και η επτανησιακή συμβολή εδώ είναι αξιοσημείωτη, καθώς συμπεριλαμβάνονται τα έργα του Ευγένιου Βούλγαρη και του Νικηφόρου Θεοτόκη). (3)

Ο Ελληνικός Διαφωτισμός, ακολουθώντας τα πρότυπά του, επεδίωξε τη γενική εκπαίδευση και την απαλλαγή από τις προλήψεις και τις δεισιδαιμονίες και εναντιώθηκε στο πολιτικό, κοινωνικό και θρησκευτικό κατεστημένο της εποχής του. Παρουσίασε, όμως, σημαντικές διαφορές από αυτά. Ως ιδεολογικό ρεύμα το κύριο αίτημά του, η Παιδεία, είχε ως αποκλειστικό σκοπό την απελευθέρωση του Έθνους και από τα συστατικά του, η εναντίωση στο κατεστημένο της εκκλησίας έφθανε σε πολύ χλιαρές αντικληρικές απόψεις και, σε καμία περίπτωση, στην αθεΐα. (Η επτανησιακή συμβολή σημειώνεται και εδώ με την προϋπόθεση ο ανώνυμος συγγραφέας της Ελληνικής Νομαρχίας, ήτοι «του Λόγου περί Ελευθερίας», να είναι ο Κερκυραίος Ιωάννης Πασχάλης – Δονάς). (4)

Με το τέλος της Βενετικής διοίκησης και την εγκατάσταση επαναστατικών δημαρχείων (1797) από τα Γαλλικά δημοκρατικά στρατεύματα, που με τα χρώματα της Κισαλπινικής δημοκρατίας κατέλαβαν τα νησιά του Ιονίου και τις βενετικές κτήσεις στην Ήπειρο (το Βουθρωτό, την Πάργα, τη Βόνιτσα, την Πρέβεζα), εισέρρευσαν στην περιοχή τα κηρύγματα της Γαλλικής Επανάστασης. Σύντομα, διάφορα σωματεία Ιακωβίνων ανέλαβαν την πολιτική και κοινωνική διαπαιδαγώγηση του πληθυσμού, ενώ στο κρατικό τυπογραφείο, που εγκαταστάθηκε στην Κέρκυρα, τυπώθηκαν μεταξύ των άλλων επαναστατικών προκηρύξεων και ελληνικά επαναστατικά φυλλάδια, τα οποία μαζί με τις εκδόσεις του Κοραή, έπαιξαν σημαντικότατο ρόλο στην αφύπνιση και την τόνωση του πατριωτισμού του ελληνικού πληθυσμού της περιοχής. Τα φυλλάδια αυτά ήταν:

α. Ο ΘΟΥΡΙΟΣ ΤΟΥ ΡΗΓΑ (Ως πότε παλικάρια), δίφυλλο τετρασέλιδο εις 4ο σχήμα.

Αποσυμβολισμός στη Μυθική Ζωή του Οδυσσέα

 

