Σάββατο 6 Ιουνίου 2015

Αποσυμβολισμός στη Μυθική Ζωή του Θησέα

 

Ο Θησέας ήταν και αυτός ημίθεος, γιος του Ποσειδώνα και της θνητής Αίθρας. Ο Ποσειδώνας είναι ο Πατέρας των Υδάτων, της αιώνιας θάλασσας που φέρνει τη ζωή στην πρώτη αυγή της ύπαρξης, δηλαδή την Αίθρα. Ο ήρωας παίρνει την πρωταρχική του μόρφωση στην Τροιζήνα, μακριά από την Αθήνα. Η μητέρα του είναι εκείνη που του αποκαλύπτει τη θεϊκή του καταγωγή και τον πραγματικό του προορισμό. Η γήινη φύση μας περικλείει πάντα το σπέρμα της δοκιμασίας, προκειμένου να ανυψωθεί η συνείδηση στα επίπεδα της ψυχής. Ο Θησέας είναι προορισμένος να βασιλέψει στην Αθήνα. Η Αθήνα είναι ο Ιερός Τόπος, το Ιερό Κέντρο στο οποίο -σύμφωνα και με το Μιρσέα Ελιάντε- επιστρέφει πάντα ο ήρωας για να αποδώσει τους καρπούς της περιπέτειάς του. Τον ίδιο ρόλο έπαιξαν και οι Μυκήνες στην περίπτωση του Ηρακλή, ή η στρογγυλή Τράπεζα στην περίπτωση των Ιπποτών του Αρθούρου.
Νέος ακόμη θυσιάζει τα μαλλιά του στον Απόλλωνα, αφιερώνοντας με αυτόν τον τρόπο την πνευματική του υπόσταση στην υπηρεσία της ακτινοβόλας όψης της ψυχής του. Τα μαλλιά είναι ένα πανάρχαιο σύμβολο πνευματικής δύναμης, κάτι που φαίνεται καθαρά στην περίπτωση του Σαμψών και της Δαλιδάς. Άλλωστε, λέγεται πως όταν ο Ηρακλής βγήκε από την κοιλιά του κήτους ήταν φαλακρός, ένα ακόμη σύμβολο αφιέρωσης της πνευματικής δύναμης στην αναζήτηση της ψυχής.
Πριν ξεκινήσει το ταξίδι του, φροντίζει να πάρει μαζί του τα σημάδια με τα οποία θα τον αναγνωρίσει ο Αιγέας, ο γήινος βασιλιάς. Κυλάει το βράχο και παίρνει τα σανδάλια, που θα του δώσουν τη δυνατότητα να βαδίζει τα μονοπάτια των εσωτερικών κόσμων, καθώς και το ξίφος, σύμβολο της νοητικής διάκρισης. Με τα σανδάλια του θα βαδίσει την περιοχή πέρα από την Κόρινθο, που λέγεται πως ονομαζόταν χώρα του θανάτου. Αυτή η περιοχή αντιπροσωπεύει την απόρριψη στοιχείων της προσωπικότητας του ήρωα. Εκεί θα σκοτώσει το Σίνι, το γιο του μεγάλου καταστροφέα. Ο θάνατος των παχυλών όψεων του εαυτού θα επανέλθει με τη μορφή της Φαίας ή σκοτεινής, με το Σκύρωνα και τη χελώνα, πανάρχαιο σύμβολο της ζωής που ξεπήδησε από τα σκοτεινά βάθη της θάλασσας. Θα έλθει επίσης με τη μορφή του Προκρούστη. Στους μύθους των Ετρούσκων ο Προκρούστης εμφανίζεται σαν υποχθόνιος θεός που κουβαλάει ένα σφυρί, σύμβολο της Τιτανικής φύσης. Με αυτές τις δοκιμασίες του ο ήρωας αποκτά μερική κυριαρχία στις αρχέγονες στοιχειακές του όψεις. Υποβάλλεται στον αναγκαίο καθαρμό και μπαίνει στην Αθήνα, όπου κανείς δεν τον αναγνωρίζει παρά μόνο όταν δείχνει

