Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

Samael Aun Weor

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Σήμερα θα μιλήσουμε για τον συμβολισμό των Χριστουγέννων. Είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται να διαλογιστούμε πάνω σε αυτό το εξαιρετικό γεγονός.

Ο Ήλιος, κάνει ένα ελλειπτικό ταξίδι που ξεκινάει στις 25 του Δεκεμβρίου. Μετά επιστρέφει για μια ακόμα φορά στο Νότιο Πόλο της Ανταρκτικής. Για αυτόν λοιπόν τον λόγο είναι απαραίτητο να συλλογιστούμε πάνω στο βαθύ νόημά του.

Αυτή τη στιγμή εδώ στον Βορά ξεκινά το κρύο, επειδή ο ήλιος απομακρύνεται προς την κατεύθυνση των νότιων περιοχών. Και στις 24 του Δεκέμβρη, θα έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο του ταξιδιού του με κατεύθυνση τον Νότο.

Αν ο ήλιος δεν έκανε την κίνησή του προς τον Βορά στις 25 του Δεκέμβρη, θα ήταν αδύνατο να αντέξουμε το κρύο, όλη η Γη θα γινόταν μια μεγάλη μάζα πάγου και κάθε ζωντανό πλάσμα θα πέθαινε.

Αξίζει λοιπόν να διαλογιστούμε πάνω στο γεγονός των Χριστουγέννων.

Ο Χριστός-Ήλιος πρέπει να προχωρήσει, για να μας παράσχει ζωή, και στην ισημερία της Άνοιξης σταυρώνει τον εαυτό του πάνω στη Γη. Στη συνέχεια το σταφύλι και ο σίτος ωριμάζουν και ακριβώς μέσα στην Άνοιξη είναι που ο Κύριος πρέπει να περάσει μέσα απ’ τη ζωή του, το πάθος του και τον θάνατο , ώστε να μπορεί αργότερα να αναστηθεί μέσα στη Μεγάλη βδομάδα.

Ο φυσικός ήλιος είναι απλά το σύμβολο του Πνευματικού ήλιου, του Χριστού-Ήλιου. Όταν οι αρχαίοι λαοί λάτρευαν τον Ήλιο, όταν τον υμνούσαν, δεν υμνούσαν τον φυσικό ήλιο. Όχι, υμνούσαν τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, τον Χριστό-Ήλιο.

Αναμφίβολα, είναι ο Χριστός-Ήλιος που πρέπει να μας οδηγήσει στους ανώτερους κόσμους της Συνείδησης. Κάθε μύστης που μαθαίνει να δουλεύει έξω από το φυσικό του σώμα κατά βούληση, καθοδηγείται από τον Ήλιο του Μεσονυχτίου, από τον κοσμικό Χριστό.

Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τις συμβολικές κινήσεις του Ήλιου του Μεσονυχτίου. Αυτός είναι που πάντα καθοδηγεί τον μυημένο, αυτός είναι που μας κατευθύνει, που δείχνει τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε. Μιλάω, με την πιο βαθειά εσωτερική έννοια, λαμβάνοντας υπόψη μου ότι ο κάθε μυημένος πρέπει να βγει έξω από το φυσικό του σώμα με τη θέλησή του (το να μη ξέρεις πώς να βγεις είναι για τους αρχάριους ή για αυτούς που κάνουν τα πρώτα βήματα σε αυτές τις μελέτες).

Άρα, από τη στιγμή που κάποιος είναι πάνω στο μονοπάτι, πρέπει να καθοδηγείται από τον Μεσονύχτιο Ήλιο, από τον Χριστό Ήλιο, να μάθει να αναγνωρίζει τα σήματά του, τις κινήσεις του. Για παράδειγμα, αν κάποιος δει τον Ήλιο να βυθίζεται μέσα στην δύση, τι σήμα θα του περνούσε αυτό; Ότι κάτι πρέπει να πεθάνει μέσα στους εαυτούς μας. Αν αντίστοιχα κάποιος δει τον Ήλιο να υψώνεται στον ορίζοντα, τι σημαίνει αυτό; Ότι κάτι πρέπει να γεννηθεί μέσα μας.

Όταν έχουμε επιτύχει στις εσωτερικές δοκιμασίες μας, Εκείνος λάμπει εκθαμβωτικά στον ορίζοντα. Ο Κύριος μας στρέφει προς τους ανώτερους κόσμους και πρέπει να μάθουμε πώς να αναγνωρίζουμε τα σινιάλα του.

Ο Dubois και πολλοί άλλοι αποκρυφιστές έχουν μελετήσει το εξαίρετο γεγονός των Χριστουγέννων. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία (Και αυτό αναγνωρίζεται από τον Dubois) ότι όλες οι θρησκείες των αρχαίων χρόνων γιόρταζαν τα Χριστούγεννα.

Όπως ο φυσικός ήλιος προχωράει προς τον Νότο ώστε να προσφέρει ζωή σε όλη την πλάση, με τον ίδιο τρόπο ο Μεσονύχτιος Ήλιος, ο Ήλιος του Πνεύματος, ο Χριστός-Ήλιος, μας δίνει ζωή αν μάθουμε να υπακούμε τις εντολές του.

Προφανώς, η Βίβλος μιλάει για το ηλιακό γεγονός και είναι απαραίτητο να καταλάβουμε το μυστικό νόημά του. Κάθε χρόνο, το Κοσμικό δράμα του Χριστού-Ήλιου διαδραματίζεται στον Μακρόκοσμο (κάθε χρόνο επαναλαμβάνω). Ας λάβουμε υπόψη μας ότι κάθε χρόνο ο Χριστός-Ήλιος πρέπει να σταυρώσει τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, να ζήσει το δράμα της ζωής, του πάθους και του θανάτου και να αναστηθεί εν τέλει σε ότι είχε υπάρξει, υπάρχει, και θα υπάρχει, δηλαδή σε όλη τη δημιουργία. Σε αυτή τη μορφή είναι που όλοι λαμβάνουν τη ζωή του Χριστού-Ήλιου.

Είναι επίσης αλήθεια ότι κάθε χρόνο ο Ήλιος, όταν απομακρύνεται προς τις νότιες περιοχές, μας αφήνει (εμάς στο Βορά) λυπημένους, επειδή πάει να δώσει ζωή σε άλλες περιοχές. Τα ατέλειωτα βράδια του χειμώνα είναι δύσκολα. Στη διάρκεια των Χριστουγέννων οι μέρες είναι μικρές και οι νύχτες μεγάλες.

Ας διαλογιστούμε πάνω σε όλα αυτά. Είναι βολικό για μας να καταλάβουμε τι πραγματικά συμβολίζει το Κοσμικό Δράμα. Είναι απαραίτητο ο Χριστός-Ήλιος να γεννηθεί και μέσα σε εμάς (είναι επιτακτικό να γεννηθεί και σε εμάς).

Η Βίβλος μιλάει για την Βηθλεέμ και για έναν στάβλο όπου είχε γεννηθεί. Ο στάβλος της Βηθλεέμ είναι μέσα μας, εδώ και τώρα. Ακριβώς, σε αυτόν τον εσωτερικό στάβλο ζούνε τα ζώα της επιθυμίας, όλα αυτά τα λάγνα «εγώ» που κουβαλάμε στην ψυχή μας, αυτό είναι εμφανές.

Η Βηθλεέμ η ίδια, είναι ένα εσωτερικό όνομα. Τους καιρούς που ο σπουδαίος Δάσκαλος Ιησούς ήρθε στον κόσμο, η κωμόπολη Βηθλεέμ δεν υπήρχε. Είναι εμφανές ότι όλα αυτά είναι απολύτως συμβολικά. Το «Βηλ»(ή «Βελ») που εννοείται στη λέξη Βηθλεέμ έχει ρίζα από τη γλώσσα των Χαλδαίων και σημαίνει «Πύργος Φωτιάς». «Βηθλεέμ» λοιπόν σημαίνει «Πύργος Φωτιάς»… Ποιος θα μπορούσε να αγνοήσει ότι το «Βηλ» είναι ένας όρος που σχετίζεται με τον Πύργο του Βηλ, τον Πύργο της Φωτιάς; Άρα, η βηθλεέμ είναι απόλυτα συμβολική.

Όταν ο μυημένος δουλεύει με την ιερή φωτιά, όταν ο μυημένος κατανικάει από την εσώτερη φύση του τα ψυχικά επιπρόσθετα, όταν αληθώς κάνει αυτή τη δουλειά, αναμφίβολα θα πρέπει να περάσει μέσα από την μύηση της Αφροδίτης. Η κάθοδος του Χριστού στην καρδιά του ανθρώπου, είναι ένα κοσμικό-ανθρώπινο γεγονός μεγάλου βεληνεκούς. Αυτό το γεγονός είναι πράγματι η μύηση της Αφροδίτης.

Δυστυχώς, δεν έχει γίνει κατανοητό τι πραγματικά είναι ο Χριστός. Πολλοί πιστεύουν ότι ο Χριστός ήταν αποκλειστικά ο Ιησούς της Ναζαρέτ και κάνουν λάθος. Ο Ιησούς της Ναζαρέτ ως άνδρας, ή για να είμαστε πιο ακριβείς, ο Ιεσουά Μπεν Παντιρά ως άνδρας, δέχτηκε την μύηση της Αφροδίτης, ενσάρκωσε τον Χριστό. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός που έχει καταφέρει αυτή την μύηση. Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, ο τρεις φορές σπουδαίος Θεός Ίβις, Θώθ, είχε επίσης ενσαρκώσει τον Χριστό.

Ο Ιωάννης ο βαπτιστής, που πολλοί πίστευαν ότι είναι ο Χριστός, ο χρισμένος, αναμφίβολα είχε δεχτεί την μύηση της Αφροδίτης, είχε ενσαρκώσει τον Χριστό. Ο γνωστικοί οπαδοί του Βαπτιστή των αγίων τόπων, ισχυρίζονταν ότι αυτός ήταν ο αληθινός Μεσσίας, ο Ιωάννης, και ότι ο Χριστός ήταν απλά ένας μαθητής του που ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά του. Εκείνες τις μέρες γινόντουσαν συζητήσεις ανάμεσα στους οπαδούς του Ιωάννη, τους γνωστικούς Εσσαίους και άλλους.

Πρέπει επομένως να καταλάβουμε τον Χριστό όπως είναι: Όχι σαν έναν άνθρωπο ή αντικείμενο. Ο Χριστός είναι πολύ πιο μακριά από την προσωπικότητα, το «Εγώ» και την ατομικότητα. Ο Χριστός, στον αυθεντικό εσωτερισμό, είναι ο Λόγος, ο Ηλιακός Λόγος, που αντιπροσωπεύεται από τον ήλιο. Τώρα θα καταλάβουμε γιατί οι Ίνκας λάτρευαν τον Ήλιο. Οι Ναουάτλ λάτρευαν τον Ήλιο, καθώς και οι Μάγια και οι Αιγύπτιοι κλπ.

Δεν ήταν μία λατρεία προς τον φυσικό ήλιο, αλλά προς αυτό που κρυβόταν πίσω από το φυσικό σύμβολο. Προφανώς, αυτό ο οποίος λατρευόταν ήταν ο Ηλιακός Λόγος, ο Δεύτερος Λόγος. Αυτός ο Ηλιακός Λόγος είναι η Πολλαπλή Τέλεια Ενότητα (και η ποικιλία βρίσκεται εντός της ενότητας αυτής). Στον κόσμο του Κοσμικού Χριστού, η ξέχωρη ατομικότητα δεν υφίσταται. Για τον Κύριο όλοι μας είμαστε Ένα.

Αυτές τις στιγμές έρχεται στη μνήμη μου ένα εσωτερικό πείραμα που έκανα πριν πολλά χρόνια. Θυμάμαι, είχα βυθιστεί σε βαθύ διαλογισμό, πέτυχα την κατάσταση Σαμαντί, την κατάσταση της Μαντείας ή της έκστασης, όπως λέγεται στον δυτικό εσωτερισμό. Ήθελα εκείνη την εποχή να μάθω κάτι σχετικά με τη βάπτιση του Ιησού Χριστού που όπως είναι ευρέως γνωστό βαπτίστηκε από τον Ιωάννη.

Η κατάσταση του διαχωρισμού ήταν τέλεια και έφτασα στο τέλειο Νταράνα[1], δηλαδή, τη συγκέντρωση, το Νταγιάνα[2], τον διαλογισμό. Τέλος, κατόρθωσα το Σαμαντί, θα τολμούσα να πω ότι ήταν Μάχα-Σαμαντί γιατί έφυγα τελείως από το Φυσικό, το Αστρικό, το Συναισθηματικό, το Αιτιατό, το Βουδικό και ακόμα το Ατμικό σώμα. Επομένως, μπορούσα να προβάλλω σε ολοκληρωμένη μορφή την συνείδησή μου μέσα στον Λόγο.

Έτσι, έκανα την έρευνα όντας σε αυτή την Λογοϊκή κατάσταση, όντας ένας Δράκος Σοφίας. Αμέσως είδα τον εαυτό μου στους Άγιους Τόπους, μέσα σε έναν ναό. Αλλά κάτι εκπληκτικό συνέβη: Είδα τον εαυτό μου μεταμορφωμένο στον Ιωάννη τον Βαπτιστή, φορώντας μία ιερή ενδυμασία. Είδα όταν ο Χριστός ερχόταν μέσα στο λευκό χιτώνα του. Μιλώντας του, είπα: «Ιησού, αφαίρεσε τα ρούχα σου γιατί πρόκειται να σε βαπτίσω..»

Τότε, πήρα λίγο λάδι από ένα κιβώτιο, (με έλαια) τον οδήγησα στο Ιερό και τον άλειψα με λάδι. Έχυσα νερό πάνω του και πρόφερα τα μάντραμ ή τα ιερά λόγια. Μετά από αυτό ο Δάσκαλος κάθισε σε απόσταση σε μια καρέκλα. Πήρα τα πράγματα ακόμη μια φορά, τα έβαλα στη θέση τους και με αυτό τον τρόπο τελείωσα την τελετή.

Αλλά είδα τον εαυτό μου μεταμορφωμένο στον Ιωάννη. Φυσικά όταν η έκσταση ή το Σαμαντί τελείωσε αναρωτήθηκα: «Πώς έγινε και μπορώ να είμαι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής; Δεν είμαι ο Ιωάννης ο βαπτιστής, δεν τον φτάνω ούτε στο τόσο!» Ήμουν πραγματικά μπερδεμένος, οπότε είπα: «Θα κάνω τώρα μια ακόμα συγκέντρωση, αλλά αυτή τη φορά δεν θα κάνω τη συγκέντρωσή μου στον Ιωάννη αλλά στον Ιησού της Ναζαρέτ». Επέλεξα για αντικείμενο συγκέντρωσης, τον σπουδαίο Δάσκαλο Ιησού.

Η δουλειά αυτή ήταν χρονοβόρα και κοπιώδης, η συγκέντρωση γινόταν περισσότερο και περισσότερο βαθιά. Τότε πέρασα στο Νταράνα (συγκέντρωση), στο Νταγιάνα (διαλογισμό) και από το Νταγιάνα στο Σαμάντι[3] δηλαδή την έκσταση. Κατέβαλλα μια τεράστια προσπάθεια η οποία μου επέτρεψε να απελευθερώσω τον εαυτό μου από το φυσικό, το αστρικό, το συναισθηματικό, το αιτιατό, το βουδικό και το ατμικό σώμα, ώστε τελικά να ξαναφέρω την Συνείδησή μου μέσα στον κόσμο του Ηλιακού Λόγου.

Και σε αυτή τη κατάσταση, θέλοντας να μάθω για τον Ιησού Χριστού, είδα τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται στον Ιησού Χριστό, να κάνω σημεία και θαύματα στους Αγίους Τόπους, να θεραπεύω αρρώστους, να δίνω φως στους τυφλούς κλπ. Και επιτέλους βλέπω τον εαυτό μου να ντύνεται με το άγιο ένδυμα σε εκείνον τον Ναό, περπατώντας προς την κατεύθυνση του Ιωάννη. Ο Ιωάννης μου μίλησε και μου είπε: «Ιησού, αφαίρεσε τα ρούχα σου γιατί πρόκειται να σε βαπτίσω..» Οι ρόλοι είχαν αλλάξει: Δεν έβλεπα τον εαυτό μου μεταμορφωμένο στον Ιωάννη αλλά τον Χριστό και δέχτηκα το βάπτισμα από τον Ιωάννη όπως σας προείπα.

