Γούρια και συμβολισμός.

Τι συμβολίζουν τα γούρια που θα δωρίσουμε και φέτος στις γιορτές; Ρόδι, πέταλο, κλειδί, και πολλά άλλα όμορφα στολίδια, κρεμασμένα από πολύχρωμες κορδέλες και ματάκια, θα δημιουργήσουν τα δώρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, που θα χαρίσουμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα.
Παρακάτω λοιπόν, θα μάθουμε τον συμβολισμό μερικών από αυτά, που θεωρούνται τα πιο δημοφιλή, κι όλοι τα έχουμε συνδέσει με τις γιορτές και την καλή τύχη που προσμένουμε να φέρουν σε εμάς και τους δικούς μας ανθρώπους.

Το ρόδι

Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση ο καρπός του ροδιού συμβολίζει τη γονιμότητα, την υγεία και την καλοτυχία. Για το λόγο αυτό, συνηθίζεται να σπάμε ρόδια στην πόρτα μας την Πρωτοχρονιά και συχνά στους γάμους  οι νεόνυμφοι σπάνε ένα ρόδι πριν μπουν στο νέο τους σπίτι. Για τους Αρχαίους Έλληνες συμβόλιζε την αναγέννηση, τη ζωή και την αφθονία, έτσι το χρησιμοποιούσαν και ως ευχαριστία προς τους θεούς. Εκτός των άλλων, το ρόδι είναι το σύμβολο της ομορφιάς και μακροζωίας, καθώς είναι γνωστό για τις θεραπευτικές και καλλυντικές του ιδιότητες.

Το πέταλο

Αν βρεις τυχαία πέταλο έλεγαν οι παλιοί, τότε θα έχεις μεγάλη τύχη στη ζωή σου. Ο συμβολισμός του πέταλου είναι η δύναμη, η ευτυχία και η προφύλαξη από το κακό μάτι.
Με την ανακάλυψη του πετάλου τα άλογα είχαν καλύτερη στήριξη στα πόδια τους, που τους έδινε μεγαλύτερη μυϊκή δύναμη στο όργωμα, με αποτέλεσμα την καλύτερη σοδειά. Δεν θεωρείται λοιπόν τυχαία, το σύμβολο της αφθονίας, της προόδου και της ευμάρειας.
Γνωστή επίσης και η λαϊκή ρύση, "πάρε κανένα πέταλο καλού-κακού", σαν συμβουλή στους ανθρώπους που τους κυνηγάει  η κακή τύχη.

Το κλειδί

Ο συμβολισμός του κλειδιού είναι ο πλούτος, η αγάπη και η τύχη.
Στην Αρχαία Ελλάδα τα κλειδιά είχαν ιδιαίτερο συμβολισμό, καθώς αντιπροσώπευαν το κλειδί της ζωής, που ξεκλείδωνε την "πόρτα" από την οποία περνούσαν οι ευχές τους προς τους θεούς. Επίσης, για τους ερωτευμένους συμβολίζει το ξεκλείδωμα της καρδιάς των αγαπημένων τους. Γενικότερα το κλειδί θεωρείται καλότυχο, γιατί συμβολίζει το μέσο που θα χρησιμοποιήσουμε για να ανοίξουμε τις πόρτες που θα μας οδηγήσουν στην ευτυχία.
Το καράβι

Το καράβι συμβολίζει το ταξίδι μας στη ζωή, τη χαρά και την εξερεύνηση.
Για την Ορθοδοξία συμβολίζει τη νέα πλεύση που πήρε η ζωή των ανθρώπων μετά τη γέννηση του Ιησού Χρηστού. Γι' αυτό και σύμφωνα με το παλιό Ελληνικό έθιμο, στολίζαμε καραβάκια τα Χριστούγεννα.
Σημαντικό σύμβολο επίσης για εμάς τους Έλληνες, καθώς το καράβι αποτελεί παράδοση και είναι συνδεδεμένο με τη ναυτική ιστορία της χώρας μας. Τις παλιές εποχές, ξύλινα καράβια κατασκευάζονταν από τα παιδιά για το παιχνίδι τους και από τους μεγάλους για να διακοσμήσουν τα σπίτια ή τα μαγαζιά τους.

