Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

ΙΗΣΟΥΣ…Περί Του μεγίστου των Μυστών ο Λόγος.

 

Ήδη από την πρώτη περιοδεία με θέμα την Πίστη ο Σοφώτατος προβαίνει σε αντιδιαστολή μεταξύ Ιησού και Χριστανισμού, λέγων ότι ο Τεκτονισμός καθιέρωσε των 18ο βαθμό «εις δοξασμόν του Ιησού», ο οποίος υπήρξε ο μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας, όπως οι Ρ+ υπήρξαν οι υπέρμαχοι της φυσικής επιστήμης.  Ουδείς τολμηρότερος Αυτού υπεστήριξε την ιδεώδη ηθική, ουδείς επολέμησε μετά μεγαλυτέρας δυνάμεως την υποκρισία και την τυραννία. Η διδασκαλία του εβασίζετο επί της αμέσου γνώσεως του Θεού.

Άλλωστε, και ο Τεκτονισμός κηρύσσει τη μελέτη της Φύσεως, ως το μέσο πάσης προόδου, συμπεριλαμβανομένων στη Φύση και των ηθικών νόμων, των οποίων έδρα είναι η συνείδησή μας. «Ο Τεκτονισμός, μη ακολουθών ουδεμία θρησκεία, πιστός στην αρχή της ελευθερίας και της εργασίας ηδυνήθη να οικειοποιηθεί πάσα αποκαλυπτόμενη αλήθεια, διατήρησε το αληθές πνεύμα αυτής, αποβάλλοντας τα κακά στοιχεία, πρόθυμος να εγκαταλείψει και αυτήν ακόμα, προκειμένου να οικειοποιηθεί άλλες τελειότερες αλήθειες».

Γι’ αυτό και στον βαθμό αυτό ο Τεκτονισμός διδάσκει τη συνεχή αναζήτηση της τελειότερης αλήθειας. Δεν είναι δογματικός. Την αλήθεια ζητεί επίμονα και αδιάκοπα. Αποδοκιμάζει τη φαυλότητα, την υποκρισία και εξαίρει τον Ιησού, διότι επολέμησε την υποκρισία και την τυραννία. Κατέστη έτσι «μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας». Έδειξε την μέθοδο, η οποία δεν είναι άλλη από την «άμεσο σπουδή της φύσεως», αποτελεί δε την «ηθική αρχή του Ιησού». Άλλωστε, «[α]πό των χρόνων του Ιησού, η συνείδησις εποίησεν εν εαυτή μέγα έργον αποκαλύψεως…».

Από αυτό το πνευματικό μεγαλείο αντλούμε τις θείες ιδέες που μας οδηγούν στην έρευνα της Φύσεως και διαβλέπουμε εντός της Φύσεως πως προήλθε η δημιουργία μας και πως προωρίσθημεν να ζούμε. Ερευνώντες την Φύσιν ευρίσκουμε τον νόμον της αγάπης, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί μεταξύ των ανθρώπων διά να είναι ευτυχείς.

Ο νόμος της αγάπης τον οποίον ο Ιησούς υπαγόρευσε να λατρεύουμε και να τιμούμε, είναι η συνδέουσα το άπειρον δύναμις, η συγκρατούσα αυτό εν αρμονία, η προσδιορίζουσα «την σφαίραν της ενεργείας κάθε του απείρου μορφής». Αυτή η αγάπη οφείλει να συνδέει -κατά τον Ιησού- το ανθρώπινο γένος, αυτή να υπαγορεύει τους κοινωνικούς νόμους, αυτή «…να δίδει την κατεύθυνση στις ενέργειές του».

Πράγματι, ο Ιησούς –κατά το τυπικό- αναφέρεται ως ο ταπεινότερος όλων, ως ο μάλλον πεφωτισμένος ο οποίος γνωρίζει την προέλευση της επιστήμης. Έτσι, ο Ιησούς, πεφωτισμένος παρά της ενδοτέρας γνώσεως, γνωρίζει την πηγή της γνώσεως αυτής, δύναται δε να συγκρίνει την επιστήμη των ανθρώπων προς την επιστήμη των Μυστηρίων και καθίσταται ταπεινόφρων και μάλιστα ο ταπεινότερος όλων. Η ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τον πεφωτισμένο μύστη, διότι έχει αποβάλει κάθε μορφής εγωισμού και είναι έμπλεος αγάπης. «Ιδού ο ευρεθείς Λόγος: η ελευθερία της Επιστήμης. Μέχρι τίνος σημείου θα μας οδηγήσει αυτή; Ουδείς δύναται να το γνωρίζει».

