Καλώς σε βρήκα, καλέ μου φίλε και αμύητε αναγνώστη, Θανάση. Ξέρω ότι έχεις κάθε δίκιο να με κράξεις, μια και πάνε πάνω από 2 μήνες από την τελευταία φορά που σου πρόσφερα κάποια ψήγματα αμφίβολης σοφίας, αλλά, να σου πω την αλήθεια, δεν είχα την καλύτερη διάθεση για τεκτονικές αναλύσεις και θα σου εξηγήσω τους λόγους.
Όταν, πριν κάποια χρόνια, αποφάσισα να ενταχθώ στην Τεκτονική αδελφότητα, το έπραξα με πλήρη συνείδηση του τι ήθελα να δώσω, αλλά και να αποκομίσω από αυτή. Βλέπεις, ήμουν ήδη σε ένα επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο το οποίο μου είχε προ πολλού εξασφαλίσει τις όποιες γνωριμίες και επαφές θα χρειαζόμουν κι έτσι ποτέ δεν είδα τον Ελευθεροτεκτονισμό σαν μία ενασχόληση που σκοπό θα είχε να μου προσφέρει «επαφές», «γνωριμίες» και «κολλητάρια».
Έτσι, είδα τον Τεκτονισμό ως μια δραστηριότητα που όχι μόνο είχε σκοπό να με βοηθήσει να βελτιώσω κάποιες πτυχές του χαρακτήρα μου και του τρόπου που σκέφτομαι και αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου, αλλά που θα με παρακινούσε επίσης να συμμετέχω πιο ενεργά στη βελτίωση του τρόπου σκέψης της κοινωνίας μας.
Είτε το πιστεύεις, είτε όχι, Θανάση μου, η Τεκτονική Παιδεία και Ηθική διαθέτει ανεξάντλητα κοιτάσματα απαντήσεων σε πολλά ανθρώπινα προβλήματα, γιατί δεν είναι τίποτα άλλο από την έκφραση του Ορθού Λόγου, της Ανοχής και της Αλληλεγγύης. «Οποίος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» και ο Τεκτονισμός, απαλλαγμένος από τους θρησκευτικούς ή πολιτικούς δογματισμούς και προκαταλήψεις, προσφέρει ένα εύφορο έδαφος για ελεύθερη σκέψη.
Όμως, αν πέσει μόνο του ένα δέντρο μέσα στο δάσος, τι ήχο βγάζει; Ο ήχος είναι ένα ερέθισμα που προκαλείται στα αυτιά μας από τα κύματα συμπίεσης του αέρα που φθάνουν σε αυτά. Όταν λοιπόν το δέντρο πέσει μόνο του, δεν βγάζει κανένα ήχο, μια και δεν είμαστε εκεί για να το ακούσουμε.
Το ίδιο συμβαίνει δυστυχώς και στον Ελληνικό Ελευθεροτεκτονισμό.
Πάνω από 150 στοές όλων των τεκτονικών ταγμάτων που λειτουργούν στην Πατρίδα μας, εργάζονται κάθε εβδομάδα, παράγοντας ένα σημαντικό πνευματικό έργο υπό τη μορφή των τεκτονικών τεμαχίων που χαράσσονται και των επακόλουθων συζητήσεων που γίνονται μεταξύ των αδελφών. Δεν ισχυρίζομαι ότι κάθε αναγιγνωσκόμενο τεμάχιο αποτελεί το απαύγασμα της ανθρώπινης σοφίας, αλλά, ανάμεσα στα τόσα, βρίσκει κανείς και πραγματικά διαμάντια, από αυτά που οδηγούν τη σκέψη μας σε νέα μονοπάτια και νέες ιδέες. Είχα άλλωστε προσωπικά την τύχη να ακούσω κάποια από αυτά και είμαι βέβαιος ότι μου άνοιξαν νέους ορίζοντες στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.
Όμως, παρατηρεί κανείς ότι τα πλέον ουσιώδη και σημαντικά από αυτά τα Τεκτονικά Τεμάχια προετοιμάζονται κυρίως από νέους αδελφούς διδασκάλους, άτομα ηλικίας 35-55 ετών, με ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα και ευρεία ακαδημαϊκή και κοινωνική μόρφωση που με τον τρόπο αυτό δείχνουν πέρα από κάθε αμφιβολία την αγάπη τους και την αφοσίωσή τους στο Τεκτονικό Ιδεώδες, αλλά και αποδεικνύουν ότι αποτελούν μια γενιά που θα έπρεπε να έχει τα ηνία του Τεκτονισμού στα χέρια της.
Σε ιδιαίτερες συζητήσεις που είχα με πάρα πολλούς από τους νεότερους αυτούς αδελφούς, όλων των Τεκτονικών Ταγμάτων, στοών και περιοχών της Ελλάδας, παρατήρησα ότι τους διακατέχει μια κοινή επιθυμία και όνειρο: Να δουν κάποια μέρα να υλοποιείται ένα αποφασιστικό άνοιγμα προς την αμύητη κοινωνία από όλα τα τεκτονικά τάγματα, τα οποία θα επικοινωνούν μεταξύ τους αγαπημένα και θα δίνουν ένα κοινό Στίγμα για τη φιλοσοφία μας, τα ιδεώδη μας και τις θέσεις μας απέναντι στα προβλήματα που ταλαιπωρούν την Πατρίδα μας. Έχουν κουραστεί να παραμένουν σιωπηλοί, αφήνοντας κάθε σκοταδιστικό, θρησκόληπτο και μισαλλόδοξο στοιχείο να τους ετεροπροσδιορίζει με χαρακτηρισμούς και κατηγορίες που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα.