Η δεκάρα

Η γνωστή σε όλους μας τυχερή δεκάρα είναι το σύμβολο του πλούτου. Οι παλιοί συνήθιζαν να έχουν μία δεκάρα στο πορτοφόλι τους, για να είναι πάντα γεμάτο. Στα μαγαζιά συναντάμε συχνά γούρια με δεκάρες, για έχουν καλές δουλειές, χρήματα και αφθονία οι ιδιοκτήτες. Για όσους σκοπεύετε να κάνετε κάποια επαγγελματικά δώρα στις γιορτές, τι πιο ταιριαστό από ένα γούρι με την τυχερή δεκάρα.
Εκτός από τα παραπάνω, σύμβολα καλοτυχίας, ευτυχίας, υγείας και αγάπης, θεωρούνται η ελιά, το δέντρο της ζωής, το μάτι, το σπιτάκι και πολλά άλλα.

www.preciousandpretty.gr

“Να τα πούμε;”: Η ιστορία πίσω από τα κάλαντα | Φωτός

Τα κάλαντα είναι, ίσως, μια από τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων γιατί εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι των εορτών των Χριστουγέννων είναι το έθιμο που αφορά, όσο κανένα άλλο, τα παιδιά.
Γιατί όπως και να το κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς κάλαντα δεν γίνονται.

Ο ενθουσιασμός της προηγούμενης νύχτας, που εσύ και η εκλεκτή παρέα σου, γιατί ναι φίλους μπορεί να είχες πολλούς αλλά για κάλαντα πήγαινες μόνο με τους κολλητούς, καταστρώνατε στρατηγικό σχέδιο για την ανάπτυξη της επιχείρησης “κάλαντα”.

Ναι στρατηγικό σχέδιο, μιας και κανονίζατε από την προηγουμένη ή τις προηγούμενες μέρες την ώρα της μεγάλης συνάντησης, τη διαδρομή, τα στενά τα σπίτια κλπ, όλα αυτά γιατί θυμόσασταν από την προηγούμενη φορά ποιοι σας έδωσαν το πιο γερό “χαρτζιλίκι” και ποιοι ήταν ψιλικατζήδες.

Η αλήθεια είναι ότι τα κάλαντα τα περίμενες με ανυπομονησία για δυο λόγους, ο πρώτος είχε να κάνει με τον χαβαλέ που θα κάνατε με τους φίλους, έχοντας πάρει σβάρνα τα στενά της περιοχής, φορώντας τόσα πολλά ρούχα κάτω από το μπουφάν, που δεν μπορούσατε να κουνηθείτε. Και ο δεύτερος λόγος είναι το χαρτζιλίκι που είχες βάλει στόχο να μαζέψεις, για να αγοράσεις εκείνο το ηλεκτρονικό παιχνίδι που ζητούσες για καιρό ή εκείνο το CD player ή οτιδήποτε είχες βάλει στο μάτι. Αυτή ήταν η ευκαιρία να το αποκτήσεις με τα δικά σου χρήματα. Τα χρήματα από τα κάλαντα ήταν ιερά, καθώς τα έβγαζες με τον “ιδρώτα” σου και δεν σήκωνες κουβέντα για το πως θα τα ξοδέψεις.

Τι είναι τα κάλαντα;

Οι λαογράφοι κάνουν λόγο για εθιμικά τραγούδια του λαού που ψάλλονται από μικρά παιδιά και από ώριμους άνδρες τα Χριστούγεννα, τη Πρωτοχρονιά και τα Θεοφάνια. Οι καλαντιστές τριγυρνούν είτε κατά μόνας είτε σε ομάδες και επισκέπτονται οικίες, καταστήματα, δημόσιους χώρους κλπ με τη συνοδεία του πατροπαράδοτου σιδερένιου τριγώνου αλλά ενίοτε και άλλων μουσικών οργάνων.

Ο ρόλος των παραμυθιών στη σύγχρονη εποχή.

Είναι τρομακτική και με ανυπολόγιστες ακόμα συνέπειες η διαπίστωση ότι η παιδική ηλικία ή τουλάχιστον τα βασικά συστατικά της τείνουν να περιοριστούν στις μέρες μας. Τα παιδιά βιάζονται να μεγαλώσουν, για να εισέλθουν σε μια παρατεταμένη εφηβεία, και οι γονείς, αποκομμένοι από τα ενοποιητικά, παραδοσιακά στοιχεία, που δόμησαν την οικογένεια, σε συμβολικό και πραγματικό επίπεδο, επιτείνουν με τις πραγματιστικές επιλογές τους τη δυσοίωνη αυτή κατάσταση.