Ο Οδυσσέας ζει αρμονικά στο βασίλειό του με τη γυναίκα του Πηνελόπη και το γιο του Τηλέμαχο. Έχουμε να κάνουμε με μια ολοκληρωμένη πνευματική τριάδα, ένα είδος θεϊκού τριγώνου σε αρμονική ισορροπία. Η αναζήτηση της Ελένης είναι η αφορμή της εκστρατείας του Οδυσσέα μαζί με τους υπόλοιπους βασιλιάδες στην Τροία. Η Τροία με τη σειρά της είναι ένα πλούσιο βασίλειο που αναπαριστάνει την ιδέα της έλξης του υλικού πεδίου. Σε αυτό το σημείο βλέπουμε πως ο Οδυσσέας προσπαθεί να αποφύγει την εκστρατεία. Αυτό συμβολίζει την άρνηση της ψυχής να ενσαρκωθεί, γιατί γνωρίζει τον πόνο που η ίδια προδιαγράφει μέσα στη μορφή.
Δέκα χρόνια απαιτούνται για την κατάληψη της Τροίας, της γήινης σφαίρας, που φέρει επίσης τον αριθμό δέκα.
Με την άλωση της πόλης ολοκληρώνεται το έργο στο υλικό πεδίο και αρχίζει η πορεία της επιστροφής στο πνεύμα. Από αυτή την άποψη, η επιστροφή του Οδυσσέα αντιπροσωπεύει την επιστροφή του πνευματικού σπινθήρα στην κατάσταση της πρωταρχικής ηρεμίας, εμπλουτισμένου με τις εμπειρίες των πεδίων που διέτρεξε.
Για να γυρίσει στην Ιθάκη απαιτούνται άλλα δέκα χρόνια γεμάτα περιπέτειες, κατά τις οποίες απορρίπτει σταδιακά τα φορτία που τον δεσμεύουν στην ύλη. Στην προσπάθειά της να ταυτιστεί με το πνευματικό ιδεώδες, η ανθρώπινη συνείδηση, δοκιμάζεται και αντιπαρέρχεται κάθε λογής εμπόδια μέχρι την επίτευξη του σκοπού.
Ο πρώτος σταθμός του ήρωα είναι η χώρα των Λωτοφάγων, ένας επίγειος παράδεισος γεμάτος καρπούς, που προκαλούσαν τη λήθη σε όποιον τους έτρωγε. Ορισμένοι από τους συντρόφους του Οδυσσέα τρώνε τους καρπούς, συμβολίζοντας με αυτή την πράξη ένα μέρος της συνείδησής του που παραμένει προσκολλημένο στη μορφική όψη, ξεχνώντας τον προορισμό της ψυχής. Αυτό, βέβαια, συμβαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας σήμερα. Η εμμονή στη συσσώρευση υλικών αγαθών και στη δημιουργία του επίγειου παράδεισου, είναι ο λωτός που κάνει τον άνθρωπο να αποστρέφει το πρόσωπό του από τους ουσιαστικούς στόχους της ύπαρξής του.

Συνεχίζοντας το δρόμο προς τα πίσω ο Οδυσσέας πέφτει πάνω στους Κύκλωπες. Ο Πολύφημος εγκλωβίζει τον Οδυσσέα και τους συντρόφους του στη σπηλιά του ασυνείδητου.

Αποσυμβολισμός στη Μυθική Ζωή του Θησέα

 