Δυστυχώς όμως, αγαπητέ μου φίλε Θανάση, οι περισσότεροι από τους (κατά τα λοιπά φίλτατους) γηραιούς αδελφούς που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των τεκτονικών ηγεσιών στην Ελλάδα, δεν επιθυμούν να αλλάξει τίποτα και ακόμη και εάν συμφωνήσουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει, φέρουν ένα σωρό κανονιστικά και καταστατικά κωλύματα προκειμένου να το αναιρέσουν ή να το καθυστερήσουν. Βλέπεις, η οποιαδήποτε αλλαγή, μικρή ή μεγάλη, ποτέ δεν έγινε αποδεκτή με θετικά συναισθήματα από την Τρίτη Ηλικία και ο Ελευθεροτεκτονισμός δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, μια και είναι ο ίδιος κομμάτι της κοινωνίας μας. Κάθε Στοά διαθέτει 1-2 "Ιερές Αγελάδες", στην κανονιστική σοφία των οποίων οι νεότεροι αδελφοί δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιτάξουν τίποτα.
Και έτσι φτάσαμε στο σημείο, η Πατρίδα μας να περνάει τη χειρότερη μεταπολεμική κρίση στην οικονομία, τους θεσμούς και τις Αξίες της και οι Ελευθεροτεκτονικές στοές να κοιμούνται τον ύπνο των δικαίων, αρνούμενες να δώσουν ένα στίγμα των θέσεών τους και (στην καλύτερη περίπτωση) αυτοπεριοριζόμενες σε κάποιες φιλανθρωπικές δραστηριότητες για τις οποίες δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα προκειμένου να τις συντηρήσουν ουσιαστικά. Και όλα αυτά, διότι ο γηραιός αδελφός που περιβάλλεται από κάποιο σημαντικό αξίωμα, φοβάται τι θα πει ο παπάς, ο εργοδότης, ο μπατζανάκης ή ό γαλατάς του, εάν μάθει ότι είναι Μασόνος.
Κι έτσι Θανάση μου, όλοι εμείς που θα έπρεπε να είμαστε μπροστάρηδες στην προσπάθεια να διαμορφώσουμε μια καλύτερη κοινωνία και να διεκδικήσουμε υπερήφανα όλους τους αγώνες που έκαναν οι μεταστάντες αδελφοί μας τα τελευταία 200 χρόνια στον τόπο μας για μια καλύτερη Ελλάδα, φτάσαμε να φοράμε τις τεκτονικές καρφίτσες μας μόνο εντός στοάς, να κάνουμε τις συνεστιάσεις μας ως απλά φιλανθρωπικά σωματεία, αποκαλώντας το Σεβάσμιό μας «πρόεδρε», και να κάνουμε διφορούμενα σχόλια αλληλοαναγνώρισης μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Και στο τέλος απορούν κάποιοι από εμάς, γιατί οι Μασόνοι αντιμετωπίζονται με καχυποψία από την Ελληνική κοινωνία.
Μήπως είναι λοιπόν καιρός για κάποιες αλλαγές στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα;
Μήπως θα έπρεπε να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας σε τόσους νέους ανθρώπους που διαθέτουν μόρφωση, ανησυχίες και διάθεση να κάνουν κάτι, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για όλους τους ανθρώπους γύρω τους;
Μήπως θα έπρεπε μια φορά κάθε χρόνο, εκπρόσωποι όλων των εν ενεργεία στοών της χώρας μας να διενεργούν κατά τόπους εκδηλώσεις στις οποίες να πληροφορούν το Κοινό για τις θέσεις και τις αξίες του Ε.Τ., ανοιχτά, με ειλικρίνεια και διάθεση να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα για τα οποία συστηματικά μας κατηγορούν;
Μήπως πρέπει να αποκτήσουμε ένα καίριο και ορθό λόγο, λειτουργώντας επιτέλους αυτό το Γραφείο Τύπου που ποτέ δεν υλοποιήθηκε και πληροφορώντας τους συμπολίτες μας για το ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε; Την προσπάθεια αυτή την έχουν επωμισθεί ατομικά κάποιοι από τους αδελφούς που προσπαθούν με τα φτωχά μέσα που διαθέτουν να ενημερώσουν τη θύραθεν κοινωνία, αλλά κάποιες φορές μέσα από τα μέσα αυτά βρίσκουν αναίτια το δρόμο προς τη δημοσιότητα και οι όποιες εσωτερικές έριδες, που στενοχωρούν πολλούς από εμάς όταν τις βλέπουμε. Χρειάζεται συνεπώς μια πιο συντονισμένη και αποτελεσματική προσπάθεια.
Μήπως πρέπει, ανάλογα με τις επαγγελματικές δεξιότητες των αδελφών μας, να προσφέρουμε κάποιες δωρεάν υπηρεσίες στους έχοντες ανάγκη, μέσα στις τοπικές μας κοινωνίες, όχι πια σαν Γιάννης, Κώστας, Γιώργος ή Περικλής, αλλά ως Τέκτονες και Τεκτονικές Στοές;
Είναι καιρός Θανάση μου να αλλάξουμε πολλά στην Πατρίδα μας. Αλλά, πρώτα πρέπει να αλλάξουμε πολλά σε εμάς τους ίδιους. Θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν κάποιες από αυτές τις ιδέες βρουν το δρόμο να συζητηθούν σοβαρά μέσα στις στοές μας
