Κάρμα και Αντιπεπονθός

Ο Νewton κάποτε έγραψε ότι για κάθε πράξη, υπάρχει μια ισοδύναμη και αντίθετη αντίδραση. Ο Διδάσκαλος Βούδας μας διδάσκει «είσαι ότι νομίζεις, έχοντας γίνει ότι νόμιζες».
Στην ουσία οι δυο αυτές φράσεις λένε το ίδιο πράγμα, δηλαδή ότι για κάθε αιτία υπάρχει ένα αποτέλεσμα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο νόμος του αντιπεπονθότος (Πυθαγόρας).
Η λέξη αντιπεπονθός είναι μετοχή ουδετέρου γένους ενεργητικής φωνής παρακειμένου του ρήματος πάσχω και με την πρόθεσιν αντί καταδεικνύει ετυμολογικά την ελευθερία της βουλήσεως. Επιβεβαιώνει, δηλαδή, ότι ό,τι προήλθε εξ αιτίας των παρελθουσών πράξεών μας θα το υποστούμε (αντί + πάσχων). Με άλλα λόγια οι αυτόβουλες πράξεις μας, θετικές και αρνητικές, κυρώνονται αναλόγως από την «Μοίραν Άτροπον εις τον μέλλοντα χρόνον» διά του Νόμου του αντι + πεπονθότος.
Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά την πράξη. Κατά τον Ινδουισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα μιας αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι, ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού. Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του κάρμα σε κάθε εκδήλωση της ζωής διαμορφώνονται ανάλογα από αυτό το ίδιο το κάρμα.

Tα Κριτήρια της Επιλογής...

Καλέ μου φίλε και αμύητε αναγνώστη Θανάση, με αυτή μου την ανάρτηση θα ήθελα να απαντήσω στο μόνιμο ερώτημά σου σχετικά με τα κριτήρια που επιλέγουμε τους μελλοντικούς αδελφούς μας.
Βλέπεις, αν είναι να πιστέψει κανείς όσα απίθανα ακούγονται από καμένα μυαλά, σαν του Τσαρούχα, του Χίου και άλλων αστέρων του θλιβερού μπουλουκιού που ονομάζεται «Ελληνική Δημοσιογραφία», η επιλογή αυτή γίνεται με κριτήριο τα χρήματα, το prestige, τις κοινωνικές και πολιτικές διασυνδέσεις και τις υπερσυντηρητικές απόψεις του υποψηφίου, συνεπώς δεν έχει νόημα για έναν απλό πολίτη να «κρούσει τη θύρα», γιατί οι πιθανότητες να «φάει πόρτα» είναι μεγαλύτερες από του Λαφαζάνη αν προσπαθήσει να μπει στη λέσχη Bilderberg.
Τίποτα δεν θα μπορούσε να βρίσκεται μακρύτερα από την πραγματικότητα, καλέ μου Θανάση. Στο χρονικό διάστημα που ανήκω στην Ελευθεροτεκτονική Αδελφότητα, έχω πειστεί ότι ως θεσμός, ο Τεκτονισμός είναι στην ουσία του ο πλέον φιλελεύθερος και ανεκτικός από οποιονδήποτε άλλο, κοινωνικό, θρησκευτικό ή πολιτικό σχηματισμό.
Όμως (και πάντοτε υπάρχει ένα «όμως»), ο «ατάκτως κρούων την θύραν» ελέγχεται για το αν διαθέτει κάποια απαραίτητα χαρακτηριστικά, τα οποία όμως δεν έχουν καμία σχέση με όλα αυτά που υποστηρίζουν οι Ταλιμπάν της Ελληνικής Δημοσιογραφίας.
Το βασικότερο χαρακτηριστικό είναι η καλλιέργεια του υποψηφίου και οι προσωπικές του αναζητήσεις.

Πως θα ξεσκεπάσεις ένα Μασόνο...

 

Μοναδικέ αναγνώστη του φτωχού αυτού ιστότοπου, Θανάση, μετά από χρόνια που μου παίρνεις τα αυτιά με ερωτήσεις για το πώς αναγνωρίζονται οι Μασόνοι μεταξύ τους και πως μπορείς κι εσύ να καταλάβεις ποιος είναι τέτοιος, για να τον ξεμπροστιάσεις ενώπιον των αθώων και ανυποψίαστων συμπολιτών μας, χωρίς να περιμένεις από το Στέφανο Χίο να δημοσιεύει "μούφα" λίστες με Ροταριανούς (αλήθεια, τι σχέση έχουν με εμάς, αυτοί είναι παπαδοπαίδια) αποφάσισα να σε βάλω μέσα στα σκοτεινά μας μυστικά και να σε διαφωτίσω για κάποια πράγματα που, όπως λένε οι αγαπημένοι μας συμπατριώτες Ταλιμπάν, έχουμε δώσει όρκο στον Βεεζεβούλ να μην τα αποκαλύπτουμε σε κανένα.