Όταν το Σαμαντί είχε περάσει, όταν πια επέστρεψα στο φυσικό μου σώμα, μπορούσα να επιβεβαιώσω με τελειότητα ότι στον κόσμο του Κοσμικού Χριστού όλοι είμαστε ένα. Αν ήθελα να διαλογιστώ πάνω σε οποιονδήποτε από εσάς εκεί, στον κόσμο του Λόγου θα είχα δει τον εαυτό μου να μεταμορφώνεται σε εσάς και να ζω τη ζωή σας. Και συμβαίνει ότι εκεί πάνω η ατομικότητα δεν υπάρχει, δεν υπάρχει προσωπικότητα ούτε «Εγώ». Εκεί όλα είναι ένα. Στον κόσμο του Λόγου δεν υπάρχει ξεχωριστή οντότητα. Ο Λόγος είναι τέλεια πολλαπλή ενότητα, είναι μια ενέργεια που ρέει και πάλλεται μέσα στην ολότητα της ύπαρξης, στο βάθος κάθε ατόμου, κάθε ηλεκτρονίου, κάθε πρωτονίου και εκφράζει τον εαυτό της σε κάθε άνθρωπο που είναι καταλλήλως προετοιμασμένος.

Λοιπόν, έκανα αυτή την αποσαφήνιση και σύνθεση με τον σκοπό να διαλευκάνω με καλύτερο τρόπο το γεγονός της Βηθλεέμ.

Όταν έναν άνθρωπος είναι καταλλήλως προετοιμασμένος, περνάει μέσα από την μύηση της Αφροδίτης (αλλά πρέπει να είναι δεόντως προετοιμασμένος) και μέσα από αυτή κερδίζει την ενσάρκωση του Κοσμικού Χριστού μέσα στον εαυτό του, μέσα στη ίδια την φύση του.

Η γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ θα ήταν άχρηστη αν δεν γεννηθεί και στην καρδιά μας επίσης. Ο θάνατος και η ανάστασή του θα ήταν άχρηστες αν δεν πεθάνει και δεν αναστηθεί στη καρδιά μας. Αυτή είναι η φύση του Σωθέντος Σωτήρα[4]. Ο Εσωτερικός Χριστός πρέπει να μας σώσει από μέσα.

Αυτοί που περιμένουν την επιστροφή του Χριστού της Ναζαρέτ σε ένα μακρινό μέλλον κάνουν λάθος. Ο Χριστός πρέπει να έρθει τώρα, από μέσα μας. Η Δευτέρα παρουσία του Κυρίου είναι από μέσα, από τα βάθη της συνείδησής μας. Για αυτό και είναι γραμμένο: «Τότε, αν οποιοσδήποτε άνδρας έρθει και σου πει, κοίτα, εδώ είναι ο Χριστός, ή εκεί, να μην τον πιστέψεις…» . Ο Χριστός δεν θα έρθει από έξω μας αυτή τη φορά αλλά από μέσα. Θα έρθει από τα βάθη της καρδιάς μας αν ετοιμάσουμε τους εαυτούς μας.

Ο Απ. Παύλος το ξεκαθαρίζει αυτό λέγοντας: «…Έχοντας δικαιωθεί αυτό από τη χάρη Του, θα γίνουμε κληρονόμοι σύμφωνα με την ελπίδα μας στην αιώνια ζωή» . Αν κάποιος μελετήσει τον Παύλο της Ταρσού προσεχτικά, θα δει ότι αυτός σε σπάνιες μόνο περιπτώσεις αναφέρεται στον ιστορικό Χριστό. Κάθε φορά που μιλάει για τον Ιησού Χριστό μιλάει για τον Εσωτερικό Χριστό, τον Εσωτερικό Ιησού Χριστό που πρέπει να εμφανιστεί στο βάθος του πνεύματός μας, της ψυχής μας.

Παράλληλα ένας άνθρωπος που δεν τον ενσαρκώνει, δε μπορεί να ειπωθεί αν θα έχει την αιώνια ζωή. Μόνο Αυτός μπορεί να παίρνει ψυχές από τον Άδη, μόνο Αυτός μπορεί πραγματικά να μας δώσει ζωή, μία γεμάτη ζωή. Πρέπει λοιπόν να είμαστε λιγότερο δογματικοί και να μάθουμε να σκεφτόμαστε σε σχέση με τον Εσώτερο Χριστό.

Όλος ο συμβολισμός που σχετίζεται με τη γέννηση του Ιησού Χριστού είναι αλχημικός και καβαλιστικός. Λέγεται ότι υπάρχουν Τρεις Σοφοί Άνδρες που πήγαν να τον προσκυνήσουν, καθοδηγούμενοι από ένα αστέρι. Αυτό το απόσπασμα δε θα μπορούσε να γίνει κατανοητό αν δεν γνωρίζουμε την αλχημεία, επειδή ο συμβολισμός αυτός είναι αλχημικός… Ποιό είναι το αστέρι και ποιοι είναι αυτοί οι τρεις σοφοί άνδρες; Εγώ σας λέω ότι το αστέρι είναι η σφραγίδα του Σολομώντα, το εξάκτινο αστέρι, το σύμβολο του Ηλιακού Λόγου.

Προφανώς, το ανώτερο τρίγωνο αντιπροσωπεύει το θειάφι, δηλαδή τη φωτιά. Και τι συμβολίζει το κατώτερο τρίγωνο στην Αλχημεία; Τον υδράργυρο, το νερό. Αλλά ποιο είναι το νερό για το οποίο μιλάνε οι αλχημιστές; Μιλάνε για ένα νερό που «δεν υγραίνει ότι ακουμπάει, για τον ριζικό μεταλλικό αριθμό” ή με άλλα λόγια για το Αξιοχεχάρι (Exhiohehari), το ιερό σπέρμα. Αναμφίβολα, μέσα από την μετατροπή των σεξουαλικών εκκρίσεων αυτό το υπέροχο νερό, τα «αγνά νερά της Αμρίτα[5]» κατασκευάζεται ο υδράργυρος της μυστικής Φιλοσοφίας.

Αξίζει πραγματικά να διαλογιστούμε πάνω στη σφραγίδα του Σολομώντα. Εκεί βλέπουμε το ανώτερο τρίγωνο, που είναι ένας ζωντανός αντιπρόσωπος του θείου, και το κατώτερο, που είναι ένας ζωντανός αντιπρόσωπος του υδράργυρου. Αυτό σημαίνει, ότι η Ιερή Φωτιά, η Φωτιά του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να γονιμοποιήσει την Χαοτική ύλη, ώστε να εμφανιστεί η ζωή. Πρέπει να γονιμοποιήσει τον Υδράργυρο της Μυστικής Φιλοσοφίας. Αναμφίβολα, είναι λιγάκι δύσκολο να καταλάβουμε το αστέρι της Βηθλεέμ αν δεν χρησιμοποιήσουμε την Σφραγίδα του Σολομώντα και την Αλχημεία.

Επαναλαμβάνω, ο Υδράργυρος είναι η Μεταλλική Ψυχή του Ιερού Σπέρματος και το θειάφι είναι η Ιερή Φωτιά Κουνταλίνη. Όταν το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε να διαλευκάνουμε και κάτι άλλο: Το θειάφι πρέπει να γονιμοποιήσει τον Υδράργυρο. Με τον Υδράργυρο γονιμοποιημένο από το θειάφι μπορούμε να δημιουργήσουμε τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Είναι λοιπόν φανερό ότι αν δεν το κατανοήσουμε αυτό δε θα μπορέσουμε και να κατανοήσουμε ούτε την Σφραγίδα του Σολομώντα, ούτε το αστέρι που εμφανίστηκε στους Τρεις Σοφούς.

Για να το εξηγήσουμε καλύτερα, να ποιοι είναι οι Τρεις υδράργυροι:

1. 1. Αυτός που οι αλχημιστές αποκαλούν Ακατέργαστος Υδράργυρος, δηλαδή το Ιερό Σπέρμα.
2. 2. Ο δεύτερος Υδράργυρος είναι η Μεταλλική Ψυχή του πρώτου. Μέσα από την μετατροπή το σπέρμα μεταμορφώνεται σε ενέργεια. Αυτή η σεξουαλική ενέργεια λέγεται Μεταλλική Ψυχή του Σπέρματος.
3. 3. Ο τρίτος είναι ο πιο σημαντικός. Είναι ο γνωστός Υδράργυρος που έχει γονιμοποιηθεί από το θειάφι.

Αυτό είναι λίγο δύσκολο να γίνει κατανοητό, αλλά αν δώσετε προσοχή, θα πάρετε τουλάχιστον μια ιδέα. Αν θέλετε να σας εξηγήσω τα Χριστούγεννα, πρέπει να σας τα εξηγήσω ως έχουν, αλλιώς ας μη τα εξηγήσω καθόλου…

Αναμφίβολα, το πρώτο πράγμα που έχουμε είναι ο ακατέργαστος υδράργυρος, το Ιερό Σπέρμα. Δεύτερον, έχουμε τη σεξουαλική ενέργεια, το αποτέλεσμα της μετατροπής του σπέρματος. Τρίτον, έχουμε τον Υδράργυρο που έχει ήδη γονιμοποιηθεί από το θειάφι, ή με άλλα λόγια, την σεξουαλική ενέργεια που έχει ήδη γονιμοποιηθεί από την Ιερή Φωτιά, ένα μίγμα ενέργειας και φωτιάς που ανεβαίνει μέσα από την σπονδυλική στήλη, για να μας οδηγήσει στην Εσωτερική Αυτοπραγμάτωση του Είναι. Αυτός ο τρίτος υδράργυρος είναι η Κιβωτός των Ελλήνων. Επομένως, μέσα στη κιβωτό υπάρχει αλάτι, υπάρχει θειάφι και υδράργυρος, αυτό είναι εμφανές.

Εκεί, στους Μακρόκοσμους, το Νεφέλωμα είναι κατασκευασμένο από αλάτι, θειάφι και υδράργυρο. Μέσα σε αυτό το Νεφέλωμα βρίσκεται η Κιβωτός, η κιβωτός των Ελλήνων. Μέσα από το Νεφέλωμα αναδύονται οι κοσμικές ενότητες. Εδώ κάτω, εμείς πρέπει να δημιουργήσουμε την κιβωτό. Πώς; Μέσα από τη σεξουαλική μετατροπή. Από αυτή την Κιβωτό που αποτελείται από αλάτι, θειάφι και υδράργυρο θα γεννηθούν τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι.

Αν κάποιος έχει το Αστρικό, το Νοητικό και το Αιτιατό σώμα, προφανώς γίνεται ένας Ηλιακός άνθρωπος και δέχεται τις ψυχικές και πνευματικές αρχές. Φυσικά, στην αρχή έχουμε μόνο τον Ακατέργαστο Υδράργυρο και είναι απαραίτητο να τον μετατρέψουμε, δηλαδή οι σεξουαλικές εκκρίσεις πρέπει να μετατραπούν, να μεταμορφωθούν σε ενέργεια.

Αυτή η ενέργεια λέγεται Μεταλλική Ψυχή του Σπέρματος, αυτή η ενέργεια ανεβαίνει μέσα από τα σπερματικά κανάλια στον εγκέφαλο. Αργότερα, αυτή η ενέργεια συγχωνεύει τους θετικούς με τους αρνητικούς της πόλους στον κόκκυγα, κοντά στο τριβένι[6] και τότε εμφανίζεται η φωτιά. Η φωτιά γονιμοποιεί την ενέργεια και αναμεμιγμένη μαζί της ανεβαίνει μέσα απ’ τη σπονδυλική στήλη στον εγκέφαλο.

Το πλεόνασμα αυτού του Υδράργυρου που έχει γονιμοποιηθεί από το θειάφι, αποκρυσταλλώνεται στα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι. Πρώτο θα δημιουργηθεί το Αστρικό σώμα, δεύτερο θα δημιουργηθεί το σώμα του Νου και τρίτο το Αιτιατό σώμα. Όταν κάποιος έχει το Αστρικό, το Νοητικό και το Αιτιατό σώμα, δέχεται τις πνευματικές αρχές και γίνεται άνθρωπος, ένας αληθινός άνθρωπος. Αυτό λοιπόν είναι απολύτως αναγκαίο. Αλλά το να δημιουργήσουμε τα Υπαρξιακά Ανώτερα Σώματα του Είναι με το να τα τελειοποιήσουμε είναι διαφορετικό πράγμα.

Αναμφίβολα, το Αλάτι, το Θειάφι και ο Υδράργυρος είναι η βάση των πάντων. Όπου υπάρχει ύλη, υπάρχει και αλάτι. Το μικρότερο συστατικό στοιχείο κάθε ύλης είναι το αλάτι και το αλάτι μπορεί να μεταμορφωθεί σε χρυσό. Επομένως, τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι, είναι ένα μίγμα από Αλάτι, Θειάφι και Υδράργυρο. Το αλάτι σε οποιοδήποτε από αυτά τα σώματα, μέσα από τη συλλογική δράση του Θείου και του Υδράργυρου, μεταμορφώνεται σε χρυσάφι.

Το να μεταμορφώσουμε αυτά τα σώματα σε χρυσό, σε Έξοχα Οχήματα Χρυσού, είναι το σωστό και αυτό είναι το Μεγάλο Έργο. Αλλά αυτό το θαύμα δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί χωρίς να δεχτούμε λίγη επιπλέον βοήθεια. Αυτή η θαυμάσια βοήθεια είναι η γέννηση του Χριστού μες τη καρδιά μας: Ο Χριστός πρέπει να γεννηθεί μέσα μας ώστε το κολοσσιαίο έργο της μετατροπής των Ανώτερων Υπαρξιακών Σωμάτων του Είναι σε καθαρό χρυσό να μπορεί να γίνει.

Ας τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας σε οποιοδήποτε από αυτά τα σώματα: το Αστρικό Σώμα. Ας φανταστούμε έναν άνθρωπο που έχει Αστρικό σώμα. Κάποιος γνωρίζει ότι έχει Αστρικό Σώμα όταν μπορεί να το χρησιμοποιήσει, να ταξιδέψει με αυτό συνειδητά και θετικά, όταν μπορεί να ταξιδεύσει από έναν πλανήτη σε έναν άλλο… Ας φανταστούμε τώρα έναν άνθρωπο που έχει αστρικό σώμα αλλά εργάζεται ώστε να το μεταμορφώσει σε ένα όχημα από καθαρό χρυσό, δηλαδή να το τελειοποιήσει. Πώς θα μπορούσε να το κάνει αυτό αν δεν έχει εξαλείψει τον Ξηρό Υδράργυρο (τα «Εγώ») και το Αρσενικούχο θειάφι (δηλητήριο), τουτέστιν, τα αιμοδιψή άτομα της λαγνείας;

Προφανώς θα χρειαστεί βοήθεια και αν καταφέρει την εξάλειψη του ξηρού υδράργυρου και του Αρσενικούχου Θειαφιού ή δηλητηριώδους θείου, τότε το αστρικό του σώμα θα μετατραπεί σε ένα Όχημα Χρυσού. Αλλά αυτό το έργο είναι δύσκολο. Ευτυχώς ο Εσωτερικός Χριστός παρεμβαίνει και βοηθά να εξαλειφθεί όλος αυτός ο Ξηρός Υδράργυρος και ο Δηλητηριώδης Υδράργυρος του Αρσενικούχου Θειαφιού. Και τέλος, σαν αποτέλεσμα αυτών των εργασιών, το όχημα μεταμορφώνεται σε όχημα χρυσού.

Το αλάτι που μεταμορφώνει το Αστρικό Σώμα σε όχημα πολύτιμου χρυσού, αναγκαστικά θα χρειαστεί να περάσει από διαδοχικά στάδια. Το πρώτο συμβολίζεται από το Μαύρο Κοράκι, από τον Κρόνο. Γιατί;

Γιατί ο μυημένος θα πρέπει να αρχίσει να εργάζεται με τον Θάνατο: Θα πρέπει να εξοντώσει, να καταστρέψει, να αποσυνθέσει όλα τα απάνθρωπα στοιχεία που φέρει μέσα στο Αστρικό του Σώμα (και αυτό σημαίνει θάνατος, σήψη) ώστε εν τέλει να φτάσει το Λευκό Χρώμα το οποίο είναι απαραίτητο.