τα σημάδια ταυτότητάς του. Η τελετή της κάθαρσης είναι ένα σύμβολο προετοιμασίας για μια συνειδησιακή διεύρυνση, η οποία θα επισφραγίσει την εσωτερική του άνοδο.
Η πλάνη, με τη μορφή της Μήδειας, επιχειρεί να δηλητηριάσει τον ήρωα και να τον αποτρέψει από το σκοπό του. Ο Αιγέας, όμως, ο γήινος βασιλιάς, μέσω των σανδαλιών και του ξίφους αναγνωρίζει και τιμά το σπέρμα της πνευματικής του φύσης. Η θνητή του όψη αναγνωρίζει εκείνον που μέλλει να βασιλέψει στον Ιερό Τόπο. Το πρώτο έργο που αναλαμβάνει ο ήρωας, είναι να ξεκαθαρίσει την περιοχή από τον Ταύρο του Μαραθώνα. ΄Όπως ο Ηρακλής έρχεται σε επαφή δύο φορές με το λιοντάρι, έτσι και ο Θησέας θα έρθει δύο φορές σε επαφή με τον Ταύρο, χαρακτηρίζοντας έτσι την ιδιαίτερη φύση της προσωπικής του αναζήτησης, που είναι η καθυπόταξη της επιθυμίας. Θυσιάζει τον Ταύρο της επιθυμίας στον Ηλιακό Απόλλωνα, την ακτινοβόλα όψη της ψυχής του.
Όμως, η Αθήνα κινδυνεύει. Ο Μίνωας, ο σεληνιακός βασιλιάς που αντιστοιχεί στην ανεξέλεγκτη σεληνιακή μας φύση, απαιτεί φόρο αίματος από την Αθήνα, την έδρα του ανώτερου εαυτού. Οι Αθηναίοι είναι υποχρεωμένοι να στέλνουν επτά νέους και επτά νέες θυσία στο Μινώταυρο κάθε εννιά χρόνια, εξαιτίας του θανάτου του γιου του Μίνωα Ανδρόγεω. Ο Ανδρόγεως, όπως υποδηλώνει και το όνομά του, είναι ένα θνητό παράγωγο που δεν τα καταφέρνει να αντισταθεί στον Ταύρο της επιθυμίας, κάτι που κατορθώνει ο Θησέας εξαιτίας της ανώτερης φύσης του.
Οι επτά νέες και νέοι συμβολίζουν την αρνητική και θετική όψη των επτά κέντρων του ανθρώπου. Η νεαρή ηλικία συμβολίζει την παρθενικότητα και επομένως την αυθεντικότητα αυτών των κέντρων, πριν αρχίσει η φθορά τους. Τα κέντρα αυτά χάνονται συστηματικά, δέσμια του κόσμου του ασυνείδητου, χωρίς να είναι σε θέση να λειτουργήσουν συνειδητά. Η σωτηρία τους από τα κρυμμένα βάθη του λαβύρινθου σημαίνει την ανάδυσή τους στο συνειδητό κόσμο και το μερικό τους έλεγχο από την εκδηλωμένη ύπαρξη. Από την άλλη τα εννιά χρόνια συμβολίζουν τον απαιτούμενο κύκλο για την ολοκλήρωση του κάθε ενεργειακού κέντρου.
Ο Θησέας μπαίνει στην περιπέτεια κατά τον τρίτο θυσιαστικό κύκλο. Αυτό υποδηλώνει πως η ψυχή έχει αποκτήσει κάποιον έλεγχο στα τρία κατώτερα κέντρα που συνθέτουν τη δομή της προσωπικότητας.
Επιθυμεί να μπει πρώτος στο Λαβύρινθο. Ο Λαβύρινθος είναι ένα σύμβολο του εσωτερικού κόσμου του καθένα μας, αλλά και το σύμβολο των ανεξερεύνητων όψεων και δυνατοτήτων του νου. Ο Θησέας, στο θέμα του μίτου, βοηθήθηκε περισσότερο από το Δαίδαλο και σε δευτερεύοντα βαθμό από την Αριάδνη. Η συνεργασία Δαίδαλου και Αριάδνης, δηλαδή του εκπαιδευμένου εαυτού και του παθητικού στοιχείου, πρόσφερε στο Θησέα τα εφόδια για την ασφαλή περιπλάνησή του στο Λαβύρινθο, δηλαδή σε ένα επίπεδο στο οποίο ήταν εντελώς αδύνατο να κατέβει, αν δεν είχε μια παρόμοια βοήθεια. Η ανέμελη είσοδος στο λαβύρινθο του προσωπικού ασυνείδητου θα είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση της ανισορροπίας, την ανικανότητα ελέγχου του νοητικού, με