Κάνοντας μια μικρή ιστορική αναδρομή, θα αναφερθώ στην πρόταση του αδελφού μας Βενιαμίν Φραγκλίνου να φοράμε όλοι φτερά στρουθοκαμήλου στο κεφάλι, μια πρόταση που απορρίφθηκε από το Μέγα Κεντρικό Συμβούλιο Συνωμοσίας του Παγκόσμιου Εβραιοτεκτονισμού ως μη εφικτή, δεδομένου ότι οι περισσότερες στρουθοκάμηλοι προέβαλλαν σφοδρές αντιρρήσεις και απεχώρησαν από τις διαπραγματεύσεις κουνώντας επιδεικτικά τις ουρές τους.

Οι ημέρες της Εβδομάδος και ο συμβολισμός τους

   

 Η εβδομάδα ως χρονική διαίρεση θεωρείται αυτονόητη στην εποχή μας αλλά δεν ίσχυε πάντα αυτό. Μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα πλευρά της αποτελεί η αντιστοίχηση των ημερών της με τους επτά παραδοσιακούς πλανήτες της αστρολογίας και τις ενέργειες που αυτοί θεωρείται πως κομίζουν εσωτερικά. Στη λαϊκή σοφία επιβιώνουν τα ίχνη μιας παλαιότερης γνώσης, που μοιάζει να έχει απολεσθεί, σχετικά με την ενεργειακή φύση των ημερών της εβδομάδας.

      Από τα βάθη της μακρινής προϊστορίας έως και τη σύγχρονη εποχή ο άνθρωπος μοχθούσε ατέρμονα για να ελέγξει τις φυσικές δυνάμεις που τον περιέβαλλαν, να τις κατανοήσει και να τις χειριστεί δημιουργικά. Έτσι, σταδιακά, κατόρθωσε να δομήσει μια νησίδα οργάνωσης μέσα στον απέραντο ωκεανό των φυσικών δυνάμεων, ένα μικρό φωτεινό βάθρο στο οποίο πάτησε για να ορθώσει τη συνείδησή του πάνω από το αδιαμόρφωτο χάος που τον περιτριγύριζε και τον φόβιζε. Και σε αυτή του την προσπάθεια η έννοια του χρόνου, ανέκαθεν, είχε πρωταρχικό ρόλο.
Παρατηρώντας τα φυσικά φαινόμενα διαπίστωσε ότι ορισμένα επαναλαμβάνονταn και με αυτό τον τρόπο η έννοια της περιοδικότητας άρχισε να χρησιμοποιείται για τις καθημερινές του ανάγκες. Η εναλλαγή της ημέρας και ης νύχτας, οι φάσεις της Σελήνης και η αλλαγή των εποχών αποτέλεσαν σημεία αναφοράς με βάση τα οποία άρχισε να προσδιορίζει τη ζωή του, αλλά και να προσμετρά την αδυσώπητη προέλαση του χρόνου. Ο άνθρωπος πλέον δεν ήταν ανυπεράσπιστος απέναντι στη ροή των φυσικών φαινομένων. Μπορούσε να προβλέψει και να λάβει τα μέτρα του ώστε να αντιμετωπίσει έναν μεγάλο αριθμό επικείμενων φυσικών κινδύνων, μπορούσε να γίνεται ευέλικτος και να προσαρμόζεται έγκαιρα στις διαθέσεις της φύσης. Είχε ένα πολύτιμο εργαλείο πλέον στα χέρια του, το Ημερολόγιο, με τη βοήθεια του οποίου αποτόλμησε το αδιανόητο – να ορθώσει το ανάστημά του στη ροή του χρόνου και να προσπαθήσει να την τιθασεύσει.

Μυθολογία και ψυχανάλυση..