Εμφανώς, αυτό το Λευκό Χρώμα συμβολίζεται από το λευκό περιστέρι. Οι μυημένοι της Αιγύπτου συνήθιζαν να χρησιμοποιούν το Μπα (Ba), με άλλα λόγια, λευκές λινές φορεσιές, για να συμβολίσουν την παρθενία, την αγνότητα. Το τρίτο σύμβολο είναι ο Κίτρινος Αετός, ο μυημένος έχει δικαίωμα να φορέσει το κίτρινο χιτώνα. Ο τέταρτος, είναι το τέταρτο στάδιο του έργου, ο μυημένος δέχεται τον μωβ χιτώνα που σημαίνει ότι το αστρικό του σώμα έχει ήδη μεταμορφωθεί σε ένα όχημα καθαρού χρυσού της καλύτερης ποιότητας. Ο Αρχηγός όλης αυτής της αλχημικής εργασίας είναι ο Εσωτερικός Χριστός.

Οι σοφοί άνδρες λένε ότι «το Αλάτι, το Θειάφι και ο Υδράργυρος, είναι παθητικά όργανα του μεγάλου έργου» Λένε «το πιο σημαντικό είναι ο Εσωτερικός Μάγος». Αυτός ο μάγος που αναφέρεται και απ’ τον Παράκελσο είναι ο Εσωτερικός Χριστός, ο Κύριος. Αυτός είναι που πρέπει στη πραγματικότητα να κάνει, όλο το Μεγάλο Έργο.

Χρησιμοποίησα σαν παράδειγμα το Αστρικό Σώμα, αλλά μια παρόμοια δουλειά πρέπει να γίνει και με κάθε ένα από τα υπαρξιακά σώματα του Είναι. Αυτό το έργο χωρίς τον Εσωτερικό Μάγο της Αλχημείας θα ήταν αδύνατο. Για αυτό το λόγο, όταν κάποιος αρχίσει το Μεγάλο Έργο, πρέπει να ενσαρκώσει τον Εσωτερικό Χριστό. Αυτός γεννήθηκε στον στάβλο του σώματός μας, εκεί μέσα είναι που έχουμε τα ζώα των κατώτερων παθών. Πρέπει να αναπτυχθεί, να ξεδιπλωθεί μέσα απ’ τις διαδοχικές ανόδους των βαθμών μύησης, να γίνει ένας Άνθρωπος ανάμεσα στους Ανθρώπους, να αποκτήσει τον έλεγχο όλων των συναισθηματικών, βουλητικών, σεξουαλικών, συναισθηματικών διαδικασιών κλπ κλπ… να γίνει σαν οποιονδήποτε άλλον.

Ο Χριστός, αν και είναι ένα τόσο τέλειο Ον, πρέπει να ζήσει σαν αμαρτωλός ανάμεσα σε αμαρτωλούς, άγνωστος, μεταξύ αγνώστων. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα των γεγονότων. Αλλά αναπτύσσεται, ξεδιπλώνεται και αντιστοίχως εξαλείφει μέσα στον εαυτό του τα ανεπιθύμητα στοιχεία που κουβαλάμε μέσα μας.

Η σταδιακή ένωσή του μαζί μας είναι τόσο σπουδαία, ώστε βάζει όλες τις ευθύνες πάνω στους ώμους του: Έχει μεταμορφώσει τον εαυτό του σε έναν αμαρτωλό σαν εμάς (και εκείνος δεν είναι αμαρτωλός), ζώντας όπως όλοι, νιώθοντας στο πετσί και στο κόκαλό του, τους πειρασμούς, και σε αυτή τη μορφή, λίγο-λίγο, εξοντώνει τα ανεπιθύμητα στοιχεία του ψυχισμού μας, όχι σαν κάτι άγνωστο σε αυτόν, αλλά σαν κάτι που είναι δικό του κομμάτι. Ξεδιπλώνεται και αναπτύσσεται μέσα στον εαυτό μας και αυτό είναι πραγματικά υπέροχο. Αν δεν είχαμε αυτή τη μορφή, θα ήταν αδύνατον να εκπληρώσουμε το Μεγάλο Έργο.

Ο Εσωτερικός Χριστός είναι αυτός που πρέπει να εξαλείψει όλον αυτό τον Ξηρό Υδράργυρο και όλο αυτό το Δηλητηριώδες Θειάφι, έτσι ώστε τα Ανώτερα Υπαρξιακά Σώματα του Είναι να μπορούν να μεταμορφωθούν σε οχήματα από καθαρό χρυσό (χρυσό της καλύτερης ποιότητας).

Οι Τρεις Σοφοί ερχόμενοι να προσκυνήσουν το παιδί, αντιπροσωπεύουν τα χρώματα του Μεγάλου Έργου. Το πρώτο χρώμα είναι το μαύρο. Το έργο της τελειοποίησης ενός σώματος, επαναλαμβάνω, συμβολίζεται από το Μαύρο κοράκι του θανάτου: Είναι η δουλειά του Κρόνου, που συμβολίζεται από έναν μάγο μαύρου χρώματος. Τότε περνάμε μέσα από έναν θάνατο: Τον θάνατο όλων των επιθυμιών μας, των παθών μας και ούτω καθ εξής, στο Αστρικό πεδίο.

Το λευκό περιστέρι έρχεται μετά από αυτό, δηλαδή τη στιγμή που έχουμε ήδη αποσυνθέσει όλα τα «Εγώ» μας του Αστρικού κόσμου. Τότε έχουμε το δικαίωμα να φορέσουμε τον χιτώνα από λευκό λινό, τον χιτώνα του αιγυπτιακού Μπα, τον χιτώνα του Ιησού.

Αυτός είναι ο δεύτερος βασιλιάς, ο λευκός βασιλιάς. Και αν κάποιος έχει προχωρήσει αρκετά στη τελειοποίηση του Αστρικού Σώματος και εμφανίζεται πάνω του το κίτρινο χρώμα, έχει το δικαίωμα να φορέσει τον κίτρινο χιτώνα. Τότε είναι που εμφανίζεται ο κίτρινος αετός και αυτό μας θυμίζει τον τρίτο από τους βασιλιάδες, αυτόν της κίτρινης φυλής.

Τέλος, το στέμμα του έργου είναι το μωβ. Όταν ένα σώμα είναι από καθαρό χρυσό, ο μυημένος δέχεται το μωβ των βασιλιάδων (γιατί έχει επιτύχει) και αυτό είναι το μωβ που οι βασιλιάδες κουβαλούν στους ώμους τους.

Συνεπώς, εδώ μπορείτε να δείτε ότι οι Τρεις Σοφοί δεν είναι τρεις όπως πολλοί πιστεύουν. Όχι κύριε! Είναι τόσοι, όσα είναι τα θεμελιώδη χρώματα του Μεγάλου Έργου έτσι ακριβώς όπως και ο Ιησούς Χριστός είναι εσωτερικός, ζει μέσα στους εαυτούς μας!

Το σκληρότερο σημείο της δοκιμασίας για τον Ιησού Χριστό, όταν γεννιέται στη καρδιά του ανθρώπου, είναι ακριβώς το Κοσμικό Δράμα, η Σταύρωσή του. Στο ευαγγέλιο μπορούμε να δούμε τα πλήθη να ζητάνε την σταύρωση του Κυρίου. Αυτά τα πλήθη δεν είναι από το χτες, ούτε από ένα μακρινό παρελθόν, όπως πολλοί πιστεύουν, ενός γεγονότος που συνέβη 1.975 χρόνια πριν. Όχι, αυτά τα πλήθη βρίσκονται μέσα στον εαυτό μας, είναι τα περίφημα «Εγώ»!

Μέσα σε κάθε άτομο ζούνε χιλιάδες άνθρωποι: Το «Εγώ» μίσος, το «Εγώ» νιώσε ζήλεια, το «Εγώ» νιώσε φθόνο, το «Εγώ» είμαι άπληστος κλπ. Είναι ξεκάθαρο ότι τα εσωτερικά πλήθη είναι τα περίφημα «Εγώ» που φωνάζουν: «Σταύρωσον! Σταύρωσον! Σταύρωσον!».

Όσον αφορά τους τρεις προδότες, ήδη ξέρουμε από το Χριστιανικό ευαγγέλιο ότι είναι ο Ιούδας, ο Πιλάτος και ο Καϊάφας. Ποιος είναι ο Ιούδας; Είναι ο δαίμονας της επιθυμίας. Ποιος είναι ο Πιλάτος; Ο Δαίμονας του νου. Ποιος είναι ο Καϊάφας; Ο δαίμονας της κακής θέλησης. Είναι απαραίτητο όμως να τα ξεκαθαρίσουμε αυτά για να είναι δυνατή η κατανόηση του μύθου.

Ο Ιούδας, ο δαίμονας της επιθυμίας, ανταλλάσει τον Εσωτερικό Χριστό για τριάκοντα αργύρια. 3+0=3. Αυτός είναι ο καβαλιστικός υπαινιγμός. Με άλλα λόγια, τον ανταλλάσει για υλικά αγαθά: για τα λεφτά, τα ποτά, την πολυτέλεια, τις ζωώδεις απολαύσεις κλπ.

Και όσον αφορά τον Πιλάτο, αυτός είναι ο δαίμονας του μυαλού. Αυτός ο δαίμονας πάντα νίπτει τας χείρας του, δεν είναι ποτέ ένοχος. Έχει για όλα μια δικαιολογία, ένα επιχείρημα, ποτέ δεν νιώθει ένοχος. Πραγματικά, ζούμε δικαιολογώντας κάθε ψυχολογικό ελάττωμα που έχουμε μέσα στους εαυτούς μας, ποτέ δε σκεφτόμαστε ότι είμαστε ένοχοι.

Υπάρχουν αυτοί που έρχονται και μου λένε: «Κύριε, θεωρώ ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος. Δεν σκοτώνω, δεν κλέβω, είμαι φιλάνθρωπος, δεν είμαι φθονερός» δηλαδή είμαι «ένας ενάρετος άνθρωπος». Κατά την άποψή τους είναι τέλειοι. Ε λοιπόν, αναρωτιέμαι, τι να κάνω μπροστά σε τόση «τελειότητα»!;Αντίο!

Επομένως, ας δούμε τα πράγματα όπως είναι, στην στυγνή τους πραγματικότητα. Εκείνος ο Πιλάτος πάντα πλένει τα χέρια του, ποτέ δε νιώθει ένοχος. Και όσον αφορά τον Καϊάφα, πιστεύω ειλικρινά ότι αυτός είναι ο πιο διεστραμμένος από όλους. Σκεφτείτε τι ακριβώς είναι ο Καϊάφας: Ο Εσωτερικός Χριστός πολλές φορές χρίζει κάποιον Ιερέα ή Δάσκαλο, έναν Μυημένο, ώστε αυτός να καθοδηγήσει τους αμνούς του και να τους φροντίσει. Του δίνει την εξουσία να οδηγήσει το εκκλησίασμα και αυτός ο Ιερέας, ο Δάσκαλος ή ο Μυημένος, αντί να οδηγεί τον λαό του σοφά, πουλάει τα σύνεργα των μυστηρίων, κάνει πορνείο την αγία τράπεζα, μοιχεύει με τους μαθητές κοκ.

Συμπέρασμα: προδίδει τον Εσωτερικό Χριστό. Είναι επώδυνη αυτή η πράξη; Φυσικά! Είναι φριχτή, είναι η πιο βρώμικη προδοσία που μπορεί να υπάρξει! Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: είναι πολλές οι θρησκείες που πόρνευσαν τους εαυτούς τους και είναι πολλοί οι ιερείς που πρόδωσαν τον Εσωτερικό Χριστό.

Δεν καταδεικνύω κάποια συγκεκριμένη σέκτα, όχι, μιλάω για το σύνολο των θρησκειών του κόσμου. Έχει συμβεί ακόμα κάποιες εσωτερικές ομάδες, κατευθυνόμενες από αληθινούς μυημένους να έχουν προδοθεί πολλές φορές από αυτούς: έχουν προδώσει τον Εσωτερικό Χριστό και αυτό είναι οδυνηρό, απείρως οδυνηρό… Ο Καϊάφας λοιπόν είναι ο πιο βρώμικος από όλους.

Σκεφτείτε για μια στιγμή τον Εσωτερικό Χριστό, μέσα στα βάθη του καθενός σας, τον ιδιοκτήτη όλων των διανοητικών και συναισθηματικών σας διεργασιών που πολεμάει για να σώσει τον καθένα σας, υποφέροντας ανείπωτα και τα δικά σας «Εγώ» να επαναστατούν εναντίον του, να βλασφημούν, να βάζουν στο κεφάλι του το αγκαθωτό στέμμα μαστιγώνοντας τον… Αυτή λοιπόν είναι η ωμή πραγματικότητα των γεγονότων: είναι το Κοσμικό δράμα βιωμένο εσωτερικά. Τέλος, ο Εσωτερικός Χριστός θα πρέπει να ανέλθει στον Σταυρό του και να κατέβει στον Άδη (με τους νεκρούς του, νικάει τον θάνατο. «Σταυρόν γαρ υπομείνας δι’ ημάς, θανάτω, θάνατον ώλεσεν». Αυτή είναι η τελευταία πράξη που κάνει). Αργότερα, ανασταίνεται μέσα στον μυημένο και ο μυημένος ανασταίνεται μαζί του. Τότε το Μεγάλο Έργο έχει ολοκληρωθεί. Τετέλεσται!

Σε αυτή τη μορφή έχουν έρθει στη διάρκεια των αιώνων οι Αναστημένοι Δάσκαλοι. Ας σκεφτούμε τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, τον Μόρυα (σπουδαίο δασκάλο των δυνάμεων των Τζίνι). Ας σκεφτούμε τον κόμη Καλιόστρο, που είναι ακόμα εν ζωή ή τον Άγιο Γερμανό (Saint Germain) που το έτος 1939 επισκέφθηκε την Ευρώπη ξανά. Ο Άγιος Γερμανός εργαζόταν ενεργά κατά τη διάρκεια του 17^ου,18^ου και 19^ου αιώνα και παρόλα αυτά, υπάρχει ακόμα με φυσικό σώμα, είναι ένας Αναστημένος Δάσκαλος. Γιατί είναι Αναστημένοι; Γιατί χάρη στον Εσωτερικό Χριστό κατέκτησαν την Ανάσταση.

Επομένως, χωρίς τον Εσωτερικό Χριστό η ανάσταση δεν θα ήταν δυνατή. Αυτοί που πιστεύουν ότι με τον απλό φυσικό θάνατο έχουν ήδη αποκτήσει πρόσβαση στην Ανάσταση των Νεκρών, στη πραγματικότητα είναι άνθρωποι που χρίζουν συμπόνιας, που όχι μόνο βρίσκονται σε άγνοια (μιλώντας σε Σωκρατικό ύφος), αλλά ακόμα χειρότερα: βρίσκονται σε άγνοια της άγνοιάς τους. Η Ανάσταση είναι κάτι πάνω στο οποίο θα πρέπει να εργαστούμε εδώ και τώρα. Και αυτός που θα το επιχειρήσει πρέπει να αναστηθεί σε σάρκα και οστά. Η Αθανασία πρέπει να επιτευχθεί εδώ και τώρα, προσωπικά από τον καθένα. Με αυτή τη μορφή πρέπει να κατανοηθεί το μυστήριο του Χριστού. Ολόκληρο το Κοσμικό Δράμα είναι εξωπραγματικό, θαυμάσιο, και πράγματι ξεκινάει με τη γέννηση του Χριστού στη καρδιά μας.

Αυτό που ακολουθεί στη συνέχεια, μετά τη γέννηση του, είναι τρομερό: έπρεπε να ξεφύγει στην Αίγυπτο, επειδή ο Ηρώδης διέταξε να θανατωθούν όλα τα παιδιά (αλλά αυτό είναι συμβολικό, απολύτως συμβολικό).

Λέγεται για τον Ιησού, (σε απόκρυφο ευαγγέλιο) ότι η Μαρία έπρεπε να δραπετεύσει στην Αίγυπτο και ότι έμειναν εκεί αρκετές μέρες ζώντας κάτω από μια μεγάλη συκιά και ότι από αυτή τη συκιά αναδυόταν ένα ποτάμι από καθαρό νερό (όλα αυτά πρέπει να γίνουν κατανοητά). Η συκιά πάντα συμβολίζει το σεξ. Τράφηκαν από τους καρπούς της συκιάς; Οι καρποί της είναι οι καρποί της Ζωής, της Γνώσης του Καλού και του Κακού και αυτό το αγνό νερό που αναδυόταν απ’ τη συκιά είναι απλά ο Υδράργυρος της Μυστικής Φιλοσοφίας.