Ο Θησέας ήταν και αυτός ημίθεος, γιος του Ποσειδώνα και της θνητής Αίθρας. Ο Ποσειδώνας είναι ο Πατέρας των Υδάτων, της αιώνιας θάλασσας που φέρνει τη ζωή στην πρώτη αυγή της ύπαρξης, δηλαδή την Αίθρα. Ο ήρωας παίρνει την πρωταρχική του μόρφωση στην Τροιζήνα, μακριά από την Αθήνα. Η μητέρα του είναι εκείνη που του αποκαλύπτει τη θεϊκή του καταγωγή και τον πραγματικό του προορισμό. Η γήινη φύση μας περικλείει πάντα το σπέρμα της δοκιμασίας, προκειμένου να ανυψωθεί η συνείδηση στα επίπεδα της ψυχής. Ο Θησέας είναι προορισμένος να βασιλέψει στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι ο Ιερός Τόπος, το Ιερό Κέντρο στο οποίο -σύμφωνα και με το Μιρσέα Ελιάντε- επιστρέφει πάντα ο ήρωας για να αποδώσει τους καρπούς της περιπέτειάς του. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι Μυκήνες στην περίπτωση του Ηρακλή, ή η στρογγυλή Τράπεζα στην περίπτωση των Ιπποτών του Αρθούρου.
Νέος ακόμη θυσιάζει τα μαλλιά του στον Απόλλωνα, αφιερώνοντας με αυτόν τον τρόπο την πνευματική του υπόσταση στην υπηρεσία της ακτινοβόλας όψης της ψυχής του. Τα μαλλιά είναι ένα πανάρχαιο σύμβολο πνευματικής δύναμης, κάτι που φαίνεται καθαρά στην περίπτωση του Σαμψών και της Δαλιδάς. Άλλωστε, λέγεται πως όταν ο Ηρακλής βγήκε από την κοιλιά του κήτους ήταν φαλακρός, ένα ακόμη σύμβολο αφιέρωσης της πνευματικής δύναμης στην αναζήτηση της ψυχής.
Πριν ξεκινήσει το ταξίδι του, φροντίζει να πάρει μαζί του τα σημάδια με τα οποία θα τον αναγνωρίσει ο Αιγέας, ο γήινος βασιλιάς. Κυλάει το βράχο και παίρνει τα σανδάλια, που θα του δώσουν τη δυνατότητα να βαδίζει τα μονοπάτια των εσωτερικών κόσμων, καθώς και το ξίφος, σύμβολο της νοητικής διάκρισης. Με τα σανδάλια του θα βαδίσει την περιοχή πέρα από την Κόρινθο, που λέγεται πως ονομαζόταν χώρα του θανάτου. Αυτή η περιοχή αντιπροσωπεύει την απόρριψη στοιχείων της προσωπικότητας του ήρωα. Εκεί θα σκοτώσει το Σίνι, το γιο του μεγάλου καταστροφέα. Ο θάνατος των παχυλών όψεων του εαυτού θα επανέλθει με τη μορφή της Φαίας ή σκοτεινής, με το Σκύρωνα και τη χελώνα, πανάρχαιο σύμβολο της ζωής που ξεπήδησε από τα σκοτεινά βάθη της θάλασσας. Θα έλθει επίσης με τη μορφή του Προκρούστη. Στους μύθους των Ετρούσκων ο Προκρούστης εμφανίζεται σαν υποχθόνιος θεός που κουβαλάει ένα σφυρί, σύμβολο της Τιτανικής φύσης. Με αυτές τις δοκιμασίες του ο ήρωας αποκτά μερική κυριαρχία στις αρχέγονες στοιχειακές του όψεις. Υποβάλλεται στον αναγκαίο καθαρμό και μπαίνει στην Αθήνα, όπου κανείς δεν τον αναγνωρίζει παρά μόνο όταν δείχνει

Το μυστηριακό υπόβαθρο του Χριστιανισμού

 

« Αυτό που σήμερα λέμε χριστιανική θρησκεία, υπήρχε στους αρχαίους και δεν έπαυσε να υπάρχει από καταβολής ανθρώπινου γένους, μέχρις ότου ήλθε ο ίδιος ο Χριστός και άρχισαν ν’ αποκαλούν “χριστιανική” την αληθινή θρησκεία η οποία υπήρχε από παλιά.» ( Αγ. Αυγουστίνος- Retractaticnes)

Μέσα από τα λόγια του Αγ. Αυγουστίνου φαίνεται ότι ο Χριστιανισμός οικοδομήθηκε στα θεμέλια που είχαν βάλει οι προηγούμενες θρησκείες, και κυρίως, όπως θα δείξουμε σ’ αυτό το άρθρο, τα αρχαία ελληνικά μυστήρια. Ιδίως ο χριστιανικός εσωτερισμός, που είναι άγνωστος στους περισσότερους Χριστιανούς, είναι επέκταση των Ελευσινίων και των Ορφικών Μυστηρίων ( εδώ βέβαια δεν θα πρέπει να παραβλέψουμε και τα Αιγυπτιακά καθώς και τα Μιθραϊκά Μυστήρια).

Η Πρωτοχριστιανική εκκλησία προσπάθησε ν’ αγκαλιάσει τον Έλληνα, όπως φαίνεται από τα λόγια του Κλήμη της Αλεξανδρείας, στο έργο του “Προτρεπτικός”:

« Έλα σε μένα γέροντα, έλα κι εσύ!

Εγκατάλειψε τις Θήβες. Τίναξε μακριά την προφητεία σου και το βακχικό όργιο και οδηγήσου στην αλήθεια. Κοίτα, σου δίνω το ξύλο του Σταυρού, ν’ ακουμπήσεις επάνω του.

Βιάσου, Τειρεσία, πίστεψε!

Θα δεις το φως. Ο Χριστός, με τον οποίο βλέπουν ξανά τα μάτια του τυφλού, θα λάμψει επάνω σου λαμπρότερα κι από τον ήλιο…

Θα δεις τον ουρανό, γέροντα, αν και δε θα δεις τις Θήβες.