Η παιδικότητα είναι συνυφασμένη με το μαγικό, το άρρητο και το υπερφυσικό. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το μύθο, τον ανθρωπομορφισμό και τον ανιμισμό, με άλλα λόγια με την παρηγορητική αφήγηση-το παραμύθι. Η ίδια η λογική αναπτύσσεται ως αντιπαραβολή προς το φανταστικό και χωρίς αυτό μένει κενό γράμμα και οικοδόμημα δίχως στέρεες ρίζες.

Η εξιστόρηση, η αναπαλαισίωση της πλοκής, η στιχομυθία, η ποιητικότητα, συνιστώσες, που δημιούργησαν το θέατρο και πολλές μορφές τέχνης και που διατήρησαν αλώβητες στα παραμύθια, έχουν αντικατασταθεί από την άχρωμη παράθεση δεδομένων, από τον περιληπτικό λόγο και την απύθμενη αιτιοκρατία.

Τα κυρίαρχα ψηφιακά μέσα της εποχής μας και τα ΜΜΕ δεν συντηρούν μυστικά, καταπνίγοντας την παιδική αγνότητα. Αποκαλύπτουν τα ανούσια και συγκαλύπτουν τα ουσιαστικά, αδιαφορώντας για την ψυχοσύνθεση και την ηλικία του τηλεθεατή-χρήστη-αναγνώστη-ακροατή.

Η πληροφορία σήμερα είναι σύντομη, δυναμική, παραπεμπτική. Έχει απωλέσει την ελκυστικότητα βασισμένη στην αληθοφάνεια. Οι αρχετυπικές αξίες, τα ινδάλματα και οι παραδοχές, που γαλούχησαν την ανθρωπότητα, παρουσιάζονται με τον πιο απροκάλυπτο και πεζό τρόπο, αποστεγνωμένα από το λυρισμό, την εφευρετικότητα της διήγησης, το παράδοξο, το απρόσμενο και το λυτρωτικό.

Οι κλασικοί ήρωες αντικαταστάθηκαν σταδιακά από βίαιους χαρακτήρες σε κόμικς και οι πριγκίπισσες εκθρονίστηκαν από καταναλωτικές, νευρωτικές φιγούρες, που εμποτίζουν τα παιδιά με άγχος και ένταση. Το ευτυχισμένο τέλος των παραμυθιών, η κάθαρση, έδωσε τη θέση του στο κενό, που συνοδεύει τα σύγχρονα υποκατάστατα, ενώ η αποκοπή από το φυσικό κόσμο αντικατοπτρίζεται στην έλλειψη αναφορών σε πλάσματα της γης, της θάλασσας και του αέρα, που παλιότερα συνόδευαν με καταλυτικούς ρόλους τους κεντρικούς ήρωες στις περιπέτειές τους. Στα παραμύθια μπορεί κανείς να ανακαλύψει την ίδια την πορεία του ανθρώπινου είδους, που ταυτίζεται με θαυμαστό τρόπο με το δρόμο του παιδιού προς την ενηλικίωση.

Δεν υπάρχει λαός χωρίς παραμύθια, ενώ πολλές από αυτές τις αφηγηματικές ιστορίες έχουν περάσει τα σύνορα και έχουν εξελιχθεί σε πανανθρώπινους μύθους. Οι

Ο Απωλεσθείς Λόγος

Δρ. Αλέξανδρος Κρικώνης

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ο Ελευθεροτεκτονισμός είναι στενά συνδεδεμένος και συνυφασμένος με την λέξη και τον όρο «Λόγος». Παραδοσιακά μία συμβολική Στοά ανοίγει τις εργασίες της με την Βίβλο του Ιερού Νόμου στο Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο:

Εν αρχή ην ό Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ό Λόγος.

Ούτος ην εν αρχή προς τον Θεόν. Πάντα δι' αυτού εγένετο, και χωρίς αυτόν εγένετο  ουδέ εν ό γέγονεν.

εν αυτώ ζωή ην, και ή ζωή ην το φως των ανθρώπων.

Και το φως εν τη σκοτία φαίνει, και ή σκοτία αυτό ου κατέλαβεν.