Πολλά έχουν γραφεί σχετικά με τον Αποκεφαλισμό των Αθώων. Ο Νίκολας Φλαμέλ άφησε χαραγμένο πάνω στις θύρες του νεκροταφείου του Παρισιού σκηνές από τον Αποκεφαλισμό των Αθώων. Αλλά ποιο είναι το αληθινό νόημα του Αποκεφαλισμού των Αθώων; Είναι συμβολικό και αλχημικό επίσης! Κάθε μυημένος πρέπει να περάσει μέσα από τον αποκεφαλισμό.

Αλλά τι πρέπει να αποκεφαλιστεί από τον εσωτερικό Χριστό; Πρέπει να αποκεφαλίσει το Εγώ, το «ο εαυτός μου». Τι σημαίνει το αίμα που χύνεται με τον αποκεφαλισμό; Είναι η φωτιά, είναι η Ιερή Φωτιά, που χρησιμοποιείται από τον μυημένο για να εξαγνίσει, να καθαρίσει και να τον κάνει λευκό. Όλα αυτά είναι εσωτερικά, τίποτα δεν πρέπει να ερμηνευτεί κατά γράμμα.

Εν συνεχεία, ερχόμαστε στα θαυματουργικά φαινόμενα του μεγάλου Δασκάλου. Περπάτησε πάνω στα νερά; Ναι, ο Εσωτερικός Χριστός πρέπει να περπατήσει πάνω στα Νερά της Ζωής για να δώσει όραση σε αυτούς που δεν έχουν ώστε να δουν το Φως και ακοή σε αυτούς που δεν έχουν αυτιά, ώστε να ακούσουν τον Λόγο. Όταν ο Κύριος έχει αναπτυχθεί μέσα στον μυημένο, πρέπει να πάρει τον Λόγο και να εξηγήσει σε άλλους τι είναι το Μονοπάτι. Για να καθαρίσει τους λεπρούς (όλοι είμαστε λεπροί, δεν υπάρχει κάποιος που να μην είναι. Αυτή η λέπρα είναι το Εγώ, το πολλαπλό «Εγώ». Αυτή είναι η λέπρα που όλοι κουβαλάμε μέσα μας και που πρέπει να γιατρευτεί). Όλοι είμαστε παράλυτοι, δεν περπατάμε ακόμα το μονοπάτι της Αυτοπραγμάτωσης. Ο Υιός του Ανθρώπου πρέπει να γιατρέψει τους παράλυτους, ώστε να μπορούν να περπατήσουν στην κατεύθυνση του Βουνού του Είναι.

Είναι απαραίτητο να καταλάβουμε το ευαγγέλιο με έναν πιο βαθύ και εσωτερικό τρόπο. Το ευαγγέλιο δεν αφορά ένα μακρινό παρελθόν, αλλά πρέπει να βιωθεί μέσα στους εαυτούς μας εδώ και τώρα. Αν αρχίζουμε να ωριμάζουμε λίγο, θα καταλάβουμε με μια καλύτερη μορφή το μήνυμα που ο μεγάλος Καβίρ Ιησούς έφερε στη Γη. Σε κάθε περίπτωση, είναι απαραίτητο να περάσουμε μέσα από τις τρεις εξαγνίσεις που το Σίδερο και η Φωτιά πρέπει να κάνουν.

Τα Τρία Καρφιά του Σταυρού συμβολίζουν αυτούς τους τρεις εξαγνισμούς και η λέξη INRI λέει πολλά (ξέρουμε ήδη ότι το INRI συμβολίζει εσωτερικά τη φωτιά). Πρέπει να περάσουμε μέσα από τους τρεις εξαγνισμούς που το Σίδερο και η Φωτιά πρέπει να κάνουν, πριν την επίτευξη της Ανάστασης. Αλλιώς δεν θα ήταν δυνατό να επιτύχουμε την Ανάσταση. Αυτός που ανίσταται μεταμορφώνεται ριζικά, μεταμορφώνεται σε έναν Θεάνθρωπο, σε έναν Ιεροφάντη του μεγέθους ενός Βούδδα ή ενός Ερμή, ενός Κελτσαλκοάτλ και λοιπά.

Πραγματικά, τα τέσσερα ευαγγέλια, επειδή περιέχουν αλχημικά και Καβαλιστικά νοήματα, δεν θα ήταν δυνατό να κατανοηθούν, αν κάποιος δεν μελετήσει αλχημεία και Καμπάλα. Αυτό είναι εμφανές.

Οι Εβραίοι έχουν τρία ιερά βιβλία. Το πρώτο είναι το Σώμα του Δόγματος, δηλαδή η Βίβλος. Το δεύτερο είναι η Ψυχή του Δόγματος: το Ταλμούδ, μέσα στο οποίο υπάρχει η παραδοσιακή εβραϊκή ψυχή. Το τρίτο, τέλος, είναι το Πνεύμα του Δόγματος, το Ζοχάρ, μέσα στο οποίο βρίσκεται η Καμπάλα των ραβίνων.

Η Βίβλος, το σώμα της πίστης, είναι κωδικοποιημένη. Αν θέλουμε να μελετήσουμε τη Βίβλο γραμμή προς γραμμή, δρούμε με έναν ανόητο, εμπειρικό και παράλογο τρόπο. Μια επιβεβαίωση αυτού, είναι όλες οι Νεκρές σέκτες που έχουν εμφανιστεί κατά καιρούς, με εμπειρικές ερμηνείες της Βίβλου των οποίων οι ερμηνείες δεν συμφωνούν μεταξύ τους μέχρι και σήμερα. Αν υπάρχουν χιλιάδες σέκτες που βασίζονται στη Βίβλο, αυτό σημαίνει πως καμία τους δεν έχει κατανοήσει τη Βίβλο.

Μόνο με το τρίτο βιβλίο, το Ζοχάρ, γραμμένο από τον Συμεών Μπερχορτσαίλ (Simeon Berjorchail), τον Σπουδαίο Πεφωτισμένο Ραβί, μπορούμε να βρούμε το κλειδί για να ερμηνεύσουμε τη Βίβλο. Είναι, λοιπόν, απαραίτητο, να μελετήσουμε το Ζοχάρ, αν θέλουμε να μάθουμε κάτι σχετικά με τον Υιό του Ανθρώπου. Σε αυτό το βιβλίο πρέπει να μελετήσουμε το Δέντρο της Γνώσης. Πώς θα μπορούσαμε να μάθουμε κάτι για τον Υιό του Ανθρώπου, αν δεν μελετήσουμε το δέντρο της Ζωής στο Ζοχάρ; Δεν είναι δυνατό! Όταν κάποιος μελετά το Δέντρο της Ζωής, πρέπει να ερευνήσει και τα δέκα Σεφιρώθ της Εβραϊκής Καμπάλα.

Αυτή τη φορά θα μιλήσω για τα Δέκα Σεφιρώθ, όχι από πάνω προς τα κάτω αλλά από κάτω προς τα πάνω, επειδή όπως ο Κόμης Αγ. Γερμανός (St. Germain) μου έλεγε σε μια ειδική περίσταση: «Τώρα, αυτούς τους καιρούς, πρέπει να δουλέψουμε από κάτω προς τα πάνω» (και είναι αλήθεια ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή επειδή η ανθρωπότητα έχει γίνει τόσο υλιστική). Συνεπώς θα αρχίσω να μιλάω για τον δέντρο της ζωής από κάτω προς τα πάνω όχι από πάνω προς τα κάτω…

Το πρώτο Σεφιρώθ είναι το Μαλκούτ. Είναι εμφανές ότι αυτό είναι ο φυσικός κόσμος, ο τρισδιάστατος κόσμος του Ευκλείδη.

Οι επιστήμονες μπορούν να γνωρίζουν τους μηχανισμούς των φαινομένων, αλλά τι ξέρουν για την Ζωική Βάση (τη βάση της ζωής); Απολύτως τίποτα! Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα οποιαδήποτε σώμα: βλέπουμε ότι αποτελείται από όργανα. Τα όργανα αποτελούνται από κύτταρα, τα κύτταρα από μόρια και τα μόρια από άτομα, τα οποία αν σπάσουν, απελευθερώνεται ενέργεια. Οι επιστήμονες μπορούν να παίξουν με τη βιομηχανική των φαινομένων, αλλά δεν μπορούν να δημιουργήσουν ζωή. Αδύνατον! Αν βάλουμε πάνω στο τραπέζι του εργαστηρίου τις χημικές ουσίες που συνθέτουν τον αρσενικό και το θηλυκό γαμέτη, δηλαδή το σπέρμα και το ωάριο, και τους πούμε να κλωνοποιήσουν αυτούς τους γαμέτες, δεν αρνούμαι ότι μπορούν να το κάνουν (αυτό είναι δυνατό με τη χρήση πολύ ισχυρών επιστημονικών εργαλείων), αλλά ένα πράγμα είναι απολύτως σίγουρο, ότι δεν θα καταφέρουν ποτέ να δημιουργήσουν ζωή σε αυτούς τους γαμέτες, να δημιουργήσουν έναν ανθρώπινο οργανισμό.

Ο Αλφόνσο Γκουέρρα (Alfonso Guerra), ο σπουδαίος Μεξικάνος σοφός, αυτός που δημιούργησε τη θεωρία του Πλάσματος, κατασκεύασε το τεχνητό κύτταρο, αλλά αυτό το κύτταρο ποτέ δεν είχε ζωή, ήταν ένα νεκρό κύτταρο.

Οι σπόροι του καφέ μπορούν να μεταφερθούν από το ένα χώμα στο άλλο, το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τους γόνους ενός ανθρώπου προς έναν άλλο, να γίνουν τεχνητές γονιμοποιήσεις. Όλα αυτά είναι δυνατά, αλλά σε αυτή τη περίπτωση παίζουν με αυτό που η φύση έχει ήδη καταφέρει. Ας παρατηρήσουμε αν οι επιστήμονες είναι σε θέση να κατασκευάσουν αυτούς τους σπόρους, σπόρους που έχουν τη δυνατότητα να γίνουν κάτι ζωντανό (αυτό ποτέ δεν έχει γίνει και ποτέ δε θα γίνει).

Άρα η ζωή είναι κάτι διαφορετικό. Όπως ο Εμμανουέλ Κάντ (Immanuel Kant) ο φιλόσοφος του Κόνιγκσμπεργκ είχε πει μια μέρα, ο ανθρώπινος οργανισμός έχει ανάγκη ένα «Nexus Formativus» (δηλ. μια μορφοποιητική δύναμη που δίνει στα πράγματα ενότητα) για την επιβίωσή του. Αυτό το «Nexus Formativus» είναι το ζωτικό σώμα, ή το Λίνγκα-Σαρίρα (Linga-Sarira) του Ινδουισμού: Η Ζωική βάση του ζωντανού κυττάρου, το Ιεσόντ (Jesod) της Εβραϊκής Καμπάλας.

Όπως το φυσικό σώμα έχει για τη συντήρηση και την ασφάλειά του το Ζωτικό σώμα, έτσι και τα φυτά και κάθε οργανισμός που έχει ζωή (και γενικά ότι πάλλεται πάνω στο πλανήτη Γη) επίσης έχουν. Ολόκληρος ο γήινος κόσμος έχει τη ζωική του βάση, το Ιεσόντ του. Σε αυτό το Ιεσόντ του γήινου κόσμου, είναι η ζωή του κόσμου μας.

Εμβαθύνοντας λίγο στο θέμα αυτό, θα μπορούσαμε να μιλάμε για μια Πέμπτη κατεύθυνση. Προφανώς, πολύ πέρα του Ζωτικού Κόσμου υπάρχει ο Αστρικός κόσμος. Στον Αστρικό κόσμο ζούνε οι αποχωρισμένοι από το σώμα τους άνθρωποι, αφού έχουν αφήσει το φυσικό τους σώμα. Στον Αστρικό κόσμο βρίσκουμε τις λεγεώνες των Αγγέλων και των δαιμόνων. Οποιοσδήποτε μπορεί να μάθει να εργάζεται στον Αστρικό κόσμο αν το επιθυμεί. Διδάσκουμε συστήματα που επιτρέπουν να μπούμε στον Αστρικό κόσμο. Αυτός ο Αστρικός κόσμος ακριβώς, είναι το Καβαλιστικό Ιόντ (Jod).

Πολύ πέρα από τον Αστρικό κόσμο βρίσκουμε τον κόσμο του Κοσμικού Νου, τον διάσημο Εβραϊκό Νετζά (Netzah). Η Γη έχει τα όρια της. Ο Κοσμικός ή Πλανητικός Νους βρίσκεται σε όλα όσα είναι, ήταν και θα είναι. Ο δικός μας νους είναι ένα κομμάτι αυτού του Πλανητικού Νου. Ο κόσμος του Νου έχει μελετηθεί ενδελεχώς από όλα τα σχολεία της Αναγέννησης.

Συνεχίζοντας με την ανάλυση του Δέντρου της Ζωής, μπαίνουμε στο κόσμο των Φυσικών Αιτιών, τον Αιτιατό κόσμο. Προφανώς ο Αιτιατός κόσμος είναι στην πραγματικότητα ο Ναός της Αδελφότητας του Εσωτερικού Φωτός, ο οποίος δε φτιάχτηκε ποτέ από ανθρώπινα χέρια. Στον Αιτιατό Κόσμο βρίσκουμε τις διαφορετικές ροές των κοσμικών αιτιών: Κάθε αποτέλεσμα έχει και μια αιτία, κάθε αιτία το αποτέλεσμά της. Κάθε αιτία μεταμορφώνεται σε αποτέλεσμα και κάθε αποτέλεσμα μεταμορφώνεται σε μια νέα αιτία. Επομένως, οι αιτίες συνδέονται με τα αποτελέσματα.

Η Αρχή του ανθρώπου, γνωστή ως Ανθρώπινη Ψυχή (έχει αποκαλεστεί Τιφερέτ και αυτό είναι πραγματικά ενδιαφέρον) βρίσκεται στον Αιτιατό Κόσμο. Η Ανθρώπινη Ψυχή είναι αρσενική, η Πνευματική Ψυχή είναι θηλυκή. Αλλά στον κόσμο του Τιφερέτ (Tiphereth) βρίσκουμε την Ανθρώπινη Ψυχή, αυτό που έχουμε από τους ανθρώπους.

Όταν ο Χριστός έρχεται να μας βοηθήσει (ο Εσωτερικός Χριστός), προφανώς θα πρέπει να αναστηθεί μέσα μας από το Τιφερέτ, με άλλα λόγια, τον Αιτιατό Κόσμο, επειδή στον Αιτιατό Κόσμο βρίσκονται οι αιτίες των λαθών μας και αυτός πρέπει να εξαλείψει αυτές τις αιτίες.

Για να γεννηθεί ο Κοσμικός Χριστός μέσα μας, πρέπει να ενανθρωπιστεί, επειδή είναι μία Κοσμική, συμπαντική δύναμη, λανθάνουσα σε κάθε άτομο του απόλυτου. Αλλά για να μπορέσει να ενανθρωπιστεί, θα πρέπει να διεισδύσει στη κοιλιά της Θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνη. Πώς θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε αυτό; Μέσα στους εαυτούς μας βρίσκεται ο πατέρας μας εν κρυπτώ καθώς και η Θεϊκή Μητέρα Κουνταλίνη.

Όταν το Αιώνιο Αρσενικό ξεδιπλώνει το Αιώνιο Θηλυκό, αναδύεται η Θεϊκή Μητέρα και δέχεται τον Λόγο στη κοιλιά της (όταν αυτός κατεβαίνει από το υψηλό του επίπεδο). Για αυτόν τον λόγο λέγεται ότι είναι παρθένα πριν τη γέννα, στη διάρκεια της γέννας και μετά τη γέννα. Και από εκείνη πρέπει να γεννηθεί εκείνο το Παιδί-Χριστός, ο Εσωτερικός Ιησούς Χριστούς, ή ο ιδιαίτερος Ιεσουά (Jeshua) που έχει έρθει για να μας σώσει.

Ξεπροβάλλει μέσα στην Ανθρώπινη Ψυχή. Όταν κάποιος δέχεται την μύηση του Τιφερέτ, μπορεί να εκφράσει τον εαυτό του μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, μέσα στον Αιτιατό Κόσμο. Για την ακρίβεια, εμφανίζεται εκεί, ώστε να είναι σε θέση να εξαλείψει τις αιτίες των λαθών του.