Ω αληθινά ιερά μυστήρια! Ω αγνό φως! Στη λάμψη των δαυλών έχω ένα όραμα του ουρανού και του Θεού. Γίνομαι άγιος με τη μύηση. »

Και σε ένα άλλο σημείο λέει:

« Έλα, θα σου δείξω το Λόγο και τα Μυστήρια του Λόγου. Θα σου τα ερμηνεύσω με εικόνες που σου είναι οικείες. »

Όταν απευθύνεται στον “ειδωλολάτρη” Τειρεσία και του αναφέρει τις “οικείες εικόνες”, σίγουρα υπονοεί ότι οι χριστιανικές δοξασίες και τα μυστήρια έχουν πολλά κοινά σημεία με αυτά που γνώριζε και πίστευε ο αρχαίος Έλληνας πρόγονός μας.

H χριστιανική θρησκεία βασίζεται στα μυστήρια, τα οποία για την Ορθόδοξη εκκλησία, αλλά και για τη Ρωμαιοκαθολική, είναι επτά, τα ακόλουθα:

Βάπτισμα- Χρίσμα- Ευχαριστία- Μετάνοια- Ιεροσύνη- Γάμος- Ευχέλαιο.

Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι για την ορθόδοξη θεολογία τα μυστήρια είναι πράξεις ή αναπαραστάσεις μιας υπερφυσικής πραγματικότητας, που είναι απρόσιτη στις αισθήσεις και στην ορθολογική κατανόηση, οι οποίες μεταδίδουν τη θεία χάρη. Ιδρύθηκαν από τον Ιησού Χριστό, που είναι και ο πρώτος ιεροφάντης τους, κι αναπτύχθηκαν στην ουσία τους από τους Πατέρες της εκκλησίας.

Παρακάτω θα δώσουμε γενικά τα κοινά στοιχεία των μυστηρίων που αναφέραμε με τα αρχαία μυστήρια και τις παραδόσεις των αρχαίων Ελλήνων.

Βάπτισμα:

Σ’ όλη τη ζωή του ανθρώπου το νερό στάθηκε η πηγή της ζωής. Ο Eliade το χαρακτηρίζει « μήτρα όλων των δυνατοτήτων ύπαρξης », γιατί προηγείται κάθε μορφής αλλά και στηρίζει κάθε δημιουργία.

Το βάφτισμα στο νερό συμβολίζει την επιστροφή στην πρωταρχική μορφή, την καθολική αναγέννηση.

Η επαφή με το νερό, πλούσιο σε σπέρματα, γονιμοποιεί τη γη, τα ζώα, τη γυναίκα. Η ανάδυση της Αφροδίτης από τα κύματα, κατά τη μυθολογία, η γέννησή της από το νερό, είναι συμβολισμός της άμεσης σχέσης νερού, γονιμοποίησης και γέννησης.

Θεός Διόνυσος - Μύθοι και Λατρείες

 

Ο θεός Διόνυσος είναι εκείνη η πνευματική παρουσία που μετουσιώνει την ύλη και εκφράζεται ως ζωτική δύναμη και ως μεστή χαρά για τη ζωή σε κάθε της έκφανση. Οδηγεί στην αντίληψη της ζωή ως μιας εκστατικής περιπέτειας και ως ενός μαγικού ταξιδιού αυτογνωσίας και προσφοράς.