Κατά την Έγερση ή Μύηση στον τρίτο βαθμό ο Τέκτων πληροφορείται ότι ο θά­νατος του Διδασκάλου Χιράμ σημαίνει και απώλεια του «μυστικού του Διδασκά­λου», το οποίο μυστικό άλλοτε αναφέρεται ως απολεσθείσα Λέξη και άλλοτε ως απολεσθείς Λόγος. Η απώλεια αυτή κατέχει σημαντικότατη και κυρίαρχη θέση στον Τεκτονισμό, εφ' όσον η ανεύρεση της στην Ιερά βασιλική Αψίδα αποτελεί ολοκλή­ρωση του Τεκτονισμού κατά την αγγλοσαξονική παράδοση, ενώ στον Σκωτικό Τύπο αποτελεί το υπόστρωμα του 18" βαθμού του Πρίγκηπος Ροδόσταυρου Ιππότου του Αετού και του Πελεκάνος.

Ενώ η Ιερά Βασιλική Αψίδα παραπέμπει στην εβραϊκή παράδοση της Παλαιάς Δι­αθήκης, ο Ροδοαταυρισμός παραμένει εντός της χριστιανικής παράδοσης με δεσπό­ζουσα φυσιογνωμία αυτήν του Χριστού (Ιησού), του οποίου το σταυρικό αρκτικόλε­ξο αποτελεί τη λύση για τον απωλεσθέντα Λόγο, Εν πάση περιπτώσει ο απωλεσθείς Λόγος ταυτίζεται με μία λέξη, η οποία αποκαλύπτει, περιγράφει ή ταυτοπονεί το θείο και κινείται, όπως θα δούμε παρακάτω, αφ' ενός μέσα στο πλαίσιο της παράδοσης των ανατολικών λαών που θεωρούν ότι ο Θεός έχει ένα ατομικό και μυστικό όνομα και αφ' ετέρου σε μία αδυναμία των λατινογενών γλωσσών (στις οποίες έχουν συγ­γραφεί τα τεκτονικά τυπικά) να αποδώσουν με σαφήνεια τον ελληνικό όρο "Λόγος».

Η έννοια της λέξεως «Λόγος» στην Καινή Διαθήκη στηρίζεται σε μία τεράστια ελληνική φιλοσοφική παράδοση πολλών αιώνων η οποία δημιουργήθηκε πολύ πριν την συγγραφή των Ευαγγελίων. Η έννοια αυτή δεν έχει καμία σχέση, με μία συγκε­κριμένη λέξη ή ένα συγκεκριμένο όνομα. Ας δούμε όμως εν συντομία την ιστορική ανατολική παράδοση του απολεσθέντος Λόγου ως απώλεια μίας συγκεκριμένης Λέ­ξης ή ονόματος του Θεού.

2. Ο ΑΠΟΛΕΣΘΕΙΣ ΛΟΓΟΣ

Είναι δεδομένο ότι οι ανατολικοί λαοί είχαν καλλιεργήσει ως μέρος της λατρευτικής και θεολογικής τους παράδοσης την εκφορά μυστικών ονομάτων Θεών. Τέτοιες πα­ραδόσεις υπήρχαν στους Βαβυλώνιους, τους Φοίνικες και τους Αιγυπτίους, ενώ από τους τελευταίους η σχετική παράδοση μάλλον μεταλαμπαδεύτηκε στους Εβραίους. Παραδείγματος χάριν, σε όλο το αιγυπτιακό μυθολογικό πλαίσιο σχετικά με την αι­γυπτιακή θεά 'Ισιδα αναφέρεται η δύναμη της μαγείας της, καθώς μπορούσε να επη­ρεάζει ακόμη και τους ίδιους τους θεούς.

Η Ίσις ήθελε ο Όσιρις να γίνει βασιλιάς στην Αίγυπτο. Έτσι, έστειλε ένα φίδι να δαγκώσει το Ρα, τον βασιλιά όλων των θεών. Ανίκανος να γιατρευτεί από το δηλη­τηριώδες και οδυνηρό δάγκωμα του φιδιού, ο Ρα κατέφυγε στη μαγεία της Ίσιδας. Εκείνη δέχθηκε να εξουδετερώσει το δηλητήριο, με την προϋπόθεση ότι ο Ρα θα της αποκάλυπτε το πραγματικό του όνομα, διαβιβάζοντας το από το σώμα του στο σώμα της θεάς και μέσω αυτής στον Όσιρι. Η γνώση του πραγματικού ονόματος του Ρα εξασφάλιζε τη μαγική επιρροή της Ίσιδας πάνω στον θεό αλλά και της έδιδε την ικα­νότητα της ανάστασης. Ο Ρα συμφώνησε και παρέδωσε τη δύναμη του στον Ώσιρι, με τον θάνατο του οποίου όμως θα απολεσθεί το μυστικό.