όλα τα σχετικά επακόλουθα. Η εξερεύνηση του ασυνείδητου κόσμου έχει παρεξηγηθεί από πολλούς σύγχρονους μελετητές, που τη θεωρούν σχετικά εύκολη. Ωστόσο, η προσπάθεια για την κατάκτηση του Λαβύρινθου μπορεί να αποβεί μοιραία για όποιον δεν έχει ασχοληθεί με ένα παρόμοιο έργο. Η λέξη Λαβύρινθος προέρχεται από τη λέξη λάβρυς, που σημαίνει διπλός πέλεκυς. Ο διπλός πέλεκυς είναι ένα σεληνιακό σύμβολο και δείχνει την κυριαρχία τη σεληνιακής φύσης πάνω στο κατασκεύασμα του Δαίδαλου, του εκπαιδευμένου εαυτού.
Στα βάθη του Λαβύρινθου ζει ένα τέρας ο Μινώταυρος, σύμβολο της υπερίσχυσης της κατώτερης φύσης και της επιθυμίας της μορφής. Ο Θησέας έρχεται να εκπληρώσει τον προορισμό του και να σκοτώσει το Μινώταυρο. Αν αποτύχει, η κατώτερη φύση θα επανακτήσει τον έλεγχο και ο Θησέας θα μείνει δέσμιός της. Ο ήρωας εκπληρώνει το σκοπό του και απελευθερώνει τον Ιερό Τόπο από την κατάρα. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται λυτρωτής και επιστρέφει παίρνοντας μαζί του την Αριάδνη. Η Αριάδνη, όμως, δεν μπορεί να φτάσει πίσω, γιατί δεν ανήκει στο γήινο βασίλειο. Το ταξίδι της σταματά στη Νάξο, όπου νυμφεύεται το Διόνυσο, μια όψη του ανώτερου εαυτού του ήρωα.
Ο Θησέας επιστρέφει στην Αθήνα. Ο μύθος λέει πως ξέχασε να αλλάξει τα πανιά, έτσι όπως είχε ορίσει ο Αιγέας. Νομίζοντας πως πέθανε ο διάδοχός του, ο βασιλιάς κατακρημνίζεται από τα βράχια. Από εσωτερική άποψη, όμως, το μαύρο πανί του πλοίου απεικονίζει τη θριαμβευτική νίκη του πνεύματος πάνω στην ύλη, που συμβολίζεται από το άσπρο ή κόκκινο πανί που όφειλε να τοποθετήσει ο σωτήρας. Αυτή η θυσιαστική πράξη ήταν σύμβολο της ανανέωσης της δύναμης του βασιλιά και χάνεται στα βάθη των αιώνων. Την ίδια πράξη συναντάμε στο πρόσωπο του Οιδίποδα ή του Κόδρου. Ο ήρωας εγκαταλείπει την όψη γιος και ενσαρκώνει την όψη βασιλιάς. Κυρίαρχος της ενωτικής δύναμης της καρδιάς, που συμβολίζεται από το Ιερό Κέντρο, την Αθήνα, ενώνει το βασίλειό του, δηλαδή τον ίδιο του τον εαυτό σε ένα εναρμονισμένο σύνολο.
Αργότερα θα κατέβει στον Άδη, από όπου θα απελευθερωθεί μόνο με τη βοήθεια του Ηρακλή. Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Θησέας είναι ένα σύμβολο μιας πιο εξευγενισμένης δύναμης από εκείνη που αντιπροσωπεύει ο Ηρακλής. Για να απελευθερωθεί, ωστόσο, από τα δεσμά του ¶δη, χρειάζεται την αρχέγονη στοιχειακή όψη του, που επικαλείται στη μορφή του Ηρακλή. Η νοητική ευφυΐα που έχει αναπτύξει ο ήρωας και που χρησιμοποιεί, σε αντίθεση με τον Ηρακλή, για την επίτευξη του σκοπού του, είναι ανίκανη να λύσει τα δεσμά του. Μόνο οι αρχέγονες, φυσικές, στοιχειακές δυνάμεις λειτουργούν αποτελεσματικά σε αυτό το πεδίο.
Με τη σειρά του ο ήρωας προβαίνει στην τελική θυσία, πέφτοντας από ένα ψηλό βράχο και γίνεται ένας θυσιασμένος βασιλιάς. Αποδίδει τη φύση του στο βωμό μιας καλύτερης ζωής για το σύνολο.
Ας περάσουμε τώρα σε μια από τις πιο μαγικές παρουσίες της ελληνικής μυθολογίας, τον Ορφέα, το γιο της Διογένητης Μούσας Καλλιόπης.

http://www.e-zine.gr/