Ο θεός Διόνυσος

Η Γέννηση του Διονύσου

Αρκετοί μύθοι υπάρχουν για την καταγωγή του Θεού Διονύσου, ο πιο διαδεδομένος εκ των οποίων είναι πως ο Διόνυσος γεννήθηκε δύο φορές.
Περιγράφεται ως γιος του Δία και της Σεμέλης, η οποία όντας έγκυος, ζήτησε από το Δία να τον συναντήσει και να τον θαυμάσει σε όλο του το μεγαλείο, με αποτέλεσμα να κεραυνοβοληθεί και να γεννήσει πριν την ώρα της. Ο Δίας τότε πήρε το έμβρυο, το έραψε στο μηρό του και από εκεί ξαναγεννήθηκε ο Διόνυσος ως Θεός. Γεννήθηκε ανάμεσα στα αστροπελέκια του Δία και την πυρκαγιά του ανακτόρου, γιΆ αυτό και έφερε την επωνυμία πυριγενής και εξαιτίας της συνέχισης της κύησής του στον μηρό του πατέρα του μηρορραφής, διμήτωρ και δισσότοκος. Η Ινώ, η αδελφή της Σεμέλης, ανέλαβε να αναθρέψει τον Διόνυσο, αφού πρώτα τον μεταμφίεσε σε κοριτσάκι, προστατεύοντάς τον από το μένος της Ήρας που τον καταδίωκε σε όλη του τη ζωή.
Οι μυθολογικές παραδόσεις του Διονύσου-Ζαγρέα είναι πολλές και συνδέονται άμεσα με τη μυστικιστική λατρεία των Ορφικών. Σύμφωνα, όμως, με την επικρατέστερη εκδοχή, ο Δίας φοβούμενος την Ήρα, παρέδωσε το παιδί για φύλαξη στους Κουρήτες. Η Ήρα από την πλευρά της ανέθεσε στους Τιτάνες να τον βρουν, και ο Ζαγρέας στην προσπάθειά του για να τους ξεφύγει μεταμορφώθηκε διαδοχικά σε λιοντάρι, τίγρη, άλογο, φίδι και ταύρο. Ο μύθος αναφέρει πως κατόρθωσαν να τον συλλάβουν και αφού τον τεμάχισαν, άρχισαν να βράζουν και να τρώγουν τα μέλη του. Όταν ο Δίας κατάλαβε τι συμβαίνει από τη μυρωδιά, κατακεραύνωσε τους Τιτάνες και ανέθεσε στον Απόλλωνα να θάψει τα υπόλοιπα μέλη του στον Παρνασσό. Την καρδιά του Ζαγρέα, που είχε μείνει ανέπαφη, την έκλεψε η Αθηνά και την πήγε στο Δία, ο οποίος κάνοντάς την σκόνη πότισε τη Σεμέλη, όπου ξαναέμεινε έγκυος στο Διόνυσο. Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, ύστερη ρωμαϊκή, τον Διόνυσο τον ξαναγέννησε ο Δίας, αφού κατάπιε τη σκόνη από την καρδιά του.
Σύμφωνα με τον ανθρωπολόγο Σίγκαλ, ο Διόνυσος ως μυθολογική οντότητα «δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος, καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα στα δύο». Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού» γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή Σοφία ή το αρχέτυπο του Κατεργάρη, παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου.

Λατρεία και Γιορτές

Η λέξη «Διόνυσος» αποτελεί αναγραμματισμό του «Διός Νους». Αυτός ο Νους είναι το μέσον που θα μας οδηγήσει στην πραγμάτωση της θέωσης, δηλαδή το να φτάσει ο άνθρωπος και πιο συγκεκριμένα, η ψυχή του ανθρώπου, στα επίπεδα της θέωσης. Η ανθρώπινη υπόστασή του, από την πλευρά της μητέρας του Σεμέλης, μάς δείχνει ότι το γήινο σώμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το θεϊκό στοιχείο. Είναι ο φύλακας της ψυχής που θα την φτάσει στη θέωση, στο πνεύμα, ώστε να εκφραστεί η δύναμη του Λόγου. Για αυτό και ο Διόνυσος επονομάζεται Ζαγρέας, δηλαδή κυνηγός, που «κυνηγάει» τις ψυχές και τις οδηγεί προς τη θέωση, παίζοντας έτσι το ρόλο του ως Λυτήριος ή Λυσεύς αλλά και ως Ελευθερωτής.

Οι άθλοι του Ηρακλή και η Ατραπός της Μαθητείας

 

Το παρακάτω κείμενο είναι μια συνοπτική ματιά στο βιβλίο της Αλίκη Μπέιλι, «Οι άθλοι του Ηρακλή».

Οι 12 άθλοι του Ηρακλή και η Ατραπός της Μαθητείας.