Πολύ πέρα από τον κόσμος του Τιφερέτ ή Κόσμο των φυσικών αιτιών, είναι το Γκεμπουρά (Geburah), ο κόσμος της Πνευματικής Ψυχής που στον αυστηρό Βουδισμό θα λεγόταν Βουδικός Κόσμος ή Ενστικτώδης Κόσμος. Λέγεται επίσης και κόσμος του Ψυχο-Πνεύματος.

Τι είναι λοιπόν το «Βούδδι»; Στο Βούδδι βρίσκεται η Βαλκυρία μας (Θεά του πολέμου), η Βασίλισσα των Τζίνι (ή Ginebra[7]), αυτή που έδωσε το κρασί στον Λάνσελοτ, ανάμεσα στα υπέροχα κύπελλα Σούκρα και Μάντι… Ας θυμηθούμε τον Δάντη, όταν μιλάει για τις δύο ψυχές: Αυτή η οποία εργάζεται και την άλλη που παρακολουθεί τον εαυτό της στον καθρέφτη. Γκεμπουρά, λέγεται επίσης ο Κόσμος της Αυστηρότητας, του Νόμου, της Δικαιοσύνης.

Πολύ πέρα από αυτό το Σεφιρώθ, βρίσκουμε το έβδομο, το Γκεντουλά (Gedulah, που αποκαλείται και Chesed). Αυτός είναι ο κόσμος του Εσώτερου (Intimus), ο κόσμος του Άτμαν, του ανείπωτου. Η κληρονομιά που μας άφησε η αρχαία σοφία λέει: «Πριν τον καιρό που το ψέμα θα εμφανιζόταν χαμηλά, πάνω στη Γη, αυτοί που επέζησαν τον τυφώνα και την καταιγίδα λάτρευαν τον Εσώτερο και κήρυκες της Ωρόρας εμφανίστηκαν σε αυτούς…» Ο Εσώτερος είναι το Άτμαν το ανείπωτο: τοChessed.

Θα λέγαμε λοιπόν, ότι αυτά τα επτά Σεφιρώθ είναι το ορατό μέρος του δέντρου της ζωής. Πολύ πιο πέρα από αυτά τα επτά κατώτερα Σεφιρώθ, έρχονται τα ανώτερα Σεφιρώθ.

Μπινά (Binah): Τι είναι Μπινά; Μπινά είναι το Άγιο Πνεύμα μέσα σε κάθε έναν από εμάς. Ο κόσμος του Αγίου Πνεύματος είναι πρωτοφανής, θαυμάσιος, εκπληκτικός. Και ακόμα περισσότερο πέρα από τον κόσμο του Αγίου Πνεύματος που είναι ο κόσμος του Τσοκμά (Chokmah), δηλαδή ο κόσμος του Λόγου, του κοσμικού Χριστού. Και πραγματικά πολύ πιο μακριά είναι ο κόσμος του Κέτερ (Kether), δηλαδή, ο κόσμος του Αρχαίου των Ημερών, του Πατέρα μας εν κρυπτώ.

Ο Κάθε ένας από εμάς έχει τον ειδικό και ατομικό του Πατέρα. Υπάρχουν τόσοι πατέρες στους Ουρανούς όσοι και άνθρωποι στη Γη (και ακόμα περισσότεροι). Ο κάθε ένας από εμάς έχει τον δικό του πατέρα. Προφανώς, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να δει τον Πατέρα, ούτε να του μιλήσει κατά πρόσωπο, χωρίς να πεθάνει.

Πρώτα, πρέπει να πεθάνει το Εγώ (όχι το φυσικό σώμα, αλλά το Εγώ), ώστε να μπορεί μετά να έχει την ευτυχία να δει τον Πατέρα και να μιλήσει μαζί του. Αλλιώς αυτό δεν θα ήταν δυνατό. Ή, τουλάχιστον, αν ο μυημένος δεν είναι τελείως νεκρός, πρέπει να έχει εξαλείψει ένα 90% του Εγώ του, για να έχει την ευδαιμονία να δει τον Πατέρα και να του μιλήσει ατομικά, πρόσωπο με πρόσωπο. Αυτός (το Κέτερ) είναι η Αγαθότητα της Αγαθότητος, ο Απόκρυφος του Απόκρυφου, το Έλεος των Ελεών.

Επομένως, αυτό είναι το Δέντρο της Ζωής, τα δέκα Σεφιρώθ της Εβραϊκής Καμπάλα. Ο Υιός του Ανθρώπου είναι στη περιοχή του Τιφερέτ. Αν κοιτάξουμε το Τιφερέτ, μπορούμε να δούμε ότι είναι το πέμπτο από τα Σεφιρώθ, με άλλα λόγια, είναι μισό στα πάνω Σεφιρώθ και μισό στα κάτω. Αυτός πρέπει (ως Υιός του Ανθρώπου) να εκφράσει τον εαυτό του στην Ανθρώπινη Ψυχή και θα πρέπει να ξαναενώσει τα ανώτερα με τα κατώτερα Σεφιρώθ, να τα ενσωματώσει στον εαυτό του, ώστε να μεταμορφωθεί σε Αδάμ Καδμόν, ήτοι τον Ουράνιο Αδάμ, τον Ηλιακό Αδάμ.

Όταν αυτό έχει συμβεί, θα είμαστε τέλειοι και μεταμορφωμένοι σε φοβερές περικαλλείς θεότητες, πέραν του καλού και του κακού. Χωρίς τον Χριστό (που ξεπροβάλει στο Τιφερέτ) δεν θα ήταν δυνατό να φτάσουμε σε τέτοια τρομαχτικά ύψη. Ο Κύριος είναι θεμελιακός για το Μεγάλο Έργο, είναι ο Εσωτερικός Μάγος της Αλχημείας.

Κατανοώντας τι είναι το Δέντρο της Ζωής, μπορούμε να ξέρουμε επίσης και τι είναι ο Υιός του Ανθρώπου, όπως φαίνεται από τη Βίβλο. Αλλά δεν θα ξέραμε τι είναι ο Υιός του Ανθρώπου, αν δεν μελετούσαμε το Δέντρο της Ζωής στο Ζοχάρ.

Για παράδειγμα, η Βίβλος μιλάει για τον Υιό του Ανθρώπου και λέει: «Αυτός που αρνείται τον Πατέρα και τον Υιό είναι αντίχριστος». Αυτό είναι εμφανές, επειδή εκείνος που αρνείται τον Υιό του Ανθρώπου (είναι στην περιοχή του Τιφερέτ), δηλαδή, την Ανθρώπινη Ψυχή (γιατί αυτή η έκφραση παραπέμπει στην Ανθρώπινη Ψυχή), ο υλιστής που απομακρύνει από τον άνθρωπο την δυνατότητα να έχει Ανθρώπινη Ψυχή, όπως ο Καρλ Μαρξ που στερεί τις αιώνιες αξίες από την ανθρωπότητα, προφανώς γίνεται ένας Αντίχριστος. Γιατί αν ο Χριστός εκφράζεται μέσα από το Τιφερέτ, αυτός που μιλά εναντίον της Ανθρώπινης Ψυχής, ή της Αρχής της Αιτίας, είναι ένας Αντίχριστος.

Άρα ο Αντίχριστος της ψευδούς επιστήμης, ζει στην πραγματικότητα πάνω στη Γη. Όλοι αυτοί οι άθεοι επιστήμονες, οι εχθροί του Απόλυτου, είναι Αντίχριστοι εκατό τοις εκατό, επειδή αρνούνται τον Υιό του Ανθρώπου. Ας αναλογιστούμε τώρα όλα αυτά αγαπητοί αδερφοί μου, για να καταλάβουμε τι είναι ο Εσωτερικός Χριστός και η γέννησή του στη καρδιά μας.

Βούδδας και Χριστός ή ο Βούδδας και ο Χριστός, αλληλοσυμπληρώνονται μέσα σε εμάς… Μια μέρα σας έλεγα για μία ασυνήθιστη περίπτωση, μια ασυνήθιστη εμπειρία. Μια μέρα σε έναν Βουδδιστικό Ναό στην Ιαπωνία, μίλησα για τον Χριστό στη συναγωγή. Όπως ήταν φυσικό αυτό προκάλεσε ένα μουρμουρητό ανάμεσα σε όλους τους μοναχούς. Ήμουν στο μέσο ενός βουδδιστικού Μοναστηριού. Οι μοναχοί μίλησαν στον δάσκαλό τους και του είπαν ότι ένας άνδρας μιλούσε με ευμένεια για τον Χριστό. Περίμενα να δω έναν μοναχό να έρχεται προς το μέρος μου με πολύ θυμωμένο πρόσωπο και μια βέργα στα χέρια του ή κάτι τέτοιο, έτσι δεν είναι; Αλλά ευτυχώς τίποτα δε συνέβη.

Μου είπε: «Πώς και έχεις έρθει εδώ, σε έναν Βουδδιστικό Ναό και μιλάς για τον Χριστό;» Απάντησα: «Με το βαθύτατο σεβασμό που αξίζει σε αυτή τη συναγωγή, πρέπει να πω ότι ο Χριστός και ο Βούδδας συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο…» Είδα με μεγάλο εντυπωσιασμό τον δάσκαλο να συμφωνεί λέγοντας: «Είναι αλήθεια, ο Χριστός και ο Βούδδας συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο…» (το είπε αυτό μπροστά σε όλους τους μοναχούς). Μετά μου μίλησε με ένα Κοάν, με σκοπό να μου δείξει ότι ο Χριστός και ο Βούδδας είναι δύο Εσωτερικοί Παράγοντες που κάποιος κουβαλά μέσα του. Έφερε ένα νήμα με το οποίο συνέδεσε, πρώτα το δεξί μου αντίχειρα και στη συνέχεια τον αριστερό. Κατάλαβα το Κοάν, επειδή είμαι συνηθισμένος στη Διαλεκτική της Συνείδησης.

Ήθελε να μου πει με αυτό, ότι ο Χριστός και ο Βούδδας είναι ενωμένοι μέσα στους εαυτούς μας, ότι είναι δύο όψεις του δικού μας Είναι. Και μπορώ να το εξηγήσω αυτό σε εσάς, υπό το φως του Δέντρου της Ζωής. Όπως είναι φυσικό, ο Βούδδας δημιουργείται από δύο αρχές: Το Τσεσέδ (Chesed) και το Γκεμπουρά (Geburah). Σε μια αυστηρά φιλοσοφική γλώσσα θα λέγαμε: Άτμαν-Βούδδι (που είναι ο Εσωτερικός Βούδδας). Και όσον αφορά τον Χριστό, μπορούμε να τον δούμε εδώ, στο Τσοκμά.

Ο Χριστός επομένως, μέσα από το Μπινά (που είναι το σεξ), ενώνεται με τον Βούδδα, που είναι Τσεσέδ-Γκεμπουρά (κομμάτια του ίδιου μας του Είναι: Χριστός και Βούδδας). Έπειτα, το εσωτερικό και θρησκευτικό μέλλον της αυριανής ανθρωπότητας, αναμφίβολα θα έχει τον καλύτερο από τον Χριστιανικό εσωτερισμό και τον καλύτερο από τον Βουδιστικό, δηλαδή, ο Βουδιστικός και ο Χριστικός εσωτερισμός πρέπει να ενωθούν και να ενσωματώσουν ο ένας τον άλλο (ως δύο μέρη του Είναι μας)

Ο Γκαουτάμα, ο Βούδδας Σακιαμούνι, ήρθαν να μας διδάξουν τη Διδασκαλία του Τσεσέδ και Γκεμπουρά, τουτέστιν τη διδασκαλία του Εσωτερικού Βούδδα. Και ο Ιεσουά Μπεν Παντιρά (Το πρόσωπο Ιησούς) ήρθε για να μας διδάξει τη διδασκαλία της Ανθρώπινης Ψυχής, τη διδασκαλία του Τιφερέτ, του Εσωτερικού Χριστού. Κάθε ένας από αυτούς μας έφερε ένα μήνυμα του Κοσμικού Χριστού.

Επομένως, ο Χριστός και ο Βούδδας συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, μέσα στους εαυτούς μας, αυτό είναι εμφανές. Για την κατανόηση όλων αυτών αγαπητά μου αδέρφια, αξίζει να εργαστούμε, ώστε μια μέρα να δεχτούμε την μύηση της Αφροδίτης, με άλλα λόγια, την μύηση του Τιφερέτ, την Γέννηση του Χριστού μέσα στη Καρδιά…

PAZ INVERENCIAL

Samael Aun Weor

[1] Dharana
[2] Dhayana
[3] Samadhi

[4] salvator salvandus

[5] Amrita: Σημαίνει «αθανασία», συναντάται και με την έννοια του «νέκταρ» ή «soma» ένα ιερό υγρό που πρόσφερε αθανασία στους θεούς, το αντίστοιχο της Ελληνικής Αμβροσίας
[6] Triveni:Περιοχή στην Ινδία που συναντιούνται τρία ποτάμια, δύο υπαρκτά και ένα μυθικό που ενώνει τα δύο προηγούμενα υπογείως
[7] ή Γενεύη ή Γκουίνιβερ
http://www.gnosisellas.gr/

Χριστούγεννα: Εσωτερική Διάσταση και Συμβολισμός

  

Μια ουσιαστικότερη ματιά στην εορτή των Χριστουγέννων, η οποία σηματοδοτεί την εσωτερική αναγέννηση του πνευματικού Ήλιου, και μια αναζήτηση της προέλευσης και του εσωτερικού συμβολισμού των χριστουγεννιάτικων εθίμων.

Η μαγική ατμόσφαιρα του τελευταίου δεκαήμερου του Δεκέμβρη έχει ιδιαίτερη επίδραση σε όλους μας. Αγγίζει τα κατάβαθα της ψυχής μας και έχει την ικανότητα να μας ξανακάνει παιδιά. Τούτη η ατμόσφαιρα φαντάζει αληθινή στα μάτια μας και μας ωθεί να ξαναγεννηθούμε στη μαγεία της παιδικής αθωότητας. Αναβιώνοντας τα έθιμα νιώθουμε την ανθρώπινη και αναντικατάστατη ανάγκη να ανακτήσουμε τις χαμένες ή χαλαρωμένες σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα. Μα πάνω από όλα, να πετάξουμε τις μάσκες και τα προσωπεία, ώστε να ανοίξουν διάπλατα οι καρδιές μας, ξεχειλίζοντας με αγνή αγάπη και αδελφοσύνη για όλο τον κόσμο.
Τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε μία φορά το χρόνο, ως γεγονός που συνέβη μία και μοναδική φορά και αφορά στην έλευση του Θεανθρώπου.

Μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι φαίνεται να αναδύεται μια υπέροχη αυγή. Είναι οι μέρες που το Φως γιορτάζει τη γέννησή του και μαζί του και ολόκληρη η πλάση. Η ελπίδα αναγεννάται και το όραμα ενός καλύτερου κόσμου αναβιώνει. Χριστούγεννα! Μια λέξη που το άκουσμά της ξεσηκώνει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει μέσα μας. Μια γιορτή αφιερωμένη στη γέννηση του Σωτήρα του Κόσμου. Ένας ύμνος στο εσωτερικό Φως που μεσουρανεί, διαλύοντας το σκοτάδι του μεσονυκτίου.
Η γιορτή της γέννησης του Σωτήρα, της αναγέννησης του Ήλιου και της Χριστικής Δύναμης χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας, πολύ πριν τη γέννηση του ιστορικού Ιησού Χριστού. Οι αρχαίοι λαοί συνήθιζαν να γιορτάζουν τον ερχομό του Λυτρωτή Ηλίου, ο οποίος προσωποποιήθηκε αργότερα στην ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Είναι εκείνη η στιγμή του Χειμώνα, η 21 Δεκέμβρη, κατά την οποία παρατηρείται αστρονομικά η μικρότερη διάρκεια ημέρας και η μεγαλύτερη διάρκεια νύχτας. Από εκεί και πέρα η μέρα διαρκώς μεγαλώνει, έως ότου εξισωθεί με τη νύχτα, κατά την Εαρινή Ισημερία. Σε αυτή την πορεία ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, μετά καταφθάνει η άνοιξη, και η εποχή της αναγέννησης της φύσης φθάνει στο ζενίθ της, κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Ιούνη.
Τούτη η γιορτή έχει να κάνει με το σπόρο που έχει θαφτεί κάτω από το έδαφος, μέσα στη χειμωνιά, και προετοιμάζεται για να βλαστήσει την εποχή της άνοιξης, μια κυοφορία που σχετίζεται με την ίδια την πηγή του φωτός και της ζωής, ένας κύκλος επαναγέννησης.
Υπάρχει και μια βαθύτερη αντιστοιχία αυτού του ρυθμού, που σχετίζεται με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι μια ευκαιρία εξέλιξης, που μας δίνεται ώστε να σπείρουμε τους εσωτερικούς μας σπόρους, προκειμένου να βλαστήσουν, να ανθίσουν και να θεριστούν οι καρποί. Είναι η εσωτερική σπορά, που παρέχει στον καθένα μας τη δυνατότητα να εισχωρήσει στα ψυχικά του περιεχόμενα και να επιλέξει το μονοπάτι επίτευξης που θα χαράξει. Είναι μια αναγέννηση που πραγματοποιείται κάτω από το φως της ίδιας του της Ψυχής, της λάμψης του εσωτερικού Ήλιου.
Έτσι η γέννηση του Χριστού, του υπέρτατου συμβόλου της Αγάπης, συνδέεται αδιάσπαστα με όλη αυτή τη διαδικασία, και ο Ιησούς αποκτά τη θέση του ως Σωτήρας του Κόσμου. Είναι ένα θεϊκό σύμβολο Αγάπης, που αγκαλιάζει τη δημιουργία, και φέροντας το Φως του διαλύει τη σκοτεινιά. Εδώ και χιλιάδες χρόνια μας αγκαλιάζει όλους η μαγική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, τυλίγοντάς μας με το φως της αγνής αγάπης και αθωότητας, αισθήματα που θα έπρεπε να καλλιεργούμε σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, μέσα στη σύντομη ζωή μας.
Ως αρχετυπική κατάσταση, τα Χριστούγεννα συμβαίνουν καθημερινά και αφορούν τον καθένα μας, αλλά και όλους μαζί. Κάθε φορά που η ύλη-Ηρώδης μετρά τους υπηκόους της για να σταθμίσει τη δύναμή της, η άλλη πλευρά της πνευματικής μας όψης μάς δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε τη θεϊκή μας καταγωγή - τον τόπο γέννησής μας - και να «απογραφούμε». Και όταν η σοφία-Ιωσήφ και το ρεύμα συνειδητότητας-Μαρία αναγνωρίσει την αγνότητα του πνεύματός μας, υπακούοντας στη φωνή του Ανώτερου Εαυτού, τότε μπορούμε να κυοφορήσουμε το νέο άνθρωπο, τον ανώτερο άνθρωπο, τον πνευματικό άνθρωπο επί της Γης.
Ο Χριστός, ως ενσυνείδητος νους, επέτρεψε στην υπερσυνείδητη πραγματικότητα να εκδηλωθεί, και κάτω από τη θεϊκή βούληση ο Υιός του ανθρώπου έγινε Υιός του Θεού. Για να πραγματωθεί κάτι τέτοιο μέσα μας, πρέπει να εξαγνίσουμε σε τέτοιο βαθμό την ύπαρξή μας, ώστε να επιτρέψουμε τη ροή της θείας ενέργειας να εισχωρήσει και να πνευματοποιήσει τον εαυτό μας συνολικά. Και για αυτό το λόγο, είναι απαραίτητη η εξαγνιστική φύση του Αγίου Πνεύματος, ώστε να φωτίσει το άδυτο της δικής μας ύπαρξης, μέσω του φωτός του Χριστού. Τότε μόνο μπορεί να γεννηθεί ο Υιός της Σοφίας, ο εσωτερικός άνθρωπος, το Χριστικό πνεύμα μέσα μας. Η γέννηση του Χριστού μέσα μας είναι αποτέλεσμα της ατομικής μας ενδοσκόπησης. Αυτή η αυτογνωσία οδηγεί στην κατανόηση της ενότητας όλων των πραγμάτων, όλων όσων συνθέτουν την ανθρώπινη ύπαρξη.
Η γέννηση είναι δύσκολη, και γίνεται μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, γιατί πάντα το νέο αναδύεται μέσα από τα βάθη του ασυνείδητου, έτσι όπως αποκαλύπτεται στο φως του συνειδητού. Γιατί το φως εμφανίζεται πάντα μέσα στο σκοτάδι, για να χαράξει νέα πορεία.
Μέσα από τη μήτρα του μικρόκοσμου, το νέο Φως θα γεννηθεί στη σκοτεινή μας διάνοια, που συμβολίζεται με το Σπήλαιο. Η γέννηση μέσα στη Φάτνη δηλώνει ότι η διάνοια, η εκδηλωμένη Σοφία, το ‘Aγιο Πνεύμα μπορεί να κατοικήσει τώρα στο σώμα. Έτσι, ο Υιός ενσαρκώνεται στο φυσικό σώμα, δηλαδή στην ενσυνείδητη πραγματικότητα, επιτρέποντας στον Υιό του Ανθρώπου και στον Υιό του Θεού να συνυπάρχουν, Πνεύμα και Ύλη μαζί. Η φάτνη αντιπροσωπεύει τα τέσσερα κατώτερα ενεργειακά κέντρα, το σώμα της υλικής φύσης μας, ενώ τα ζώα της φάτνης συμβολίζουν τη ζωτική μας ενέργεια, η οποία από την πρώτη στιγμή, μπαίνει στην υπηρεσία του Υιού, κάτω δηλαδή από τον έλεγχο της δύναμης της διάνοιας. Έτσι, οι τέσσερις ζωτικές δυνάμεις τον προσκυνούν, δηλώνουν υποταγή και υπηρεσία στο έργο της πνευματοποίησης του σώματος. Και το σώμα γίνεται ο ναός του ζώντος Θεού.
Η ατμόσφαιρα της αγάπης, της θαλπωρής και της αδελφοσύνης, που ξεπηδάει από την αναγνώριση του εσωτερικού φωτός που ανατέλλει, φωτίζει την ύπαρξη και την οδηγεί στην ουσιαστική απελευθέρωση και την ταύτισή της με τη θεϊκή αρχή. Ίσως είναι η ευκαιρία για να ακούσουμε τη φωνή του θεϊκού παιδιού που γεννιέται μέσα μας. Ίσως είναι μια ευκαιρία να εκφράσουμε την αθωότητα και την αγνή αγάπη που κάθε παιδί κρύβει μέσα του και να νιώσουμε πραγματικά πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει πολύ καλύτερος.

Αρχαία Ελλάδα και άλλες Παραδόσεις

Οι αρχαίοι Έλληνες, αυτή τη χειμερινή εποχή του Ήλιου, γιόρταζαν τη γέννηση του θεού Διoνύσου. Τον αποκαλούσαν «σωτήρα» και θείο «βρέφος», γεννημένο από την παρθένο Σεμέλη, αλλά και «βασιλέα των βασιλέων», «μονογενή Υιό του Θεού», «το άλφα και το ωμέγα», «θεός Κύριος γεννηθείς εκ Θεού» και πολλά άλλα. Ήταν καλός «Ποιμήν» και οι ιερείς του κρατούσαν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρι. Το χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου γιόρταζαν την αναγέννησή του. Οι Ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε, ο Διόνυσος ζει». Σε επιγραφή αφιερωμένη στο Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το ‘Aλφα και το Ωμέγα».
Αυτή η αρχαία ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί με τη γιορτή του Ήλιου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Και συγκεκριμένα με τον φωτοφόρο Απόλλωνα του Ήλιου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του και μοίραζε το φως του Ήλιου. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του Ήλιου με τη ζωή ενός ανθρώπου, όπου γεννιόταν κατά τη χειμερινή τροπή του Ήλιου και μεγάλωνε βαθμιαία, καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο Ήλιος φωταγωγούσε τη Γη. Στη συνέχεια πέθαινε και ανασταινόταν το Μάρτιο, την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτό τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου, μέσα από τη μήτρα της Γης.

Οι πρόγονοί μας την ονόμαζαν και Τριέσπερον, μία γιορτή προς τιμήν όλων των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων, όπως ο Ηρακλής, αλλά και του ίδιου του Ήλιου. Το Τριέσπερον ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, τη νύκτα της 21ης προς την 22α του Δεκέμβρη, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου, τη νύκτα της 24ης προς 25ης, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» για τρία μερόνυχτα.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, αυτή την εποχή του έτους, κατέβαιναν από τον ψυχρό Βορρά νεράιδες, τραγουδώντας και βαστώντας κλαδιά περιτυλιγμένα με βαμβάκι, κάτι που μάς θυμίζει το σημερινό χριστουγεννιάτικο δένδρο και τα κάλαντα. Στη σκανδιναβική μυθολογία αναφέρεται πως ο θεός Οντίν ταξίδευε σε όλο τον κόσμο την περίοδο του χειμώνα, πάνω στο οκτάποδο άλογό του και μοίραζε δώρα ή τιμωρίες. Κατά την ίδια περίοδο η ευγενική γερμανική θεά Χέρτα μοίραζε στον κόσμο τα δώρα του καλού, της τύχης και της υγείας.
Η εορτή αυτή πέρασε και στην αρχαία Ρώμη, με τα δημοφιλή Σατουρνάλια και τα Κρόνια, προς τιμήν του Κρόνου, την εποχή του Δεκέμβρη. Κατά τη διάρκειά της οι άνθρωποι διασκέδαζαν με άφθονο φαγητό και ποτό, αντάλλασσαν σκωπτικούς χαρακτηρισμούς, ρόλους (οι δούλοι με τους αφέντες), αλλά και μικρά δώρα. Τα Σατουρνάλια ήταν από τις σημαντικότερες γιορτές, ονομάζονταν ακόμη και Dies Invicti Solis, δηλαδή «Ημέρα του Αήττητου Ήλιου», που είχε τις ρίζες της στη γιορτή του φωτοφόρου Απόλλωνα-Ήλιου!
Ήδη από τα ομηρικά χρόνια έχουμε και το έθιμο του χοίρου, τα γνωστά χοιροσφάγια προς τιμήν της θεάς Δήμητρας, όπου έκαναν θυσίες χοίρων για την ευφορία της γης. Μια πραγματική γιορτή, την εποχή των Χριστουγέννων, που κρατούσε τρεις ολόκληρες μέρες, με γέλια, χαρά, γλέντια και καλό κρασί.

Σύμφωνα με ένα ρωμαϊκό αλμανάκ, ο εορτασμός των Χριστουγέννων γιορταζόταν στη Ρώμη από το 336 μ.Χ. Στην ανατολική πλευρά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ωστόσο, μία γιορτή που γινόταν στις 6 Ιανουαρίου μνημόνευε την εμφάνιση του Θεού ή του Αγίου Πνεύματος, κατά τη γέννηση και τη βάπτιση του Χριστού. Εξαίρεση αποτελούσε στην Ιερουσαλήμ, όπου γιορταζόταν μόνο η γέννηση του Χριστού.

Στην αρχαία Ρώμη η εορτή άρχιζε στις 17 Δεκεμβρίου και διαρκούσε επτά ήμερες. Στην εορτή αυτή οι άνθρωποι αντάλλασσαν δώρα, συνήθως λαμπάδες, και στα παιδιά έδιναν πήλινες κούκλες και γλυκά σε σχήμα βρέφους, για να θυμίζουν το Κρόνο, που τρώει τα παιδιά του. Σταδιακά, λοιπόν, τα γενέθλια του θεού Ήλιου μετατράπηκαν σε γενέθλια του Υιού του Θεού.
Κατά τον 4ο αιώνα, ο εορτασμός της γέννησης του Χριστού στις 25 Δεκέμβρη υιοθετήθηκε σταδιακά από τις περισσότερες ανατολικές εκκλησίες. Αντίθετα, η αρμενική εκκλησία ποτέ δε δέχτηκε την 25η Δεκέμβρη ως την ημέρα γέννησης του Χριστού. Ακόμη και σήμερα τα Χριστούγεννα γιορτάζονται στις 6 Ιανουαρίου. Μετά την αποδοχή των Χριστουγέννων στις ανατολικές εκκλησίες, καθιερώθηκε και ο εορτασμός της βάπτισης του Χριστού την Ημέρα των Φώτων (επιφάνεια), στις 6 Ιανουαρίου. Στη Δύση, ωστόσο, τα Επιφάνεια ήταν η ημέρα κατά την οποία εορταζόταν η επίσκεψη των Μάγων στο νεογέννητο Ιησού.
Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκέμβρη γιόρταζαν τη γέννηση του θεού-Ήλιου Όσιρι. Μετά τη δολοφονία του ένα δένδρο φύτρωσε, στο οποίο η Ίσιδα, σε κάθε επέτειο της γέννησής του, άφηνε δώρα γύρω του.

Παρόμοια, κοντά στις 25 Δεκέμβρη του σημερινού ημερολογίου, οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα, ο οποίος συμβόλιζε τον Ήλιο, το Φως. Ο Μίθρας γεννήθηκε σε μια σπηλιά και δέχτηκε δώρα από τρεις βοσκούς. Είχε 12 μαθητές και έκανε πολλά θαύματα, ενώ θάφτηκε μετά το θάνατό του και αναστήθηκε μέσα σε τρεις ημέρες. Ήταν ο θεός του Φωτός, που ανέτειλε για να δώσει Φως, Αλήθεια και Δικαιοσύνη στον κόσμο. Η σπηλιά δείχνει ότι ο Θεός έρχεται από το σκοτάδι για να ρίξει το Φως του στους ανθρώπους, να τους λυτρώσει από το σκότος! Την ίδια ημέρα γινόταν και ο εορτασμός του φρυγικού θεού ‘Aτι, ενώ στην ιουδαϊκή παράδοση τελείτο η Γιορτή της Αφιέρωσης, όπου γιορταζόταν η επαναφιέρωση του Ναού του Σολομώντα.
Εκτός από την ημέρα της γέννησης, πολλές από τις παραδόσεις των Χριστουγέννων, όπως ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο, έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα! Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο ελληνικό έθιμο με το όνομα Ειρεσιώνη, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος σκάρωνε τραγούδια, που μαζί με παιδιά τα τραγουδούσαν στα σπίτια, ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης, γιορταζόταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη, με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς, κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών, για προστασία της σποράς, και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για τη συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς έδιναν ευχές και στους ανθρώπους. Την ονομασία τους την πήραν τα κάλαντα από την λατινική λέξη calenda, που διαμορφώθηκε από το ελληνικό ρήμα καλώ. Αλλά και το κόψιμο της βασιλόπιτας! Aποτελεί εξέλιξη του αρχαίου ελληνικού εθίμου του «εορταστικού άρτου» και του μελιπήκτου, στις μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα Θαλύσια και τα Θαργήλια. Οι αρχαίοι Έλληνες τα πρόσφεραν προς τιμήν της θεάς Δήμητρας, αλλά και προς τους νεκρούς ή τους κακούς δαίμονες, φροντίζοντας για την εξασφάλιση της υγείας, της καλής τύχης και της ευλογίας.

Αποσυμβολισμός των Χριστουγεννιάτικων Εθίμων

Το άστρο της Βηθλεέμ
Μία χειμωνιάτικη νύχτα, ένα νέο αστέρι ήρθε να λάμψει στον ουρανό. Ήταν τόσο φωτεινό, που έκανε τη νύχτα μέρα, αναγγέλλοντας πως κάτι πολύ σπουδαίο και υπέροχο συνέβη στον κόσμο. Οι βοσκοί της Βηθλεέμ είδαν το άστρο και τρομοκρατήθηκαν από τη λάμψη του. Ένας άγγελος, όμως, εμφανίστηκε και τους είπε: «Μη φοβάστε. Το αστέρι ήρθε για να σας φέρει χαρμόσυνα νέα, να σας γεμίσει με ευφορία και να σας οδηγήσει εκεί όπου γεννήθηκε ένα βρέφος, ο Ιησούς, που θα φέρει επί γης Ειρήνη και Χαρά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα».
Θα μπορούσε αυτό το Αστέρι που καθοδηγεί τους Μάγους να είναι ένα θεϊκό θαύμα, και να τοποθετήθηκε στον ουρανό απ’ τον ίδιο το Θεό για να υποδηλώσει τη γέννηση του μονογενή του Υιού. Θα μπορούσε να είναι ένα δώρο από τον ίδιο τον Ιησού και πιο συγκεκριμένα από την Ανώτερη Συνείδηση προς την ανθρωπότητα. Είναι το σύμβολο που ανατέλλει με τη νέα συνειδητότητα, τη Χριστική έλευση στο υποσυνείδητο της ψυχικής αντίληψης, ατομικό για τον Ιησού και συλλογικό για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Λέγεται πως οι τρεις σοφοί - Κασπάρ, Μελχιόρ, και Βαλτάσαρ - είναι οι αντιπρόσωποι της λευκής, της κίτρινης και της μαύρης Φυλής και ότι συμβολίζουν τους λαούς της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής, που το ‘Aστρο τους οδηγεί στο Σωτήρα του Κόσμου. Εκείνος είναι που τελικά θα ενώσει τα διασκορπισμένα έθνη υπό το λάβαρο της Ειρήνης και της Καλής Θέλησης.