Από παρόμοιες μυθολογικές διηγήσεις, οι περισσότερες εκ των οποίων αναφέ­ρονται σε αστρονομικά ή περιοδικά μετεωρολογικά φαινόμενα (επί παραδείγματι Άνοιξη - Χειμώνας) έχουν προκύψει οι διδασκαλίες για τον απολεσθέντα Λόγο (ή την απολεσθείσα Λέξη), οι οποίες υιοθετήθηκαν από τις περισσότερες θρησκείες της Ανατολικής Μεσογείου και της Μεσοποταμίας. Σύμφωνα με αυτές ο άνθρωπος έχει απολέσει το μυστικό όνομα ή την μυστική λέξη, λόγω του γεγονότος ότι έχει απομακρυνθεί από την θεότητα ή τους φυσικούς και ηθικούς νόμους, τους οποίους έχει αυτή θεσπίσει. Σκοπός του είναι η ανεύρεση του Λόγου ή της Λέξης ώστε να επανενωθεί με το θείο.

3. Ο ΛΟΓΟΣ

Ας μελετήσουμε όμως την έννοια της λέξεως «Λόγος» σύμφωνα με την ελληνική φιλοσοφική παράδοση. Η συγκεκριμένη λέξη είχε στην αρχαία ελληνική γραμμα­τεία μία ευρύτατη χρήση, με διαφορετικό κάθε φορά περιεχόμενο ανάλογα με τον συγγραφέα, το είδος της Γραμματείας ή την εποχή. Στο Λεξικό των Ι,ίαάυΐΐ - ίκοΐϊ αναφέρονται περισσότεροι από 80 ορισμοί, οι οποίοι δύνανται να αποδοθούν στην συγκεκριμένη λέξη. Συνοπτικά οι ορισμοί αναφέρονται ως:

1. Η ικανότητα του ανθρώπου να επικοινωνεί με τη γλώσσα αλλά και η ίδια η γλώσ­σα, ως οργανωμένο σύστημα σημείων

2. Αυτό το οποίο λέγεται, τα λόγια, η κουβέντα, η λέξη

3. Η δημόσια ομιλία

4. Η υπόσχεση

5. Η απολογία ή ο απολογισμός την οποία δίνει κάποιος για τις ενέργειες του

6. Η λογική ικανότητα του ανθρώπου, ή άλλως η λογική

7. Η αιτία

8. Η αφορμή

9. Στη χριστιανική θεολογία, ως κύριο όνομα, ο Υιός του Θεού

10.Στα μαθηματικά η σχέση δύο μεγεθών εκφρασμένη σε κλάσμα, η αναλογία κατά συνέπεια και η συμμετρία. Στην Φύση άλλοτε επικρατεί η συμμετρία και άλλοτε η αναλογία.

Φερ' ειπείν, η Χρυσή Τομή ή Χρυσή Αναλογία είναι η πιο αρμονική διαίρεση ενός ευθύγραμμου τμήματος σε δύο άνισα μέρη τα οποία έχουν μια συγκεκριμένη μαθη­ματική αναλογία. Αυτή η αναλογία είναι πολύ συχνή στη φύση και θεωρείται ιδα­νικό ομορφιάς και αρμονίας. Η Χρυσή Τομή, η οποία αποδίδεται στον Πυθαγόρα, μας αποκαλύπτει ότι, ο Λόγος του μικρότερου (τμήματος) προς το μεγαλύτερο είναι ίσος με το Λόγο του μεγαλύτερου (τμήματος) προς το Όλον (μήκος του ευθύγραμ­μου τμήματος). Οφείλουμε όμως να σημειώσουμε ότι η Χρυσή Τομή δεν αναφέρεται μόνο στα ευθύγραμμα τμήματα αλλά δύναται να εφαρμοστεί στα πάντα.

Είναι μήπως αυτή η αναλογία ή η συμμετρία ο απολεσθείς Λόγος, τον οποίο ανα­ζητούμε ώστε να ζήσουμε σύμφωνα με τους κανόνες του;

Λόγος, τέλος, είναι και η αρχέγονη φυσική Αναλογία, το μυστικό της δημιουργίας το οποίο αναζήτησαν οι Αλχημιστές του Μεσαίωνα και περιγράφεται στον «Σμαράγδινο Πίνακα^ του Ερμή του Τρισμέγιστου:

Είναι αληθέστατον, αψευδέστατον, βεβαιότατον. Το προς τα κάτω, αναλογεί τω προς τα άνω, και το προς τα άνω είναι ανάλογον τω προς τα κάτω, προς επιτέλεσιν των θαυμάσιων του Ενός μόνου Πράγματος.