Ηρακλής το όνομά του, που σημαίνει το Κλέος της Ήρας (δηλαδή της Ψυχής). Ο πατέρας του είναι θείος (Δίας) και η μητέρα του γήινη (Αλκμήνη), συμβολισμός που βρίσκουμε σε όλους τους Υιούς του Θεού (δυαδικότητα). Έχει δίδυμο αδερφό  - η γήινη πλευρά του είναι ο Ιφικλής, καθώς δεν είχαν και οι δυο πατέρα το Δία-  (δυαδικότητα και πάλι).

«Αυτή είναι η μεγάλη κατανόηση που φθάνει σε κάθε αναπτυγμένο και με αυτεπίγνωση ανθρώπινο ον. Αντιλαμβάνεται ότι έχει συνείδηση των δυο όψεων που συναντώνται στη Φύση του.»  (προσωπικότητα  και πνευματική φύση)

Ο Ηρακλής αντιπροσωπεύει τον ενσαρκωθέντα αλλά μη τελειοποιηθέντα Υιό του Θεού, που με τη θέλησή του υποτάσσει σε πειθαρχία την κατώτερη φύση του, προκειμένου να προκαλέσει την φανέρωση της Θεότητας. Αντιπροσωπεύει επομένως τον κάθε ζηλωτή και την πορεία του στην Ατραπό. Σε κάθε πέρασμά του από τα 12 σημεία του ζωδιακού αποκτά κάποια νέα γνώση για τον εαυτό του, εκφράζοντας παράλληλα τα χαρακτηριστικά του αντίστοιχου σημείου. Το ζωδιακό σημείο λοιπόν, μας δίνει το πεδίο της δραστηριότητας της ψυχής και ο άθλος το έργο του μαθητή που ζει στο φυσικό πεδίο.

Όπως γράφει η Μπέιλι : «Καθένας μας είναι Ηρακλής, σε μια εμβρυώδη κατάσταση και καθένας μας αντιμετωπίζει τους ίδιους άθλους, καθένας μας έχει τον ίδιο στόχο να επιτύχει και τον ίδιο κύκλο του Ζωδιακού να διαγράψει.»

Ο πρώτος άθλος – Τα άλογα του Διομήδη
Κριός

Τα άλογα συμβολίζουν τη διανοητική δραστηριότητα. Στον Κριό έχουμε το σημείο της έναρξης. Οι 3 αρχικές παρορμήσεις εδώ είναι η παρόρμηση για την έναρξη, η παρόρμηση για δημιουργία και η παρόρμηση για ανάσταση (ελευθέρωση από τη μορφή).

Όλα τα ξεκινήματα αρχίζουν από το νοητικό πεδίο. Το πρώτο μάθημα εδώ είναι πως ο Ηρακλής πρέπει να αποκτήσει νοητικό έλεγχο. Τα άλογα τα έπιασε, όμως τα έδωσε να τα φυλάξει ο φίλος του ο Άβδηρος (η προσωπικότητα). Τα άλογα σκότωσαν τον Άβδηρο. Ο Ηρακλής απέτυχε στον άθλο και έπρεπε να τον επαναλάβει.

Ο ταύρος συμβολίζει τη δημιουργική δύναμη. Στον Ταύρο έχουμε τη δύναμη της επιθυμίας. Το μάθημα εδώ αφορά την ορθή κατανόηση του νόμου της έλξης και την ορθή χρήση και έλεγχο της ύλης.

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα είναι η επεξήγηση της Μπέιλι εδώ για τον Μαθητή και το σεξ, αλλά είναι προτιμότερο να την διαβάσει κανείς από το ίδιο το βιβλίο. Το μόνο που θα αναφέρω και πιστεύω ότι έτσι γίνομαι κατανοητή, είναι ότι ο ταύρος δε σκοτώνεται αλλά καβαλικεύεται. Έπειτα παραδίδεται στη φροντίδα των Κυκλώπων (Βρόντος, Στερώπης, Άργος), των μυημένων με το ένα μάτι, το τρίτο

Τι Συμβολίζει η "ΣΠΕΙΡΑ"

 

Η Σπείρα είναι ένα από τα αρχαιότερα σύμβολα και χρησιμοποιείται από την παλαιολιθική εποχή στον Ελλαδικό χώρο. Αυτό το περίπλοκο αλλά Πανίσχυρο σύμβολο το συναντάμε παντού καθώς και σε πάρα πολλούς αρχαίους πολιτισμούς σε όλο τον κόσμο. Ειδικά όμως στη Ελλάδα υπήρξε σήμα και σύμβολο του πανταχού Αρχαίου Ελληνισμού και σύμβολο της Ζωτικής δύναμης.