Οι τρεις Μάγοι

Οι τρεις Μάγοι ήταν από τα πιο μυστήρια πρόσωπα του αρχαίου κόσμου. Επρόκειτο για μια ιδιαίτερη κάστα ιερέων που εμφανίζονται στη Βαβυλωνία και την Περσία αλλά και στα περισσότερα ιερατεία της Ανατολής. Ο τίτλος «Μάγοι», κατά πάσα πιθανότητα, έχει σανσκριτικές ρίζες και πρέπει να προέρχεται από τη λέξη «μάγια» που σημαίνει «εκείνο που μπορεί να υπολογιστεί». Οι Μάγοι, λοιπόν, ήταν σοφοί μελετητές του ουράνιου θόλου, οι οποίοι υπολόγιζαν και κατέγραφαν τις κινήσεις των ουράνιων σωμάτων.
Λέγεται, σύμφωνα με μια εκδοχή, ότι ο Κασπάρ ερχόταν από την Ταρσό, ο Μελχιόρ από τη Βαβυλωνία και ο Βαλτάσαρ από την Αφρική. Υπάρχει, όμως, ένα μυστήριο σχετικό με τον αριθμό των Μάγων. Πόσοι ήταν τελικά; Η παράδοση αναφέρει άλλοτε δύο και άλλοτε περισσότερους. Τον αριθμό «τρεις» τον ανέφερε ο Πάπας Λέων τον 5ο αιώνα, ο οποίος, όπως και ο Ωριγένης, τον καθόρισε από τα τρία δώρα που προσφέρθηκαν στον Ιησού Χριστό. Ο Ματθαίος αναφέρει ότι όταν γεννήθηκε ο Ιησούς, μάγοι από την Ανατολή κατέφθασαν στην Ιερουσαλήμ και ζητούσαν να μάθουν πού βρισκόταν ο νέος βασιλιάς για να τον προσκυνήσουν.

Μόλις οι Μάγοι έφτασαν στο στάβλο, υποκλίθηκαν με σεβασμό στο θείο βρέφος και έδωσαν τα δώρα τους χρυσάφι, σμύρνα και λιβάνι. Μια συμβολική κίνηση που υπεδείκνυε την ψυχική του πραγματικότητα, την πορεία της ζωής του, το θείο του πεπρωμένο. Η Παναγία θέλοντας να ανταποδώσει τα δώρα των Μάγων, έδωσε στον καθένα ένα κομμάτι από τα σπάργανα του νεογέννητου Ιησού.

Το χρυσάφι του Μελχιόρ συμβολίζει τη βασιλική καταγωγή Του, το λιβάνι του Βαλτάσαρ συμβολίζει τη θεϊκή Του καταγωγή και η σμύρνα του Κασπάρ συμβολίζει τη θνητή Του καταγωγή. Ουσιαστικά πρόβλεψαν πως είναι ο αληθινός Βασιλιάς των Ουρανών, ο Ανώτατος Ιερέας και εκείνος που με τη θυσία του θα αποβεί ο υπέρτατος Σωτήρας όλων.
Αναλυτικότερα μπορούμε να πούμε πως ο Χρυσός, είναι το δώρο των Αγγελικών δυνάμεων προς τον εαυτό και συμβολίζει την ευημερία. Αυτός ο πλούτος προσφέρεται από τις δημιουργικές δυνάμεις μέσα στο σώμα, καθώς λειτουργούν μέσα από το πρώτο κέντρο του αδενικού μας συστήματος, αυτό που καλούμε γονάδες. Σε αυτό το κέντρο ανθίζει το δέντρο της ζωής, αποστολή του οποίου είναι η προμήθεια των δυνάμεων, η θεραπεία και η ανάπτυξη. Αυτή η υλική ευημερία στο φυσικό επίπεδο είναι απαραίτητη, καθώς ο χρυσός, οι φυσικές δυνάμεις, θα υποστηρίξουν την πνευματικοποίηση του σώματος προς την ολοκλήρωση, με σκοπό την επίτευξη της Χριστότητας.

Η σμύρνα είναι το δώρο του νοητικού επιπέδου. Συμβολίζει την πικρία του νου, αποτέλεσμα της ύψιστης κατανόησης που θα εισπράξει ο Υιός του Ανθρώπου, από τα πάθη του έως την Ανάσταση και την Ανάληψή του. Είναι η πικρία της θνητής διάνοιας πάνω στις διεργασίες που θα υποστεί ο νους, σταύρωση των ιδεών, για τον ερχομό των Χριστικών δυνάμεων μέσα στην ενσυνείδητη πραγματικότητα. Αυτή η πικρία είναι ένα δώρο κατανόησης, καθώς ο νους θα αντιληφθεί την πνευματική, μη υλική, διάσταση της ύπαρξής του.
Το λιβάνι συμβολίζει την αγνή, συναισθηματική φύση του Υιού, η οποία μέσω της Μαρίας έχει ήδη εξαγνιστεί, ώστε αυτή η φύση να μπορεί τώρα να ανυψωθεί στην ανώτερη συγκινησιακή πραγματικότητα που αντιπροσωπεύει το ‘Aγιο Πνεύμα.

Το Χριστόψωμο
Είναι το ευλογημένο ψωμί του χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, ζυμώνεται με ιδιαίτερη ευλάβεια και φροντίδα και στολίζεται περίτεχνα. Κόβεται ανήμερα τα Χριστούγεννα· αφού πρώτα το σταυρώσει ο νοικοκύρης του σπιτιού, το μοιράζει στη συνέχεια σε όλους. Πολλοί βλέπουν εδώ το συμβολισμό της Θείας Κοινωνίας, όπως ο Χριστός μοίρασε τον άρτο της ζωής σε όλη την ανθρώπινη οικογένειά του. Μερικοί συνήθιζαν στη μέση του χριστόψωμου να βάζουν ένα άβαφο αυγό, που συμβόλιζε τη γονιμότητα.

Το Χριστουγεννιάτικο Δέντρο
Πολλοί μύθοι διηγούνται πως το έλατο είναι ένα από τα δέντρα του κήπου της Εδέμ. Πως είναι το δέντρο της Ζωής, του οποίου τα φύλλα μετατράπηκαν σε βελόνες όταν η Εύα έκοψε τον απαγορευμένο καρπό και δεν ξανάνθισε. Ένας άλλος μύθος διηγείται πως ο Αδάμ έφερε ένα κλαδάκι του δέντρου του Καλού και του Κακού μαζί του από την Εδέμ. Αυτό το κλαδάκι έγινε αργότερα το έλατο, που χρησιμοποιήθηκε για το χριστουγεννιάτικο δέντρο και για το Σταυρό.
Όπως προείπαμε, οι χριστουγεννιάτικες δοξασίες και παραδόσεις, αποτελούν ένα μίγμα από κατάλοιπα της λατρείας του Σατούρνο, αλλά και άλλων δοξασιών που αναμίχθηκαν με τις χριστιανικές, για να ξεχαστεί στο πέρασμα των αιώνων η αρχική τους προέλευση.
Το δέντρο, ως χριστουγεννιάτικο σύμβολο, χρησιμοποιήθηκε μετά τον 8ο αιώνα. Εκείνος που καθιέρωσε το έλατο ως χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν ο άγιος Βονιφάτιος. Προκειμένου να σβήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, την αντικατέστησε με το έλατο, ως χριστιανικό σύμβολο. Φυσικά, στο πέρασμα των αιώνων, το νόημα του χριστουγεννιάτικου δέντρου πήρε αναρίθμητες μορφές. Αρχικά, για να συμβολίσει την ευτυχία που κρύβει για τον άνθρωπο η γέννηση του Χριστού, άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη, κυρίως φαγώσιμα και αργότερα ρούχα και άλλα είδη καθημερινής χρήσης, υποδηλώνοντας έτσι την προσφορά των θείων δώρων.

Στην πατρίδα μας, το χριστουγεννιάτικο δέντρο το έφεραν στην Αθήνα οι Βαυαροί. Για πρώτη φορά στολίστηκε δέντρο στα ανάκτορα του Όθωνα το 1833 και μετά στην Αθήνα. Από το Β' παγκόσμιο πόλεμο και μετά το δέντρο με τις πολύχρωμες μπάλες μπήκε σε όλα τα ελληνικά σπίτια. Πρόδρομος του χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι το χριστόξυλο ή δωδεκαμερίτης ή σκαρκάνζαλος, ένα χοντρό ξύλο, δηλαδή, από αχλαδιά ή αγριοκερασιά. Τα αγκαθωτά δέντρα, κατά τη λαϊκή αντίληψη, απομάκρυναν τα δαιμονικά όντα, όπως τους καλικάντζαρους. Οι πρόγονοί μας τοποθετούσαν το χριστόξυλο στο τζάκι του σπιτιού την παραμονή των Χριστουγέννων και έκαιγε μέχρι τα Φώτα. Ο λαός λέει ότι καθώς αυτό καίγεται, θα ζεσταίνεται ο Χριστός εκεί στην κρύα σπηλιά της Βηθλεέμ.
Το χριστουγεννιάτικο δέντρο εξαπλώθηκε από τη Γερμανία και ρίζωσε και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, για να ταξιδέψει στη συνέχεια έως την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ωστόσο, κάποιοι υποστηρίζουν ότι η προέλευσή του δεν είναι Γερμανική. Ο καθηγητής χριστιανικής αρχαιολογίας Κώστας Καλογύρης υποστηρίζει ότι το έθιμο του δέντρου έχει ανατολίτικη προέλευση. Χειρόγραφο κείμενο του Βρετανικού Μουσείου αναφέρεται σε ένα ναό που έχτισε το 1512 ο Αναστάσιος ο Α΄ στα βόρεια της Συρίας και στον οποίο υπήρχαν δύο μεγάλα ορειχάλκινα δέντρα.

Σύμφωνα με μια άλλη παράδοση, το στόλισμα του δέντρου καθιερώθηκε από το Μαρτίνο Λούθηρο, ο οποίος περπατώντας τη νύχτα στα δάση αντίκριζε τα αστέρια και συνέλαβε την ιδέα ενός φωτεινού δέντρου, που θα απεικόνιζε την έλευση του Χριστού.
Όμως, σε μερικά μέρη της χώρας το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είναι από έλατο, αλλά από κλαδί ελιάς, το οποίο στολιζόταν με χρυσωμένα πορτοκάλια, καρύδια και διάφορα παιχνίδια. Ενώ πολλές φορές αντί γι’ αυτό στόλιζαν ξύλινα καραβάκια. Κατά την αρχαιότητα το καράβι συμβόλιζε τον ερχομό του θεού Διονύσου, όπου γινόταν επίκληση για βλάστηση της γης, για καρποφορία και καλή σοδειά. Το ελληνικό παραδοσιακό καραβάκι αποτελεί παράδοση των παλαιών εποχών της χώρας μας, αποτελούσε ένα είδος τιμής και καλωσορίσματος στους ναυτικούς που επέστρεφαν από τα ταξίδια τους. Συναντάμε το καραβάκι σε πολλά νησιώτικα σπίτια, όπου συνόδευε τα παιδιά καθώς έλεγαν τα κάλαντα.

Ο άη Βασίλης
Την παραμονή των Χριστουγέννων, σε ολόκληρο τον κόσμο, τα παιδιά κρεμούν τις κάλτσες τους και περιμένουν με λαχτάρα τα δώρα από τον άη Βασίλη...αφήνοντάς του γλυκίσματα με γάλα, ως ευχαριστία που τα θυμήθηκε.
Προικισμένος με εξαιρετικές δυνάμεις, μπορεί να κάνει το γύρο του κόσμου μέσα σε μία και μόνη νύχτα, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε αμέτρητα μέρη. Ξεκινά κάθε χρόνο από τη Λαπωνία του Βορρά, τις παραμονές της πρωτοχρονιάς, για να χαρίσει δώρα σε όλα τα παιδιά της γης.
Ο άη Βασίλης είναι παγκοσμίως σήμερα για τους Χριστιανούς μια λαογραφική μορφή, η οποία διανέμει δώρα σε όσους ήταν «καλοί» κατά τη διάρκεια του χρόνου. Είναι κυρίαρχο πρόσωπο του εορτασμού της Πρωτοχρονιάς και των Χριστουγέννων. Η γνωστή παρουσία του με κόκκινη στολή, λευκή γενειάδα, πάντα γελαστός, με το σάκο γεμάτο δώρα, με έλκηθρο που το σέρνουν ελάφια ή τάρανδοι με κουδουνάκια στο λαιμό τους, αποτελεί σήμερα τον αγαπημένο ήρωα των παιδιών, ακόμη και σε χώρες μη χριστιανικές.
Στη Δύση το πρόσωπο του αγίου Βασιλείου έχει ταυτιστεί με την ιστορία του Αγίου Νικολάου, που φημιζόταν για τη γενναιοδωρία του. Στην ιστορία του αγίου Νικολάου οι βόρειοι λαοί πρόσθεσαν στοιχεία των δικών τους παραδόσεων (τάρανδοι, έλκηθρο, άστρο του Βορρά, μεγάλες κάλτσες κ.λ.π.), μια κουλτούρα που τον συνοδεύει μέχρι και σήμερα.
Για τους ορθόδοξους χριστιανούς ο άη Βασίλης ανάγεται στο Μέγα Βασίλειο, ο οποίος έζησε στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας και αφιέρωσε όλη του τη ζωή στη βοήθεια προς το συνάνθρωπο. Θεωρείται στην παγκόσμια ιστορία ως ο εμπνευστής, αλλά και πρώτος δημιουργός της οργανωμένης φιλανθρωπίας.
Ο Μέγας Βασίλειος πέθανε την 1η Ιανουαρίου του 379. Αυτή η ημερομηνία, θεωρήθηκε απ’ όλους τους χριστιανικούς λαούς ότι φέρνει ευλογία και καλή τύχη στη νέα χρονιά. Γι’ αυτό και την ημέρα της Πρωτοχρονιάς περιμένουμε όλοι τον άγιο Βασίλη να ευλογήσει τα σπιτικά μας και να πάρει το δικό του κομμάτι από τη βασιλόπιτα.
Αλλά και στη Σουηδία τα παιδιά περιμένουν με ανυπομονησία τον Γιουλετόμπεν, ένα ξωτικό που το έλκηθρό του τραβούν οι γίδες του Θορ, του θεού του κεραυνού. Στην Πολωνία τα δώρα έρχονται από τα αστέρια, ενώ στην Ουγγαρία τα φέρνουν οι άγγελοι. Στη Συρία τα φέρνει μια καμήλα στις 6 Ιανουαρίου, ενώ στην Ιταλία, αλλά και στις ισπανόφωνες χώρες, τα δώρα τα φέρνει η μάγισσα Μπεφάνα. Σύμφωνα με το μύθο, τη νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός την επισκέφθηκαν οι τρεις Μάγοι για να ξεκουραστούν, φεύγοντας της πρότειναν να πάει μαζί τους. Εκείνη όμως αρνήθηκε, αλλά στη συνέχεια νιώθοντας τύψεις το μετάνιωσε. Από τότε, κάθε χρόνο, πετάει με τη σκούπα της και μοιράζει δώρα σε όλα τα παιδιά, ελπίζοντας ότι κάποιο από αυτά είναι ο Χριστός. Γεμίζει τις κάλτσες των καλών παιδιών με δώρα, ενώ τις κάλτσες των «άτακτων» παιδιών με κάρβουνο, το οποίο είναι απλώς ένα γλυκό σε σχήμα κάρβουνου!