 

Η μυθολογία, με την έννοια του συνόλου των μυθικών παραδόσεων ενός λαού, που αναφέρονται στους θεούς, στους ήρωες και στη δράση τους, κατέχει πάντα μια ιδιαίτερη θέση στην πολιτισμική κληρονομιά του ανθρώπινου γένους ανεξαρτήτως κουλτούρας και προέλευσης. Μάλιστα, ο πλούτος της μυθολογίας αντικατοπτρίζει τον πλούτο ενός λαού.
Οι επισημάνσεις αυτές δεν είναι τυχαίες, διότι η μυθολογία είναι, κατ’ αρχάς και πάνω απ’ όλα, ένα προϊόν της ανθρώπινης νόησης, ένα παράγωγο της ψυχής, η οποία μέσα από τις μυθικές αφηγήσεις μιλά για την ίδια της την υπόσταση, για τις αναζητήσεις της, τους φόβους, τις αγωνίες και τις συγκρούσεις της,  για τους θριάμβους και τους ολέθρους της.
Μοιάζει λοιπόν φυσική συνέπεια, πέραν του γοητευτικού του θέματος, ο συσχετισμός της μυθολογίας με την ψυχανάλυση. Ένας συσχετισμός, που περιγράφεται γλαφυρά από τον Τόμας Μαν με τα ακόλουθα λόγια: " η αναδρομική διείσδυση της ψυχανάλυσης στην παιδική ηλικία του ατόμου είναι ταυτόχρονα και αναδρομική διείσδυση στην παιδική ηλικία της ανθρωπότητας, στο πρωτόγονο και το μυθικό " (Kerényi, 1951). Ο Freud προσπαθώντας να κατανοήσει και να ερμηνεύσει την ανθρώπινη φύση στο σύνολό της και στηριζόμενος στην αρχαιοελληνική σκέψη, κατασκεύασε μια διαλεκτική ψυχολογική και ανθρωπολογική θεωρία του ασυνείδητου, την ψυχανάλυση, στην οποία χρησιμοποίησε ως βάση την  ανθρώπινη ενορμητική διαδικασία, δηλαδή, το δίπολο, την μείζονα αντίθεση, ζωή και θάνατος, στην οποία, όμως συμπεριέλαβε την και την παραπάνω διαπίστωση.

Η Διδασκαλία του Γκουρτζίεφ και η Σημασία της στο Σύγχρονο Κόσμο | Στέφανος Ελμάζης

 

 

Ο Στέφανος Ελμάζης είναι πτυχιούχος Θετικών Επιστημών του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης. Το 1998 δημιούργησε το περιοδικό ΑΒΑΤΟΝ (Σε αναζήτηση Νοήματος στο Σύγχρονο Κόσμο) και τον εκδοτικό οίκο ΑΡΧΕΤΥΠΟ, τα οποία εξακολουθεί να διευθύνει μέχρι σήμερα. 

---

Φέτος κλείνουν ακριβώς εκατό χρόνια από τότε που ο Γκουρτζίεφ εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μόσχα, το 1912, ως φορέας και εκφραστής μιας διδασκαλίας, που δεν έμοιαζε με τίποτε από όσα γνώριζε ή είχε ακούσει ο σύγχρονος κόσμος.

Αν και από τότε οι ιδέες του έχουν διατυπωθεί, μελετηθεί, ερευνηθεί σε εκατοντάδες βιβλία και άρθρα, αν και συνεχώς νέα κείμενα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, αν και έννοιες που πρώτος εκείνος διατύπωσε τις έχουν οικειοποιηθεί ψυχολόγοι, στοχαστές και πολλά ρεύματα της νέας (λεγόμενης) πνευματικότητας και οι ιδέες του έχουν ασκήσει σημαντική επίδραση στο δυτικό κόσμο, εντούτοις η διδασκαλία του παραμένει ουσιαστικά τόσο άγνωστη, νέα και αληθινά ελπιδοφόρα, σχεδόν όσο και όταν είχε πρωτοπαρουσιαστεί.

Βλέποντας την τροπή που έπαιρνε ο σύγχρονος κόσμος, ένα αιώνα πριν, ο Γκουρτζίεφ έβαλε ως κύριο στόχο της ζωής του να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να ξυπνήσουν, να αφυπνιστούν, όσον αφορά στο νόημα της ύπαρξής μας και στις προσπάθειες που πρέπει να κάνουμε προκειμένου να συνειδητοποιήσουμε αυτό το νόημα στην καθημερινότητά μας, στη ζωή που μας έχει δοθεί.

