Κάρμα και Αντιπεπονθός

Ο Νewton κάποτε έγραψε ότι για κάθε πράξη, υπάρχει μια ισοδύναμη και αντίθετη αντίδραση. Ο Διδάσκαλος Βούδας μας διδάσκει «είσαι ότι νομίζεις, έχοντας γίνει ότι νόμιζες».
Στην ουσία οι δυο αυτές φράσεις λένε το ίδιο πράγμα, δηλαδή ότι για κάθε αιτία υπάρχει ένα αποτέλεσμα. Εδώ ακριβώς βρίσκεται ο νόμος του αντιπεπονθότος (Πυθαγόρας).
Η λέξη αντιπεπονθός είναι μετοχή ουδετέρου γένους ενεργητικής φωνής παρακειμένου του ρήματος πάσχω και με την πρόθεσιν αντί καταδεικνύει ετυμολογικά την ελευθερία της βουλήσεως. Επιβεβαιώνει, δηλαδή, ότι ό,τι προήλθε εξ αιτίας των παρελθουσών πράξεών μας θα το υποστούμε (αντί + πάσχων). Με άλλα λόγια οι αυτόβουλες πράξεις μας, θετικές και αρνητικές, κυρώνονται αναλόγως από την «Μοίραν Άτροπον εις τον μέλλοντα χρόνον» διά του Νόμου του αντι + πεπονθότος.
Η λέξη κάρμα φέρεται περισσότερο ως σανσκριτική και σημαίνει γενικά την πράξη. Κατά τον Ινδουισμό, το κάρμα αναφέρεται στην έννοια του νόμου της σχέσεως μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος προσδιορίζοντας ότι κάθε πράξη είναι αποτέλεσμα μιας αιτίας του παρελθόντος και συγχρόνως αιτία άλλων πράξεων που θα ακολουθήσουν στο μέλλον. Έτσι, ο νόμος του κάρμα ταυτίζεται με τον νόμο της αιτιότητας, της αναπόφευκτης δηλαδή σχέσεως αιτίου και αιτιατού. Ο νόμος της δράσης και της αντίδρασης, ο νόμος της δικαιοσύνης και της ισορροπίας, που ακολουθούν την εφαρμογή του κάρμα σε κάθε εκδήλωση της ζωής διαμορφώνονται ανάλογα από αυτό το ίδιο το κάρμα.

Η σχέση αιτίου αποτελέσματος και εμμέσως η ηθική συνέπεια του νόμου του αντιπεπονθότος στα πλαίσια της χριστιανικής διδασκαλίας έχει διατυπωθεί ότι αντιστοιχεί στη ρήση του αποστόλου Παύλου όπου επισημαίνεται: «Μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται. Ο γαρ εάν σπείρει άνθρωπος τούτο και θερίσει».
Να μην λησμονούμε ότι κάθε σκέψη που έχει εκφραστεί, θα δηλωθεί σαν αποτέλεσμα στο φυσικό κόσμο. Μερικές φορές το αποτέλεσμα θα λάβει χώρα, για μερικές μόνο στιγμές. Έτσι, μπορούμε να δούμε πως η σκέψη και το αποτέλεσμα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους τόσο πολύ, σαν να ρίχνεις ένα βράχο σε μια λίμνη και να παρακολουθείς τα κύματα που βγαίνουν έξω. Άλλες φορές τα αποτελέσματα έρχονται πολλά χρόνια μετά την αιτία και είναι πολύ δύσκολο να φανερωθεί η συγγένεια μεταξύ των δυο, και όμως, πάντα η μια εποχή ακολουθεί την άλλη, το καλοκαίρι ακολουθεί την άνοιξη.
Τα βαθύτερα σημεία συμπεριφοράς σύμφωνα με τις Ανατολικές Θρησκείες και Φιλοσοφίες (που πιστεύουν στην μετενσάρκωση) βρίσκονται στη διάρκεια εκατοντάδων και χιλιάδων ετών εργασίας στον εαυτό και πολύ λίγα μπορούν να γίνουν στην παρούσα ζωή, για να μεταβάλουν πολύ την ισορροπία τόσων πολλών ετών εκπαιδεύσεως και συνηθειών.
Η λέξη «αντιπεπονθός» όπως και η λέξη «κάρμα» χρησιμοποιείται με πολλούς τρόπους από τους μεταφυσικούς, τους εσωτεριστές, και εν γένει τους ερευνητές προκειμένου να περιγράψουν κατά κάποιο τρόπο τους νόμους που καθοδηγούν τις ζωές μας. Αναφέρονται στον καθολικό νόμο του αιτίου και του αιτιατού. Αυτός ο νόμος είναι μόνο η ευρύτερη εφαρμογή των γήινων ιδεών μας για το αίτιο και αιτιατό. Είναι προφανές ότι αυτός που φυτεύει τους σπόρους μπορεί να αναμένει την συγκομιδή των καρπών.
Ο νόμος του κάρμα είναι παρόμοιος με το νόμο του νευτώνειου μηχανικού που δηλώνει: «Για κάθε ενέργεια, υπάρχει μια ίση και αντίθετη αντίδραση». Δηλώνει ότι μια ζωή είναι μια συνεχής εμπειρία, σαν αποτέλεσμα πολλών ενσαρκώσεων από πάρα πολλές προηγούμενες ενσαρκώσεις στον υλικό κόσμο.

Ο καθολικός νόμος του αντιπεπονθότος μπορεί να θεωρηθεί ως τρόπος εφαρμογής της καθολικής δικαιοσύνης και της ισορροπίας. Για κάθε πράξη μας θα λάβουμε το αντίστοιχο τίμημα, ούτε λιγότερο ούτε παραπάνω! Βέβαια η συνειδητοποίηση των λαθών, η ειλικρινή μετάνοια και οι καλές ανιδιοτελείς πράξεις μπορεί να λειτουργήσουν σε πιο «απαλές» αντιδράσεις των πράξεων μας που δημιουργούν το κάρμα.
Είναι, στην πραγματικότητα, ένας απλούστατος καθολικός νόμος που τοποθετεί κάθε έναν από μας ακριβώς μέσα στα πλαίσια και τους όρους που παρέχουν τα ακριβή πνευματικά μαθήματα που χρειαζόμαστε προκειμένου να γίνουμε πιο θεϊκοί. Στηρίζεται στο φαινόμενο της πολικότητας από το οποίο ο κόσμος διατηρεί μια κατάσταση ισορροπίας. Αυτό δεν υποδηλώνει μια κατάσταση αδράνειας, αλλά μια δυναμική, συνεχώς μεταβαλλόμενη ισορροπία. Έμφυτη σε αυτήν την έννοια είναι η διδασκαλία ότι μια μεμονωμένη «ψυχή» ή αλλιώς «οντότητα», έχει μέσα της την αιτιώδη δύναμη που χρειάζεται και αντέχει τελικά όλα τα «μαθήματα» και μέσω αυτών εξάγονται τα αποτελέσματα και τα δώρα των εμπειριών από κάθε ενσάρκωση.

Leandros Lefakis