Και όπως τα πάντα προήλθον εξ Ενός πράγματος, δια της Σκέψεως Ενός, ούτω τα πάντα εγεννήθησαν εκ του Όντος τούτου δια προσαρμογής.

«ΔΙΚΑΣΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΑ»

ΕΓΩ, Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ,

ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ Υ*****ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΣΑΣ…

Πρωτοέμαθα τους νόμους και το δίκαιο στα σχολεία των ανθρώπων. Παιδί, έφηβος, ενήλικας, νομικός, κριτής διδάχτηκα τα πρέπει τούτου του κόσμου.

Κι έπειτα μετά από πολλά χρόνια, μέσα σε έναν Σκοτεινό Θάλαμο, μου ζήτησαν να ξαναγίνω παιδί και να μάθω τον κόσμο από την αρχή. Μου είπαν ότι η Ηθική είναι o αναλλοίωτος παγκόσμιος Νόμος, που διέπει όλα τα λογικά κι ελεύθερα όντα κι ότι αν αναζητώ την Αλήθεια κι υπηρετώ τη Δικαιοσύνη, θα κερδίσω στη ζωή μου γαλήνη κι αρμονία.

Στο επόμενο βήμα μου, σαν άρχισα να μελετώ τις Επιστήμες, διδάχτηκα το έλεος, την ανοχή και την επιείκεια προς τον κρινόμενο. Μου χάρισαν προς τούτο το περίζωμα του σκεπτόμενου ανθρώπου, για να καλύπτω τα λάθη του συνανθρώπου κι αδελφού μου και με περίσσεια ενσυναίσθηση να τον οδηγώ αθόρυβα και πάλι στην οδό της Αρετής.

Όταν ενηλικιώθηκα, με δίδαξαν ότι η Δικαιοσύνη - ως ύψιστη Αρετή -επιβάλλει τον σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποδίδει στον καθένα ό,τι του αξίζει και κρίνει τις ανθρώπινες πράξεις με τα σταθμά της αγαθότητας, της τιμής, του ανθρωπισμού και της ηθικής. Κι έτσι με οριοθέτησαν και μου χάραξαν μια ευθεία γραμμή, για να περπατώ πάνω της χωρίς να αποκλίνω προς τις ατραπούς της κακίας, της αυθαιρεσίας και των ασυνείδητων πράξεων.

Στην πορεία αυτή δυο φάροι σκορπούσαν διάπλατα το φως τους, ως οδηγοί κι οδοδείκτες εσωτερικοί: ο Φυσικός Νόμος κι η Συνείδηση. Κανένας ανθρώπινος Νόμος (μου είπαν) δεν είναι δίκαιος, αν δεν έχει ως βάση τον Φυσικό Νόμο, που εναρμονίζεται απόλυτα προς τον Ορθό Λόγο. Και καμιά απόφαση δικαστή (αθωωτική ή καταδικαστική) δεν είναι δίκαιη, αν δεν έχει ως κριτήριο την καθαρή, ελεύθερη κι ανεπηρέαστη (από πρωτόγονα ορμέμφυτα) ανθρώπινη συνείδηση.

Στον δρόμο μου είδα, έπαθα κι έμαθα πολλά.

Είδα την Αγαθότητα και την Ηθική να πέφτουν στο σκότος, να σκοτώνονται. Είδα αχρείους ανθρώπους να υπονομεύουν τη Δικαιοσύνη και να μην σέβονται τους Νόμους. Είδα τον Ορθό Λόγο να φονεύεται και να επικρατεί η φαυλότητα.

Στην αρχή σιώπησα και θρήνησα αθόρυβα για τον θάνατο της Αρετής. Αισθάνθηκα να χάνω το κουράγιο μου και να απογοητεύομαι από την κακία που απλωνόταν γύρω μου. Όμως το αίσθημα του Δικαίου δεν σίγησε ποτέ μέσα μου.

Σύντομα ανασύνταξα τις δυνάμεις μου κι ορκίστηκα να αποκαταστήσω την ηθική τάξη και να τιμωρήσω το άδικο. Η οργή μου όμως έγινε κακός σύμβουλος. Μετατράπηκε σε πάθος κι έχασα το μέτρο. Το αίμα, που έτρεξε από την αποτρόπαιη πράξη, τύφλωσε τη συνείδησή μου, που άρχισε να ουρλιάζει ξέφρενα και να ζητά εκδίκηση.