Θα αποτελέσει ένα από τα ισχυρότερα - ιστορικότερα σύμβολα του Ελληνικού Κόσμου και θα δηλώνει την Ελληνική καταγωγή όλων των πραγμάτων που τον φέρουν πάνω τους ειδικά πριν την κλασσική περίοδο του χρυσού αιώνα αλλά και μετά.Το συναντάμε σχεδόν σε όλες τις Ελληνικές κατοικίες και στολίζει αρχιτεκτονικά όλα τα σπουδαία δημόσια και ιδιωτικά κτίρια και μνημεία μας.

Η στροβιλιστική περιέλιξη, η Σπείρα, η δίνη, η υπέρθεση δύο υλικών σωμάτων ή δύο ενεργειακών ρευμάτων, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο τρόπος που δημιουργείται η ζωή, πάνω από όλα είναι σύμβολο της Ζωτικής Δύναμης. Τη Σπειροειδή κίνηση την βλέπουμε παντού στη φύση. Από τα πανάρχαια οστρακόδερμα, έως το σχηματισμό των Γαλαξιών.
Το σχήμα του σπιράλ (spiral) το συναντάμε και στην φύση. Ζούμε σε έναν γαλαξία Σπειροειδή τύπου. Οι ανεμοστρόβιλοι, τα κελύφη μαλακίων, τα δαχτυλικά αποτυπώματα, ακόμα και το μόριο του DNA έχουν την μορφή της Σπείρας .

Αντιπροσωπεύει ποικιλοτρόπως τόσο τις ηλιακές όσο και τις σεληνιακές δυνάμεις, ο αέρας, τα ύδατα, ο κεραυνός και η αστραπή είναι επίσης μια δίνη, η μεγάλη δημιουργική δύναμη, η εκπόρευση.

Επισής διαστέλλεται και συστέλλεται απεικονίζει την αύξηση και τη μείωση του ήλιου ή της σελήνης, τη γέννηση. Συμβολίζει επίσης τη συνέχεια, τον περιστρεφόμενο ουρανό, την πορεία του ήλιου, τις κυκλικές εποχές, την περιφορά της γής.

Οι Σπείρες ή δίνες σχετίζονται με το γνέσιμο και το πλέξιμο του ιστού της ζωής και του πέπλου της Μητέρας Θεάς η οποία ελέγχει το πεπρωμένο και υφαίνει το πέπλο της πλάνης.

Η Σπέιρα επίσης έχει τον ίδιο συμβολισμό με τον Λαβύρινθο και το χορό ή το βάδισμά του.

Στο μεταφυσικό πεδίο συμβολίζει τις περιοχές της ύπαρξης, τους διάφορους τρόπους μιας ύπαρξης, τις περίπλανήσεις μιας ψυχής σε εκδήλωση καθώς και την τελική επιστροφή στο Κέντρο. Η σπείρα συνδέεται επίσης με τον αφαλό σαν κέντρο δύναμης και ζωής.

Ξετυλίγεται μέσα από μύθους, θρησκευτικές δοξασίες και θρύλους. Είναι χαραγμένη στα εδάφη πάνω σε βράχους, αλλά και σε προϊστορικά μεγαλιθικά μνημεία.

Σχηματίζεται με μύριους τρόπους στα έμβια όντα, από τα πανάρχαια όστρακα, στο μαγευτικό μπλε σπιράλ στις αποικίες των μεδουσών, στο σχηματισμό οργάνων ζώων και φυτών, έως το αίμα μας που κινείται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, Σπειροειδώς.