ο Άνθρωπος και τα σύμβολα του - Η Πυραμιδα

 

Είναι γεγονός ότι υπάρχει μια συνεχής αλληλεπίδραση ανάμεσα στον χώρο και τον άνθρωπο. Αυτό συμβαίνει με πολλούς τρόπους. Οποιοδήποτε αρχιτεκτόνημα, όπως και κάθε άλλο εξωτερικό αντικείμενο, γίνεται κατανοητό από τον άνθρωπο μέσα από μια διαδικασία αντίληψης, η οποία μετατρέπει τα μηνύματα των αισθήσεων σε ατομική εμπειρία και γνώση. Όμως κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας το εξωτερικό ερέθισμα αλλοιώνεται. Δηλαδή, η νοητή εικόνα που σχηματίζει κανείς για το κτίριο δεν ταυτίζεται ποτέ με την πραγματική εικόνα του κτιρίου. Η εσωτερική εικόνα είναι φορτισμένη με διαφόρων ειδών νοήματα που τις προσδίδει αυτόματα το άτομο. Αυτά σχετίζονται με την παιδεία, την πολιτισμική του ιδιαιτερότητα, την ψυχοσύνθεση, ακόμα και τη διάθεσή του.

Ορνέλα Βερόνα - Θοδωρής Κωστιδάκης
''ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ! ΖΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ, ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΔΙΝΟΥΝ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΑ ΠΟΙΚΙΛΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ'' ( ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ )

Το σύμβολο
Αφού λοιπόν το ασυνείδητο εκδηλώνεται κυρίως με σύμβολα και αφού στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό παρεμβαίνει το ασυνείδητο, θα ήταν καλό να γνωρίζαμε περισσότερα για τη φύση των συμβόλων, έτσι ώστε να αντιληφθούμε τι σημαίνει αυτά για την αρχιτεκτονική. Θα πρέπει αρχικά να επισημάνουμε τη διαφορά ανάμεσα σε ένα σήμα και ένα σύμβολο. Το σύμβολο παραπέμπει πάντα σε ένα ευρύτερο περιεχόμενο από

«Οι ασκήσεις της Μνήμης αποτελούν ενδυνάμωση της Ψυχής.»

Πλωτίνος «Περί Αισθήσεως και Μνήμης».

«Αν δεν εξομοιώσεις τον εαυτό σου με τον Θεό, είναι αδύνατο να κατανοήσεις τον Θεό, καθώς μόνο ο όμοιος μπορεί να κατανοήσει τον όμοιο. Κάνε τον εαυτό σου να υψωθεί σε ένα μεγαλείο μη μετρήσιμο, απελευθερώσου από τους δεσμούς του σώματος, ανυψώσου πέρα από τον χρόνο και γίνε η αιωνιότητα! Τότε θα κατανοήσεις τον Θεό. Πίστευε oτι τίποτα δεν είναι αδύνατο για σένα, θεώρησε τον εαυτό σου αθάνατο και ικανό να κατανοήσει τα πάντα, όλες τις τέχνες, όλες τις επιστήμες, τη φύση κάθε ζωντανού πλάσματος.
Ανυψώσου πάνω από τα ψηλότερα ύψη, καταδύσου κάτω από τα χαμηλότερα βάθη. Προσέλκυσε προς τον εαυτό σου όλες τις αισθήσεις οποιασδήποτε ουσίας, της φωτιάς και τον νερού, του ξηρού και τον υγρού στοιχείου. Να φαντάζεσαι ότι βρίσκεσαι παντού, στη γη, στη θάλασσα, στον ουρανό, ότι δεν έχεις ακόμα γεννηθεί, οτι βρίσκεσαι ακόμα στη μήτρα, οτι είσαι νέος, γέρος, νεκρός, πέρα από τον θάνατο. Αν εναγκαλιστείς στη σκέψη σου όλα τα πράγματα την ίδια στιγμή, τον χρόνο, τον χώρο, τις ουσίες, τις ποιότητες, τις ποσότητες, τότε μόνο, ίσως καταλάβεις τον Θεό...»!

Giordano Bruno, Cantus Circae

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ;

 

 

(Μια πρόκληση για τον Τεκτονισμό)

* (Όπου στο κείμενο αναφέρεται ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ συμπεριλαμβάνει και την ΚΥΠΡΟ και τους ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ)

Αυτό το ερώτημα έχει γίνει η αγαπημένη καραμέλα σε συζητήσεις εντός κι εκτός συνόρων. Οι εύκολες απαντήσεις είναι πολλές. Ο καθένας μπορεί να βρει ένα σάκο του μποξ και να εκτοξεύσει πάνω τη οργή του. Όλοι μπορούμε να βγάλουμε την ουρά μας απέξω και να υποδείξουμε κάποιον άλλον που φταίει ή αντίθετα να φορτωθούμε όλες τις ενοχές και ν’ αρχίσουμε να αυτομαστιγωνόμαστε.  Όμως η ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα, δεν μπορεί να είναι παρά μία.