Αυτό δίδαξε και ο Ιησούς διότι κατόρθωσε να φτάσει στο αποκορύφωμα της μάθησης και της γνώσης. Και κανένας δεν θα μπορούσε να φτάσει στο αποκορύφωμα της μάθησης και της γνώσης αν δεν γινόταν ο ίδιος διδάσκαλος και ιερέας του εαυτού του. Ο Ιησούς θα επιζήσει στους αιώνες διότι είναι μία ζώσα ιδέα –για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Σπ. Νάγου, η οποία διηνεκώς μεταλαμπαδεύει φως γνώσεως  στον ανθρώπινο νου, είναι μια ζώσα ιδέα την οποία όσο κάποιος περισσότερο την εξετάζει τόσο αντλεί ηθικές δυνάμεις και ανέρχεται σε επίπεδα στα οποία βασιλεύει η αγάπη και η ειρήνη της συνειδήσεως.

Στον 4ο βαθμό διδαχθήκαμε ότι έκαστος εξ ημών ως Μυστικός Διδάσκαλος οφείλει να ζωογονήσει τον εν εαυτώ ευρισκόμενο Χιράμ και να καταστεί μύστης. Στον 18ο βαθμό ζητούμενο είναι η εναρμόνιση του Ρ+ προς το σύνολο τω ενεργειών της Φύσεως και η μεταμόρφωσή του σε Ιησού. Ερευνώντες τη Φύση δεν ευρίσκουμε παρά το Νόμο της Αγάπης, ο οποίος πρέπει να λειτουργεί μεταξύ των ανθρώπων και δη των τεκτόνων, προκειμένου αυτοί να είναι ευτυχείς.

Δυστυχώς όμως εμείς οι νεώτεροι τέκτονες, παρά το ότι δεχθήκαμε τα νάματα της τεκτονικής διδασκαλίας, κανένα από τα αγνά αυτά ιδεώδη δεν θελήσαμε να κατανοήσουμε. Έτσι, κρατούμε κλειστά τα μάτια στο κορύφωμα της μεγάλης Ψυχής του Ιησού, στο πραγματικό Φως μιας Ψυχής που διδάσκει την ανοχή και την εγκαρτέρηση. Και όμως, σε αυτόν που θα μελετήσει το βάθος των εννοιών αυτών αποκαλύπτεται μία κατάσταση πραγματικά θεία που χρησιμεύει ως γνώμονας νέας ηθικής, που θα έχει ως βάση τη θυσία. Έργο μας είναι να μεταμορφώσουμε την εν ημίν αμάθεια και υποκρισία σε ρόδινο σταυρό ως άλλη φιλοσοφική λίθο, ήτοι σε «Μέγα Έργο». Έτσι, ο μύστης καθίσταται όχι πλέον Χιράμ, αλλά Ιησούς, μετατρέπων συμβολικά τα αγενή μέταλλα σε ευγενή, ήτοι τον μόλυβδο της Ψυχής του σε χρυσό.

Η σύνθεση του Ρόδου επί του Σταυρού, αποτελεί παλαιό μυσταγωγικό σύμβολο το οποίο σημαίνει την αγάπη η οποία γεννάται εκ της αυτοθυσίας, δηλαδή της θυσίας του τέλειου ανθρώπου. Είναι ο ίδιος ο συμβολισμός του πελεκάνος, ο οποίος τρέφει διά των ιδίων αυτού σπλάχνων τα νεογνά του. Ο επί του σταυρού θυσιάζεται –εν προκειμένω- υπέρ του συνόλου της ανθρωπότητας, εκτελών το υπέρτατο καθήκον του ανθρώπου. Του ανθρώπου που διαπνέεται από ανιδιοτελή αγάπη προς την ανθρωπότητα και προσφέρει τον εαυτό του ως θυσία υπέρ των άλλων. Ό,τι δηλαδή έπραξε ο Ιησούς, του οποίου η ψυχή πραγματοποίησε εξελικτική πορεία προς την Απολύτρωση. Το πνεύμα του εγκατέλειψε τα εξωτερικά και τα επουσιώδη για να συγκεντρωθεί στο εσωτερικό και το ουσιώδες. Αποσπάσθηκε από τα αισθητά και τα φθαρτά προκειμένου να αποκαλύψει τα υπεραισθητά και τα άφθαρτα. Απαρνήθηκε τα μερικά και τα πρόσκαιρα για να συλλάβει τα καθολικά και τα αιώνια. Εγκατέλειψε το περιορισμένο και το σχετικό, χάριν του Απείρου και του Απολύτου. Για τον λόγο αυτό το Ρόδο επί του Σταυρού αποτελεί την ωραιότερη έκφραση της απρόσωπης καθολικής Αγάπης.