Ζωγραφίζεται σε μικρά ή τεράστια καλλιτεχνήματα στους τοίχους από τη εποχή τής αρχαίας Θήρας, αλλά και σχεδόν σε κάθε αγγείο τής μινωικής εποχής στην Κρήτη και Σαντορίνη.

 

Μύηση και Θάνατος (Α' μέρος - ΙΑΟ κύκλοι)

Το παρακάτω άρθρο είναι του Tommy Westlund.

Τι πραγματικά είναι ή αντιπροσωπεύει μια μύηση; Κατά καιρούς έχω συναντήσει όρους όπως «αναγέννηση» και «μια νέα αρχή» σε αμέτρητες παραλλαγές. Αν και εξακολουθώ να τους θεωρώ έγκυρους ορισμούς, πρόσφατα κάποιες άλλες πτυχές έχουν αποδειχθεί να έχουν μεγαλύτερη σπουδαιότητα. Προ πάντων, είναι η πτυχή όπου η μύηση αντιπροσωπεύει έναν έντονο θάνατο, ο οποίος είναι ταυτόχρονα δραματικός και σωματικός – το αλχημικό στάδιο της μελάνωσης (nigredo) – ο οποίος είναι με τη σειρά του προϋπόθεση για να καταστεί η επικείμενη διαδικασία της αναγέννησης δυνατή. Όπως το πουλί Φοίνικας, έτσι κι εμείς πρέπει να σπάσουμε και να αποτεφρώσουμε τα στοιχεία μας σε στάχτες, για να είμαστε σε θέση να ανέλθουμε ως adepts στο μαγικό μονοπάτι. Με αλχημικούς όρους πρέπει να βρούμε το πρωτογενές υλικό μας (prima materia) και να ακολουθήσουμε τις φαινομενικά εύκολες αρχές του V.I.T.R.I.O.L και της διάλυσης και πήξης (solve et coagula).

Το να πεθάνει όμως κανείς δεν είναι μια εύκολη διαδικασία για τους περισσότερους ανθρώπους, καθώς έρχεται σε αντίθεση με ολόκληρη την αίσθηση της ύπαρξής μας. Έχω την ελπίδα ότι αυτό το άρθρο θα βοηθήσει εκείνους που δεν έχουν περάσει ακόμα από αυτήν τη διαδικασία θανάτου, αλλά είναι στο δρόμο να το κάνουν.

Θεωρώ ότι υπάρχει ένα μεγάλο κενό στις περιγραφές αυτού του θανάτου και επιπλέον στο τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο θάνατος και πως βιώνεται από τον υποψήφιο, ειδικά στην αποκρυφιστική λογοτεχνία του περασμένου αιώνα. Η έμφαση των περιγραφών δίδεται στο «Φως» και σε αυτό που έρχεται τόσο πριν όσο και μετά, αλλά αυτή η μονόπλευρη εστίαση και η παραμέληση της διαδικασίας του θανάτου απλώς τείνει να τις κάνει περισσότερο ασυνείδητες και επομένως πιο τρομακτικές. Αρκετά συχνά έρχονται στην επιφάνεια ως μια ασυνείδητη, ενστικτώδη απέχθεια για την παράδοση, το σύστημα ή το Τάγμα μέσα στο οποίο κάποιος εργάζεται. Επομένως συχνά ο υποψήφιος επιλέγει να τερματίσει τη διαδικασία και την εργασία. Ελπίζω και εύχομαι ότι οι επόμενες προτάσεις θα ενισχύσουν και θα εμπνεύσουν με το να δείξουν ότι η σκοτεινή νύχτα είναι ίσως το σημαντικότερο σημάδι ότι η διαδικασία λειτουργεί πραγματικά, όταν κανείς πιστεύει ότι αυτό δεν συμβαίνει καθόλου. 

Αλχημική απεικόνιση του στάδιου Nigredo

Οι κυκλικές ΙΑΟ αρχές

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΑΦΟΡΑ ΤΕΚΤΟΝΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΠΤΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ.

ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΕΙΣΤΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥ … ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ (με κεφαλαία)...αφού επιλέξετε παρακάτω το ¨Show encrypted text¨

Show encrypted text