Η Χριστουγεννιάτικη Κάλτσα
Είναι μία άδεια κάλτσα ή σάκος σε σχήμα κάλτσας, που συνηθίζουν να κρεμάνε τα παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων, για να τη βρει ο άγιος Βασίλης και να τη γεμίσει με μικρά παιχνίδια, γλυκίσματα, φρούτα και χρήματα, όταν έρθει να τους επισκεφτεί.
Στην Ολλανδία τα παιδιά γεμίζουν τις κάλτσες τους με άχυρα και καρότα, για τα ελάφια του άγιου Βασίλη. Στην Ουγγαρία γυαλίζουν τα παπούτσια τους πριν τα βάλουν δίπλα στην πόρτα ή το περβάζι του παραθύρου. Στην Ιταλία τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους έξω από το σπίτι την παραμονή των Θεοφανίων, στις 5 του Γενάρη, για να τα βρει η καλή μάγισσα Μπεφάνα, ενώ στο Πουέρτο Ρίκο βάζουν γρασίδι και λουλούδια σε μικρά κουτάκια και τα τοποθετούν κάτω από τα κρεβάτια τους, για τις καμήλες των τριών Μάγων.

Το Ρόδι
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς η οικογένεια πηγαίνει στην εκκλησία, ντυμένοι όλοι με τα καλά τους ρούχα, για να παρακολουθήσουν τη λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και να υποδεχτούν με ευλογία το νέο χρόνο. Ο νοικοκύρης κρατάει στην τσέπη του ένα ρόδι, για να το λειτουργήσει. Επιστρέφοντας σπίτι μπαίνει με το δεξί και σπάζει το ρόδι πίσω από την εξώπορτα λέγοντας: «με υγεία, ευτυχία και χαρά το νέο έτος και όσες ρόγες έχει το ρόδι, τόσες λίρες να έχει η τσέπη μας όλη τη χρονιά».
‘Aλλη ευχή που συνηθίζεται να λέγεται κατά το σπάσιμο του ροδιού είναι: «όσο βαρύ είναι το ρόδι, τόσο βαρύ να είναι το πορτοφόλι μας, όσο γεμάτο καρπούς είναι το ρόδι, να είναι γεμάτο το σπίτι μας με καλά και όσο κόκκινο είναι το ρόδι, τόσο κόκκινη να είναι και η καρδιά μας!»
Στην Αράχωβα, μαζί με το ρόδι κρατούν και ένα λιθάρι που το «ξαστρίζουν αποβραδίς», δηλαδή τ’ αφήνουν τη νύχτα κάτω από τα άστρα. «Σαν το λιθάρι γεροί και σαν το ρόδι γεμάτοι» φωνάζουν, πετώντας τα.
Από άλλη παράδοση παίρνουμε την πληροφορία πως, από την παραμονή μια οικογένεια λέει σε κάποιο δικό της, που τον θεωρεί καλότυχο και γουρλή, να έρθει την πρωτοχρονιά και να κάνει ποδαρικό. Μόλις περάσει στο σπίτι, τον βάζουν να πατήσει ένα σίδερο, για να είναι όλοι σιδερένιοι και γεροί, ενώ η νοικοκυρά τον φιλεύει με μήλα ή καρύδια και μια κουταλιά γλυκό.
Η δύναμη του ροδιού, πίστευαν στην αρχαία Ελλάδα, πως ήταν οι κόκκοι του, που συμβόλιζαν την αφθονία και τη γονιμότητα, αλλά και το κόκκινο χρώμα του, που φέρνει τύχη καλή.
Στην ελληνική μυθολογία προστάτιδες θεές της ροδιάς ήταν η Ήρα και η Αφροδίτη. Η Ήρα ήταν θεά του γάμου και η Αφροδίτη του πάθους. Επομένως, το ρόδι βοηθούσε στην οικογενειακή ευτυχία και τον έρωτα. Για αυτό ακόμη και οι νεόνυμφοι σπάζουν το ρόδι στο κατώφλι του νέου σπιτιού τους, συνήθεια που κρατάει από τα ομηρικά χρόνια.

Το Στεφάνι
Το χριστουγεννιάτικο στεφάνι αποτελείται κυρίως από γκι, κουκουνάρια και έναν τεράστιο κόκκινο φιόγκο και συνηθίζεται να στολίζει τα σπίτια μας τα Χριστούγεννα. Έχει κυκλικό σχήμα, γιατί συμβολίζει γονιμότητα και αιωνιότητα, και πιστεύεται ότι φέρνει ευτυχία για τη νέα χρονιά. Πολλές φορές επάνω του τοποθετούνται κεριά, που συμβολίζουν τον ήλιο στο χειμερινό ηλιοστάσιο, ενώ οι κόκκινοι καρποί του και τα κουκουνάρια συμβολίζουν το θέρο.

Το Γκι
Ένας παλιός μύθος λέει ότι το γκι φύτρωσε για πρώτη φορά στις πατημασιές του Χριστού, όταν βάδιζε στη γη, και τα αγκαθωτά φύλλα του, αλλά και οι κόκκινοι καρποί του συμβόλιζαν τα μαρτύρια του Σωτήρα και τις σταγόνες από το αίμα του. Για αυτό το γκι λέγεται και «αγκάθι του Χριστού» σε πολλές περιοχές της Βόρειας Ευρώπης και γι’ αυτό ίσως ονομάστηκε και «‘Aγιο Δέντρο».
Στην πραγματικότητα, ο ιξός, όπως είναι η ελληνική ονομασία του φυτού, είναι ειδωλολατρικής προέλευσης, και δεν έχει χριστιανικό συμβολισμό. Έλκει την καταγωγή του από τις παγανιστικές τελετές. Λέγεται ότι Ρωμαίoι συνήθιζαν να στέλνουν κλαδιά δέντρων μαζί με άλλα δώρα στους φίλους τους, κατά τη διάρκεια της γιορτής για τα Σατουρνάλια. Το έθιμο αυτό υιοθετήθηκε και από τους πρώτους χριστιανούς, όπου διακοσμούσαν τα σπίτια με κλαδιά δέντρων, την ίδια εποχή με τους ειδωλολάτρες, καθώς τα Σατουρνάλια ξεκινούσαν περίπου μία εβδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα.
Το γκι, όμως, υπήρχε ήδη από τα αρχαία χρόνια. Ο Πλίνιος αναφέρει ότι αν το γκι φυτευτεί κοντά σε ένα σπίτι ή αγρόκτημα διώχνει μακριά το δηλητήριο, το προστατεύει από τους κεραυνούς και τη μαγεία, ενώ τα λουλούδια του κάνουν το νερό να παγώνει. Λέγεται ακόμα πως, αν πετάξει κανείς κομμάτι ξύλου από τον κορμό του σε οποιοδήποτε ζώο, έχει την ιδιότητα να το ημερεύει.
Η προέλευση των διακοσμήσεων με το συγκεκριμένο φυτό φαίνεται να συνδέεται και με τους Δρυίδες, οι οποίοι διακοσμούσαν τις καλύβες τους με αειθαλή δέντρα κατά τη διάρκεια του χειμώνα, για να τα χρησιμοποιούν τα πνεύματα του δάσους ως κατοικία τους. Σε άλλους πολιτισμούς, όπως στους Κέλτες, αναφέρεται ότι ο ιξός είχε μαγικές ιδιότητες και χρησιμοποιείτο ως αντίδοτο δηλητηρίου, ενώ θεωρείτο ιερό φυτό και χρησιμοποιείτο στις τελετές των Δρυίδων.
Μας είναι γνωστό, επίσης, πως για να έχουν μια χρονιά ευημερίας, ευτυχίας και καρποφορίας οι ερωτευμένοι, αρκεί να ανταλλάξουν φιλιά κάτω από ένα κλαδί γκι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Η Κρεμμύδα
Ένα από τα γούρια που έχει επικρατήσει να θεωρείται ότι ξορκίζει την κακοδαιμονία και προσελκύει την καλή τύχη είναι η γνωστή μας πρωτοχρονιάτικη κρεμμύδα.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι τους προστάτευε από κάθε κακό, από καταστροφές, αρρώστιες ή βασκανίες. Ήδη, τον 6ο π.Χ. αιώνα, φέρεται πως κρέμαγε ο Πυθαγόρας την κρεμμύδα πάνω από την πόρτα του, ως σύμβολο καλής υγείας και αναγέννησης. Η Χρυσοβασιλίτσα, όπως αλλιώς λέγεται, ακόμα και ξεχασμένη σε κάποια γωνιά του σπιτιού, βγάζει φύλλα τέτοια εποχή, και ξαναρχίζει τον κύκλο της ζωής της. Ο λαός πιστεύει ότι αυτή τη μεγάλη ζωτική δύναμη μπορεί να τη μεταδώσει ολόγυρα, σε έμψυχα και άψυχα.
Λογικά, λοιπόν, συνδέθηκε με την Πρωτοχρονιά και το ξεκίνημα μιας καινούριας χρονιάς, γεμάτη ελπίδες και προσδοκίες. Στις μέρες μας, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας τοποθετείται η κρεμμύδα έξω από το σπίτι την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, για να φέρει υγεία και τύχη στην οικογένεια.

Οι Καλικάντζαροι
Μα τι νάναι αυτοί οι καλικάντζαροι; Είναι, καθώς έλεγαν οι γιαγιάδες μας, αερικά, ξωτικά, δαιμόνια, τελώνια; Η αρχή των μύθων που είναι σχετικοί με τους καλικάντζαρους βρίσκεται στα πολύ παλιά χρόνια. Οι αρχαίοι πίστευαν πως όταν οι ψυχές έβρισκαν την πόρτα του ‘Aδη ανοιχτή, ανέβαιναν στον απάνω κόσμο και τριγύριζαν παντού, χωρίς έλεγχο και περιορισμούς.
Πολύ αργότερα, οι Βυζαντινοί γιόρταζαν το εορταστικό Δωδεκαήμερο με μουσικές, τραγούδια και μασκαρέματα. Πείραζαν τους ανθρώπους στους δρόμους, έμπαιναν απρόσκλητοι σε ξένα σπίτια κι αναστάτωναν τους νοικοκύρηδες. Κι όλα αυτά έως την παραμονή των Φώτων, οπότε με τον μεγάλο αγιασμό όλοι σταματούσαν και ησύχαζαν.
Με το πέρασμα του χρόνου, όλα αυτά τα παράξενα φερσίματα, τα μασκαρέματα και οι φόβοι των ανθρώπων έμειναν ζωντανά στη μνήμη του λαού μας, και η πλούσια φαντασία τους γέννησε σιγά-σιγά τα μικρά, αλαφροΐσκιωτα πλάσματα που τα ονόμασαν καλικάντζαρους.
Σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία, πρόκειται για «δαιμόνια» που εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο. Επειδή από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Φώτα ο Χριστός είναι ακόμη αβάφτιστος, είναι και «τα νερά αβάφτιστα». Έτσι βρίσκουν ευκαιρία οι καλικάντζαροι να αλωνίσουν, κάνοντας σκανταλιές στον κόσμο.
Κάποιοι πιστεύουν πως είναι μαυριδεροί, ασχημομούρηδες, ψηλοί και ξερακιανοί. ‘Aλλοι λένε ότι φοράνε σιδεροπάπουτσα. Για άλλους, έχουν κόκκινα μάτια, πόδια τράγου και τριχωτό σώμα, ενώ καθένας τους έχει και από ένα κουσούρι. Είναι διχόγνωμοι και φιλόνικοι και δεν μπορούν να ολοκληρώσουν μία δουλειά. Γι' αυτό και δεν μπορούν να κάνουν κακό και στους ανθρώπους, παρόλο που αυτή είναι η μεγάλη τους επιθυμία.
Καθώς η παράδοση ρίζωνε, οι καλικάντζαροι απέκτησαν και άλλα ονόματα όπως: καλιοντζήδες, καλκάνια, καλιτσάντεροι, καρκάντζαροι, σκαλικαντζέρια, σκαντζάρια, τζόγιες, βερβελούδες, καλλισπούρδοι, καρκαλάτζαροι, καρκατσέλια, καρκαντζόλοι, καψιούρηδες, κολοβελόνηδες, λυκοκάντζαροι, μνημοράτοι, παγανοί, παρωρίτες, πλανητάροι, σιφιώτες, τσιλικρωτά, σταχτοπάτηδες κ.α.
Ολόκληρο το χρόνο οι καλικάντζαροι ζουν κάτω από τη γη, προσπαθώντας, άλλος με τσεκούρι, άλλος με πριόνι ή μπαλτά και άλλοι με νύχια και σουβλερά δόντια, να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη. Κόβουν-κόβουν, μέχρι που απομένει πολύ λίγο, αλλά τότε έρχονται τα Χριστούγεννα και, επειδή φοβούνται μην πέσει η γη και τους πλακώσει, λένε «αφήστε το να πάμε πάνω στη γη και θα πέσει μοναχό του». Ανεβαίνουν, λοιπόν, για να τυραννήσουν τους ανθρώπους και τα Θεοφάνια, που ο ιερέας αγιάζει τα σπίτια, επιστρέφουν και βλέπουν το δέντρο ολάκερο, ακέραιο, άκοπο. Και πάλι κόβουν και πάλι έρχονται τα Χριστούγεννα, και πάλι από την αρχή.
Για να αποφύγουν οι νοικοκυραίοι τους καλικαντζάρους κρεμούσαν την κρεμμύδα ή έκαναν το σημείο του Σταυρού στην πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, στους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού, ενώ άγιαζαν τα σπίτια λέγοντας το Πάτερ ημών. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που θεωρούσαν πως όσα έκαναν οι καλικάντζαροι ήταν πιο πολύ διασκεδαστικά, παρά τρομακτικά, και θέλοντας να τους καλοπιάσουν τους πέταγαν γλυκά και τηγανίτες στην καπνοδόχο ή τη στέγη των σπιτιών. Με πόση χαρά και ζωτικότητα μας γεμίζουν ακόμη και σήμερα οι συμβολισμοί όλων αυτών των παραδόσεων, καθώς μας ξυπνούν τις μνήμες των παιδικών μας χρόνων.

Η Ουσία της Εσωτερικής Παράδοσης
Η ουσιαστική όμως φύση της παράδοσης και όλων αυτών των εθίμων, που χάνεται στο χρόνο, βρίσκεται στο αρχέτυπο της αληθινής προσφοράς, της άδολης αγάπης και της ενότητας, που έχει ως σκοπό να ανοίγει δρόμους χαράς και ευτυχίας σε κάθε ανθρώπινη καρδιά. Έχει σκοπό να κρατά ζωντανή στη μνήμη μας την άρρηκτη σχέση της απλής μας ύπαρξης με το ανώτερο πνευματικό θεϊκό κομμάτι μας. Είμαστε και εμείς παιδιά με θεϊκή καταγωγή, μόνο που αυτό έχει χαθεί βαθιά στη λήθη της υλικής μας εκδήλωσης. Έχοντας βαθιά συνειδητότητα θα μπορούσαμε και εμείς να εκφράσουμε όλα όσα η Χριστική αγάπη αντιπροσωπεύει. Το σημαντικότερο είναι ότι σχετίζεται με την πνευματική εκδήλωση μιας τέτοιας ύψιστης παρουσίας, με τον βαθύτερο συμβολισμό ενός φωτεινού άστρου, που καλεί τον καθένα μας να αναγεννηθεί σαν εσωτερική ύπαρξη και να εκφράσει αγάπη, ειρήνη, ευτυχία και ενότητα σε κάθε πλάσμα της γης.


http://www.e-zine.gr/

Πηγές
Χρήστος Δ. Λάζος, Παγανιστικά Έθιμα στο Χριστιανισμό, Ιάμβλιχος, 2007
Max Heindel, Η Ροδοσταυρική Κοσμοθεωρία, Ιάμβλιχος, 1993
Αγγελική Μαστρομιχαλάκη, Χριστούγεννα-Πρωτοχρονιά-Θεοφάνεια
Περιοδικό Ανεξήγητο, Σειρά Στα Μονοπάτια της Γνώσης, Τόμος 3
www.ellinikoarxeio.com
www.ipiros.gr
www.pneuma.gr
http://dim-sapon.rod.sch.gr
http://nekthe.blogspot.com

Ι.Φ.Κείμενο που θα εμφανίζετε στη αρχική μας σελίδα. Κείμενο που δεν θα εμφανίζετε στη αρχική μας σελίδα