Η ατραπός που ακολούθησε ο Ιησούς ήταν αυτή της πλήρους αυτοθυσίας. Αυτοθυσία η οποία έχει άμεση σημασία για κάθε άνθρωπο της εποχής μας που αναζητά ανάσταση, που αναζητά εξαγνισμό. Ο Ιησούς εκδήλωσε το πνεύμα-ψυχή του και συνετέλεσε στην αποκάλυψη της πανταχού παρούσας  παγκόσμιας συνείδησής του. Υπήρξε δε ο μέγιστος υπέρμαχος της ηθικής αληθείας. Άλλωστε, κατά τους λόγους του τυπικού «ουδείς τολμηρότερος αυτού υπεστήριξε την ιδεώδη ηθική». Ποια είναι αυτή; «Η βασιζομένη επί του αισθήματος». Διά τούτο και η «πλήρης αισθημάτων διδασκαλία του Ιησού βασίζεται επί της αμέσου γνώσεως του Θεού, θεωρουμένου ως προνοίας και επί της αθανασίας της ψυχής». «Η ύψιστη γνώση είναι ότι δεν γνωρίζουμε τίποτε» αναφέρει ο Χριστιανός Ροδόσταυρος στους «Αλχυμικούς του Γάμους», ακολουθώντας την ατραπό προς τη λύτρωση που ακολούθησε και ο Ιησούς. Άλλωστε το βαθύτερο νόημα του συγκεκριμένου κειμένου αναφέρεται στη μυσταγωγία της γήινης πορείας του Ιησού, ήτοι στην ένωση της ψυχής και του πνεύματος και την άνοδο προς το Φως.

Για τον λόγο αυτό το έργο των Ρ+ έχει άμεση σημασία για κάθε άνθρωπο της εποχής μας που αναζητά ανάταση και εξαγνισμό. Πρέπει να κατανοήσουμε ότι τα θέματα αυτά μας αφορούν όλους, αφορούν την άμεση προσπάθεια να καταστήσουμε ως τέκτονες«τον βίον ευτυχήν». Ο άνθρωπος, το αληθινό ανθρώπινο Είναι αποτελεί ένα Μικρόκοσμο. Προς τούτο και η αποκατάσταση Εκείνου που κατά την μακρότατη πορεία του ανθρώπου εβεβηλώθη μέχρι του κατωτάτου σημείου της προσήλωσης στην ύλη πρέπει να επιτευχθεί διά του έργου των Ρ+. Έτσι, η πτώση του ανθρωπίνου διά του παραδείγματος του Ιησού θα μετατραπεί σε άνοδο. Ένας νέος ουρανός και μια νέα γη θα αποκαλυφθούν. Ουδείς γνωρίζει με ποιον τρόπο θα αποκαλυφθεί η εξέλιξη και ποια θα είναι η ατραπός προς το Τέλος. Με βεβαιότητα όμως μπορεί να λεχθεί ότι όποιος άκουσε διά της μυήσεως τη Φωνή Του και συνετάχθη με όλη την καρδία του στο Σχέδιο της Αγάπης θα κερδίσει πραγματικά την ψυχή του και θα τύχει βοηθείας προς το Φως.

Το έργο του Ιησού με την ανθρωπότητα που προχώρησε –σύμφωνα με τη γλώσσα της Γενέσεως- μέχρι την έβδομη ημέρα δεν έχει ολοκληρωθεί. Η ανθρωπότητά μας ευρίσκεται ακόμα εν τω γίγνεσθαι. Και η πραγματική έβδομη ημέρα δι’ ημάς τους Ρ+ αρχίζει μόνον όταν ο άνθρωπος αρχίσει την οικοδόμηση της ψυχής του. Διότι περί αυτού τελικώς πρόκειται. Η πορεία της ύπαρξής μας στον υλικό κόσμο είναι δευτερεύον ζήτημα, υπό το πρίσμα της αληθούς μυήσεως και υπό το Φως της Αγάπης Του. Η αρετή, η αξία της ψυχής και ελπίδα έχουν σημασία. Όποιος εξ ημών διαθέτει ψυχικές αξίες είναι ο«κερδίζων την ψυχήν», είναι αυτός που «εκέρδισε το παν». Ο οικοδομών την ψυχή του ως τέκτων, «οικοδομεί την αιωνιότητα» και αυτή δεν είναι δυνατόν να συγκριθεί με καμία λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια του υλικού κόσμου.

Σπεύσατε αδελφοί μου να αναγνωρίσετε την αδελφότητα της ζωής την οποία δεικνύει ο ζωντανός σταυρός με το ρόδο. Ο Ιησούς είναι η ζώσα ιδέα, το ζων σύμβολο που πρέπει να ανθίσει στις καρδιές μας. Υπάρχει κάτι άλλο λαμπρότερο από τη δυνατότητα εισόδου στον «κήπο των ρόδων» στον οποίο εκδηλώνεται η ζωή του Ιησού; Εκεί νικάται ο θάνατος! Η ζωή γίνεται Φως και ο τάφος του υλικού κόσμου κλείεται οριστικά. Ο Ιησούς δι’ ημάς είναι το σύμβολο, αλλά και το οροθέσιο της νέας αρχής! Είναι η ανατολή της πνευματικής και ψυχικής μας μύησης στο «νέο Νόμο» που συνέχει όλους μας και μάς οδηγεί στη μία και μοναδική οδό: της Αγάπης, της υπερνίκησης των παθών και την Αυτοκυριαρχία. Είθε διά του παραδείγματος του Θείου Ιησού να επιτύχετε τούτο όλοι σας αδελφοί μου Πρίγκηπες Ρ+ Ιππόται του Αετού και του Πελεκάνος.

Αναρτήθηκε από fos18th