Ποιοι Έλληνες;

Οι Έλληνες σαν ένας λαός που κατοικεί σ’ ένα συγκεκριμένο χώρο ή μια κοινή συνισταμένη που ενώνει ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους αλλά που έχουν μια συγγενή αντίληψη των όσων συμβαίνουν; Αν λοιπόν εννοούμε τους Έλληνες σαν κατοίκους ενός συγκεκριμένου χώρου, αυτόματα οδηγούμαστε στην απάντηση του γιατί δεν γίνεται τίποτα. Γιατί οι κάτοικοι αυτού του τόπου μπορεί να έχουν τόσες μεγάλες διαφορές μεταξύ τους, ώστε να μην μπορούν να βρουν κοινές συνισταμένες αντίστασης, γιατί πολύ απλά δεν έχουν κοινές αντιλήψεις. Ένα μέρος των κατοίκων μπορεί να θεωρεί πρόοδο το να πάρει πίσω τους μισθούς που έχασε κι όλα καλά. Ένα άλλο μέρος μπορεί να θέλει να βρει ευκαιρίες να κάνει μπίζνες μέσα στα συντρίμμια. Κάποιοι άλλοι μπορεί να οραματίζονται ανατροπές κι επαναστάσεις απέναντι στο υπάρχον σύστημα. Μια άλλη κατηγορία μπορεί να είναι παντελώς αδιάφορη στις κοινές συνισταμένες και να σκέφτεται μόνο το τομάρι της και πως θα επιβιώσει. Κάποιοι άλλοι μπορεί να ονειρεύονται πως είναι απόγονοι του Λεωνίδα και κάποιοι άλλοι απόγονοι των ηγεμόνων του Βυζαντίου.

Υπάρχει μια ατέλειωτη ποικιλία κατοίκων ενός τόπου που είναι εγκλωβισμένοι σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, θρησκευτικές αντιλήψεις, οικονομικά συμφέροντα, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιαίτερα προβλήματα στις μικρές φωλίτσες ο καθένας. Για να λειτουργήσει ένας λαός σαν σύνολο απέναντι σε ένα οποιονδήποτε εχθρό που θέλει να σκλαβώσει τη πατρίδα του ή ακόμα και να την αφανίσει, πρέπει να έχει δημιουργήσει μέσα του κάτι σημαντικότερο από τα προσωπικά συμφέροντα των επί μέρους μονάδων. Να έχει ένα απόθεμα κοινών συνισταμένων που είναι ιερές αξίες, και τις οποίες δεν επιτρέπει να παραβιάζει κανείς άσχετα σε τι προσωπική κατάσταση βρίσκεται.

ΜΙΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥ ΣΠΗΛΑΙΟΥ: ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΝΑΜΝΗΣΗ, ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ

 

 Το έβδομο βιβλίο της πλατωνικής Πολιτείας ξεκινά με μια εικόνα που, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Σωκράτη, αναπαριστά την ανθρώπινη φύση σχετικά με την παιδεία και την απαιδευσία.

Πρόκειται για το μύθο του σπηλαίου, αφήγηση την οποία θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως "περιπέτεια ψυχής", καθώς δραματοποιεί αυτό που ο Freud ορίζει ως παλινδρόμηση κατά την ψυχαναλυτική διαδικασία.

Διαβάζοντάς τον, γινόμαστε θεατές μιας επώδυνης πορείας, που με την αποπεράτωσή της μας οδηγεί ενώπιον μιας αποκάλυψης.

Αποκάλυψη που επιβεβαιώνει την πεποίθηση του πατέρα της ψυχανάλυσης ότι " ο ποιητής και ο φιλόσοφος ήταν πάντοτε πρόδρομοι της επιστήμης και της επιστημονικής ψυχολογίας, γιατί στρέφουν την προσοχή τους στο ασυνείδητο, παρακολουθούν άγρυπνα τις εξελίξεις του και προσφέρουν σ΄αυτές καλλιτεχνική έκφραση".

Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τον μύθο:

Σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που έχει την είσοδό της ανοιγμένη στο φως, ζουν από παιδιά άνθρωποι αλυσοδεμένοι από τα πόδια και τον τράχηλο.